Η IOTA PHI βρίσκεται σε τολμηρή φάση

«Daydream»: Ακόμη μια ηλεκτρονική ποπ πανδαισία από το έμπειρο χέρι της IOTA PHI, γνωστότερης στο παρελθόν ως Ilia Darlin. Το σινγκλ – προπομπός του «Homo Pauperis», επερχόμενου άλμπουμ της Ελληνίδας δημιουργού με το παγκόσμιο εκτόπισμα και τη διεθνή καριέρα, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τη μουσική της μοναδική. Μέτρο, λεπτότητα, ευαισθησία, άποψη. Στα τραγούδια της IOTA PHI, η κομψότητα της alternative electronica συναντά την εσωτερική ομορφιά του σύγχρονου R&B, ενώ οι παραγωγές της αποκτούν όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η IOTA PHI μας μίλησε για τη νέα δουλειά της, καθώς και για την καθημερινότητα μιας σημαντικής μουσικοσυνθέτριας στο περιθώριο της πανδημίας. 

Κάποιοι κάνουν χρόνια για να χτίσουν ένα όνομα, εσύ αντίθετα εγκαταλείπεις την περσόνα της Ilia Darlin και επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου ως IOTA PHI. Γιατί;
Τις αγαπώ τις αλλαγές κι έχω ανάγκη την κίνηση. Βέβαια, μη νομίζεις, η IIia Darlin εξακολουθεί να βρίσκεται πίσω από όλα. 

Οι μεταμορφώσεις δεν περιορίζονται στην επωνυμία. Στα δύο πρώτα κιόλας δείγματα του «Homo Pauperis», η αλλαγή ύφους είναι διακριτή. Σε ποια φάση βρίσκεσαι καλλιτεχνικά και πού θέλει να τοποθετηθεί αυτό το νέο πρότζεκτ;
Βρίσκομαι σε τολμηρή φάση, ο δίσκος είναι μια πορεία με διαφορετικούς ρυθμούς και συναισθήματα. Ξέρω πως θα υπάρξουν πολλοί επικριτές, αλλά εγώ έτσι αντιλαμβάνομαι έναν καλό δίσκο, σαν ένα soundtrack, όχι σαν κάτι ασφαλώς ομοιογενές προκειμένου να μπορεί να τοποθετηθεί κάπου εύκολα.Θα ήθελα να τοποθετηθεί εκεί που του αξίζει. Έχω βαρεθεί τη βλακεία, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει λύση σε αυτό.

Ασφαλώς μεσολάβησαν πολλά ανάμεσα στο 2013, τότε που σε ακούσαμε για τελευταία φορά δισκογραφικά, και στο σήμερα. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τα πιο σημαντικά;
Το 2017 έκανα την πρώτη μου κυκλοφορία σαν IOTA PHI, το 2018 έβγαλα το πρώτο EP «Kloudland», το οποίο βραβεύτηκε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ παράλληλα συμμετείχα σε διεθνή φεστιβάλ. Κάπου εκεί αποφάσισα πως θα ήθελα να είμαι ικανή να φτιάχνω αυτά που ονειρεύομαι μόνη μου. Έφτιαξα το στούντιό μου, έκανα τον γιο μου, και τώρα είμαστε εδώ, ολοκληρώνω τον δίσκο μου πια. Το πιο σημαντικό όλων για μένα είναι πως εκπαιδεύω τον εαυτό μου σε συνήθειες που επιλέγω να έχω. Επαναπρογραμματιζω τον εγκέφαλό μου για να έχω μια ζωή την οποία διαλέγω. Δεν είναι εύκολο, αλλά θεωρώ ότιαξίζει. Ο καθένας μας έχει διαφορετική αφετηρία στη ζωή.

Τόσο το «Wolves Mate For Life» όσο και το «Daydream» δίνουν την αίσθηση μιας δημιουργού σε ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό της, δίχως το παραμικρό στιλιζάρισμα. Είναι τέτοιος ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι σήμερα τη μουσική;
Συνειδητοποίησα πόσο με αγγίζουν πράγματα που είναι ειλικρινή. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τέλειο. Συνδεόμαστε με το ειλικρινές, με τις αδυναμίες μας, οπότε ναι, αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη μουσική τώρα, αλλά και τη ζωή γενικότερα.

Μουσικοσύνθεση, αυτή η γλυκιά αρρώστια… Υιοθετώντας τσέλο, βιολί και αιθέρια keyboards ανάμεσα στα στάνταρ συστατικά της ηλεκτρονικής ποπ, διευρύνεις ολοένα την εκφραστική σου παλέτα. Σε ενδιαφέρει να εξελίσσεσαι διαρκώς;
Η μουσική είναι ένας κόσμος ατελείωτος. Αυτή τη στιγμή, με την ενασχόληση με την παραγωγή νιώθω σαν να έχω βρεθεί στη χώρα των θαυμάτων. Με ενδιαφέρει σίγουρα να πειραματίζομαι, να προσπαθώ.

Διαθέτεις μια σπάνια φωνή με πλούσιο ηχόχρωμα. Θα μπορούσες κάλλιστα να κάνεις καριέρα με τραγούδια των άλλων και μάλιστα χωρίς το «αίμα, τα δάκρυα και τον ιδρώτα» του «Wolves...». Αντίθετα εσύ μπαίνεις όλο και πιο βαθιά στο κομμάτι της σύνθεσης και της παραγωγής. Τι δείχνει αυτό; Περφεξιονισμό; Ανάγκη πιο ολοκληρωμένης έκφρασης; 
Όλα αυτά τα χρόνια είχα επιθυμήσει πράγματα, τα άκουγα στο κεφάλι μου, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να τα αποδώσω ακριβώς, καθώς δεν δημιουργούσα τα κομμάτια μου αυτόνομα. Σίγουρα πλέον με διακρίνει η ανάγκη για πιο ολοκληρωμένη έκφραση, αλλά και για ανεξαρτησία. Να σημειώσω πως και σήμερα συνεργάζομαι με τον Μιχάλη Δέλτα και τον ELIOT, στο «Daydream», για παράδειγμα, αλλά πρόκειται για συνεργασία σε διαφορετική βάση. Είναι σημαντικό βήμα για τον καθένα, σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής του, να μπορεί να παίρνει την ευθύνη του.

Έχεις δηλώσει ότι «δεν μπορώ να μένω ακίνητη, όσο και αν δεθώ με ένα μέρος». Να υποθέσω ότι παραήταν σκληρή αυτή η παρατεταμένη καραντίνα;
Χα! Τον τελευταίο καιρό ψάχνω πού θα μετακομίσω για τον επόμενο χρόνο. 

Θα έχεις συναντήσει ασφαλώς το περίφημο meme, artist / artist social distancing / artist during quarantine / artist after quarantine, με τον καλλιτέχνη να συνεχίζει απερίσπαστος τα δικά του, άσχετα από τις συνθήκες. Είναι έτσι και για εσένα τα πράγματα; 
Πράγματι, αυτή είμαι εγώ! Είναι περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Για μένα η δημιουργία ήταν πάντα ανάγκη επικοινωνίας και είναι αστείο το πόσο απομονώνομαι προκειμένου τελικά να επικοινωνήσω.

Πώς αισθάνεσαι, σήμερα, με τις νεοαποκτημένες ελευθερίες μας; Είσαι αισιόδοξη, έχεις κέφι για παιχνίδι και εξωστρέφεια;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ακριβώς πώς νιώθω, ενώ επίσης έχω και κάποιες επιφυλάξεις για το πώς θα πάει, αν έχει τελειώσει όλο αυτό, τι κατάλοιπα έχει αφήσει, ή αν είναι η αρχή για κάτι άλλο.

Από όλες τις εποχές για να είσαι καλλιτέχνης, βιώνουμε ίσως τη δυσκολότερη. Πού βλέπεις να οδηγείται η μουσική βιομηχανία; Είναι δυνατό να λειτουργήσει μόνο μέσα από το διαδίκτυο, χωρίς το οξυγόνο της, τη ζωντανή ερμηνεία, τα λάιβ και τα φεστιβάλ;
Όλα είναι δυνατά, το θέμα είναι ποια θα είναι η ποιότητα της εμπειρίας. Άκουγα πρόσφατα μια ομιλία του Mark Fisher, ο οποίος υπογράμμιζε πως παλιά είχαμε το πρόβλημα της βαρεμάρας και πως ο καπιταλισμός με τα social media και το μάρκετινγκ έδωσε τη λύση… Δεν θα ξαναβαρεθούμε ποτέ, αλλά δεν θα είμαστε και ποτέ ξανά ήρεμοι. Δεν ξέρω αν θα ήθελα η μουσική να χάνει συνέχεια την οργανικότητά της, τη ζωντάνια της. Το ζήτημα είναι αρκετά σύνθετο και ξεπερνά την πανδημία, καθώς η ψηφιοποίηση της ζωής προϋπήρχε. Οι καλλιτέχνες προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κάτι αξιόλογο, κάτι βοηθητικό και για τους γύρω μας, αλλά παράλληλα πλέον πρέπει να δαπανούμε ατελείωτο χρόνο για πράγματα επουσιώδη.

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, αρκετά χρόνια πριν, είχες αναφέρει πως, «είμαι αρκετά βαρετή, σκέφτομαι μόνο τη μουσική. Όλες μου οι χαρές και οι λύπες έχουν να κάνουν με αυτή». Παραμένεις ίδια;
Σε μεγάλο βαθμό ισχύει, ναι. Είμαι ακόμα αρκετά βαρετή, απλά συνειδητά πλέον αντλώ χαρά και από άλλα πράγματα πέρα από τη μουσική. Η λύπη έχει ελαττωθεί κατά πολύ.