Brian Eno & Roger Eno στην Αθήνα, για πρώτη φορά μαζί στο Ηρώδειο

➽ Αγαπώ τον Brian Eno αλλά νομίζω για διαφορετικούς λόγους ακόμη και από τους significant others. Ας πούμε, τον αγαπώ για τα δύο κομμάτια στο Live του 1974 με τη Nico, τον Ayers και τον Cale. Εκείνα τα “Driving Me Backwards” και “Baby’s On Fire”. Για τους δίσκους με τον Harold Budd και τον David Byrne. Για το “Nerve Net”. Για το “Small Craft On A Milk Sea”. Για το “Music For Airports” – εδώ μάλλον θα συμφωνήσουν όλοι. Αγαπώ και μερικά από τα προσωπικά του Roger Eno, ειδικά αυτό με τους υποτιθέμενους Άγγλους “neglected composers”, που ήταν ένα καταπληκτικό αστείο, κι αυτά με τους Harmonia. Δεν είμαι βέβαιος αν το “Mixing Colours” που έκαναν τα δύο αδέρφια μαζί στην Deutsche Grammophon ήταν σπουδαίος δίσκος. Είμαι βέβαιος όμως ότι ο Brian είχε πρωτοηχογραφήσει για τη μεγάλη γερμανική εταιρεία πολύ νωρίτερα: το 1971 με τον Cornelius Cardew και τη Scratch Orchestra. Θαυμάζω την ολοκληρωτική του σχέση με την τέχνη, τα video, τα installations, τα μουσικά apps του i-phone, το παράξενο ανακάτεμά του με την πολιτική, τις παραγωγές του. Όμως περισσότερο απ’ όλα τον λατρεύω για το μικρό κουτάκι με τις κάρτες που έχει τον τίτλο “Oblique Strategies”. Πρόκειται για 55 κάρτες χρησμών, που ο Βρετανός συνθέτης δημιούργησε το 1975 μαζί με τον Peter Schmidt κι έρχονται να δώσουν απαντήσεις σε ζητήματα που προκύπτουν εντός ενός studio ηχογράφησης, εντός ενός χώρου δουλειάς, ενδεχομένως και εντός… της ευρύτερης προσωπικής ζωής. Απαντήσεις όπως «Προχώρα προς το ασήμαντο», «Γύρισέ το ανάποδα», «Κάνε κηπουρική, όχι αρχιτεκτονική», «Χρησιμοποίησε ένα άσχετο χρώμα», έχουν να πουν πολλά σε όσους έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τη διαδικασία της ηχογράφησης αλλά και με ερωτήματα της καθημερινότητας. Ο Brian και ο Roger Eno θα εμφανιστούν ζωντανά στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στην Αθήνα, την Τετάρτη 4 Αυγούστου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου 2021. Τραβάω κάρτα από τις «Λοξές Στρατηγικές» και μου βγαίνει: «Θυμήσου εκείνα τα ήσυχα απογεύματα». Τραβάω άλλη και γράφει: «Ανάπνεε πιο βαθιά». Εντάξει: Ο Brian τα είχε προβλέψει όλα.

➽ Είναι κτίριο υψηλής αρχιτεκτονικής στη Gent είναι studio, είναι συνολικό project προχωρημένης αισθητικής, είναι και δισκογραφική εταιρεία. H DeeWee Records είναι δημιούργημα των αδελφών David and Stephen Dewaele (Soulwax / 2manydjs) κι έφθασε κιόλας στην 50ή της κυκλοφορία. Γιορτάζει με τη συλλογή “DeeWee Foundations”, τριπλή σε βινύλιο, διπλή σε cd, που περιλαμβάνει τα πιο σημαντικά κομμάτια της εταιρείας καθώς και τρία ακυκλοφόρητα. Οι Soulwax είναι το πιο γνωστό σχήμα εδώ, κι ακόμη κι αν δεν έχεις τόσο μεγάλη επαφή με το ηλεκτρονικό ύφος του label, αξίζει να την ψάξεις τη δουλειά.

➽ Αν σου άρεσαν οι Tunng και ο Mike Lindsay ως μουσικός της μπάντας και παραγωγός υπό την ευρύτερη έννοια, έχεις πολλές πιθανότητες να σου αρέσουν και οι Lump. Πόσο μάλλον που εκεί παίζει μαζί του και η Laura Marling. Εκείνη είναι που βάφτισε τον δεύτερο δίσκο της μπάντας “Animal”, καθώς συσχετίζει το σχήμα με μιαν έννοια ζωώδους ενέργειας. Το ομώνυμο τραγούδι, το μόνο που έχουμε στα χέρια μας για την ώρα, είναι ακριβώς όπως πρέπει.

➽ Στην αρχή ήταν πολύ dance για τα γούστα μου το “Canto Al Sol” του Seba Campos. Σιγά-σιγά όμως μπήκα στο κλίμα: ένα διονυσιακό track που θα μπορούσε να είναι το απόλυτο hit του επερχόμενου καλοκαιριού. Ο Seba ζει στο Βερολίνο, έχει καταγωγή από τη Χιλή κι επιστρέφει με νέο track, το “Hijos De La Tierra”, μαζί με τον Rodrigo Gallardo, έναν ακόμη χιλιανό παραγωγό και μουσικό. Ο Rodrigo λατρεύει τα παραδοσιακά όργανα και ιδίως τα μικρά πνευστά. Μαζί κάνουν σπουδαία δουλειά!

Υ.Γ. Ο Mingus έλεγε ότι ο μόνος λόγος που πάχυνε ήταν για να κουμαντάρει το κοντραμπάσο του. Το κουμαντάρει τέλεια στη συναυλία του 1974 στο Carnegie Hall, που επανακυκλοφορεί επαυξημένη σε τριπλό βινύλιο από την Atlantic. Επίσης, επανακυκλοφορεί μια απίθανη βινυλιακή έκδοση του “Kind Of Blue” του Miles Davis από την Analogue. Είναι πανάκριβη αλλά, αν έχεις πολύ καλά μηχανήματα, αξίζει!