The Black Keys: Επιστροφή στις ρίζες με το άλμπουμ «Delta Kream»

➽ Στα βόρεια της πολιτείας του Μισσισσιππή, κοντά στα σύνορα με το Τεννεσί, υπάρχουν μερικοί λόφοι που έχουν ελάχιστες μικρές φάρμες, λόφοι που χαρακτηρίζονται από χαμηλή γεωργική παραγωγή καθώς εκεί υπάρχουν μεγάλα και πυκνά δάση. Σ’ εκείνους τους τόπους, όπως και σε κάθε σημείο της πολιτείας αυτής, φύονται και τα blues. Αυτά τα blues τα ονομάζουμε country blues των λόφων, τραγούδια που χαρακτηρίζονται από έντονους ρυθμούς, επίμονα riff, ελάχιστες αλλαγές ακόρντων και μεγάλη έμφαση στο βαρύ groove. Ο Mississippi Fred McDowell είναι ένας από τους πρωτοπόρους μουσικούς του ιδιώματος, που ακολουθήθηκε από ονόματα όπως αυτά των Junior Kimbrough και R.L. Burnside, δύο bluesmen που ηχογραφούν για τη βαρύτατη Fat Possum. Οι Black Keys έρχονται από το Ohio, αρκετά πιο βόρεια και πιο ανατολικά, όμως η σχέση τους με τις βαριές κιθάρες και το groove είναι τέτοια, που τους οδηγεί κατευθείαν στον ήχο του hill country blues. Στο νέο τους album, “Delta Kream” –κυκλοφορεί στις 14 Μαΐου– διασκευάζουν τραγούδια των τριών προαναφερθέντων μουσικών, καθώς και το “Crawling Kingsnake” του John Lee Hooker, που πατάει γερά σ’ αυτό το ωμό ιδίωμα. Μια ιδιότυπη επιστροφή στις ρίζες από αυτές που μόνο μπροστά μπορούν να σε πάνε…

➽ «Προκειμένου να μη βγει από το χρυσό του κλουβί, τη γλωσσική φυλακή του, το λαμπρό του παλάτι στην άμμο, ο εξηντατριάχρονος Νορβηγός διπλωμάτης Άρμαντ Β. είναι πρόθυμος να προσπεράσει τα πάντα: το παρελθόν του, τον παλιό φίλο και συμφοιτητή Πάουλ Μπούερ, τις ιδέες του, τις γυναίκες που αγάπησε, τον ίδιο του τον γιο. Υπάρχει όμως ένα αντίτιμο σε αυτό, κι ο Άρμαντ οφείλει να το πληρώσει».  Αυτό είναι πάνω-κάτω το ζήτημα που τίθεται στο βιβλίο του Dag Solstad, «Άρμαντ Β.», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ποταμός, σε μετάφραση του Σωτήρη Σουλιώτη. Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο μ’ έναν ιδιότυπο τρόπο υποσημειώσεων και ο Άρμαντ πάει συνεχώς πάνω-κάτω στο Όσλο. Τόσο πολύ που αναρωτιέσαι πώς στο καλό δεν έχεις καταφέρει να βρεθείς εκεί ακόμα…

➽ Είκοσι επτά χρόνια μετά την τεράστια –σχεδόν αναπάντεχη- επιτυχία του “Smash” και μετά από μερικούς σχετικά-αλλά-όχι-ακριβώς-καλούς-δίσκους, οι Offspring επιστρέφουν με το “Let The Bad Times Roll” σε παραγωγή Bob Rock. Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς αλλά έχει ένα απίθανό single, το “We Never Have Sex Anymore” και μια punk διασκευή του “In The Hall Of The Mountain King” του Edvard Grieg από τον “Peer Gynt”, που καταφέρνει να μην ακούγεται σχεδόν καθόλου metal, παρότι η σύνθεση αυτή έχει αποκτήσει metal χαρακτήρα μέσα στα χρόνια.

➽ Επιστρέφω –θέλοντας και μη– πίσω στο 1985 και το δεύτερο solo album του Nick Cave με τους Bad Seeds, το “The Firstborn Is Dead”. Εκείνη την εποχή, δίπλα στον Cave ήταν ο Mick Harvey, ο Barry Adamson και ο Blixa Bargeld, που καταφέρνουν να βγάλουν έναν απίθανο σκοτεινό blues ήχο και να υποστηρίξουν τη βαθιά φωνή του Cave σε καταραμένες συνθέσεις όπως το “Tupelo”, το “Train Long-Suffering” και –κυρίως- το “Knockin’ On Joe”.

➽ Αν και δεν είναι από τους γνωστότερους τύπους τριγύρω, ο Ted Russell Kamp έχει κυκλοφορήσει μια ντουζίνα προσωπικούς δίσκους κι επιπλέον μισή με τον Shooter Jennings. Άρχισε να ασκείται σ’ αυτό που ονομάζουμε καραμπινάτη ανόθευτη americana από το 1995 κι ενώ συνήθιζε να κάνει πολλές ζωντανές εμφανίσεις, τα lockdown τον ανάγκασαν να μείνει στο σπίτι. Εκεί ακριβώς έγραψε το “Solitaire”, που ακούγεται ακμαίο και φρεσκότατο παρά τα παλιομοδίτικα υλικά της συνταγής του.

Υ.Γ. Ένας γονιός από το Cape Verde κι ένας από το Βέλγιο. Γεννήθηκε στην Πορτογαλία και ζει στην Κοπεγχάγη. Στο ντεμπούτο της, το “Essential” ήταν κάπως άγουρη αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσα για να την υπογράψει η 4AD. Η Erika de Casier στο “Sensational” που έρχεται τον επόμενο μήνα, μοιάζει να ενσωματώνει το παρελθόν της pop, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί μέσω του hip hop και του r n’ b κι από πάνω να καταθέτει μια σοβαρή πρόταση για το μέλλον της.