Η αποτίμηση των Grammys 2021

Στην συμπλήρωση μιaς ακόμη πλήρους περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο υπό το καθεστώς πανδημίας, η μουσική βιομηχανία είχε περισσότερο από ποτέ ανάγκη τους αστέρες της. Να τους δει ενωμένους γύρω από κοινωνικοπολιτικά θέματα όπως το Black Lives Matter, δημιουργικούς σε σειρά από εξαιρετικές ζωντανές εμφανίσεις και πάνω από όλα υγιείς και ακμαίους, με βραβεία στα χέρια που να δικαιολογούν τους κόπους μιας τόσο δύσκολης χρονιάς και να μοιράζουν αισιοδοξία ώστε να καταφέρουμε όλοι να φτάσουμε όσο πιο κοντά στην γραμμή τερματισμού αυτής της παγκόσμιας δοκιμασίας. 

Τα 63α βραβεία Grammy, μπορεί για μια ακόμη χρονιά να βράβευσαν μουσική που συνήθως έχει περιορισμένο αντίκτυπο σε μουσικές αγορές όπως η δική μας, αλλά όσοι τα παρακολούθησαν, περισσότερο διασκέδασαν με την εξέλιξη της ποπ κολτούρας, παρά προβληματίστηκαν με την όποια φάση μπορεί να περνάει η μουσική βιομηχανία. 

Από τις άβολες στιγμές, όπως η «άδικη» απουσία του δημοφιλέστατου Weeknd (ο οποίος απάντησε με εσαεί μποικοτάζ των βραβείων) ή την βράβευση της Billie Eilish που παραλαμβάνοντας το Record Of The Year για το «Everything I Wanted» ξεκαθάρισε ότι η Megan Thee Stalion «το άξιζε» (και της έπλασε το εγκώμιο για γεμάτα 2 λεπτά), μέχρι τις 4 μεγάλες στιγμές δικαίωσης του Black Lives Matter κινήματος και αιχμή του δόρατος την Beyonce που για μία ακόμη φορά έγραψε ιστορία.  

Τα βραβεία για το «Black Parade» στην κατηγορία Best R&B Performance, το βίντεο «Brown Skin Girl» στο οποίο πρωταγωνιστεί και βραβεύτηκε για την εμφάνιση της η εννιάχρονη κόρη της Blue Ivy Carter καθώς και η διπλή βράβευση σαν «Rap Song» και «Rap Performance» για την συμμετοχή της στο Savage Remix της Megan Thee Stalion, έκαναν τα συνολικά Grammy της 28, ανάλογα με αυτά που κατέχει και ο θρύλικος παραγωγός Quincy Jones. Σχεδόν όλοι οι λόγοι που εκφώνησε για την αποδοχή των βραβείων της, είχαν χαρακτηριστικά ενδυνάμωσης και εμψύχωσης της «μαύρης κοινότητας» που δοκιμάστηκε αλλά βγήκε πιο δυνατή από περιπτώσεις όπως αυτή του George Floyd. 

Επιπλέον, την απόλυτα δημιουργική πλευρά του «Black Lives Matter» επιβεβαίωσαν παγκοσμίως τόσο η βράβευση της H.E.R. για το τραγούδι της χρονιάς με το «I Can’t Breath» (η δημιουργός δήλωσε ότι δεν περίμενε ποτέ οι φόβοι της και ο πόνος της να έχουν τόσο μαζικό αντίκτυπο, ειδικά για ένα κομμάτι που έστησε με την ομάδα της μέσω FaceTime) όσο και η δυναμική εμφάνιση του Lil Baby στο κομμάτι «The Bigger Picture», με τη βοήθεια του Killer Mike των Run The Jewels, που σχεδόν απαίτησαν (αν όχι απέδωσαν) δικαιοσύνη, στήνοντας μια εμφάνισης που μπορεί να περηφανεύεται για τη θέση της στη σωστή μεριά της Αμερικάνικης ιστορίας.

Αν έλεγες σε κάποιον ακόμα και δέκα χρόνια πριν, ότι η μουσική δημιουργία που προέρχεται από μαύρους καλλιτέχνες θα οδηγεί σχεδόν κάθε κατηγορία των Grammys στο άμεσο μέλλον, θα είχε δίκιο να αμφιβάλλει. Προκάτοχοι των βραβείων και πλέον μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας όπως ο Kanye West (που και φέτος δεν έλειψε αφού στις «μικρές κατηγορίες» κέρδισε το Χριστιανικό album της χρονιάς με το «Jesus Is King») ή ο Jay Z εξέφραζαν σε κάθε ευκαιρία την αδικία που βιώνουν οι μαύροι δημιουργοί απέναντι στην εύνοια της επιτροπής για την ποπ των λευκών. Όμως φέτος, είτε λόγω BLM είτε λόγω των ραγδαίων αλλαγών που μας επιφυλάσσει η καθημερινότητα, μαύροι και λευκοί δημιουργοί ή απλώς ελεύθερα και άκρως δημιουργικά μουσικά πνεύματα, κάθησαν με άνεση στα ίδια τραπέζια και η αλληλοεκτίμηση που έτσι και αλλιώς επι δεκαετιές τρέφουν (γιατί παράγουν μουσική χωρίς περιορισμούς και πληρώνονται συνήθως πολύ καλά για αυτό), οδήγησε στην πιο ενωτική και σε πολλά σημεία δίκαιη (ή καλόζυγισμένη σε επίπεδο βραβείων) τελετή που είδαμε «one nation under one groove» τελετή που είδαμε ποτέ.

Ακολουθώντας ροή ανάλογη της χτεσινής τελετής: 

Ο Καναδός Kaytranada δίκαια στέφεται ο νέος βασιλιάς της dance, κερδίζοντας τα πρώτα του δύο Grammy στις σχετικές κατηγορίες με το album «Bubba». Ο ήχος του βασίζεται στις  Detroit χορευτικές αρχές που διαιωνίσαν θρύλοι όπως ο Moodyman και ξέρει αν ρίχνει ταχύτητες για να δημιουργεί R&B, soul και ραπ κομμάτια με στυλ ανάλογο του αείμνηστου J Dilla.

O Λος Αντζελίνος Thundercat και μαζί ολόκληρο το παρεάκι της ανεξάρτητης Brainfeeder (ενός label που ηγείται ο Flying Lotus και δημιουργεί τις underground τάσεις από την jazz και την ραπ μέχρι την house για παραπάνω από μια δεκαετία) δίκαια κέρδισε το βραβείο του Progressive R&B album της χρονιάς και οριακά άξιζε στον Flying Lotus και το Producer Of The Year βραβείο που κατέπληξε στον Andrew Watt για μια σειρά από χιτς που αν τα προσθέσεις ξεπερνάνε άνετα τα δισεκατομμύρια streams στο Spotify (βλέπε Post Malone («Take What You Want»), Ozzy Osbourne («Ordinary Man»), Miley Cyrus («Midnight Sky»), Dua Lipa («Break My Heart»), 5 Seconds of Summer («Old Me») και A Boogie Wit Da Hoodie («Me and My Guitar»).

Αναφερόμενοι στην παρέα της Brainfeeder, o Kamashi Washington ήταν εκεί (υποψήφιος για την μουσική του στο «Becoming» της Michelle Obama) και μαζί με άλλους είκοσι μουσικούς έδωσαν το έναυσμα για την έναρξη της πρώτης μικρής τελετής διασκευάζοντας το «Mercy, Mercy Me (The Ecology)» του Marvin Gaye.

Η Ισλανδέζα Hildur Guðnadóttir κέρδισε δίκαια το Grammy για το καλύτερο score σε σάουντρακ, αυτό του «Joker» και ακόμη πιο δίκαια οι Toots And The Maytals ακόμα και αν δεν είχαν το καλύτερο Reggae Album της χρονιάς, κέρδισαν το σχετικό βραβείο τιμώντας έναν από τους θρυλικούς εκπροσώπους του είδους, τον Toots Hibbert που πέθανε μέρες μετά την κυκλοφορία του περσινού «Got To Be Tough». Στην ώρα που συμβαίνει ήταν και το Grammy του Burna Boy για το καλύτερο Global Music Album, με τον Νιγηριανό να κλείνει την μικρή τελετή με την εξαιρετική και εξίσου σωστή σε σημειολογία εμφανισή του. 

Σε αυτό που φάνηκε να έχει σοβαρή συνέχεια μέσα στην βραδιά, τα βραβεία σε μαύρους μουσικούς δημιουργούς δεν σταματούσαν. Ο θρυλικός Νεουρκέζος ράππερ Nas επιτέλους πήρες το πρώτο του Grammy για το 13ο studio album του «King’s Decease» στην κατηγορία Rap Album, η Megan Thee Stalion πέραν των προαναφερθέντων Rap Song και Rap Performance για το ρεμίξ με την Beyonce, κέρδισε το βραβείο Νέου Καλλιτέχνη για το 2021 και έριξε σαγόνια στην εμφάνιση του WAP μαζί με την Cardi B, ο Anderson Paak κέρδισε το Best Melodic Rap Performance για το τραγούδι «Lockdown» και σύστησε παγκόσμια το νέο του πρότζεκτ Silk Sonic με τον Bruno Mars, αφού πρώτα παρακάλεσαν αρκετά την παραγωγή, ως δύο επαγγελματίες μουσικοί που πλέον είναι κατα βάση άνεργοι, δεδομένων των συνθηκών και των παγκόσμιων ακυρώσεων των συναυλιών. 

Προς τιμήν τους η εταιρεία παραγωγής των Grammy, παρέδωσαν βραβεία μέσα από live συνδέσεις με τέσσερις σπουδαίους -μεσαίου μεγέθους- συναυλιακούς χώρους. Παρουσιαστές από το περίφημο Apollo Theater στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, το Station Inn στο Nashville, τα Troubadour και Hotel Cafe στο Los Angeles, τίμησαν τους υποψηφίους υπενθυμίζοντας πόσο πολύ μας έχουν λείψει οι συναυλίες, ενώ χαρακτηριστικές ήταν και οι αποστάσεις που διατηρούσαν οι συμμετέχοντες σε ζωντανές εμφανίσεις. 

Πρώτος στην σκηνή ανέβηκε ο Βρετανός Harry Styles (που έφυγε και με το αγαλαματάκι για το Best Solo Performance) συνοδευόμενος από τον μουσικό επιμελήτη και μπασίστα για την συγκεκριμένη εμφάνιση, Devonte Hynes aka Blood Orange. Ακολούθησε η Billie Eilish και ο αδερφός Finneas με το κομμάτι που τους χάρισε και φέτος Grammy, ενώ το ροκ στοιχείο εισήγαγαν οι Λος Αντζελίνες Haim και οι Τεξανοί Black Pumas, από τα λίγα εναλλακτικά ονόματα των Grammy που έχουν κοινό και στην χώρα μας. 

Γράφοντας για ροκ, ειδική αναφορά κερδίζει η Fiona Apple. Το εξαιρετικό περσινό album της «Fetch The Bolt Cutters» απέφερε όχι μόνο το Grammy για το καλύτερο alternative άλμπουμ αλλά και το Best Rock Performance για το κομμάτι «Shameika». 

Στο παρακάτω ενδιαφέρον video η Apple εξήγησε όλους τους λόγους για τους οποίους αρνήθηκε να παρευρεθεί φέτος στα βραβεία, θίγοντας μεταξύ άλλων τον καθωσπρεπισμό που διακρίνει τέτοιες διοργανώσεις. 

Ροκ φινάλε με την εν μέρει δίκαιη βράβευση ονομάτων όπως η Brittany Howard και οι Strokes. Οι τελευταίοι δείχνουν ικανοί πλέον να επιστρέψουν στις ροκ αρένες μετά την όλο και περισσότερη αναγνώριση που βρίσκει το περσινό τους «Τhe New Abnormal» ενώ η τραγουδίστρια των Alabama Shakes κέρδισε το Best Rock Song για το «Stay High» από το προπέρσινο album «Jaime» αλλά η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι της indie ανα τον κόσμο θα ένιωθαν πολύ πιο δικαιωμένη με την Phoebe Bridgers σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες. 

Ξεχάσαμε κάτι από την χτεσινή εκδήλωση που να ενδιαφέρει τα μαζικά ακροατήρια της Ευρώπης;

Α ναι, την ποπ. Μόνο που η ποπ μουσική έχει -ευτυχώς-σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να είναι αυτή που είχαμε συνηθίσει σε περασμένες δεκαετίες με τα charts τις πωλήσεις από χρυσό και πλατίνα. Έχει σχεδόν σταματήσει να έχει τις στάνταρ δομές (verse - refrain - part 3) και τις καλογυαλισμένες παραγωγές. Μια ανοιχτόμυαλη και γεννημένη στο internet γενιά έχει μάθει να αποδέχεται το διαφορετικό σε κάθε εκδοχή της ζωής άρα και στη μουσική που ακούει μαζικά και τα streams την τοποθετούν στα charts. Το Νοέμβρη που μας πέρασε, στις πρώτες ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων, ο Justin Bieber, ένιωσε να αδικείτε. Το πρόσφατο album του «Changes» είχε τοποθετηθεί στην κατηγορία Best Pop Vocal Album από την Αμερικάνικη Μουσική Ακαδημία ενώ ο ίδιος στα socials ξεκαθάριζε ότι αυτό είναι ένα R&B abum και ως τέτοιο θα έπρεπε να διαγωνιστεί. Επιπλέον, ο Tyler The Creator, περσινός νικητής του Best Rap Album με το «Igor» του 2019, αρχικά μέτραγε στα δάχτυλα των χεριών του τις φορές που ραπάρει στο album και έπειτα υπενθύμισε ότι θα ήθελε στο μέλλον δίσκοι σαν τον δικό του να κρίνονται σαν ποπ δίσκοι. Σε αυτό να προστεθούν album φαινόμενα που τα τελευταία χρόνια δανείζονται από ντόπιες κουλτούρες όπως το εξαιρετικό «El Mal Querer» (2018) της ποπ σουπερσταρ πλέον Rosalia ή του επιτέλους με Grammy δικαιωμένου λατίνου σταρ που όχι μόνο σήκωσε το Best Latin Pop album για το εξαιρετικό και λιγότερο αναγνωρισμένο στον υπόλοιπο κόσμο «YHLQMDLG» αλλά είχε και ένα από τα πιο ξεσηκωτικά λάιβ μαζί με τον ανερχόμενο Jhay Cortez. 

Τέλος, ακόμα και αν παρατηρήσει κανείς τoυς νικητές στις υπόλοιπες ποπ κατηγορίες πέραν αυτών που επικράτησαν τα στανταράκια Dua Lipa (Pop Vocal Album για το «Future Nostalgia») και Taylor Swift (Album Of The Year για το «Folklore») θα παρατηρήσει την μουσική πολυσυλλεκτίκοτητα που είναι πλέον ο στόχος κάθε album που θέλει να ταξιδεύει σε πολλά και διαφορετικά αυτιά και να θεωρείται ολοκληρωμένος. 

Ο Post Malone, που συνήθιζε να ραπάρει για να μαζεύει τα πέντε μηδενικά, χθες ανέβηκε στην σκηνή των Grammys με goth look και αυτό ακολουθεί την πολυσυζητημένη συνεργασία του με τον Ozzy Osbourne στο «Take What You Want» αλλά και το αναπάντεχο Nirvana covers live streaming που είχε κάνει στην έναρξη της καραντίνας, πέρσι τον Απρίλιο. 

Συμπερασματικά, με όλο τον χώρο που δίκαια κατακτά πλέον η μαύρη μουσική (ακόμα και αν χρειάστηκε ένα πολιτικοκοινωνικό κίνημα Black Lives Matter) στην ποπ κουλτούρα και την διαφορετικότητα που όλοι πλέον κυνηγούν προκειμένου να προσεγγίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα και μεγαλύτερα ακροατήρια, τα Grammys, ίσως η πιο επιφανειακή μα παράλληλα αντικειμενική αξία του τι συμβαίνει στην μουσική, δείχνει να επιτέλους να βαδίζει σε ενδιαφέροντα νέα μονοπάτια. Ασφαλώς και κάτω από τον glam κόσμο του Λος Άντζελες και των αστεριών που επιβεβαιώνουν το υψηλό κασέ της μουσικής βιομηχανίας, αναπνέει ένας ακόμα πιο δημιουργικός κόσμος που έχει ανάγκη τα ίδια «νούμερα» ή τουλάχιστον μια δίκαιη απόδοση στα streaming έσοδα για να βιοποριστεί, αλλά μερικές φορές και αυτό το glam όσο ανανεώνεται με νέα ονόματα επιβεβαιώνει ότι τα όνειρα μπορούν να συμβούν με σωστή και μεθοδική δουλειά. 

Αν κάτι «πονάει» περισσότερο το κοινό της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, είναι οι μεγάλες διαφορές στο τι επιβραβεύουν οι δύο πλευρές του Ατλαντικού σαν καλή μουσική. Με μετρημένα κοινά σημεία, είναι προσφανές ότι ονόματα που είναι αστέρια παγκόσμιου βεληνεκούς και βραβεύονται με Grammy εξακολουθούν να είναι άγνωστα ή να μην έχουν δισκογραφική εκπροσώπηση στις εδώ αγορές. Για παράδειγμα, οι πλεον δημιουργικές ομάδες που επιτέλους μετά απο χρόνια υπόγειας δουλειάς ξεχώρισαν και σε μια τέτοια τελετή, ονόματα όπως οι Thundercat, Flying Lotus, Anderson Paak, Η.E.R, Kaytranada, Fiona Apple ή Burna Boy, έχουν ελάχιστη ανταπόκριση στη δική μας αγορά. Αλλά αυτό είναι η αρχή μιας άλλης πολύ πιο μεγάλης ανάλυσης.