Mick Jagger και Dave Grohl γιορτάζουν το τέλος της πανδημίας

➽ Όσες φορές το rock n’ roll χρησιμοποιείται ως κοσμικό γεγονός, προτιμώ να απέχω. Έτσι, όσο κι αν εκτιμώ τον Keith Richards, δεν πέρασα ούτε απ’ έξω από το ΟΑΚΑ το 1998, όταν οι Stones έπαιξαν μπροστά στο πολυπληθέστερο κοινό που έχει ποτέ μαζευτεί σε συναυλία στην Αθήνα. Για τη μετατροπή αυτή δεν φταίει φυσικά η μπάντα. Όσο για τον διοργανωτή, αν περίμενε να πληρώσει τους Rolling Stones φέρνοντας στο ΟΑΚΑ μόνο αυτούς που είχαν στο σπίτι την πλήρη δισκογραφία της μπάντας, προφανώς θα ήταν τώρα στη φυλακή. Από την άλλη πλευρά, παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια –με ένα είδος μαζοχιστικής συμπάθειας– τον Dave Grohl να χρησιμοποιεί τις κιθάρες, τα μπάσα και τα τύμπανα, με τέτοιον τρόπο ώστε να μην ενοχλεί κανέναν. Να περνούν οι συνθέσεις των Foo Fighters χλιαρά μπροστά από τα αυτιά κάθε ακροατή –σχετικού τε και ασχέτου– αντιστρέφοντας τις αξίες του grunge, όπως το έστησε ο Cobain και η Sub Pop. Το απόλυτο μνημείο χλιαρότητας και βαρεμάρας ήταν το πιο πρόσφατο album των Fighters. Παρ’ όλα αυτά, Jagger και Grohl μαζί, τα πάνε τέλεια. Ο ένας αποτελεί μέσο μαγικής μεταμόρφωσης για τον άλλο: ο Jagger νομίζει ότι βρήκε το Χόμπιτ που θα ρίξει το δαχτυλίδι στη φωτιά τινάζοντας τα ηχεία στον αέρα κι ο Grohl τον Γκάνταλφ, που θα οδηγήσει τα βήματά του στην έκσταση. Χωρίς το «Eazy Sleazy» να είναι μεγάλη σύνθεση, ενθουσιασμένοι από το διαφαινόμενο τέλος των “rock down” το βαράνε τέρμα γκάζια, δείχνουν τι σημαίνει jagger n’ grohl και σε παίρνουν παραμάζωμα. Μήπως να βγάζανε και κάνα δίσκο μαζί;

➽ Με αφορμή την εικόνα από το παλιό σχολικό αναγνωστικό –αυτό που διδάχτηκα δηλαδή– θυμήθηκα τη “Lola” και τους Kinks: «She walked up to me and she asked me to dance / I asked her her name and in a dark brown voice she said / Lola L-O-L-A, Lola La-la-la-la Lola»…

➽ Είχε βγάλει παλιά ένα βιβλίο το περιοδικό Wire, με τίτλο “The Wire Primers, A Guide to Modern Music”, ένα βιβλίο στο οποίο επιστρέφω πολύ συχνά, αναζητώντας μέσα από τις κατά καιρούς κριτικές του περιοδικού στοιχεία για διαφορετικά ιδιώματα. Επειδή φαίνεται ότι έρχεται το καλοκαίρι, διαβάζω αυτές τις μέρες για την tropicalia της Βραζιλίας και τύπους, όπως ο Edu Lobo, η Gal Costa και ο Jorge Ben.

➽ Οι Ozric Tentacles είναι ένα βρετανικό συγκρότημα, που συνδέθηκε με τα μουσικά φεστιβάλ της Βρετανίας των 90s. Αρκετά από αυτά στήνονταν αυθόρμητα στην αγγλική επαρχία και μπάντες όπως οι Ozrics με μοναδικό εξοπλισμό ένα φορτηγάκι και μερικά ηχεία, μπορούσαν να παίζουν επί μερόνυχτα με τα μέλη τους να ανεβαίνουν ανά δύο ή τρία στη σκηνή και να τζαμάρουν. Τρελή επαναφορά μιας ψυχεδέλειας που περιλάμβανε πολύ περισσότερα στοιχεία απ’ όσα θα μπορούσε να φανταστεί πρόχειρα κανείς. Οι πρώτες έξι δουλειές των Ozric Tentacles κυκλοφόρησαν σε κασέτα και στη συνέχεια απoτέλεσαν ξεχωριστά cd του “Vitamin Enhanced”.

➽ Ακούω αυτές τις μέρες ξανά και ξανά το “London Calling” των Clash. “It is a hell of an album”, όπως θα έλεγε ένας από τους πιο σημαντικούς Άγγλους μουσικοκριτικούς κι επιπλέον, ο Strummer είναι πολύ μεγάλη μορφή. Είτε με τους Clash, είτε στα προσωπικά του. Τελεία και παύλα.

➽ Οι Mammal Hands από την παρέα της Gondwana έχουν ένα καινούριο maxi single (που λέγαμε παλιά) με το δυναμικό “Oni” και το “Lantern”. Μόλις πεντακόσια αντίτυπα, κυκλοφορία στις 15 Μαΐου και εξαντλημένο ήδη στο επίσημο site. Ψάξιμο discogs επειγόντως…

Υ.Γ. Οι Procol Harum είναι πιο γνωστοί για το “Whiter Shade Of Pale”, που είναι μεγάλο τραγούδι! Αν ψάξεις όμως τη δισκογραφία τους θα βρεις πολλά ακόμη κομψοτεχνήματα, καθώς και το κορυφαίο album "Grand Hotel”, που επανακυκλοφορεί σε βινύλιο στην Record Store Day.