Eleni Era: Μια «νεότερη καρδιά»

Η Eleni Era μεγάλωσε στο Δασάκι της Άχνας, μια κωμόπολη της Κύπρου, στις παρυφές της νεκρής ζώνης, ανάμεσα σε πρόσφυγες. Ξεκίνησε να τραγουδά σε μια λεμονιά κι ένας θείος τενόρος έπεισε τους γονείς να τη στείλουν σε μαθήματα πιάνου. Στα 12 άρχισε να γράφει τη δική της μουσική. Σήμερα στα 31 της, ζει στο Βερολίνο, γράφει, διδάσκει ερμηνεύει μουσική. Με αφορμή το νέο της άλμπουμ με τίτλο «Younger Heart», ένα αμάλγαμα ονειρικής ποπ με μπαρόκ στοιχεία και ηλεκτροακουστικές ενορχηστρώσεις, μιλά στην Athens Voice για τη μουσική, την ποπ, τη ζωή και τη δισκογραφία σε καιρό πανδημίας.

Τι βρίσκει κανείς στο νέο σου άλμπουμ, «Younger Heart»;
Δέκα τραγούδια στην αγγλική και στην ελληνική γλώσσα, γλυκές και μελαγχολικές μελωδίες με ρυθμικά μοτίβα και φωτεινές ενορχηστρώσεις. Ο δίσκος είναι ένας εσωτερικός διάλογος που δίνει απαντήσεις ή και επιπλέον ερωτήσεις σε διάφορα ζητήματα της ζωής. Η αγάπη για τον εαυτό μας πρώτα και κατ’ επέκταση για τους γύρω μας είναι ο θεματικός πυρήνας.

Είναι ένα άλμπουμ - ανασκόπηση;
Είναι σίγουρα ένα ξεκαθάρισμα σκέψεων, αφού για να δημιουργηθεί κάτι πρέπει πρώτα να προηγηθεί έρευνα και ενασχόληση με το αντικείμενο. Το αντικείμενο σε αυτή την περίπτωση είναι τα συναισθηματικά αινίγματα που προκύπτουν όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο.

Ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι από το άλμπουμ;
Αγαπώ όλα τα κομμάτια εξίσου!

Έχεις ολοκληρώσει αυτή τη «διαδικασία αυταποδοχής» που περιγράφεις στο πρώτο single «Who you are»;
Νομίζω η διαδικασία αυτοαποδοχής δεν τελειώνει ποτέ, όπως ποτέ δεν τελειώνει και η ανακάλυψη του εαυτού μας καθώς μεγαλώνουμε. Δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι, εξελισσόμαστε, αλλάζουμε. Κάποτε μας αναγκάζει η ζωή να αλλάξουμε. Για το παρόν στάδιο μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχισμένη.

Τι ρόλο έπαιξε η εμπειρία της πανδημίας στη δημιουργία των κομματιών και στην παραγωγή αυτού του δίσκου;
Δεν εμπνεύστηκα από την πανδημία, ένιωσα όμως μεγάλη ανάγκη να δημιουργήσω για να νιώσω ξανά άνθρωπος. Ευτυχώς πετύχαμε ένα παράθυρο ελευθερίας το καλοκαίρι του 2020 και καταφέραμε να τελειώσουμε με τις ηχογραφήσεις πριν ξεκινήσουν τα καινούργια κύματα.

Πώς είναι η ζωή χωρίς συναυλίες όλον αυτό τον καιρό;
Δύσκολη, πολύ δύσκολη. Λαχταρώ τη στιγμή που θα μπορώ να δω κάποιον να παίζει μουσική και να τραγουδάει μπροστά μου. Βαρέθηκα τις οθόνες. Αυτό πεθύμησα και έχω ανάγκη πιο πολύ. Πρώτα θέλω να δω συναυλίες, να πάρω ξανά τροφή, κι έπειτα να παίξω κι εγώ ζωντανά τη μουσική μου.

Πώς βιώνεις την πανδημία στο Βερολίνο;
Υπάρχουν στιγμές που είμαι πολύ ευγνώμων για όλα όσα έχω, για τον ελεύθερο χρόνο, για την ηρεμία, και μπορώ να τα απολαμβάνω. Αλλά μετά από ένα χρόνο έχω κουραστεί τη μοναξιά, τη μουσική απραξία, τη στέρηση ελευθερίας. Κάποτε νιώθω πως όλα έχουν πάρει μια αρνητική κλίση. Πρέπει όλοι μας να ξυπνήσουμε, να μη χάνουμε τη μεγάλη εικόνα, να παραμείνουμε νοητικά και συναισθηματικά ενωμένοι και συλλογικά να στρέψουμε το βλέμμα προς το φως.

Έχεις σπουδάσει κλασικό πιάνο αποσπώντας πολλές διακρίσεις, είσαι μαέστρος παιδικής χορωδίας, έχεις συμμετάσχει σε συναυλίες σε χώρους όπως το Konzerthaus Berlin και το Kammersaal der Philharmonie. Γιατί επέλεξες την ποπ μουσική;
Με την ποπ μουσική μπορώ να εκφράζω τον δικό μου κόσμο. Δεν νιώθω μεγάλη πίεση αν εξυπηρετώ σωστά την ποπ μουσική, είμαι πιο ελεύθερη σε αυτό το στιλ. Η κλασική μουσική παραμένει η πρώτη και η μεγαλύτερη μου αγάπη. Δεν μπορώ όμως να συνθέσω σε αυτό το στιλ, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι. Σε όλα αυτά τα θέατρα που ανέφερες πιο πάνω έπαιξα έργα άλλων συνθετών, ήμουν μια υπηρέτρια της μουσικής, και αυτό το έκανα με περηφάνια και ευλάβεια. Η ποπ μουσική μου επιτρέπει να χαλαρώσω και να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου.

Το 2015 ήσουν υποψήφια για να εκπροσωπήσεις την Κύπρο στον διαγωνισμό της Eurovision. Θα το δοκίμαζες ξανά;
Αν το επέτρεπαν οι συνθήκες και είχα ένα ιδανικό τραγούδι για τον διαγωνισμό, ίσως να το σκεφτόμουν. Ποτέ μη λες ποτέ.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερους Κύπριους μουσικούς να ξεχωρίζουν σε διαφορετικά είδη και σκηνές πέραν από αυτή της Κύπρου και της Ελλάδας. Βιώνει μια άνθιση το κυπριακό τραγούδι; Πού την αποδίδεις;
Ναι σίγουρα βλέπουμε μια άνθιση στο κυπριακό τραγούδι και στη μουσική βιομηχανία γενικότερα. Πιστεύω πως η κυπριακή κοινωνία εξελίσσεται και οι άνθρωποι σκέφτονται διαφορετικά. Παλιότερα δεν θεωρούνταν καν δουλειά να είναι κανείς μουσικός ενώ τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι νέοι επιλέγουν να σπουδάσουν μουσική και βρίσκουν υποστήριξη από την οικογένειά τους. Αυτό το περιβάλλον ενισχύει την εξέλιξη της μουσικής σκηνής και ανεβάζει το μουσικό επίπεδο της χώρας. Έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε αλλά είμαι περήφανη για αυτή την αλλαγή.

Έχεις μεγαλώσει στη «μόνιμη αλλά αναζωογονητική ασφάλεια ενός μικρού κυπριακού χωριού» όπως περιγράφεται στον δίσκο, που τυγχάνει να έχει την ιδιαιτερότητα να εφάπτεται με τη νεκρή ζώνη και να φιλοξενεί πάρα πολλούς πρόσφυγες του 1974. Ως παιδί προσφύγων κι εσύ, πώς σε διαμόρφωσε αυτή η εμπειρία μεγαλώνοντας;
Μεγαλώσαμε με το φόβο ότι οι Τούρκοι θα ξανακάνουν επίθεση. Αυτό είναι γεγονός και κάθε παιδί προσφύγων θα σου πει το ίδιο πράγμα. Ιδιαίτερα στο χωριό μου που ο πατέρας μου βλέπει το παλιό του σπίτι στη νεκρή ζώνη κάθε μέρα που πάει στη δουλειά του. Άδειο κι έρημο με τον τούρκο στρατιώτη να το φυλάει. Είναι ύπουλο πράγμα να ζει κανείς με τον φόβο. Δεν μπορώ βέβαια να φανταστώ πώς νιώθει ο πρόσφυγας που κουβαλά τα τραύματά του, αλλά μπορώ να μιλήσω για τη γενιά μου. Νιώθαμε τον φόβο αλλά και τη λαχτάρα των γονιών μας να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Μισές ρίζες εδώ, μισές από την άλλη μεριά. Μάθαμε να αγαπάμε μια μισή πατρίδα, και τις αναμνήσεις της ολόκληρης πατρίδας. Μάθαμε να ψάχνουμε και να πρέπει να ορίζουμε οι ίδιοι την ταυτότητά μας. Ακόμα στο ψάξιμο είμαστε. Η γιαγιά μου ήταν Ελληνίδα, οι γονείς μου Ελληνοκύπριοι, εγώ Κύπρια. Τρεις διαφορετικές πολιτικές ταυτότητες σε τρεις γενιές. Για τον σκεπτόμενο πολίτη αυτό ανοίγει πόρτες στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον. Πιστεύω πολύ στην καινούργια γενιά και έχω ελπίδα ότι η πληγή στην Κύπρο θα ξεκινήσει να επουλώνεται, αν αποφασίσουμε να αγαπήσουμε πραγματικά τη χώρα μας.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Ξεκίνησα να τραγουδώ πάνω σε μια λεμονιά. Ο θείος μου που ήταν τενόρος έπεισε τους γονείς μου να με στείλουν για πιάνο. Οι εξαιρετικές δασκάλες στο ωδείο Λύκειο Ελληνίδων Αμμοχώστου μου άνοιξαν την πόρτα στον φανταστικό κόσμο της κλασικής μουσικής και της μουσικής κατανόησης. Στα 12 μου ξεκίνησα να γράφω τη δική μου μουσική και να αυτοσχεδιάζω με τις ώρες. Έμαθα από μικρή να παρατηρώ τη ζωή και τους ανθρώπους και να το μεταφράζω σε μελωδίες.

Τι σε συγκινεί σήμερα;
Με συγκινούν τα παιδιά, τα πουλιά, τα μουσεία, η θέα του ορίζοντα στη θάλασσα, η μυρωδιά της άνοιξης, η στιγμή πριν ξεκινήσει μια συναυλία, η πατρίδα μου.

*Το άλμπουμ της Eleni Era “Younger Heart” κυκλοφορεί από την Louvana Records και είναι διαθέσιμο εδώ:

https://found.ee/YoungerHeart