Το «Retro Boy» της Αθήνας που λέγεται Tasos P.

Electropop μελωδίες για ιστορίες που του έχουν (και μας έχουν) συμβεί. Για την απώλεια αγαπημένων προσώπων, το bullying, την κατάθλιψη, τον έρωτα, την απομόνωση. Πίσω από το καλλιτεχνικό προφίλ Tasos P. ο Τάσος Πέτσας χρόνια τώρα ηχογραφεί τα ερεθίσματα, τους ρυθμούς και την έκφρασή του, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι το 2020, τρία άλμπουμ για τη μουσική που έχει χορέψει (κι έχουμε χορέψει). Με αφορμή την οπτικοποίηση του τραγουδιού «Bliss», συστήνεται σε όσες και όσους δεν τον έχουν ακούσει.  

Πώς και πότε ξεκίνησε η  μουσική σου περιπέτεια;
Η ενασχόλησή μου με τη μουσική ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 γράφοντας μελωδίες στο πρώτο synthesizer που μου αγόρασε ο πατέρας μου και συνεχίστηκε στα εφηβικά μου χρόνια με σπουδές αρμονίου στο Ωδείο του Νάκα. Μετέπειτα στα νεανικά μου χρόνια ακολούθησαν σεμινάρια σύνθεσης και παραγωγής στο Ωδείο Αθηνών και μεγαλύτερος έκανα μαθήματα τραγουδιού. Το 2015 ξεκίνησα τη δισκογραφία μέσα από την ανεξάρτητη εταιρεία FM Records και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ (digital & CD), δύο EP και 17 digital singles.  

Το «Retro Boy», το τρίτο σου άλμπουμ, έχει κάνει ήδη το πρώτο του ταξίδι μέσα από την FM Records και τις streaming πλατφόρμες. Μίλησε μας για τις συνθήκες δημιουργίας του και την έμπνευσή του.
Το άλμπουμ ξεκίνησε να ηχογραφείται από τον περσινό Απρίλιο -εν μέσω καραντίνας στην Ελλάδα- και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο. Δεν ήταν προγραμματισμένο να κυκλοφορήσω τόσο σύντομα νέα δουλειά, μιας και τον Δεκέμβριο του 2019 είχε κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος - συλλογή «The Libra Sessions», άλμπουμ που βραβεύτηκε στα Global Music Awards στην Αμερική με το Ασημένιο Μετάλλιο. Η αλήθεια είναι πως είχα ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου και όταν έγραφα το πρώτο single, το «Isolated», σκέφτηκα γιατί όχι να μην ηχογραφήσω και μια ολοκληρωμένη δουλειά και έτσι το ένα track διαδεχόταν το άλλο. Πηγή έμπνευσής μου ήταν οι δεκαετίες ’80 και ’90 όπου έζησα τα παιδικά και μετέπειτα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια και που συχνά μού αρέσει να κάνω αναφορά σ’ αυτές. Γι’ αυτό ήθελα να φτιάξω ένα άλμπουμ που να θυμίζει όχι μόνον σε μένα αλλά και στον ακροατή εκείνες τις ανέμελες και «αθώες» εποχές.

Ποιες θα έλεγες πως είναι οι πιο ισχυρές επιρροές στη μουσική σου;
Τη μουσική μου θα τη χαρακτήριζα αυτοβιογραφική. Σίγουρα ο ξαφνικός θάνατος και των δυο μου γονιών, της μητέρας μου το 2013 και του πατέρα μου το 2017, με επηρέασαν έντονα και αυτό αποτυπώνεται στη μουσική μου («Mother Of Mine/Anna», «Angel Of Mine» & «Michael») όπως και διάφορες άλλες προσωπικές καταστάσεις που βίωσα όπως την κατάθλιψη («Untitled»), το bullying («Bliss»), τον έρωτα («Baby Love»), την απομόνωση («Isolated») κλπ. Παράλληλα, μού αρέσει και να πειραματίζομαι με νέους ήχους θέλοντας και εγώ ο ίδιος να εξελίσσομαι «μουσικά» επηρεαζόμενος από παλιά αλλά και νέα ακούσματα από καλλιτέχνες όπως οι Pet Shop Boys, οι Stereo Nova, η Jessie Ware κλπ. αλλά και από τη γιαπωνέζικη 80s citypop σκηνή.     

Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις ηχητικές εκπλήξεις στο «Retro Boy». Την ίδια στιγμή που αποτελείται από πολλά τραγούδια μπορεί να ακουστεί και ως ενιαίο set. Πώς επιμελήθηκες την παραγωγή του;
Ως επί το πλείστον μού αρέσει να γράφω instrumental μουσική και πλέον εύκολα δουλεύω πάνω στην επεξεργασία και τη μίξη. Πειραματίστηκα αρκετές φορές όχι μόνον πάνω σε ήχους που ήδη γνώριζα και είχα δουλέψει στο παρελθόν αλλά και πάνω σε νέους ήχους χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές και προγράμματα. Για παράδειγμα, το track «SoulFunky» του άλμπουμ είναι και το track που με δυσκόλεψε περισσότερο γιατί ως πολυκάναλο track περιέχει αρκετούς διαφορετικούς ήχους όπως ηλεκτρική κιθάρα, synths, πιάνο κλπ, εμπνεόμενος από την 80s citypop μουσική.  

Τώρα που ακούς ξανά αυτό το άλμπουμ, θα άλλαζες κάτι; 
Σίγουρα θα προσέθετα φωνητικά σε δύο tracks όπως στο «DiscoGroovin’» και στο «ElectroPop» αλλά γενικά η διαδικασία της δημιουργίας ενός τραγουδιού με στίχους, ηχογράφηση, επεξεργασία και μίξη παραμένει για μένα μια σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία, είτε τραγουδάω εγώ, είτε τραγουδάει άλλος/η. Το τραγούδι π.χ. του άλμπουμ «Humane (Peace & Love)» με τη γαλλίδα Ny Aina στα φωνητικά με δυσκόλεψε σχεδόν ένα μήνα, το γεγονός όμως πως αγαπήθηκε και διακρίθηκε πέρυσι στο LGBTQ μουσικό τσαρτ της Αγγλίας μού έδωσε μεγάλη χαρά.

«Πες μου τι σημαίνει αγάπη». Τι σε οδήγησε στο να τραγουδήσεις στα ελληνικά;  
Το μοναδικό τραγούδι που είχα ερμηνεύσει στη μέχρι τώρα πορεία μου ήταν το electro pop ντουέτο «Angel Of Mine» στα αγγλικά μαζί με την crossover σοπράνο φίλη μου Μάνια Βλαχογιάννη που κυκλοφόρησε το 2015 και αγαπήθηκε και εκτός ελληνικών συνόρων. Όμως, κάθε φορά που περπατούσα έξω στο δρόμο και άκουγα στα ακουστικά μου την instrumental εκδοχή του κομματιού, βλέποντας παράλληλα τους ανθρώπους με μάσκες φοβισμένους και «αλλαγμένους», ένιωσα την ανάγκη να συμπληρώσω τη μελωδία και να εκφραστώ μέσα από τον ελληνικό στίχο.

Ποιο είναι το πιο ρομαντικό τραγούδι όλων των εποχών κατά τη γνώμη σου και γιατί; 
Σαν πρώτη επιλογή θα έλεγα το «Careless Whisper» του πιο αγαπημένου μου καλλιτέχνη, του George Michael, όμως στην ουσία το τραγούδι αυτό είναι ένα τραγούδι απιστίας. Το επόμενο τραγούδι που μου έρχεται αβίαστα στο μυαλό είναι το «I Will Always Love You» της αξέχαστης Whitney Houston γιατί «δίνει» την απόλυτη ερωτική υπόσχεση της παντοντινής αγάπης.  

Πώς ισορροπείς ανάμεσα στις υποχρεώσεις σου ως δικηγόρος και τις αναζητήσεις σου ως καλλιτέχνης;
Είμαι στη μαχόμενη δικηγορία τα τελευταία είκοσι χρόνια εκ των οποίων τα τελευταία τέσσερα ασχολούμαι με το Νόμο Κατσέλη βοηθώντας τους πελάτες μου να ρυθμίσουν είτε δικαστικά είτε εξωδικαστικά τις οφειλές τους. Προσπαθώ πάντα να διαχωρίζω αυτές μου τις δύο ιδιότητες, να αφιερώνω και στις δύο ασχολίες τον κατάλληλο και αναγκαίο χρόνο και να επιδεικνύω τη συγκέντρωση και την επιμέλεια που απαιτούνται για να μπορώ να νιώθω τόσο αποτελεσματικός στη δικηγορία όσο και δημιουργικός στη μουσική. 

Τι σε συγκινεί στον ήχο των 80s και των 90s;
Στη δεκαετία του ’80 με συγκινούσε το ότι υπήρχε μια αθωότητα και μια ανεμελιά που εκφράζονταν μέσα από την synthpop και την italodisco μουσική. Στη δεκαετία του ’90 όπου ξεκίνησα να γράφω και τις πρώτες μου συνθέσεις, έμαθα τη σύγχρονη R’n’B μουσική, κόλλησα με τη βρετανική pop σκηνή και έκανα και τη μικρή μου «επανάσταση» με την ηλεκτρονική μουσική που συνδύαζε τη rap. 

Τις έζησες αυτές τις δεκαετίες; Τι θυμάσαι και νοσταλγείς από αυτές;
Στη δεκαετία του ’80 με θυμάμαι με νοσταλγία να γράφω σε κασέτες μουσικές από βινύλια και ραδιοφωνικές εκπομπές και στο παλιό VCR μουσικά κλιπάκια απ’ την τηλεόραση, όπως και να μαζεύω περιοδικά εκείνης της εποχής (λάτρης του περιοδικού Disco Moda iN). Μετέπειτα στη δεκαετία του ’90 να πηγαίνω μαζί με τον πατέρα μου στα δισκοπωλεία αλλά και στους «Αέρηδες» στο Μοναστηράκι για να αγοράσω δίσκους. Πλέον ό,τι θέλουμε να δούμε και να ακούσουμε το βρίσκουμε στο YouTube και στο Spotify, αν και προσωπικά κάποιες από τις παλιές μου συνήθειες όπως τη συλλογή παλιών δίσκων και περιοδικών, τις έχω διατηρήσει μέχρι και σήμερα. 

Η anime αισθητική κυριαρχεί στην οπτική σου ταυτότητα. Γιατί;   
Σχεδιάζω από μικρός, ένα μικρόβιο που το κληρονόμησα από τη μητέρα μου που ήταν σχεδιάστρια. Από μικρός έφτιαχνα διάφορα σκίτσα σε χαρτί και όταν απέκτησα υπολογιστή έμαθα να σχεδιάζω μέσα από προγράμματα παρακολουθώντας παράλληλα κάποια μαθήματα animation. Λατρεύω τα κόμιξ και συγκεκριμένα τα γιαπωνέζικα καρτούν (manga) (λάτρης της 80s παιδικής σειράς Κάντυ Κάντυ), για αυτό και σε κάποια videoclips που φτιάχνω προσπαθώ να περάσω αυτήν την anime αισθητική. 

Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το σπουδαιότερο electro pop άλμπουμ που αξίζει να υπάρχει σε κάθε δισκοθήκη και γιατί; 
Αβίαστα μού έρχονται στο μυαλό οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι των αγαπημένων μου Pet Shop Boys, τα «Please», «Actually», «Introspective» και «Behaviour» που κυκλοφόρησαν την περίοδο 1986-1990 γιατί τους λατρεύω, άλλωστε το συγκρότημα είναι για μένα η «επιτομή» της electro pop.   

Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασες ήταν...
Σε ηλικία 10 ετών, το κλασσικό πλέον «Hunting High And Low» των αγαπημένων μου A-ha που κυκλοφόρησε το 1985 και που λατρεύω μέχρι και σήμερα.

Ποιος είναι ο ορισμός που δίνεις στην επιτυχία;
Μπορεί κάποιες από τις συνθέσεις μου να μπήκαν στο Euro-200 chart της Ευρώπης και στο Τop-10 chart της IFPI Greece ή και να βραβεύτηκαν στην Αμερική, η πραγματική ωστόσο επιτυχία είναι να μπορεί ο μουσικός να αγγίζει τη ψυχή του ακροατή με τη μουσική του, να τον βοηθάει να ξεπερνάει τις όποιες δύσκολες καταστάσεις βιώνει και να τού δημιουργεί ένα μουσικό ταξίδι μυαλού και ψυχής. 

Σε ποια ταινία πιστεύεις πώς θα ταίριαζε να ακουστεί η μουσική σου;
Ως μεγάλος θαυμαστής του Ισπανού σκηνοθέτη Pedro Almodovar, πιστεύω πως θα μπορούσε η μουσική μου να ταίριαζε σε κάποια από τις ταινίες του, όπως για παράδειγμα το «Mother Of Mine (Anna)» και το «Bliss» στην ταινία «Όλα για τη Μητέρα μου»  

Πώς έχει επηρεάσει αυτή η δύσκολη περίοδος τη δημιουργικότητά σου;
Η περίοδος της περσινής καραντίνας μού έδωσε την ευκαιρία να ηχογραφήσω το άλμπουμ μου «Retro Boy» σαν μια προσπάθεια δημιουργικής «εκτόνωσης». Σ’ αυτό βέβαια βοήθησε και το γεγονός πως από τον περσινό Ιούνιο είχαν χαλαρώσει κάπως τα μέτρα και μέχρι τον Οκτώβριο η όλη κατάσταση έδειχνε πως είναι «ελεγχόμενη». Όμως από τον Νοέμβριο και μετά με τα όσα ακούω στα social και παράλληλα για τα όσα ενημερώνομαι απ’ τον αδερφό μου που εργάζεται σε ΜΕΘ, αγχώνομαι καθημερινά γι’ αυτήν την κατάσταση και ανησυχώ για τους ανθρώπους που νοσούν και δίνουν αγώνα για να αναρρώσουν. Ευελπιστώ, όμως, πως το φετινό καλοκαίρι και λόγω των εμβολιασμών, τα πράγματα κάπως θα φτιάξουν. Και αυτή μου την αισιοδοξία προσπαθώ να την «μεταδώσω» σ’ ένα νέο track που δουλεύω με 70s ηχόχρωμα και που, αν όλα πάνε καλά, σκέφτομαι να το κυκλοφορήσω τον Ιούνιο.  

Ποιο είναι το μεγαλύτερο «μάθημα» που έχεις πάρει από την ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Η μουσική λειτουργώντας για μένα σαν μέθοδος ψυχοθεραπείας, με έμαθε να αντιμετωπίζω τις όποιες καταστάσεις βιώνω με υπομονή και επιμονή όπως, επίσης, με έμαθε, να είμαι πιο οργανωτικός και επιμελής στη διαχείριση του χρόνου μου.