Η συλλογή των Violent Femmes που επανακυκλοφορεί, η Ουτοπία στη λογοτεχνία, τα νέα τραγούδια των Squirrel Flower, Portico Quartet, η επιστροφή του Bryan Ferry.
➽ Δημιουργήθηκαν στο Milwaukee του Wisconsin, κατάφεραν να βάλουν σε λέξεις την απόγνωση των νέων της αμερικάνικης επαρχίας όταν αυτοί στριμώχνονταν ανάμεσα στη μανία και την κατάθλιψη, κατάφεραν να συνδέσουν με νότες την country με το punk, κατάφεραν να μιλήσουν ταυτόχρονα τη γλώσσα των δρόμων και τη γλώσσα των Βαπτιστών Χριστιανών (τέτοια παιδεία είχε ο Gordon Gano) και κατάφεραν από το 1981 μέχρι το 1993 να κυκλοφορήσουν έξι δίσκους, που κυμαίνονταν ανάμεσα στο 9 ½ και το 7. Η πρώτη τους περίοδος κλείνει το 1993 με τη συλλογή “Add It Up 1981-1993” και την αποχώρηση του drummer τους Victor DeLorenzo – που επέστρεψε το 2002. Το παράδοξο είναι ότι η συλλογή αυτή κυκλοφόρησε παγκοσμίως μόνο σε cd και μόνο η Ελλάδα την έβγαλε σε βινύλιο. Αυτές τις μέρες επανακυκλοφορεί σε cd και κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην παγκόσμια αγορά σε βινύλιο. Θα έκανα τρελές προσθαφαιρέσεις στο υλικό που περιλαμβάνει (βλέπε και λίστα του Spotify) αλλά δεν παύει να είναι απολύτως αντιπροσωπευτική των προθέσεων και της αισθητικής των Violent Femmes. Επιπλέον, αν και η κοπή του νέου βινυλίου γίνεται με νέο σύγχρονο mastering και προηγμένες τεχνικές, θα αναζητούσα φανατικά το ελληνικό κακοτυπωμένο βινύλιο του ’93.
➽ Ολοκληρώνω αυτές τις μέρες την ιδιόρρυθμη δυστοπία της «Αστυνομίας της μνήμης» της Yoko Ogawa και παράλληλα λοξοκοιτάζω τις ουτοπίες που στήνει ο Ίταλο Καλβίνο στις «Αόρατες πόλεις», βιβλίο που έχει κυκλοφορήσει πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια από τις Εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη. Στο ίδιο κλίμα, ξεφυλλίζω τα «Τρία Κείμενα για την Ουτοπία», που είχαν κυκλοφορήσει λίγο καιρό αργότερα από το Μεταίχμιο και περιλάμβαναν τις ουτοπίες του Thomas More, του Francis Bacon και του Henry Neville. Ίσως κάποτε καταπιαστώ σοβαρά με το ζήτημα της Ουτοπίας. Μέχρι να έρθει εκείνη ώρα, τσιτάρω Καλβίνο: «Με τα χείλη σφιγμένα στο κεχριμπαρένιο στόμιο της πίπας, τα γένια πεσμένα κάτω από το περιδέραιο από αμέθυστο, τα μεγάλα δάχτυλα κυρτωμένα νευρικά μέσα στις μεταξωτές παντόφλες, ο Κουμπλάι Χαν άκουγε τις αναφορές του Μάρκο Πόλο χωρίς να ανασηκώνει ούτε ένα φρύδι: “Οι πόλεις σου δεν υπάρχουν. Ίσως να μην υπήρξαν ποτέ”. Ήταν μία από τις βραδιές που μια σκιά υποχονδρίας βάραινε την καρδιά του».
➽ Η δική μου πόλη, παρ’ όλα αυτά, υπήρξε. Κι εξακολουθεί να υπάρχει. Στο Bristol βρέθηκε και η Squirrel Flower, δηλαδή η Ella Williams από τη Βοστώνη, για να ηχογραφήσει τον δεύτερο δίσκο της “Planet (i)”. Μπήκε λοιπόν στο studio Playpen του Ali Chant –που έχει κάνει στο παρελθόν παραγωγή στην PJ Harvey– κι έγραψαν μαζί με μουσικούς όπως ο γνωστός στην πόλη drummer Matt Brown κα ο Adrian Utley των Portishead. Το κορίτσι αυτό γράφει σπουδαία τραγούδια!
➽ Μιλώντας για άλλη μια φορά για την εναλλακτική πατρίδα μου, το Bristol, και μια που έπεσε και το όνομα του Adrian στην κουβέντα, δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον τρόπο με τον οποίο ταιριάζει ολόκληρο το “Dummy” στους ρυθμούς της πόλης. Οπλίζεις με “Sour Times”, “Glory Box” και “Roads” κι έφυγες!
➽ Είχα ταξιδέψει από το Bristol στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω μία από τις πρώτες μεγάλες συναυλίες των πιτσιρικάδων –τότε– Portico Quartet. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το “Knee Deep In The North Sea”, το Barbican Hall ήταν κατάμεστο και στο τέλος της συναυλίας ήξερες καλά ότι αυτό το σχήμα θα σημάδευε ανεξίτηλα τη νέα αυτοσχεδιαστική σκηνή της Βρετανίας. Το νέο τους album είναι το “Terrain” και κυκλοφορεί από την Gondwana στα τέλη Μαΐου. Το “Terrain II” είναι το πρώτο κομμάτι που έχουμε στη διάθεσή μας και είναι super!
Υ.Γ. Το 1974 είχε ηχογραφήσει ένα ιστορικό album στο Royal Albert Hall. Σαράντα έξι χρόνια αργότερα επιστρέφει στον ίδιο χώρο συναυλιών λίγες μέρες πριν από την επιβολή του lockdown στη Βρετανία. Ο δίσκος κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες, με τον Bryan Ferry να έχει ως μοναδικό σκοπό με τα έσοδα να υποστηρίξει την μπάντα και το crew στις συνθήκες της πανδημίας.
14°
