Μόνο στο Ολυμπιακό Στάδιο χωρούσαν οι Bon Jovi

Είναι στα 59 του o Jon Bon Jovi ακόμη ο πιο ερωτικός άνδρας της Υφηλίου (βραβείο περιοδικού People); Η απάντηση σε αυτό το γαργαλιστικό ερώτημα είναι όπως αντιλαμβάνεσαι ηλίου φαεινότερη, αφού αυτό το ίδιο περιοδικό έχει ανακηρύξει εντωμεταξύ νεότερα μοντέλα ανδρισμού στη θέση του πάλαι ποτέ pin-up dream boy. Έτσι στα δωμάτια θηλέων ανά τον κόσμο βρίσκουμε πλέον «εντοιχισμένους» μορφονιούς όπως οι Hugh Jackman (θεόθεος!), Johnny Depp, Idris Elba, Dwayne Johnson κ.α. Όμως το γεγονός παραμένει. Ο Ιταλοαμερικάνος γόης συνεχίζει να κρατά ζωντανά τα ονειρεμένα του επιτεύγματα όπως μονάχα αυτός και ελάχιστοι ακόμη διάσημοι συνάδελφοί του καταφέρνουν.

Έτσι λοιπόν μετά την παγκόσμια κυκλοφορία του videoclip «Story Of Love» που έλαβε χώρα στις 18 του προηγούμενου μήνα, ο Jon πρόκειται να δώσει μια αποκλειστική συνέντευξη στην Allison Hagendorf (Spotify) στις 20 Μαρτίου, προλογίζοντας καίρια την πρεμιέρα της συναυλίας που μαγνητοσκόπησε το σχήμα του κεκλεισμένων των θηρών, υπό συνθήκες καραντίνας, πέρυσι, στο Νάσβιλ. Η ταινία που ονομάζεται «On A Night Like This — Bon Jovi 2020» εμπεριέχει ζωντανές εκτελέσεις όλων των τραγουδιών που απαρτίζουν το άλμπουμ «2020» που κυκλοφόρησε εν τω μέσω της απρόσμενης πανδημίας, συμπεριλαμβανομένων και των «Limitless», «Beautiful Drug» και «Do What You Can». Όμως δεν σταματά εκεί. Εμβόλιμα (μη μπερδεύεσαι, δε γράφω εμβόλια) υπάρχουν ατομικές συνεντεύξεις των μελών που εξιστορούν τη στάση τους απέναντι σε αυτή την απάνθρωπη συγκυρία, όπως και πλάνα από τα παρασκήνια. «Κυκλοφορήσαμε το νέο μας άλμπουμ κατά τη διάρκεια μιας τόσο μοναδικής χρονιάς, οπότε μην έχοντας δυνατότητα να περιοδεύσουμε προωθώντας το, έπρεπε να βρούμε έναν άλλο τρόπο να παρουσιάσουμε τα τραγούδια αυτά στους αμετανόητους οπαδούς μας» δήλωσε στις 3 Μαρτίου ο πρόσφατα εορτάζων.  

Η συναυλία των Bon Jovi, The Breakers, Brothers In Plugs στο OAKA, Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Μόνο στο Ολυμπιακό Στάδιο χωρούσαν οι Bon Jovi. Πουθενά αλλού. Προσπάθησε επίσης να σκεφτείς ένα άλλο σχήμα στον ευρύτερο χώρο της pop & rock που μπορεί να φέρει κοντά, δίπλα-δίπλα (δεν συνεχίζω γιατί στις μέρες μας πονά…) τον αμετανόητο μεταλλά και τον μπουζουκόβιο. Τον γραφικό παλιοροκά και τις Ρουβίτσες. Μονάχα οι Scorpions πλησιάζουν, μα πάλι τόσο δα λιγότερο.

Τούτη λοιπόν η μεγαλειώδης παραγωγή είναι δικαιωματικά η κορυφαία της πορείας μου. Ως επίσημου φωτογράφου διοργανώτριας εταιρίας. Έως και σήμερα. Από όπου κι αν το πιάσεις. Καταρχάς εργάστηκα πέντε μερόνυχτα για αυτή την ανάθεση, αφού η Eleven Concerts του Ντέμη Νικολαΐδη ήθελε καταγεγραμμένα τα πάντα όλα: από το στήσιμο της θεόρατης σκηνής και τα στάδιά του που ξεκίνησαν το Σάββατο 16 Ιουλίου του 2011, έως και το συμμάζεμα μεσάνυχτα Τετάρτης των χιλιάδων άδειων δοχείων από το γρασίδι των οποίων το περιεχόμενο άμβλυνε την ονείρωξή μας. Μπρος στη σκηνή, πίσω από αυτήν, στις κερκίδες, στην αρένα, στον πύργο ηχοληψίας, έξω από το γήπεδο, μα και στα υπόγεια γραφεία του Ο.Α.Κ.Α., απαθανάτισα σαν σε καρέ ταινίας δεκάδες χιλιάδες στιγμές που από τότε κοσμούν το σκονισμένο αρχείο της διοργανώτριας που τόλμησε και ρίσκαρε για μια τόσο ακριβή παραγωγή.

Αν σου φάνηκε περίεργο που βρέθηκα και στα υπόγεια γραφεία, υπόψιν, αυτά δεν ήταν στο πρόγραμμα. Έλα όμως που βρέθηκα ξάφνου και εκεί συνοδευόμενος από τον υπεύθυνο ασφαλείας των Bon Jovi,ώστε να σβήσω (!) παρουσία του τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει λίγο πριν από το κάγκελο των VIP, μπρος-μπρος, με υπερβάλλοντα ζήλο… Τις διέγραψα μονομιάς φυσικά, ώστε να μην «εκθέσω» τους εργοδότες μου, κι ας κλαίω ακόμη τις εικόνες που έχασα. Κι ας κουνώ μέχρι σήμερα το κεφάλι μου πέρα-δώθε. Μα πες μου λιγάκι σε παρακαλώ. Έχεις πάνω σου κρεμασμένα τρία πάσα: δυο AAA (Premium & Working Access All Areas) και ένα Photo Pass. Πάσα που αυτοί οι ίδιοι σου παραχώρησαν, μετά από σύσταση της Eleven. Σε έχουν φάει επιπλέον στη μάπα πέντε μερόνυχτα και ξέρουν πως είσαι ο φωτογράφος του ανθρώπου που τους προσκάλεσε στην Ελλάδα. Που τους πλερώνει βρε αδελφέ! Και όταν έρχεται η ώρα να κάνω τη «διαφορά» από τους υπόλοιπους συναδέλφους που -όπως κι εγώ όταν δεν είμαι της διοργάνωσης- αποχωρούν μετά τα τρία πρώτα τραγούδια κατέχοντας μόνο το τελευταίο πάσο από τα παραπάνω, με μπαγλαρώνειςκαι μου σβήνεις ότι ίδρωσα να βγάλω… Άβυσσος. Όμως δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που αντιμετώπισα κάτι τέτοιο. Τόσο, που μοιάζω πλέον με αυτά τα σκυλάκια που κολλάς κοντά στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και σε κάθε λακκούβα κουνάν το κεφάλι τους. Και έχουν αμέτρητες λακκούβες οι δρόμοι μας πανάθεμά τους!...

Κείνη την Τετάρτη η ζέστη ήταν σχεδόν ανυπόφορη. Λίγο πριν τις επτάμιση οι νικητές του διαγωνισμού για τη διεκδίκηση αυτού του αξιοζήλευτου ρόλου στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Οι Brothers In Plugs των αδελφών Αρωνίδη θα έχουν να το λεν στα εγγόνια τους! Εγώ, αυτό θα έκανα.

Στο σούρουπο που ακολούθησε το soundtrack της αναμονής ανέλαβαν οι Δανοί The Breakers. Όμως εγώ άκουγα μα δεν έβλεπα από το τρίτο τραγούδι και μετά, αφού όπως προανέφερα, έπρεπε να είμαι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Πάντως το όλο στιλ τους μου έκανε κλικ αφού παρέπεμπε σε ακούσματα όπως οι Faces και οι Rolling Stones. Κι όμως. Η ιστορία τους ήθελε να διαλύονται την επόμενη χρονιά.

Εννιά και τέταρτο περίπου το στάδιο ήταν κυριολεκτικά γεμάτο, με μοναδική εξαίρεση φυσικά τις κερκίδες πίσω από τη σκηνή. Στο εισαγωγικό «Raise Your Hands» πυροδότησε μονομιάς ιαχές θριάμβου μα ο ιδρώτας που η προσήλωση μου γεννούσε έμπαινε στα μάτια μου και τσούζαν. Πού ώρα για οπαδική συμμετοχή!... Κι ας κατέχω όλα τους τα έργα εκτός του περσινού. Βέβαια με το που μπήκε το «You Give Love A Bad Name» με το «Born To Be My Baby» να ακολουθεί βιαστικά, ε, εκεί τραγούδησα τα ρεφρέν κανονικά ενώ συγχρόνως σκόπευα το στόχο. Και ήταν στα μέσα του «We Weren't Born To Follow» που ένιωσα το χέρι του κουστουμάτου που προανέφερα στον ώμο μου και πήγαμε βόλτα στα άδυτα. Ως εκ τούτου τα «It's My Life» και «Blaze Of Glory» τα άκουσα «μουντά», από τις χαραμάδες…

Έχουν περάσει δέκα χρόνια και δεν θυμάμαι καλά, μα νομίζω στο «Bad Medicine» ήμουν πλέον ξανά στις επάλξεις, μια στο χείλος των κερκίδων για γενικές του πλήθους και μια ανάμεσά του ώστε λίγο αργότερα να πιάσω όσο μπορούσα και μερικά ενσταντανέ από το ακουστικό μέρος που διαδραματίστηκε στη μικρή, στρογγυλή σκηνή στη μέση της αρένας. Ήταν το «Keep The Faith» που έκλεισε εορταστικά το κυρίως πρόγραμμα.

Όμως εγώ ζούσα για το «Wanted Dead Or Alive» που είχα δει πως άνοιγε το encore! Προσωπικά αυτό το άσμα το έχω μες την καρδιά μου ως το πιο εμπνευσμένο τραγούδι του διδύμου Jovi/Sambora. Και όπως θυμάμαι τώρα, δεν ήμουν ο μόνος. Ολάκερο το στάδιο τραγούδησε τη συντριπτική πλειοψηφία του καουμπόικου άσματος αναγκάζοντας τους δυο πρωταγωνιστές σε σιγή. Ο επίλογος για όλους ήταν αναμενόμενος: «Livin’ On A Prayer». Ο επίλογος για μένα ήταν να χτυπώ τα πόδια μου στο τερέν κατά τις μια μετά τα μεσάνυχτα ώστε να νιώσω τις μουδιασμένες μου πατούσες.

Setlist:

• Raise Your Hands
• You Give Love A Bad Name
• Born To Be My Baby
• We Weren’t Born To Follow
• Lost Highway
• It's My Life
• Blaze Of Glory
• In These Arms
• Captain Crash &The Beauty Queen From Mars
• We Got It Going On
• Bad Medicine / Pretty Woman (Roy Orbison) / Shout (The Isley Brothers)
• When We Were Beautiful
• Bed Of Roses
• I'll Be There For You
• Who Says You Can't Go Home
• I'll Sleep When I’m Dead
• Work For The Working Man
• Have A Nice Day
• Keep The Faith

Encore

• Wanted Dead Or Alive
• Always
• Livin' On A Prayer