Live Confessions

Τάσος Τρύφων Doledrums

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις τέσσερις εμφανίσεις που έκλεισα για τους Ramones στο Ρόδον το 1989. Αν δεν κάνω λάθος ήταν το πιο πετυχημένο πακέτο συναυλιών που έγινε ποτέ στο κλαμπ. Θυμάμαι πως ήμουν με τον Χρήστο τον Μιχαλάτο, ντράμερ στους Last Drive, όταν πήραμε την επιβεβαίωση από το συγκρότημα πως θα έρχονταν στην Ελλάδα. Εκείνο τον καιρό ήμασταν εντελώς ερασιτέχνες. Δεν είχαμε καν φαξ. Επικοινωνούσαμε με το μάνατζμεντ της μπάντας μέσω τέλεξ. Τελικά οι τρεις από τις τέσσερις συναυλίες ξεπούλησαν. Και από εκείνη που τελικά δεν έγινε σολντ-άουτ περίσσεψαν κάπου 100 εισιτήρια. Δεν θυμάμαι αν ήταν η πρώτη, η δεύτερη, η τρίτη ή η τέταρτη βραδιά, μία όμως από τις εμφανίσεις της μπάντας ήταν άκρως επεισοδιακή. Ένας τύπος, την ώρα που οι Ramones ήταν στη σκηνή, πέταξε δυναμιτάκι. Η μπάντα τρόμαξε από το θόρυβο. Έφυγε από τη σκηνή στη μέση κομματιού. Και ο Μαρκ Ραμόουν έδειξε το μεσαίο του δάχτυλο στο κοινό. Στα παρασκήνια η μπάντα ήταν έξω φρενών. Εμείς δεν είχαμε ιδέα από διοργάνωση συναυλιών, ήμασταν εντελώς ψαρωμένοι. Εγώ είχα τρελαθεί, η καρδιά μου βαρούσε σαν τρυπάνι. Για να γίνουν εκείνες οι συναυλίες είχα δανειστεί χρήματα. Δεν μπορούσα να πω λέξη. Τη λύση έδωσε ένα παιδί που τότε σπούδαζε ιατρική και τον είχαμε προσλάβει οδηγό της μπάντας. Τη στιγμή που απειλούνταν σύρραξη στο κλαμπ εκείνος διατήρησε την ψυχραιμία του. Το συγκρότημα έλεγε πως έπρεπε να συλληφθεί εκείνος που πέταξε το δυναμιτάκι στη σκηνή. Εγώ σκεφτόμουν πως θα τρώγαμε ξύλο. Πως η μπάντα θα ακύρωνε την εμφάνισή της. Πως θα έπρεπε να πουλήσω ό,τι είχα και δεν είχα για να τους ξεπληρώσω. Εκείνες οι εποχές ήταν άγριες. Τελικά εκείνος ο τύπος πήρε το μικρόφωνο. Και είπε άλλα απ’ εκείνα που του είχαν πει να πει στο κοινό οι Ramones. Έπαιξε θέατρο. Φαινόταν οργισμένος την ίδια στιγμή που παρακαλούσε τους θεατές να ηρεμήσουν. Τελικά η μπάντα συμφώνησε να ολοκληρώσει τη συναυλία και εγώ πήγα σπίτι μου αρτιμελής».

Πασχάλης Μουχταρίδης On Stage

«Σήμερα, κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, επιστρέφω στο 2001. Όταν διοργανώσαμε το πρώτο φεστιβάλ Womad που έγινε στην Ελλάδα. Ήταν ένα όνειρο να κάνω αυτό το φεστιβάλ. Η ερώτηση ποιο ήταν το αξέχαστο λάιβ της ζωής μου σηκώνει διαφορετικές απαντήσεις, ανάλογα με την εποχή που γίνεται. Και δεν θέλω να απαντήσω την ερώτηση διαλέγοντας δική μας παραγωγή. Η συναυλία που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν ένα φεστιβάλ που έγινε στο Hyde Park στις 27 Ιουνίου 2010 του Λονδίνου. Headloner ήταν Πολ ΜακΚάρτνεϊ. Το φεστιβάλ είχε ακόμα δύο ονόματα που αγαπώ πολύ. Τους Crosby, Stills & Nash και τον Έλβις Κοστέλο. Δεν είχα δει ποτέ λάιβ τον Πολ ΜάκΚάρτνεϊ. Ήταν ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης από μικρός. Είτε με τους Μπιτλς είτε με τους Wings είτε σόλο, θεωρούσα πως ήταν ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που πέρασαν ποτέ από την ποπ μουσική. Ήθελα πολύ να τον δω. Το έκανα σε ηλικία 54 ετών. Στη σκηνή ο ΜακΚάρτνεϊ είχε απίστευτη δυναμική. Τα κομμάτια που ερμήνευσε, από την εποχή των Μπιτλς στο σήμερα, με ενθουσίασαν. Σ’ εκείνη τη συναυλία είχα πάει με τον αδελφό μου. Κάνουμε πολύ καλή παρέα. Θυμάμαι πως πριν τη συναυλία είχαμε στηθεί στην κεντρική πύλη του φεστιβάλ ψάχνοντας εισιτήρια. Καταφέραμε να αγοράσουμε κάποια στη μισή τιμή της αρχικής. Τι άλλο; Δεν θα ξεχάσω και την εμφάνιση του Κοστέλο. Ήταν ο άτυχος της βραδιάς. Εμφανίστηκε την ίδια στιγμή που η εθνική Αγγλίας έχανε από την εθνική Γερμανίας 1-4. Τα αγγλόνια τα είχαν παίξει. Χειροκροτούσαν τον καλλιτέχνη την ίδια στιγμή που έκλαιγαν για την ήττα τους. Επιστρέφοντας στο φανταστικό λάιβ του ΜακΚάρτνεϊ, που αν θυμάμαι καλά είχε τρία ανκόρ, θέλω να πω πως η σχέση μου μαζί του είναι διαρκής. Και γούσταρα πολύ που στη σκηνή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο εαυτός του. Ναι, το λάιβ του θα μου μείνει αξέχαστο».

Νανά Τράντου Di Di Music

«Ήταν 2011 όταν οργανώσαμε τις συναυλίες “The Wall” του Roger Waters στο κλειστό γήπεδο του Ολυμπιακού Σταδίου. Θα θυμάμαι για πάντα τη δεύτερη βραδιά (των εμφανίσεών του) όχι για τους προφανείς λόγους που συνήθως προβάλλει ένας παραγωγός συναυλιών. Επαγγελματικά όλα είχαν πάει καλά. Η παραγωγή ήταν αψεγάδιαστη. Ο Waters είχε επιλέξει να κινηματογραφήσει τις συναυλίες του στην Αθήνα και αυτό ήταν μεγάλη τιμή για μας. Εγώ όμως μένω σ’ εκείνη τη βραδιά γιατί αισθάνθηκα για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, απελευθερωμένη να απολαύσω ζωντανά ένα άλμπουμ που λάτρεψα. Ακούγοντας τον Waters στη σκηνή ξεχάστηκα. Ταξίδεψα στις μέρες που ήμουν έφηβη και η μουσική έδινε νόημα στη ζωή μου. Αισθάνθηκα θεατής συναυλίας, όχι διοργανωτής της. Το λάιβ για το οποίο μιλώ, έγινε 9 Ιουλίου. Και 9 Ιουλίου έχω γενέθλια. Η μουσική που άκουσα τότε ήταν ένα από τα καλύτερα δώρα που πήρα ποτέ στη ζωή μου».

Δημήτρης Βόγλης Stereomatic Productions

«Τέσσερις ήταν οι συναυλίες που θα θυμάμαι για πάντα και τις θεωρώ σημεία αναφοράς στη ζωή μου. Πιστεύω πως η καλύτερη συναυλία που είδα ποτέ ήταν αυτή των Chumbawamba το 1994 στην Αγγλία, κάπου έξω από το Birmingham. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το “Anarchy”, για μένα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, και στη σκηνή η ενέργεια της μπάντας, ο τρόπος που αλληλοεπιδρούσε με το κοινό, ήταν κάτι συγκλονιστικό. Ένιωσα πως έβλεπα μια αυθεντική punk πρόζα 8 φίλων που εναλλάσσονταν στα όργανα και στα φωνητικά. Στην ίδια κατηγορία ενέργειας και αλληλοεπίδρασης με το κοινό θα ταξινομούσα και τη συναυλία των Thievery Corporation στον Λυκαβηττό το 2005. Είναι τεράστια μπάντα, δίνει εκπληκτικές συναυλίες. Και δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν δεν έκανα αναφορά στην συναυλία των Carter USM το 1991 (αν θυμάμαι καλά) στο Ρόδον, όπως και του Marc Almond το 1999 στον Μύλο στη Θεσσαλονίκη. Τις λάτρεψα όλες».

Γιάννης Παλτόγλου - Detox

«Θα μου μείνει αξέχαστος ο Σεπτέμβρης του 2012. Βρέθηκα στο Νιου Τζέρσι για τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Εκείνη την περίοδο ο Μπρους είχε τα γενέθλιά του. Έδωσε συναυλίες με εορταστικό setlist. Κάθε μέρα μαζί του ήταν διαφορετική. Σαν μεγάλα πάρτι. Ο κόσμος έρχονταν στο χώρο των συναυλιών από πολύ νωρίς και έβλεπες να ψήνουν στο πάρκινγκ, κάτι που δεν βλέπεις στην Ευρώπη».