Είμαστε μια καραμελοχώρα. Παράγουμε κάθε είδους καραμέλα. Ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου σαν γεύση μπορεί να τη βρει εδώ. Το πρόβλημα είναι πως όλες αυτές οι καραμέλες φτιάχνονται με παλιά υλικά, με πολλή ζάχαρη, με πολλά Ε, με πολλές χρωστικές και σε συνθήκες ανθυγιεινές. Με τον ίδιο τρόπο που φτιάχνονταν πριν από πολλά χρόνια. Τον τελευταίο καιρό υποτίθεται πως προσπαθούμε να αλλάξουμε τις συνταγές και να φτιάχνουμε καραμέλες σύγχρονες, πιο υγιεινές, που να μην μας σκοτώνουν μακροπρόθεσμα, που να μην έχουν κρυφά υλικά και απαγορευμένα Ε, που να τις τρως και να φχαριστιέσαι και όχι να έχουν γεύση εμετού και αηδίας. Καμία πρόοδος ή μόνο αποτυχημένες και άστοχες νέες συνταγές. Στην ουσία δεν έχει αλλάξει τίποτα, κυκλοφορούν οι ίδιες καραμέλες, στις ίδιες συσκευασίες με τα ίδια απαράδεκτα και αποτυχημένα υλικά που συνεχίζουν να μας κάνουν κακό, οι ξεπερασμένες γεύσεις, ενώ τα παραμάγαζα και οι παράγκες όπου συσκευάζονται ζουν και λειτουργούν κανονικά. Καμία απολύτως πρόοδος επί της ουσίας, καμία πραγματική αλλαγή.
Σε αυτό τον τόπο που η «κινητικότητα» περισσεύει αλλά η αλλαγή και η πρόοδος απουσιάζει, εδώ που όλα αλλάζουνε (ή θα αλλάξουν) και όλα ίδια μένουν, εδώ που το αποκρουστικό μοντέλο του «ελληνάρα» συνεχίζει να κυριαρχεί, εγώ καταφεύγω και πάλι στα δισκάκια, εκεί που –μπορώ να σας βεβαιώσω γι’ αυτό– υπάρχει πραγματική πρόοδος και εξέλιξη, δημιουργικότητα και φαντασία, ελευθερία και όνειρο, εκεί που δεν μασάνε από τις καραμέλες «μέιντ ιν Γκρις» αλλά κάνουν τη δουλειά τους και κάθε φορά γίνονται και πιο εύστοχοι. Να λοιπόν 4 δίσκοι που ακούγοντάς τους έχεις την αίσθηση πως είναι φανερά καλύτεροι από τα προηγούμενα άλμπουμ των ίδιων συγκροτημάτων, ότι υπάρχει μια πρόοδος. Αν η εξέλιξη αυτών των συγκροτημάτων μπορούσε να έχει μεταφερθεί σε εθνικό επίπεδο, τώρα θα ήμασταν: «Δανία του Νότου»…
Jane Doe - Revolution Diaries
Κάνουν ένα άλμα προόδου σε όλους τους τομείς και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα έναν από τους πιο ενδιαφέροντες, αποτελεσματικούς, εύστοχους, καλοδουλεμένους ροκ δίσκους της χρονιάς. Το «πολλά υποσχόμενο» πρώτο τους άλμπουμ γίνεται εδώ μια στιβαρή και ολοκληρωμένη άποψη που δεν χάσκει από πουθενά.
Sillyboy - Stalker
Ο μοναχικός κρούνερ ωριμάζει γοργά και κάνει εδώ το καλύτερο άλμπουμ του με ιδανική δοσολογία λυρισμού, ευαισθησίας, νοσταλγίας, ηλεκτρονικών και φυσικών οργάνων, μελωδίας και ρυθμού. Μια ποπ σύγχρονη και δροσερή, να την πιεις μονορούφι.
Empty Frame - The Blackbird Flies
Το φολκ πεδίο τους διευρύνεται, τα παιξίματα είναι πιο αποτελεσματικά, οι μελωδίες και η ανάπτυξη τους δείχνουν πρόοδο και ευστοχία, πιάνο, έγχορδα και ερμηνείες δένουν θαυμάσια, όλα κυλάνε σαν καλή παρέα που κάνει την αίσθηση του χρόνου να χάνεται.
The Wonderfall Quartet - Horizon
Αφήνουν κατά μέρος τα στάνταρ τζαζ κλισέ και αναπτύσσουν έναν προσωπικό ήχο και βελτιώνουν το παίξιμό τους, δημιουργούν ατμόσφαιρες και χαλαρή διάθεση, τα ινστρουμένταλ αλλά και τα τραγούδια λειτουργούν θαυμάσια. Ένα ακόμη σύνολο που καταλαμβάνει το χώρο του σ’ αυτή την καλοδεχούμενη έκρηξη της νέας ελληνικής τζαζ σκηνής, όχι με ρηξικέλευθες ιδέες και πειράματα, αλλά με πραγματικά τίμια και δημιουργική λειτουργία που ακούγεται απνευστί.
