Syd Barrett, ένα διαμάντι σε παράνοια

Στη σύγχρονη ροκ μουσική η αποχώρηση του βασικότερου μέλους από ένα συγκρότημα σημαίνει ταυτόχρονα και το τέλος μιας πετυχημένης πορείας.

Ακόμη όμως και αν καταφέρουν τα υπόλοιπα μέλη να αντικαταστήσουν με επιτυχία τον τραγουδιστή ή κιθαρίστα τους, πάντα θα υπάρχουν οι φίλοι τους που θα αναπολούν τον προηγούμενο.

Ανάλογες καταστάσεις έχουν βιώσει οι οπαδοί των Genesis με την αποχώρηση του Peter Gabriel και την ανάληψη των καθηκόντων του από τον Phil Collins, οι Van Halen, που μετά την αποχώρηση του David Lee Roth είδαν τον μεγαλύτερο σε ηλικία Sammy Hagar να καταφέρνει να συνεχίζει με επιτυχία την πορεία του συγκροτήματος, κάτι που πέτυχε και ο Brian Johnson που πήρε τη θέση του Bon Scott στους AC/DC, μετά τον θάνατο του τελευταίου.

Όταν στα τέλη της δεκαετίας του '70 έφυγαν από τους Aerosmith ο κιθαρίστας Joe Perry και ο ντράμερ Brad Whitford, αυτοί απλώς εξαφανίστηκαν και χρειάστηκε να επιστρέψουν για να επανέλθουν στην επικαιρότητα.

Black Sabbath και Deep Purple, ουσιαστικά, ποτέ δεν ξεπέρασαν τις αποχωρήσεις των Ozzy Osbourne και Ian Gillan.

Τα περισσότερα συγκροτήματα, από τα οποία αποχωρεί ο ηγέτης τους, συνήθως διαλύονται και δεν καταφέρνουν να συνεχίσουν.

Μία ακόμα εξαίρεση είναι οι New Order, συνέχεια των Joy Division, όμως, μετά τον θάνατο του Ian Curtis, είναι πια ένα άλλο συγκρότημα.

Ο Syd Barrett, κυρίαρχη μορφή στο συγκρότημα των Pink Floyd στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας τους, κατάφερε να διχάσει στη συνέχεια με την αποχώρησή του πολλούς από τους φίλους τους, που έμειναν πιστοί στον ψυχεδελικό ήχο που είχε διαμορφώσει γι' αυτούς στα πρώτα τους άλμπουμ.

Η ικανότητά του να δημιουργεί μικρά ψυχεδελικά αριστουργήματα, όπως τα Arnold Layne και See Emily Play, χάρισε τις πρώτες επιτυχίες στο συγκρότημα και έδωσε την κατάλληλη ώθηση για τη μετέπειτα μεγάλη επιτυχία του.

Διαβάστε τη συνέχεια στο apotis4stis5.com