Γιώργος Νταλάρας: Αναζητώ τον Θεό στο άγνωστο

Για τις νέες του δουλειές και συγκεκριμένα τα έργα «Της Σιωπής ο Τόπος» και «Κασέτα του Μελωδία» μίλησε ο Γιώργος Νταλάρας, χαρακτηρίζοντάς της την «ψυχή του».

Μιλώντας στο ραδιόφωνο του «Πρώτου Θέματος», ο κ. Νταλάρας αναφέρθηκε αναλυτικά στα νέα του επαγγελματικά βήματα και εξήγησε τη σχέση του με τη θρησκεία. άνοιξ

«Της Σιωπής ο Τόπος»

Το έργο «Της Σιωπής ο Τόπος» σε μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη, στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, Ελένης Φωτάκη, Αλέξανδρου Φωτεινού και σε ποίηση του Φρίντριχ Νίτσε, συνδέεται άρρηκτα με το Άγιο Όρος.
 
«Είναι ένας όμορφος τόπος, απείραχτος. Ο πολιτισμός μπαίνει εκεί με διόδια, ο χώρος προστατεύεται. Αξίζει τον κόπο να τον επισκεφθεί κάποιος και είναι κρίμα που δεν μπορούν να πάνε γυναίκες. Θα έπρεπε, αλλά αυτές είναι οι αρχές και η παράδοση» σημείωσε για το Άγιο Όρος, ενώ ερωτώμενος για τους λόγους που τον οδήγησαν στο να συμμετέχει είπε:
«Είχα αρκετούς λόγους να το κάνω αυτό. Ο Κατσιγιάννης είναι ένας σπουδαίος μουσικός και φίλος. Ένας από τους λόγους είναι γιατί θέλαμε αυτά τα τραγούδια να μην έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά έναν κοσμικό χαρακτήρα και να παραλληλίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να είναι ή επιλέγει να είναι "μοναχός", μια λέξη συμβολική. Μοναχός μέσα στην πολυκοσμία».

Αποσαφήνισε πως «δεν είμαι άνθρωπος θρησκευόμενος» και εξήγησε πως προσπαθεί όσο μπορεί να είναι γήινος. «Κοιτώ ψηλά, αλλά με έναν ελεύθερο τρόπο χωρίς να δέχομαι την επιβολή, ούτε δογμάτων, ούτε αντιλήψεων. Αναζητώ τον Θεό μέσα στο άγνωστο και μέσα σε αυτό που μας περιβάλλει και δεν μπορούμε με λόγια να το διευκρινίσουμε, ούτε οι θεολόγοι ούτε οι επιστήμονες. Προσπαθούμε ακόμα».

Παράλληλα, εξήγησε πως συμμετέχει στο έργο αυτό «με καθαρή καρδιά γιατί η Λίνα Νικολακοπούλου έγραψε εκπληκτικά λόγια μαζί με την Ελένη Φωτάκη και τον Αγιορείτη ποιητή Αλέξανδρο Φωτεινό».

Ακόμη, αναφέρθηκε στο ποίημα του Νίτσε, λέγοντας: «O Νίτσε είναι εκείνος που αναζητά τον Θεό και είναι ο πιο άθεος από όλους. Υπάρχει αυτή η αντίφαση που την καταλαβαίνεις, ακούγοντας το τραγούδι».

Καταλήγοντας τις δηλώσεις επί αυτού του έργου, σημείωσε πως ακόμη ένας λόγος που τον οδήγησε να συμμετάσχει είναι η επανέγερση της Αθωνιάδας σχολής. «Πηγαίνοντας στον Άθω είδα τα συντρίμμια της Αθωνιάδας σχολής. Ήταν το πανεπιστήμιο του Άθω, η Ακαδημία, η οποία κάηκε το 1821 από τους Τούρκους κατά την περίοδο της παλιγγενεσίας. Εκεί μέσα φοίτησε ο Ρήγας Φεραίος, ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Άνθιμος Γαζής που ήταν και πρόεδρος της σχολής. Έχουμε έναν χώρο που εκείνα τα χρόνια, τα δύσκολα χρόνια, λειτούργησε σαν φάρος. Για μένα αυτός ο σύλλογος ο Μάξιμος ο Γραικός προσπαθεί να καλέσει ή να δημιουργήσει ένα κίνητρο σε ανθρώπους εθελοντές να βοηθήσουν στην επανίδρυση, στο ξαναχτίσιμο αυτής της σχολής το θεωρώ πολύ σπουδαίο».

«Η Κασέτα του Μελωδία»

Αναφερόμενος στη δεύτερη δουλειά του «Η Κασέτα του Μελωδία», επεσήμανε πως στους χαώδεις ρυθμοί της εποχής μας «η μουσική δύσκολα αντέχει, αυτό που λέμε εμείς η δική μας μουσική. Υπάρχει δική μας και δική σας; Δεν είμαι σίγουρος. Εγώ πίστευα πάντα ότι η μουσική είναι ένα πράγμα μέσα στην πολυπλοκότητά της, αλλά υπάρχει κοινό που φανατίζεται και νομίζω αυτή η κρισάρα, το κόσκινο του κόσμου με τα πολλά χρόνια κάτι που είναι να αντέξει θα το κρατήσει. Κάτι που έχει μόνο πρόσκαιρη διάρκεια θα το ξεχάσει.

Επειδή τα χρόνια που έρχονται η μελωδία τείνει να εξαφανιστεί, γιατί ζούμε σε μια πολύ τεχνολογικά σκληρή εποχή, οι ταχύτητες είναι δύσκολες, οι ρυθμοί και οι ήχοι είναι μηχανικοί, μηχανολογικοί, σιδερένιοι, ο στίχος πια και η ποίηση ίσως έχουν χάσει έδαφος και τώρα μιλάμε με ρίμες, ραπάρουμε, όχι ότι είναι κακά και αυτά γιατί ο κόσμος έχει μια επαναστατική τάση και καλά κάνει, αλλά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι κατά κάποιο τρόπο να ακολουθήσουμε, μέχρι να φύγουμε κι εμείς, αυτό που αγαπήσαμε κι αυτό που αγάπησε και η γενιά μας».

Περιγράφοντας τις αρχικές του επιφυλάξεις του σχετικά με το έργο σημείωσε πως «στην αρχή έλεγα πάλι τα ίδια, δεν μ' αρέσει ο ήχος, αλλά μετά κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω μια συλλογή τραγουδιών που μπορεί να έχει μέσα την ψυχή μου. Να έχει δηλαδή από το παρελθόν πράγματα. Θα δεις πως ούτε τα μισά δεν είναι δικά μου τραγούδια. Προσπάθησα να βρω κάτι, σκάλισα αυτό το μπαουλάκι στη γωνία του μυαλού μου και βγάζω πού και πού κάποια τραγούδια».

Συνεχίζοντας επεσήμανε πως «είναι κάτι που το κάνω συνέχεια γιατί εγώ λατρεύω τους παλιούς τραγουδιστές, το παλιό ελληνικό τραγούδι, θεωρώ δασκάλους μου όλους αυτούς τους σπουδαίους από το Μάρκο Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη και όλη την παρέα μέχρι τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκη, τον Ξαρχάκο, τον Μαρκόπουλο, τον Άκη Πάνου, τον Χρήστο Νικολόπουλο όλους αυτούς που έχω τραγουδήσει τον Κουγιουμτζή, τον Λοΐζο και, δεν αφήνω όταν έχω ευκαιρία να πω κάτι να το πω κι αυτό έκανα και σε αυτά».

Ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, ενώ κλείνοντας και ερωτώμενος αν έχει ανέγγιχτα που τον τυραννούν απάντησε: «Όλοι οι άνθρωποι έχουμε. Άλλοι τολμούν να το παραδεχθούν και άλλοι όχι. Είναι η φύση του ανθρώπου αυτή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η αρχαία γραμματεία έχει βάλει σαν ορόσημο την αναζήτηση της Ιθάκης. Είναι σημαντικό στοιχείο αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα πως ό,τι κι αν περάσουμε σήμερα, αύριο υπάρχει κάτι. Αυτό ήταν που φώτιζε και όπλιζε τις ψυχές των ανθρώπων στις μεγάλες επαναστάσεις. Γιατί ζωή και άνθρωπος χωρίς την επανάσταση δεν λογίζεται. Ο άνθρωπος είναι αξιέπαινος για τις επαναστάσεις που κάνει».

Ακολουθήστε την Athens Voice στο Google News κι ενημερωθείτε πρώτοι για όλες τις ειδήσεις 

ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: Live updates - Τι πρέπει να ξέρουμε για τον κορωνοϊό- Συνεχής ενημέρωση εδώ