Συνέντευξη με τους Ocean Hope, τη μπάντα της Αγγελικής και του Σεραφείμ Τσοτσώνη, με αφορμή το νέο τους single.
Για άλλη μια φορά ενθουσιάζομαι, ο Σεραφείμ και η Αγγελική Τσοτσώνη παίζουν μια πεντάστερη συνθετική ποπ που εντός της καραδοκούν ίντι λυρισμοί και σπάνιες γαίες - πυρί μειχθήτω: από τα αναλογικά 80s και τα κιθαριστικά shoegazzing 90s, το παραγόμενο φορμάρεται με τέτοια dream pop μαεστρία που τους φέρνει στην ίδια θέση με τους Chromatics ως και τους Still Corners.
Μιλάω για το καλλιτεχνικό τους ίρτζι και την ποιοτική τους saga γιατί μετά είναι να σε πιάνει και λίγο το παράπονο. Εξηγούμαι: αν η ίντι Αθήνα που αγαπά και τους Chromatics και τους Still Corners αφουγκρaζόταν τον τελευταίο δίσκο «Rolling Days» των Ocean Hope με την ίδια ζέση που θάλλει τους «ξένους», θα μπορούσαμε να μιλάμε για δικαιοσύνη! Ευτυχώς που υπάρχει ο KEXP και το Gorilla vs Bear, τοτεμικές διαπλανητικές γραφομηχανές και ραδιόφωνα παγκόσμιας λήψης, που έπιασαν τα σπάνια μέταλλα των Ocean Hope και τους αποδόθηκε τιμή και λατρεία.
Με την ευκαιρία του νέου τους τραγουδιού (σ.σ. δεκάρι!) αλλά και μετά από την παρακάτω συνέντευξη, αξίζει να κλικάρετε στο κανάλι τους αλλά και να ταξιδέψετε στη μουσική τους Ονειρολάνδη. Μακράν αυτό το σχήμα μαζί με τους Keep Shelly in Athens μπορεί ως χώρα προέλευσης να δηλώνουν Gr, αλλά τα κυβικά και ο ήχος τους είναι κατηγορίας global και... εσύ χάνεις αν δεν μυηθείς.
Μετά, αν θέλεις, θα στείλεις αυτό το τραγούδι και σε άλλους δέκα ομοϊδεάτες φίλους σου κι έτσι όλοι θα έχουμε κάνει το καθήκον μας. Θα είναι αμαρτία τέτοια μπάντα να την πιάνουν μόνο οι ξένοι, ξυπνάτε, Ελληνόπουλα! Μεταξύ μας, μια χαρά είναι αυτό, γιατί κάλλιο πρώτος στο παγκόσμιο χωριό παρά πρώτος στη μικρή μας πόλη. Επ' αυτού ειδικά οι ομοϊδεάτες των Ocean Hope, οι Keep Shelly in Athens, θα μπορούσαν να εμβαθύνουν περισσότερο. Καλή ακρόαση και τα καλύτερα είθε να τους συμβούν στο εγγύς μέλλον, λέω και κλείνω αυτό το σημείωμα.
Ξέρετε πως ανήκω στο σκληρό φαν κλαμπ σας. Κάθε φορά που σας ακούω, με πλημμυρίζουν νοσταλγικά συνθετικά όνειρα της δεκαετίας του '80 αλλά και γερές δόσεις από χαλαρά υποτονικό και up tempo μελαγχολικό shoegazzing του '90. Αλλά τα μπλεντάρετε με τόση μαγική αστερόσκονη, τόσο κομψά και κοφτερά συνάμα, που το παραγόμενο αποτέλεσμα το θεωρώ μοναδικό και εντελώς σεληνιακό τώρα! Ακούω και ξανακούω το What Kills Your Mind: προφυλάξου, είναι παγίδα, ό,τι είναι δικό σου είναι δικό σου, μπορεί να σε σκοτώνει αλλά ίσως και να σώζει την ψυχή σου. Ένα συνεχόμενο, αμφίσημο ενίοτε, αλλά και πολύ στοχευμένο ιδεαλιστικά τραγούδι που από την Anne Clark και τους A Flock of Seagulls, τους Cocteau Twins και τους Slowdive με κάνει να ονειροπολώ, καθώς ξανασυναντιέμαι στο σήμερα με ένα χθες που, ενώ δεν υπάρχει, εντούτοις επιστρέφει και είναι εδώ. Τι διάολο;
Αγγελική & Σεραφείμ: Πολλές φορές αναρωτιόμαστε κι εμείς οι ίδιοι από πού προέρχεται όλο αυτό που κάνουμε. Είναι σαν να περιμένει εκεί μέσα -σ’ έναν κρυφό κόσμο- την κατάλληλη στιγμή για να εκτοξευθεί προς τα έξω. Άλλες φορές θυμίζει ένα μέρος που ποτέ δεν έχεις πάει αλλά σου είναι τόσο οικείο.
Το ότι είμαστε αδέρφια σίγουρα επηρεάζει το ηχητικό αποτέλεσμα. Και οι δυo μας πηγαινοερχόμαστε στον χρόνο φέρνοντας την παιδικότητά μας στον ήχο μας, στο τώρα. Και λέγοντας παιδικότητα, εννοούμε εκείνη την καθαρότητα μιας χαράς που δεν έχει αιτία και δεν παίρνει ανάλυση, εκείνη την παιδικότητα ενός ονείρου που σε κάνει να θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο.
Έτσι και η τελευταία μας κυκλοφορία, το What Kills Your Mind, φέρει αυτή την ενέργεια, μια αντίσταση μέσω του ονείρου, που στην ουσία δεν είναι καν αντίσταση, μιας και εμείς κάνουμε αυτό που αγαπάμε και γεμίζουμε χαρά. Aυτό από μόνο του είναι επανάσταση, αρχικά εσωτερική.
Εμμένετε ευλαβικά στα αιθέρια φωνητικά και την πυκνή βλάστηση από κιθάρες και αναλογικά συνθεσάιζερ, στον ρομαντισμό και τα συγκινησιακά κρεσέντο που στιχουργικά παραπέμπουν σε εφηβικά όνειρα, ενώ μουσικά παράγουν πανσπερμία χρωμάτων σε διάταξη ουράνιου τόξου. Ακούω το νέο σας τραγούδι και θα ήθελα να διαχωρίσουμε τα δύο σώματα, του λόγου και της μουσικής. Τις δύο ενέργειες που έσονται μία. Περίγραψέ μου τα δύο πεδία, ας τα ονομάσω, και πώς αλληλεπιδρούν. Με ποιες αναλογίες, ας μου επιτραπεί, ξεκινάτε να γράφετε και να ηχογραφείτε;
Αγγελική: Τα φωνητικά και η μουσική μπαίνουν σε διάλογο συνήθως. Οι στίχοι είναι σαν να προϋπάρχουν μέσα μου. Καλώς ή κακώς, δεν θα μπορούσα να κάτσω να σκεφτώ τι θα γράψω. Έχω προσπαθήσει, αλλά αυτό βλέπω ότι με μπλοκάρει. Είναι σαν η μουσική να μου υπαγορεύει το τι θα πω, έτσι το νιώθω και έτσι πράττω. Η μουσική είναι σαν να μου δίνει τις λύσεις, είναι το σκονάκι σε διαγώνισμα. Σε όσες έννοιες και σκέψεις είναι εγκλωβισμένες μέσα μου και με ταλαιπωρούν, με παίρνει απ’ το χέρι και μου λέει «μίλα, μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά». Ευτυχώς που γίνεται έτσι γιατί αλλιώς θα ήμουν ένα ηφαίστειο από ανείπωτες σκέψεις. Η ζεστασιά των αναλογικών synths του Σεραφείμ, η νοσταλγική τους αίσθηση γίνονται ένα ουράνιο τόξο, όπως ανέφερες, που γεφυρώνει όλα τα παραπάνω και κατά συνέπεια τη σχέση μας με τους άλλους.
Πόσο κοντά στην ετικέτα της dream pop είναι η μουσική σας; Το ρωτώ γιατί ορίζετε τον ήχο σας σαν nu chamber pop και πραγματικά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που σας κάνει να παίρνετε αποστάσεις αλλά και την ίδια στιγμή να κινείστε (αφόρητα υπέροχα!) μέσα στο συγκεκριμένο genre. Η ίδια ερώτηση και για το νέο τραγούδι: αν υπήρχε δισκάδικο, με ποια γκρουπ ή καλλιτέχνες θα θέλατε να μοιράζεστε το ράφι;
Σεραφείμ: Θα έλεγα πως έχουμε κάποια στοιχεία dream pop, περισσότερο στο πρώτο μας EP «Chamber Dreams», το οποίο αποπνέει ρομαντισμό και μια αίσθηση ονειρικής απόδρασης.
Στη συνέχεια, ήρθε το «Rolling Days», το debut LP μας, όπου προσπαθήσαμε να εισαγάγουμε και άλλα στιλ και επιρροές, ώστε να καταλήξουμε στο Nu Chamber Pop, ιδέα που μας ήρθε ένα βράδυ, καθώς συζητούσαμε για τη μουσική δωματίου σε συνάρτηση με την pop και ενώ ψάχναμε να βρούμε πώς θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα είδος δικό μας. Από τότε το κρατήσαμε, τόσο απλά προέκυψε.
Θα μας άρεσε να είμαστε παρέα στο ίδιο ράφι με σχήματα όπως Cocteau Twins, Kate Bush, Slowdive, Joy Division και Arthur Russell.
Τόσο το EP ντεμπούτο σας το 2015 («Champer Dreams») όσο και το άλμπουμ «Rolling Days» του 2018 «θέρισαν» σε κριτικές αλλά και αποδοχή. Ξέρω δέκα και βάλε σχήματα της χώρας που θα σκότωναν για τα γλυκόλογα με τα οποία σας υποδέχτηκαν είτε ο KEXP είτε το Gorilla vs. Bear! Εξαιρώ τους Keep Shelly in Athens και επιτρέψτε μου να πω πως τα δυο αυτά σχήματα μοιάζει να κινείστε στον αντίποδα αυτού που ορίζουμε σαν ηλεκτρονική μουσική με χώρα προέλευσης την Ελλάδα. Αλήθεια πώς είναι «έξω» να σε πιάνουν πιο εύκολα από ό,τι «μέσα»;
Σεραφείμ: Ήταν μεγάλη χαρά για εμάς, μας συγκίνησε πολύ όλο αυτό που συνέβη, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε τις πρώτες μέρες, προσπαθούμε χρόνια με τη μουσική… Αυτό που μας ενδιαφέρει σαν μπάντα είναι να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα κι αυτό σημαίνει πολλή δουλειά και αφοσίωση, δεν γίνεται τίποτα από μόνο του.
Σεβόμαστε το κοινό μας και τη μουσική, είναι κάτι ιερό, γι' αυτό και θέλουμε να το κάνουμε σωστά.
Ο Νότης είναι φίλος μας χρόνια, έχουμε περάσει πολλά μαζί και έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Έχουμε μεγάλη εκτίμηση για τον ίδιο και για όσα έχει καταφέρει ως τώρα με τους Keep Shelly in Athens.
Είναι τιμητικό και πολύ όμορφο να σε υποδέχονται τόσο ζεστά, όπως συνέβη στην περίπτωσή μας στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα ίσως ο κόσμος θέλει τον χρόνο του, παρ' όλα αυτά κι εδώ έχουμε κοινό που μας αγαπάει και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.
Μιλώντας με όρους καραντίνας, πόσο ο εγκλεισμός και η παύση κάθε δραστηριότητας σας φρέναρε; Ξέρω με πόση χαρά περιμένατε να προωθήσετε το «Rolling Days» σε Μεξικό, Κωνσταντινούπολη, και πόσα ακόμα ακυρωμένα λάιβ, που πριν το διαπλανητικό λοκντάουν έδειχναν πως θα σας έβγαζαν σε μέρη και ακροατήρια που λίγες εγχώριες μπάντες κατάφεραν να φτάσουν.
Αγγελική & Σεραφείμ: Δουλεύαμε αρκετό καιρό το live και είχαμε χαρεί πολύ που η μουσική μας κι εμείς οι ίδιοι θα γνωρίζαμε νέα μέρη και ακροατήρια: Συναυλίες σε Κωνσταντινούπολη, Παρίσι, Πορτογαλία, Λονδίνο, Ιταλία, Πολωνία και σε διάφορα μέρη της Γερμανίας και του Μεξικού.
Ξεκινήσαμε με το πρώτο μας live στην Κωνσταντινούπολη, ήταν μαγικά, το κοινό δεν μας άφηνε να κατέβουμε απ’ τη σκηνή, κάναμε για 2 ώρες live και στην ατμόσφαιρα υπήρχε έντονη συγκίνηση. Στη συνέχεια ακυρώθηκαν όλα, λόγω Covid, μας στενοχώρησε αλλά δεν το βάλαμε κάτω, σκεφτήκαμε ότι ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να γίνουμε ακόμα πιο παραγωγικοί.
Γυρίστε πίσω στη μέρα που αποφασίζετε να συμπράξετε: πώς βγήκε το «Ocean Hope»; Γιατί το διαλέξατε και ποια άλλα ονόματα έπεσαν στο τραπέζι; Το ρωτάω γιατί για άλλη μια φορά ακούγοντάς σας έπιασα πάλι να ονειρεύομαι διάπλου για κάπου ή έστω να βάλω ένα κοχύλι στο αυτί μου για να ακούσω τα νερά και την ελπίδα...
Σεραφείμ: Από τους πρώτους μου κιόλας δίσκους υπήρχε η συνεργασία μου με την Αγγελική και πάντα μοιραζόμασταν απόψεις για τη μουσική. Ακόμα και όταν έμενε στην Αμερική, πάντα βρίσκαμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματα μαζί: εγώ έκανα μουσική για τα βίντεο και τις performance της και αυτή φωνητικά για τα κομμάτια μου.
Η ιδέα για τους Ocean Hope δημιουργήθηκε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. Χωρίς να έχει κάτι στο μυαλό της, κάθισε και έγραψε τα πρώτα της κομμάτια με τις γνώσεις που είχε πάρει από μένα, μου τα έστειλε να τα ακούσω και με συγκίνησε. Στη συνέχεια ενωθήκαμε και ξεκινήσαμε να γράφουμε ιδέες και μαζί, έτσι αβίαστα προέκυψαν οι Ocean Hope.
Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτες ηχογραφήσεις έγιναν στο σπίτι μας στην Κόρινθο, που βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα. Σαν παιδιά δεν είχαμε πάει ποτέ διακοπές, γιατί οι γονείς μας πάντα δούλευαν, οπότε το σπίτι αυτό ήταν η απόδρασή μας. Εκεί καταστρώναμε τα σχέδιά μας για το μέλλον και εκεί η δική μου φαντασία συναντούσε τη δική της. Έτσι συμβαίνει και τώρα.
Το όνομα Ocean Hope είναι το κοχύλι, όπως λες κι εσύ, που μας θυμίζει όλα αυτά.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
14°
