Ron Carter: Μία λακωνική συνέντευξη με τον θρύλο της jazz

Οι γραπτές συνεντεύξεις είναι παράξενη πίστα. Θα μελετήσεις καλά έναν μουσικό, θα ετοιμάσεις τις ερωτήσεις σου και θα ελπίζεις ότι θα τον πετύχεις σε μια καλή στιγμή, που θα έχει όρεξη να προωθήσει το υλικό του απαντώντας σε όσα τον ρώτησες. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ότι ο Ron Carter στα 84 και μετά από σχεδόν 2.500 δίσκους που έχει ηχογραφήσει με πολλά και διαφορετικά σχήματα, θα ήταν στο mood να απαντήσει το οτιδήποτε. Η πραγματικότητα είναι ότι ό,τι είχε να πει, το έχει πει στους δίσκους, στις συναυλίες, στην καθημερινή του ζωή, στην οποία εξακολουθεί να αναπνέει τη jazz μέρα με τη μέρα. Παρ’ όλα αυτά, έχω θράσος…

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι μια ζωντανή ηχογράφηση στο Kassel, όπου συναντά το πιάνο και την κιθάρα των Donald Vega και Russell Malone αντίστοιχα. Μια νοσταλγική ηχογράφηση που φέρνει στον νου τις υπέροχες μέρες του Ron Carter με τον Wes Montgomery. Ο 84χρονος κοντραμπασίστας της jazz απαντάει στις ερωτήσεις της ATHENS VOICE, δηλώνοντας μέσα από αυτό, ότι όσα έχει νόημα να ειπωθούν μέσα στα χρόνια, λέγονται με τις νότες.

Ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που πήρες από τη συνεργασία σου με τον Donald Vega και τον Russell Malone;
Με προσέχουν πολύ, εκτιμούν τις ιδέες μου και είναι καταπληκτικοί μουσικοί!

Γιατί αποφάσισες να σταματήσεις να παίζεις ηλεκτρικό μπάσο στις αρχές των zeros;
Δεν ήθελα να σταματήσω να μελετάω το κοντραμπάσο για να γίνω απλώς ανταγωνιστικός στο ηλεκτρικό μπάσο.

Η αγάπη σου για το piccolo μπάσο, πώς προέκυψε;
Οι χορδές του, από πάνω προς τα κάτω, είναι ντο/σολ/ρε/λα. Ακούγεται σαν ένα τενόρο τσέλο κι αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον.

Ξεκίνησες από το τσέλο, σωστά;
Απολύτως.

Μόνο κλασική μουσική στην αρχή;
Αποκλειστικά.

Στην οποία επέστρεψες διασκευάζοντας το 3ο Βραδεμβούργιο κοντσέρτο του Johann Sebastian Bach…
Ο ορχηστρικός μου δίσκος. Για μένα είναι η απόδειξη ότι μπορείς να συνδέσεις τη jazz και την κλασική μουσική. Ξέρεις, τα ακόρντα με τα οποία εκφράζεται ο Bach είναι αυτά που αν τα χρησιμοποιήσω κατάλληλα, εκφράζουν κι εμένα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το piccolo μπάσο το έπαιξες στο “Eight Plus”. Δεν ήταν σπουδαίος δίσκος;
Ήταν απίθανος δίσκος. Όταν με ρωτούν πώς ορίζω τη jazz, τους λέω ν’ ακούσουν αυτό το album. Τα έχει όλα: γρήγορα κομμάτια, αργά κομμάτια, soul, blues, funk, gospel, κλασική. Είναι ο καλύτερος τρόπος να δεις πώς εννέα άνθρωποι μπορούν να παίξουν jazz.

Καλύτερα ακόμη κι από τη συνεργασία σου για 6 χρόνια με τον Miles Davis;
Εκείνη την εποχή, κάθε συναυλία ήταν μια μοναδική ευκαιρία να παίξεις σπουδαία μουσική.

Μου αρέσουν πολύ τα ντουέτα που έχεις κάνει μέσα στα χρόνια…
Ναι, δίνουν στον ακροατή μια εντελώς νέα οπτική πάνω στη μουσική. Μου αρέσει πολύ να παίζω στη σκηνή με έναν ακόμη μουσικό.

Σου αρέσει πολύ η βραζιλιάνικη μουσική, έτσι δεν είναι;|
Τα τραγούδια της Βραζιλίας έχουν καταπληκτικές μελωδίες και καταπληκτικές αρμονίες.

Τόσο λακωνικά πήγαν όλα. Κι εκεί που νομίζεις ότι οι απαντήσεις είναι συχνά τυπικές, έρχεται η τελευταία ερώτηση και καταλαβαίνεις τι σημαίνει να εκτιμάς βαθιά τους ανθρώπους που εξακολουθούν να παίζουν, σ’ αυτές τις αντίξοες συνθήκες, μουσική.

Από τους νέους μουσικούς, ποιους εκτιμάς πιο πολύ;
Όλους!