All Star Γκαλά Βέρντι: Το δώρο της Λυρικής

Το Gala Verdi ξεκίνησε με έναν δυναμικό Φιλίπ Ωγκέν στο πόντιουμ να διευθύνει την ορχήστρα της Λυρικής, στη Συμφωνία από το έργο Nabucco. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η Άννα Νετρέμπκο κι ερμήνευσε με το πάθος που την έχει κάνει διάσημη την καβατίνα της Λαίδης Μάκμπεθ, Nel di della vittoria, κι ήταν λες και το απηύθυνε σε μας εκείνο το: I wish to light a fire in your cold heart! Και η πρώτη σπίθα τρεμούλιασε.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια από τις ωραιότερες βραδιές που είχε ετοιμάσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης, με τη βοήθεια του προσωπικού της Λυρικής αλλά και του άξιου Βασίλη Λούρα που ήταν επιφορτισμένος με την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Δεν είναι εύκολο να καθοδηγήσεις 10.000 άτομα, σε περίοδο κόβιντ, χωρίς να σημειωθούν καθυστερήσεις και εκνευρισμοί. Στο Καλλιμάρμαρο ωστόσο, το Σάββατο 10 Ιουλίου, χάρη στη δουλειά που είχε προηγηθεί και το άρτια εκπαιδευμένο κι ευγενέστατο προσωπικό, ο κόσμος οδηγήθηκε με ασφάλεια στη θέση του, χωρίς υστερίες, χωρίς να νιώθει κανείς ότι κινδυνεύει, και χωρίς καθυστερήσεις, αποδεικνύοντας έτσι πως όπου υπάρχει στρατηγική οργάνωση ακόμα και το πιο δύσκολο έργο μπορεί να μοιάζει με περίπατο. Ένα πρόγραμμα και ένα μικρό μπουκάλι με νερό περίμενε σαν καλωσόρισμα τον κάθε θεατή στη θέση του, μια και το Gala προβλεπόταν να κρατήσει 95' χωρίς διάλειμμα. Τελικά κράτησε σχεδόν πάνω από 120 υπέροχα λεπτά.

Μετά την Νετρέμπκο, η Ανίτα Ρατσελισβίλι ερμήνευσε την άρια της Ατσουτσένας Stride la Vampa από το Β' μέρος της όπερας The Troubadour, ενώ το χρυσό φως που έντυνε τα σκαλιά του Σταδίου πίσω της −υπονοώντας τη φωτιά που έκαψε τη μητέρα της ηρωίδας− ταίριαζε με το χρυσό φως που έβγαινε από τη φωνή της Γεωργιανής μέτζο σοπράνο.

Ο Δημήτρης Πλατανιάς, ως ιδανικός Ιάγος που ενσαρκώνει το απόλυτο κακό, τραγουδάει Credo in un Dio crudel (Πιστεύω σ' έναν σκληρό Θεό) από τη Β' πράξη του Οθέλο, και η φράση E poi? E poi? La Morte è il Nulla. (Και μετά;... Και μετά;... Ο θάνατος είναι τίποτα...) μένει να αιωρείται στον αέρα αρκετά λεπτά μετά αφότου ο καταξιωμένος Έλληνας βαρύτονος έχει εγκαταλείψει τη σκηνή.

Στο πρώτο ντουέτο η Νετρέμπκο ντυμένη μ' ένα ασημένιο αέρινο φόρεμα του Oscar de La Renta, τραγουδάει με τον Γιουσίφ Εϊβάζοφ το Già nella notte densa από την Α΄ πράξη του Οθέλο. Η Δυσδαιμόνα της Νετρέμπκο θα μπορούσε να κάνει ακόμα και τα μάρμαρα του Σταδίου να μαλακώσουν, όχι μόνο την καρδιά του Οθέλο, τον οποίο ερμήνευσε έξοχα ο Αζέρος τενόρος. Μαζί με το παθιασμένο φιλί που αντάλλαξαν στο τέλος μας έκαναν να νιώσουμε κι εμείς  την ευφορία του il paradiso e gli astri a benedir (ο Παράδεισος κι όλα τ' αστέρια μας ευλογούν).

Για τη νυχτερινή σκηνή που η Λεονόρα λουσμένη στο φως του φεγγαριού τραγουδάει τον έρωτα της για τον άγνωστο Τροβαδούρο, η  Νετρέμπκο επέλεξε να εμφανιστεί με ένα εκτυφλωτικό κίτρινο στο χρώμα του ήλιου και φούξια φόρεμα του Boris Hanecka, που ταίριαζε με το φούξια κραγιόν της, το μαυρισμένο της δέρμα και τα μακριά σαν καταρράκτη σκουλαρίκια της. Τη νύχτα προτίμησε να την χρωματίσει και να μας την υποβάλει μέσα από τη φωνή της όταν ξεκίνησε να ερμηνεύει το Tacea La notte, που το έκλεισε με μια σπαρακτική από έρωτα καντέντσα. 

Ο Εϊβάζοφ στη συνέχεια ως Μανρίκο, στην άρια και καμπαλέτα Ah si ben mio... di quella pira, δεν τσιγκουνεύτηκε καθόλου τη φωνή του. Την άφησε να ξεδιπλωθεί σ' όλο της το μεγαλείο κάνοντας το κοινό να παραληρεί κάτω από τις μάσκες του. 

Στο δεύτερο μέρος του Gala ο Δημήτρης Πλατανιάς στο Cortigiani, vil razza dannata, μας κάνει να νιώσουμε όλη την απομόνωση, τον πόνο και την απελπισία του Ριγκολέτο που αναζητάει κι εκλιπαρεί να μάθει που είναι η κόρη του.

Μετά το ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο La Donna è Mobile του Εϊβάζοφ έρχεται το ντουέτο ανάμεσα στην Αμνέριδα και την Αϊντα, που αγαπούν τον ίδιο άντρα. Η Ρατσελισβίλι τραγουδάει με μια οικονομία στις κινήσεις της που επιτρέπει στη φωνή της να κυριαρχεί. Η Νετρέμπκο τραγουδάει με όλο της το σώμα, τα χέρια, τις εκφράσεις, είναι ένα ποτάμι που δονείται, μια φωνή που ξεχύνεται χωρίς ανάσχεση. Το να βλέπουμε αυτές τις δυο γυναίκες ήταν σαν να παρακολουθούμε Τιτανομαχία Θεών στον Όλυμπο.  

Ακολούθησε ένα συγκλονιστικό τρίο από το Il Trovatore, με Νετρέμπκο, Πλατανιά και Εϊβάζοφ επί σκηνής και το κουαρτέτο από την Γ' πράξη του Ριγκολέτο, όπου ήταν λες και η παρουσία του ενός έκανε ακόμα καλύτερο τον άλλον. Στο τελευταίο άνκορ ο Φιλίπ Ωγκέν διηύθυνε και το ενθουσιασμένο κοινό ώστε να κρατάει ρυθμό χτυπώντας  παλαμάκια, στο Libiamo, από την Traviata.

Με αυτό το Gala η Λυρική το Σάββατο έκανε ένα δώρο στο κοινό που την ακολουθεί πιστά τόσα χρόνια. Οι τέσσερις λυρικοί τραγουδιστές κατάφεραν να βρουν το φάρμακο και  να εξαφανίσουν για μια νύχτα τον κορωνοϊό, την αποξένωση, τον τρόμο, και τη δυσφορία που προκαλεί. Κι απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η Τέχνη πράγματι σώζει και σε στέλνει σπίτι σου μ' ένα μεγάλο χαμόγελο και με την ευχή in questo paradiso ne scopra il nuovo dì (μεσ’ στον παράδεισο αυτό ας μας εύρ’ η νέα μέρα).