Η πρώτη συναυλία του Moby στην Ελλάδα πριν 25 καλοκαίρια

Οργασμός. Ξάφνου όλοι ασχολούνται (ξανά) με τον πολυαγαπημένο στην χώρα μας Moby. Δικαίως! Με το πολύ πρόσφατο νέο άλμπουμ “Reprise” του Moby, να τον θέλει πλέον ασπρισμένο πενηνταπεντάρη μα ίσως πιο υπερήφανο από ποτέ στην αγκαλιά της γηραιάς και εμβληματικής δισκογραφικής εταιρίας Deutsche Grammophon, ο αεικίνητος Richard Melville Hall συνεχίζει να ανατρέπει κάθε προγνωστικό, καταντώντας προβλέψιμος μοναχά όσον αφορά αυτή του την εμμονή.

Με τη χυμώδη πρόσφατη συνέντευξη του Moby στην ATHENS VOICE να προηγείται
δικαιωματικά, η αρχαιολογική σκαπάνη μου βρέθηκε ξανά στα χέρια μου και να που σε προσκαλώ να πάμε πίσω στον Χρόνο, με όπλο μου, τι άλλο, εικόνες συναυλιακές. Από φιλμάκι έγχρωμο, «αρνητικό». Όμως ετούτη τη φορά θα πάμε όχι πέντε, ούτε δέκα χρόνια βόλτα, μα εικοσιπέντε. Ένα τέταρτο του Αιώνα!... Δες πώς ακούγεται. Τρομακτικό! Κι όμως. Σα να ‘ταν χθες που η μπούκα του λιμανιού του Πειραιά μαύρισε από μπλουζάκια λογής λογιών, ανάλογα με το line-upτης κάθε μέρας του Φεστιβαλικού τριημέρου.

Όταν ο Moby εμφανίστηκε ζωντανά στο Rock of Gods Festival - Αποβάθρα 3, Λιμάνι του Πειραιά – Δραπετσώνα, Ημέρα 3η, Κυριακή 14 Ιουλίου 1996

Εσύ που είσαι έφηβος ή έστω εικοσάρης ίσως να μην το ξέρεις, μα ο ετήσιος συναυλιακός θεσμός του Rockwave που φέτος θα έσβηνε αισίως τα εικοσιπέντε του κεράκια, ξεκίνησε εδώ. Το 1996, στη Δραπετσώνα, αρχικά υπό το όνομα Rock Of Gods. Για να αλλάξει ευθύς αμέσως και μια για πάντα την επόμενη χρονιά σε Rockwave. Εκπροσωπώντας τα περιοδικά «ΠΟΠ & ΡΟΚ» και “Metal Hammer”, μα και ως επίσημος φωτογράφος της Άνωσης και της DIDIMusic που έχτισαν από κοινού τη διοργάνωση αυτή, αλώνισα για τρία δωδεκάωρα απ’ άκρη σ’ άκρη τα όρια της αλάνας, επί σκηνής, στα παρασκήνια, μα και μέσα από το κάγκελο όπου μαντρωνόμαστε οι φωτογράφοι.

Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 12 Ιουλίου ξεκίνησα το «γάζωμα»με τους δικούς μας Fatal Morgana και Nightfall, συνέχισα με Rage και Blind Guardian με φως ηλίου, για να σπάσουν τα άλατα του αυχένα μου με το που ξεκίνησαν το σαρωτικό “Dogs Of War” οι μπαρουτιασμένοι Saxon. Βλέπεις αρχικά είχαν να αντιμετωπίσουν ιπτάμενα μπουκάλια και γιουχάρισμα ως αντικαταστάτες των Motorhead την τελευταία στιγμή. Κυριολεκτικά .Εν ελλείψει ιντερνέτ τότε να θυμίσω… Πράγμα που ανατράπηκε όμως στο πι και φι! Πρωταγωνιστές της πρώτης, μεταλλικής βραδιάς, οι Slayer, που πυρπόλησαν ότι είχε απομείνει.

Το Σάββατο αντιστοίχως ξεκίνησε με τους ιδιαίτατους Bocomolech και τους εξίσου μοναδικούς Dead Moon, τους ξεκούδουνους για το ύφος της μέρας μα αγαπημένους Paradise Lost, για να αγαπήσω σφόδρα στη συνέχεια τους Bad Religion. Ακολούθησαν οι Jesus and Mary Chain και την αυλαία έκλεισαν οι Violent Femmes.

Όσο για την Κυριακή που εδώ μας ενδιαφέρει  λόγω της αναφοράς μας στον πρωτοεμφανιζόμενο στη χώρα μας Moby, το πρόγραμμα ξεκίνησαν οι δικοί μας Oh! MyGarden με τους In Trance να συνεχίζουν πριν τους Στέρεο Νόβα, που υπό το φώς Ηλίου έχασαν τη μισή τους αρχοντιά… Αυτό που ακολούθησε όμως δεν είχε προηγούμενο! Ίσως φταίει και το εξής: δες την αφίσα του Φεστιβάλ όπως είχε τυπωθεί αρχικά δίχως τις αλλαγές, και θα βρεις τους τότε ανερχόμενους Foo Fighters να φιγουράρουν κάτω από τον Iggy Pop που είχε αναλάβει να ολοκληρώσει το τριήμερο πανηγύρι. Πράγμα που δυστυχώς δεν ανήκει στις πολύτιμες μνήμες μας, αφού πέρασαν εικοσιένα  χρόνια για να τους απολαύσουμε επιτέλους κάτω από την Ακρόπολη, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.

Άλλος ένας λόγος λοιπόν που ο μέχρι τότε άφαντος στα μέρη μας μικροσκοπικός γίγας της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής μας πήρε το σκάλπ με το καλημέρα! Με σκοπό να μας αρπάξει από το γιακά. Έτσι εξηγείται. Με το που πάτησε πόδι επί σκηνής υπήρξε υπερκινητικός και αεικίνητος, περισσότερο και από τον Iggy Pop. Τόσο, που είδα και έπαθα να τον «παγώσω» φωτογραφικά. Και να που ανάμεσα στα όσα πρέσβευε ως πολυπράγμων μουσικοσυνθέτης, DJ και παραγωγός, με το δίσκο “Everything Is Wrong” να έχει κερδίσει ένα χρόνο πριν το ελληνικό κοινό και το “Animal Rights” (δες τη μπλούζα του) να θέλει δυο μόλις μήνες για να φτάσει στα αυτιά μας, τα φέρνει όλα τούμπα και ξάφνου χάνει η μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα. Όπως το ακούς! Μια απρόσμενα λυσσασμένη εκτέλεση του "Paranoid" των Black Sabbath δημιουργεί ντελίριο τέτοιο που αρκετοί από εμάς έχουμε μείνει με το στόμα ανοικτό. Και σα να μην έφτανε αυτό, να και μια ανατριχιαστική διασκευάρα του "Stairway To Heaven" των Led Zeppelin, με ήχο… τρικυμιώδη.

Δεν ξέρω για σένα. Εγώ έκτοτε τον έχω εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, κι ας μην ακούω «τέτοια». Ίσως φταίνε βέβαια και τα απροσδόκητα ποτά στο “Decadence” στο λόφο του Στρέφη. Διότι πάνω από όλα, ο τύπος είναι θεούλης!