Daft Punk: Έτσι διάλεξαν να ρίξουν τίτλους τέλους

➽ Διάλεξαν να κλείσουν την καριέρα τους μ’ ένα μυστηριώδες οκτάλεπτο video, όπου ο ένας από τους δύο εκρήγνυται, ενδεχομένως κάνοντας πράξη τον στίχο του Neil Young «It’s better to burn out than it is to rust». Οι Daft Punk, δηλαδή o Guy-Manuel de Homem-Christo και ο Thomas Bangalter ξεκίνησαν ως Darlin’, πήραν άθλιες κριτικές και αποφάσισαν να αποδεχτούν τον χαρακτηρισμό του ήχου τους από το Melody Maker ως «a daft punky thrash» και να διαλυθούν. Όπως λένε οι ίδιοι στο ντοκιμαντέρ «Daft Punk Unchained», που μπορείτε να παρακολουθήσετε δωρεάν στο Netflix, οι Darlin’ ήταν το rock συγκρότημα που κάθε αγόρι δεκαεπτά ετών ονειρεύεται να φτιάξει, μόνο και μόνο για να ξεχωρίσει στην τάξη του και να το προτιμούν τα κορίτσια. Οι πιθανότητες είναι ότι ούτε ο Αλέν Ντελόν δεν θα έβγαζε κορίτσι με τόσο απαίσιο ήχο –μπορείτε να βρείτε κομμάτια των Darlin’ στο youtube– αλλά «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»… Οπότε, πάνε οι Darlin’, τα αγόρια άρχισαν να πηγαίνουν σε rave party, φόρεσαν κάσκες –για να μην μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει ότι η νέα τους μπάντα έχει κι αυτή ποταπό σκοπό– κι η συνέχεια είναι γνωστή: στα 28 χρόνια της καριέρας τους, αναμόρφωναν με κάθε τους κυκλοφορία τη χορευτική μουσική!

➽ Από τα λίγα γραφόμενα επί του θέματος στη στήλη, πιθανότατα έχετε καταλάβει ότι ο μονομανής δεν αντέχει με τίποτα αυτό το πρόσφατο ιδίωμα που αρκετοί ονομάζουν bedroom rock και ασκείται συνήθως από νεαρά εσωστρεφή και χαμηλόφωνα κορίτσια στις μοναχικές τους κρεβατοκάμαρες, όπου μάλιστα πρέπει να τους βγάζεις τις λέξεις –και τις νότες– με το τσιγκέλι. Έτσι, είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν δω κορίτσι μόνο –στο εξώφυλλο– να κάθεται. Τη φοβήθηκα τη δουλειά με τη Nana Yamato, μόνο που δεν πρόκειται για τέτοια φάση, καθώς το κορίτσι έρχεται από την Ιαπωνία –και όχι από τις μεσοδυτικές πολιτείες– χρησιμοποιεί ηλεκτρική και όχι ακουστική κιθάρα και ρίχνει από πάνω κάτι απίθανα ηλεκτρονικά, που σε σημεία βαράνε αγρίως. Οι μελωδίες που ξεδιπλώνει είναι σε σημεία εύθραυστες –σαν κάθε γνήσιο κορίτσι από το Τόκιο– αλλά όχι τόσο εύθραυστες που να μην μπορείς να τις μεταφέρεις από το κοριτσίστικο υπνοδωμάτιο μέχρι το σαλόνι. Το «Before Sunrise» είναι από τα πολύ όμορφα album των ημερών.

➽ Η μουσική της Ιαπωνίας είναι μεγάλη υπόθεση, ειδικά το rock. Ο Julian Cope, αμέσως μετά το βιβλίο του για το krautrock, το «Krautrocksampler», έβγαλε το «Japrocksampler», στο οποίο συμπεριλαμβάνει την ιστορία και τη δισκογραφία των πιο σπουδαίων συγκροτημάτων του rock από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Δεν φτάνει που μαθαίνεις για άγνωστα –και συνήθως σκληρά– ονόματα, επιπλέον παίρνεις στοιχεία για τα είδη των obi –αυτών των ακραία φετιχιστικών λουρίδων χαρτιού στα αριστερά των γιαπωνέζικων εξωφύλλων– και ιστορίες για τις αγάπες και τα μίση των μουσικών, που αποτελούσαν τα συγκροτήματα. Διαλέγω γι’ αυτή την εβδομάδα το «Satori» των Flower Travellin’ Band, ένα hard rock αριστούργημα, που ανταλλάσσεται αντί σεβαστού ποσού, αν φέρει το σωστό obi.

➽ Έχει κυκλοφορήσει μόλις ένα τραγούδι του, αλλά ήδη ο νεαρός βρετανός τραγουδιστής George Cosby μοιάζει να έχει καταπιεί τον Elvis Presley, τον Roy Orbison, τον Chet Baker, τον Morrissey, τον Stuart Staples (Tindersticks) και τον Nick Cave και να μπορεί να τραγουδήσει στο ύφος καθενός από αυτούς αλλά και ως η συνισταμένη τους. «Real Love» λέγεται το πρώτο τραγούδι που κυκλοφόρησε, ενώ θα αποκαλύπτεται ένα επιπλέον κάθε μήνα μέχρι να βγει το ep κατά τον Μάιο. Πιστεύω ότι έρχεται για να κάνει τη διαφορά, αρκεί να κάνει τις σωστές επιλογές, τόσο ο ίδιος, όσο και η εταιρεία του.

Y.Γ. Να ακούσουμε προσεκτικά, όταν θα διατίθεται ολόκληρο, το «The American Negro» του Andrew Young. Ο δίσκος δεν γίνεται κατανοητός από τα δύο διαθέσιμα κομμάτια αλλά φαίνεται ότι εδώ πρόκειται για ένα progressive spiritual soul jazz album, που θα μας τσακίσει!