Η Ελευθερία Αρβανιτάκη στη δική της «Ακτή»

Το 1985 με τη διάλυση της Οπισθοδρομικής Κομπανίας συνεχίσαμε τη συνεργασία μας με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Η τραγουδίστρια και ο παραγωγός. Με την Ελευθερία ήταν μια σχέση καρμική. Εκείνη με βοήθησε να γίνω παραγωγός κι εγώ να γίνει τραγουδίστρια. Τότε ήταν που ήρθε το μήνυμα από τη Λύρα. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ενδιαφέρεται να κάνει δίσκο με την Ελευθερία.

Πήγαμε στο σπίτι του στην Παιανία. Κατεβήκαμε στο στούντιό του. Ένα super ενημερωμένο στούντιο με μια Soundcraft 2400 και ένα 24κάναλο μπομπινόφωνο Soundcraft 760! Για εφέ είχε το Lexicon 480 και ένα Ob8 Synth. Δηλαδή την πιο σύγχρονη τεχνολογία!

Ήταν από τους πρωτοπόρους που τα έκανε όλα μόνος του και συνέφερε! Συνέθετε, προγραμμάτιζε τον Oberheim, όταν δεν είχαν μπει ακόμα οι υπολογιστές στα στούντιο, έπαιζε όλα τα όργανα, ηχογραφούσε και μιξάριζε. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά το «Έφυγες νωρίς» demo. Το είχε τραγουδήσει η Χαρούλα. Ήταν το πρώτο έτοιμο τραγούδι που προτάθηκε. «Εδώ κάτι συμβαίνει» είπα μέσα μου!

Έλα όμως που ο Αντώνης Ανδρικάκης, ο στιχουργός ήταν δεσμευμένος στη Minos, άρα και ο στίχος του. Αυτό στην αρχή μας φάνηκε βουνό και αξεπέραστο. Δεν ήταν. Σε μία εβδομάδα πήρα την άδεια και η Ελευθερία άρχισε να το δοκιμάζει.

Είχαμε μπει χωρίς να το καταλάβουμε στα βαθιά νερά. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Από την ομαδική διαδικασία της κομπανίας σε μια προσωπική σχέση με τον συνθέτη. Από τα δεδομένα τραγούδια, στη μορφοποίηση της δημιουργίας. Κουβέντες για το ύφος που θα έχει η δουλειά. Είχα εντυπωσιαστεί από τον ηχητικό εξπρεσιονισμό των Αντύπα –Σπάθα στα «Ζεστά Ποτά». Ο Σταμάτης είχε μια διεθνή πληροφόρηση και ήξερε πολύ καλά να παράγει ήχο. Ακούγαμε το “Tubural Bells” του Mike Oldfield που ήταν ο αγαπημένος του καλλιτέχνης. Είχε αναπτυχθεί μια σχέση εμπιστοσύνης και έχτιζε μπροστά μου τις εμπνεύσεις του.

Ένα απόγευμα μου έπαιξε στην κιθάρα μια μελωδία και μου την τραγούδησε με τους στίχους που τον ενέπνευσαν. «Ευλογούμε Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα, Τον Κύριον!». Ανατρίχιασα! Ο ύμνος των τριών παίδων... Τον Κύριον υμνείτε! Αυτό ήταν το κουπλέ απ’ την «Ακτή»! Έτσι έγραφε. Μελοποιούσε ψαλμούς και βιβλικά εδάφια και μετά τα έκανε εγκόσμια. Το θέμα μου εντυπώθηκε βαθιά και έγινε η εμμονή μου. Το ψιθύριζα διαρκώς μέσα στη μέρα μου.

Έγραψε τα δύο κουπλέ και τα αγαπήσαμε όλοι. Περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και μιλούσαμε αρκετά. Έβαλα στα ψηλά ράφια της βιβλιοθήκης μου τα βιβλία του Castaneda και ξανάνοιξα τα θεολογικά βιβλία που διάβαζα στο γυμνάσιο.

Άρχισε να ενορχηστρώνει την «Ακτή» και της έδινε μια μορφή που θύμιζε το «Εδώ κάτι συμβαίνει» με Fuzz και Distortion κιθάρες.

Κάτι δεν μου πήγαινε ....Η εμμονή μου με το θέμα δεν με άφηνε σε ησυχία. Η εισαγωγή είχε κάτι νοσταλγικό που δεν μου ταίριαζε με την επιθετικότητα της κιθάρας. Του πρότεινα να βγάλει την αγριάδα και να βάλει ακορντεόν γιατί το θέμα είχε μια συγγένεια με την Cumparsita. Παρ’ ολίγον να σκοτωθούμε. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ η μάχη. Σε λίγο συμφώνησε. Μπήκε το ακορντεόν και το τραγούδι άρχισε να παίρνει μορφή. Αυτή η «Ακτή» ζωντάνευε μέσα μου και ζητούσε προσδιορισμό, ζητούσε εικόνα. Άκουγα ήχους ονειρικούς, άκουγα marimba και γλυκούς παφλασμούς.

«Σταμάτη, να βάλουμε marimba»; Ξανά, παρ’ ολίγον να σκοτωθούμε. Σε λίγο όμως δοκίμασε τη marimba και συμφωνήσαμε.

Ένα βράδυ φεύγοντας μου έδωσε μια κασέτα και μου είπε πως έγραψε δύο βερσιόν για το ρεφρέν και ήθελε την γνώμη μου. Την Κασέτα την άκουγα όλη νύχτα. «Το δεύτερο. Σταμάτη, την εκδοχή με τις συγκοπές!» του είπα στο τηλέφωνο. Το τραγούδι είχε ολοκληρωθεί και καμαρώναμε όλοι. Η διαδικασία όμως της ολοκλήρωσης του δίσκου μας πήρε 6 μήνες μέχρι να εγκλιματιστεί η Ελευθερία και να τα κάνει δικά της.

Θυμάμαι συμφωνήσαμε στην ακρόαση στο στούντιο, με τον Κυριάκο Μαραβέλια τον εταιρειάρχη της Λύρας, να μην πούμε τίποτα και να τον αφήσουμε να μας πει την παρθένα εντύπωσή του. Τότε το τραγούδι που ποντάραμε συνήθως το βάζαμε Α1 . Ο Μαραβέλιας μετά την ακρόαση κοίταξε τις σημειώσεις του και επέλεξε για Α1 την «Ακτή».

Έγινε ένα ωραίο video clip με σκηνοθέτη τον Γιάννη Πετρόπουλο Gazarte αλλά δυστυχώς δεν διασώθηκε.

Η «Ακτή» ξεχώρισε αμέσως στις προτιμήσεις και στις αναμεταδόσεις. Η «Ακτή» μεγάλωσε στις καρδιές του κόσμου.

Όσο ωραία και να έγινε εμένα μου είχε μείνει εκείνη η πρωτογενής συγκίνηση της πρώτης βερσιόν. «Ευλογούμε Πατέρα Υιόν και άγιον Πνεύμα, Τον Κύριον». Της μικρής μου προσευχής.