Ο Γιώργος Δημητριάδης κι ένα τραγούδι για τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Σκηνή 1. Το 1991 συνεργάστηκα με τον Χρήστο Κυριαζή για την παραγωγή του δίσκου του, «Βράδυ Σαββάτου».

Προσπάθησα να μας ενισχύσει με τη συμμετοχή του ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αλλά εκείνος προτίμησε να πει το τραγούδι στον δίσκο του. Με ενορχηστρωτή τον Αντώνη Τουρκογιώργη κάναμε δουλειά και περνούσαμε, όπως πάντα, ευχάριστα στο στούντιο.

Την επόμενη χρονιά μού δίνει ο Αντώνης μια κασέτα και μου λέει ο Χρήστος έχει γράψει αλλιώς. Είναι πιο λαϊκά. Η καινούργια δουλειά του Χρήστου Κυριαζή. Την είχε δώσει και απευθείας στη διεύθυνση της Λύρας. Φαινόταν από το πρώτο άκουσμα η τρέλα και η πρωτοτυπία της δουλειάς. Ήταν ένας εύστοχος δίσκος και «μύριζε» χιτίλα. «Μου θυμίζεις τη μάνα μου!» Ό,τι κι αν είπα, ό,τι κι αν εισηγήθηκα στη Λύρα δεν εισακούστηκε. Τον άφησαν να φύγει και να πάει στη Sony.

Σκηνή 2. Ήταν κοντά δυο χρόνια που άκουγα κι επέλεγα τραγούδια ενός νέου τραγουδοποιού, του Νίκου Ζούδιαρη. Ωραιότατα τραγούδια. Ήρθε η στιγμή που βρέθηκε ο ιδανικός ερμηνευτής. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Είμαστε ενθουσιασμένοι ο Ζούδιαρης κι εγώ με αυτό το ευαίσθητο πλάσμα που ήταν σαν να κατέβηκε από πίνακα του Τσαρούχη. Η Λύρα όμως δεν είναι. Το σκέφτεται. Ζητάει εγγυήσεις. Τους παίρνουν «οι γρήγοροι», Αλκίνοο και Ζούδιαρη και τους πάνε στην Polygram.

Σκηνή 3. Πετυχαίνω τον Γιάννη Κότσιρα σε ρεμπέτικο πάλκο. Παίζει μπαγλαμά και τραγουδάει. Μου κάνει εντύπωση η φωνή και το τραγούδισμα του. Τον θεωρώ έτοιμο και κανονίζουμε να έρθει από το γραφείο μου στη Λύρα. Πάμε για ακρόαση στον Νίκο Μαμαγκάκη που ψάχνει νέα φωνή. Δεν συγκινείται ο Μαμαγκάκης και μου λέει πως αναζητά κάτι πιο brutal. Τον στέλνω στην Ελευθερία που ψάχνει δυο φωνές για τις εμφανίσεις της στη Σφεντόνα. Στο τηλέφωνο είναι ενθουσιασμένη. Τον πήρα, μου λέει, είναι πολύ καλός. Σε ευχαριστώ, δεν θα χρειαστώ άλλον. Τον προτείνω στην εκλεκτή Ευανθία Ρεμπούτσικα που σχεδιάζουμε ένα δίσκο. Με καλεί. Είχες δίκιο. Τι καλός που είναι! Δοκιμάσαμε τραγούδια. Θέλει να του γράψει κι ο Παναγιώτης (Καλατζόπουλος).

Έχουν ανοίξει οι ουρανοί.

Εισηγούμαι στη Λύρα να τον υπογράψουμε αμέσως τώρα. Γιατί... 50 εμφανίσεις στην Σφεντόνα, 30 στη Θεσσαλονίκη και άλλες 40 συναυλίες... Ο δρόμος του είναι στρωμένος. Αμελούν. Όταν τον θέλουν μετά την περιοδεία, οι ανταγωνιστές έχουν προλάβει και τον έχουν δεσμεύσει.

Μετά από αυτές τις αστοχίες συμφωνήσαμε να αξιοποιηθεί η «ιχνηλασία» μου και να κάνω ένα label που να μπορώ να υπογράφω τους καλλιτέχνες που πιστεύω. Θα τους παρέδιδα το «μάστερ» και θα έκαναν την επικοινωνία, 50-50. Κι εγένετο ο «Μικρός Ήρως». Ένα sublabel μέσα στη Λύρα που θα λειτουργούσε σαν φυτώριο νέων ταλέντων.

Στο θέμα.

Ο πρώτος που με ενθουσιάζει είναι ο Γιώργος Δημητριάδης, Αθηναίος εκ Θεσσαλονίκης, απόφοιτος Αγγλικής φιλολογίας. Τον έχω ακούσει από τον δίσκο του Σπύρου Χατζηνικολάου «Φύσα το καλάμι σου». Τον απολαμβάνω το 1988 στο Rodeo στη Χέυδεν με τον Ζιώγαλα, τον Θωμαΐδη, τον Καζούλη και τη Μαριαλένα Οικονομίδου. Είναι συγκλονιστικός περφόρμερ. Ένας εκρηκτικός ρόκερ που «κλέβει» την παράσταση. Μιλάμε για να κάνουμε δίσκο.

Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990 πεθαίνει ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Παγώνουμε όλοι. Τόσο κοντά μας μπορεί να σημαδέψει ο τοξότης.

Τον Σεπτέμβρη του 1991 ο Δημητριάδης, γυρνώντας από τους Αγώνες της Καλαμάτας που διοργανώνει ο Μάνος Χατζιδάκις, έχει στην τσάντα του τη συμμετοχή του στο τέταρτο βραβείο με το τραγούδι «Μονολογώντας» του Μιχάλη Τούμπουρου.

Συναντάει τους «Απροσάρμοστους», το γκρουπ του Παύλου. Μετά από μια πρόβα στα Πετράλωνα τα βρήκανε κι ο Γιώργος γίνεται ο τραγουδιστής του γκρουπ. Στο show τους προστίθεται ο Πουλικάκος και 3 πνευστά, οι «Pop Horns».

Όπου κι αν παίξουν, σκίζουν. Ο Δημητριάδης υποστηρίζει δυναμικά τα τραγούδια του Παύλου.

Προτείνω στον Γιώργο να κάνουμε τον δίσκο με τους «Απροσάρμοστους». Εκείνη την εποχή έπαιζαν στο CAMEL του Μάκη Σαλιάρη. Τους μαζεύει και έρχονται στη Λύρα. Αράπης, Γαλανάκης, Πετρίδης. Μιλάμε, μιλάμε, ξαναμιλάμε, αλλά δεν βγάζω άκρη. Καλή τύχη, μάγκες. Προχωράω με τον Γιώργο. Έρχεται μαζί μας και ο Βασίλης Πετρίδης. Στις εγγραφές, τελικά, έρχονται οι «Απροσάρμοστοι» και παίζουν όχι σαν γκρουπ αλλά σαν μονάδες. Ο Γιώργος αισθάνεται καλά με τους φίλους του. Όλες οι ηχογραφήσεις γίνονται στο Red House του Στρατηγόπουλου στην Κυψέλη. Ο Βασίλης έχει γράψει το «Φύγαν' οι ρεμπέτες» στη μνήμη του Παύλου. Ένα ροκ ρεμπέτικο.

Καλώ τον «Οπισθοδρομικό» Θοδωρή Παπαδόπουλο και κάνει ένα ταξίμι με μπαγλαμά. Το κλιπ γίνεται στις αποθήκες του Κεράνη στην Πειραιώς με σκηνοθέτη τον Χαράλαμπο Σέλτσικα. Στον δίσκο ο Δημητριάδης ξεδιπλώνει μια μεγάλη γκάμα έκφρασης και φαίνεται ξεκάθαρα πως θέλει να ξεφύγει από τη ροκ διαμαρτυρία. Κάνει χώρο να ανέβουν οι Beatles στην σκηνή που έχει μέσα του.

Προσθέτει ευφάνταστα φωνητικά στα τραγούδια, αλλά τολμάει και νέα ηχητικά και τροπικά κράματα. Ένα σκοτεινό και εξωτικό Χαν Ελ Χαλίλ, που βάζω κι εγώ το χεράκι μου στα κρουστά.

Έχει γοητευτεί από τα «Ξύλινα Σπαθιά». Θέλει να δώσει ένα στιλ στο γκρουπ του. Με ρωτάει αν θα με πείραζε να τους ονομάσει «Μικροί Ήρωες». Κάθε άλλο, απαντάω. Γίνομαι για ακόμα μια φορά νονός και τους παραχωρώ τον τίτλο που μου τον έχει παραχωρήσει με γενναιοδωρία ο κος Ανεμοδουράς.

Κυκλοφορούμε με τίτλο «Αφορμές για ανταρσία» με τις ατμοσφαιρικές φωτογραφίες του πρίγκιπα Χρήστου Πότσιου.

Ο δίσκος άρεσε στους ειδικούς. Οι φανατικοί ροκάδες αγάπησαν το τραγούδι του Παύλου.

Η Λύρα σταματά τη συνεργασία με τον Μικρό Ήρωα πριν να κλείσει χρόνος από τα εγκαίνια. Παραμένω στη Λύρα. Ο Δημητριάδης φεύγει χολωμένος. Γίνεται σταυροφόρος της Mod κουλτούρας. Ένας englishman στην Αθήνα.

Κάνει μια στάση στην FM Records και μετά πηγαίνει στην Virgin του Γιάννη Πετρίδη. Η δουλειά παραδίδεται έτοιμη κι έχει την κατασταλαγμένη αισθητική του Δημητριάδη. Britpop. Μια ενήλικη φωτεινή pop! Ο δίσκος έγινε στο Παράκτιο στην Άνω Βούλα με την επιμέλεια και την επιστασία του Γιώργου Σιμάτου. Ο Στέλιος Παρασκευάς οργανώνει το μάρκετιγκ. Ο Βαγγέλης Καλαϊτζής, που με τα κλιπ του έχει δώσει μια άλλη διάσταση στην εικόνα πολλών καλλιτεχνών, κάνει το Bar «Sui Generis» πίσω απ'το Χίλτον πλατό και την Τσέχα Monica την κάνει Star του σινεμά. Η κινηματογραφική στιχουργική αφήγηση του Λειβαδά ερμηνεύεται μοναδικά από τον Γιώργο. Το κλιπ εντυπωσιάζει και μεγαλώνει τη διασπορά του τραγουδιού. Η ερμηνεία είναι ανεπανάληπτη. Κανείς ως τα τώρα δεν τόλμησε να κάνει δεύτερη εκτέλεση.

Ο Δημητριάδης πήρε τη σκυτάλη από τον Παύλο και κατάφερε με την τραγουδοποιία του να φωτίσει τα όνειρα και το πρόσωπό του και να γίνει ο Μικρός Ήρωας της εφηβείας του.

Σαν νονός δεν έχω άλλο απ’ το να χαίρομαι.