Steve Harris - Iron Maiden: Το πιο γρήγορο μπάσο της Άγριας Δύσης

Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που πρωτάκουσα το πλέον θρυλικό, ομώνυμο ντεμπούτο των Iron Maiden, με το που κυκλοφόρησε στην Ελλαδίτσα μας τέλη του 1980 αν θυμάμαι καλά. Το «Remember Tomorrow» χώθηκε μονομιάς, μια για πάντα στην καρδιά μου, και οι λόγοι αμέτρητοι. Όμως αν πρέπει αν επιλέξω έναν, αυτός ήταν τα απίστευτα καμώματα του Steve Harris που, πέρα από τις ανυπέρβλητες «πινελιές» του στο βασίλειο των χαμηλών συχνοτήτων που μόλις εκείνη τη χρονιά είχα ασπαστεί και του λόγου μου, συνυπέγραφε τη συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων/στίχων αυτού του θεμελιώδους δίσκου. Ένα «χούι», που έμελε να τον χαρακτηρίζει έως και… αύριο!

Και να που ο Steve Harris, o λατρεμένος μας Λέων της Βρετανίας γίνεται σήμερα, Παρασκευή 12 Μαρτίου 2021, εξηνταπέντε χρονών. Κι όμως. Δόξα το Θεό, τούτος ο εικονογραφημένος μας ήρωας (αμέτρητα tattoo πάνω του ολούθε) δείχνει ακόμη αναλλοίωτος, βγάζοντας γλώσσα στα αρχαία ελληνικά ρητά («ου γαρ έρχεται μόνον»). Σε αυτόν χρωστάμε την σαραντάχρονη δισκογραφική επιμονή των Maiden παίδες, κακά τα ψέματα. Από το 1975 που γεννήθηκε μέσα του η όλη ιδέα, είναι ο μοναδικός εναπομείναντας σε κάθε τους μετάλλαξη.

Είναι ο στυλοβάτης τους, η σημαία τους, το έμβλημά τους.

Ήταν φύσει αδύνατον να μην με αγγίξουν εξαρχής τα όσα πρεσβεύει αυτός ο ατίθασος μακρυμάλλης. Από όπου κι αν το πιάσω. Καταρχάς μιλάμε για τον άνθρωπο που παράτησε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα ως ποδοσφαιριστής με το που, όντας έφηβος, άκουσε Beatles! Χρειάζεται να συνεχίσω; Τσου! Όμως θα το κάνω. Ποιες ήταν λοιπόν οι επιρροές του ως μουσικοσυνθέτη, στιχουργού και μπασίστα; Ποια αγαπημένα μου/μας σχήματα τον καθόρισαν; Πάρε μια βαθιά ανάσα και διάβασε: U.F.O., Wishbone Ash, Black Sabbath, Deep Purple, Emerson, Lake & Palmer, Genesis, Jethro Tull, Led Zeppelin, Pink Floyd, Thin Lizzy, Uriah Heep και Yes. Αφρόκρεμα. Και άφησα τελευταίους συνειδητά τους Camel, την τεράστια καψούρα μου, επειδή σε θέλω με το που ολοκληρώσεις την ανάγνωση να ακούσεις το «Separation» από το ομώνυμο ντεμπούτο του σχήματος ώστε να «ανακαλύψεις την Αμερική». Άκου και πες μου. Ο-Λ-Η η τραγουδοποιΐα των Iron Maiden είναι εδώ συμπυκνωμένη σε τέσσερα λεπτά της ώρας, εν έτει 1973, επτά χρόνια πριν δισκογραφήσουν! Άλλωστε τον ρώτησα και προσκυνά Camel. Να τα λέμε και αυτά.

Και μόνο στην ιδέα του να ήταν πιο ευρύχωρο το πατρικό του σπίτι πάντως, βγάζω άφτρες. Διότι τότε θα χωρούσαν τα τύμπανα που ήθελε αρχικά να μάθει. Μα μπορείς να το φανταστείς; Προσωπικά δεν θέλω. Έτσι με το που αγόρασε μια φθηνή απομίμηση Fender Precision, υπήρξε μπασίστας των Gypsy's Kiss και των Smiler ως την ημέρα των Χριστουγέννων του 1975 οπότε και εμπνευσμένος από την ταινία «The Man in the Iron Mask», ξεστόμισε την ιδέα των Iron Maiden. Τέσσερα χρόνια αργότερα το πολυπόθητο δισκογραφικό συμβόλαιο ήρθε από την κραταιά EMI. Αυτό ήταν. Τα αποδέλοιπα είναι γραμμένα στις χρυσές σελίδες της εποποιίας του σκληρού ήχου.

Η απαράμιλλη τεχνική του Harris στο τετράχορδο ηλεκτρικό μπάσο ήταν, είναι και θα παραμείνει έως τέλους μοναδική, ήτοι και επιδραστικότατη. Ο ξέφρενος, μανιώδης καλπασμός του σε ύμνους της μεταλλικής κοινότητας όπως το «Run To The Hills» αποτελεί ακόμη και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, στόχο επίτευξης για κάθε επίδοξο συνάδελφό του. Ο μάστορας έχει απίστευτα γρήγορα δάχτυλα και στα δυο του χέρια. Με το δεξί να επιστρατεύει τα τρία, ενίοτε και τα τέσσερα από αυτά!

Ο φανατικός οπαδός της West Ham United και ιδρυτής/παίκτης της Maidonians είναι επίσης ιδιοκτήτης του στούντιο ηχογραφήσεων «Barnyard», τενίστας, μα και συνάδελφος φωτογράφος παρακαλώ. Και όλα αυτά ενώ συγχρόνως διατελεί πατέρας έξι παιδιών. Μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη μεγαλύτερή του κόρη Lauren στη Μαλακάσα το 2008 όπου άνοιξε τη βραδιά των Maiden αποσπώντας χλιαρά χειροκροτήματα. Κάπου διάβασα πως και ο μεγαλύτερός του γιος, ο George, παίζει κιθάρα σε μια μπάντα, τους Raven Age.

Η πρώτη μου επαφή με τούτο το αγέραστο πλάσμα ήταν στις 13 Σεπτεμβρίου του 1988 στο γήπεδο της Α.Ε.Κ. στη Νέα Φιλαδέλφεια στα πλαίσια της περιοδείας «Seventh Tour Of The Seventh Tour». Παρότι ήδη μέτραγα πέντε χρόνια στο φωτορεπορτάζ, δεν είχα πάσο φωτογραφικό κείνη την αξέχαστη βραδιά. Όμως από τον Μάρτιο του 1992 που μαζί με το φίλτατο Αλέξανδρο Χριστογιάννη τον συναντήσαμε στο bar του ξενοδοχείου Intercontinental για της ανάγκες της συνέντευξης για την προώθηση του τότε επερχόμενου «Fear Of The Dark», σε κάθε του επίσκεψη στην Αθήνα ως και το 2018 ήμουν εκεί!

Τριάντα χρόνια. Κάτω από την περήφανη σκιά του από σκηνής. Δίπλα του στα παρασκήνια, τις συνεντεύξεις, τη βόλτα μας στην πύλη του Αδριανού, τα μεταμεσονύκτια parties δοθείσης της ευκαιρίας, λόγω επαγγέλματος φυσικά. Τρεις φορές στο κλειστό γήπεδο Περιστερίου, μια στο θέατρο Λυκαβηττού, μια στον Άγιο Κοσμά, μια στο γήπεδο μπάσκετ του Ελληνικού, και τέσσερεις στη Μαλακάσα. Και μια στο Παρίσι.

Αυτό που έχω να καταθέσω εδώ λοιπόν είναι πως ο Steve είναι αυτό που λέμε Γίγας. Διότι όντας κομβικός, έως και ακρογωνιαίος στο διάβα της ζωής του σε αυτό που επέλεξε και αγαπά, ήταν και παραμένει αυθεντικά ταπεινόφρων! Πατά γερά τα πόδια του στη Γη με τα μάτια του να κοιτούν κάτω (σε στιγμές περισυλλογής), ή ευθεία καρφί στα μάτια σου (όταν του μιλάς). Και θα κοιτάξει ψηλά μονάχα όταν οραματίζεται τον επόμενο στόχο του. Κάτι ακόμη που -εν δυνάμει- θα μας κάνει για άλλη μια φορά να ανατριχιάσουμε.