Μουσικη

Ένα τραγούδι-έκκληση του Βασίλη Μπαμπανιάρη

«Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ’ το σταθμό»

daad.jpg
Δημήτρης Αθανασιάδης
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Βασίλης Μπαμπανιάρης
© Γιάννης Βελισσαρίδης

«Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ’ το σταθμό», το τραγούδι του Βασίλη Μπαμπανιάρη για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους σε έναν αφύλακτο σιδηροδρομικό σταθμό

Ποτέ δεν είναι αργά για να ακούσεις ένα τραγούδι που έχει να πει κάτι σημαντικό. «Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ’ το σταθμό», ένα τραγούδι-έκκληση του Βασίλη Μπαμπανιάρη για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους σε έναν αφύλακτο σιδηροδρομικό σταθμό, κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2020, με αφορμή ένα τραγικό γεγονός. Στον Εμπορικό Σταθμό Διαλογής Μεζούρλου στη Λάρισα, ο Κωνσταντίνος έχασε τη ζωή του σε ηλικία 15 ετών πριν τρία χρόνια. Ένα χαρούμενο παιδί, που ονειρευόταν, γελούσε, έπαιζε κιθάρα και έγραφε στίχους. Στον συγκεκριμένο σταθμό εξακολουθούν καθημερινά να εισέρχονται παιδιά που βρίσκονται εκτεθειμένα στον κίνδυνο της ηλεκτροπληξίας, αφού δεν υπάρχει καμία σήμανση ασφαλείας παρά μόνο μια τυπική περίφραξη στο χώρο, με αποτέλεσμα πριν λίγες μέρες ένα ακόμη 18χρονο κορίτσι να χτυπηθεί από 25.000 βολτ με ποσοστό εγκαυμάτων 70%, ενώ το ίδιο είχε συμβεί το 2010 σε ένα αγόρι 12 ετών.

Τα Τρένα Που Δεν Έφυγαν Ποτέ Απ'Το Σταθμό - Βασίλης Μπαμπανιάρης

«Τα τρένα που δεν έφυγαν ποτέ απ’ το σταθμό είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε  με αφορμή ένα τραγικό γεγονός που συνέβη το 2017 σε έναν αφύλακτο σταθμό εμπορικών τρένων στη Λάρισα. Σε αυτό το σταθμό ο δεκαπεντάχρονος ανιψιός μου Κωνσταντίνος, έχοντας άγνοια του επικείμενου κινδύνου, κεραυνοβολήθηκε από 25.000 βολτ και κατέληξε λίγες ημέρες αργότερα. Σε διάστημα 11 ετών άλλα δύο παιδιά έχουν πάθει ηλεκτροπληξία στο ίδιο σημείο με το πιο πρόσφατο περιστατικό το Δεκέμβρη που μας πέρασε. Τα μέτρα προστασίας στο συγκεκριμένο χώρο είναι ελλιπή. Κατόπιν έντονων πιέσεων των γονιών του Κωνσταντίνου τοποθετήθηκε από τους αρμόδιους ένας χαμηλός φράχτης (ένα χρόνο μετά το τραγικό συμβάν) και για σημάνσεις ασφαλείας τοποθετήθηκαν πλαστικοποιημένες σελίδες Α4, που με τον καιρό υπέστησαν σημαντική φθορά. Το βασικό αίτημα των οικογενειών αυτών των παιδιών αλλά και των κατοίκων της περιοχής Μεζούρλο της Λάρισας, όπου βρίσκεται ο συγκεκριμένος σταθμός, είναι η απομάκρυνση των δεκάδων βαγονιών που έχουν αφεθεί εκεί, χωρίς καμία χρησιμότητα, κάνοντας το χώρο να μοιάζει με νεκροταφείο τρένων και αναπόφευκτα πόλο έλξης των παιδιών. Να αναφέρω επίσης ότι τα απαραίτητα και αυτονόητα μέτρα προστασίας θα έπρεπε να είχαν ληφθεί αν όχι, πριν το πρώτο ατύχημα 11 χρόνια πριν, σίγουρα αμέσως μετά από αυτό. Τέλος εύχομαι το τραγούδι αυτό να γίνει μια ακόμη φωνή που θα συνταχθεί μαζί με αυτές των γονέων και της τοπικής κοινωνίας, με στόχο την αναγνώριση και την ουσιαστική επιτέλους αντιμετώπιση του προβλήματος, από τους αρμόδιους φορείς. Ο Κωνσταντίνος ήταν μουσικός, έπαιζε κιθάρα, πήγαινε στο ωδείο και έγραφε στίχους. Οι στίχοι που ακούγονται στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι δικοί του, αφιερωμένοι στο κορίτσι με το οποίο ήταν ερωτευμένος. Ευχαριστώ τη μητέρα του που μου τους παραχώρησε» σχολίασε με ένα σημείωμά του ο Βασίλης Μπαμπανιάρης όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι στο προσωπικό του άλμπουμ «Γέφυρα».

«Ο Κωνσταντίνος μας χάρισε τόση αγάπη τα 15,5 χρόνια της ζωής του που για άλλους δεν αρκεί μια ζωή ολόκληρη για να δώσουν. Η αγάπη του αυτή είναι παρηγοριά και οδηγός μας. Μέλημά μας είναι να μη φύγει άλλο παιδί με αυτόν τον μαρτυρικό τρόπο. Τα ελάχιστα που έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση, όπως ήταν αναμενόμενο δεν εμπόδισαν τα ατυχήματα. Θέλουμε να απευθύνουμε μια ύστατη έκκληση προς τον υπουργό Υποδομών και Μεταφορών να μεσολαβήσει ώστε οι υποσχέσεις που δίνονται χρόνια τώρα για απομάκρυνση των εγκαταλελειμμένων βαγονιών από το Μεζούρλο να γίνουν πράξη αύριο κιόλας. Ας λάμψει το αστέρι της καρδιά μας, αυτό θα ήθελε ο Κωνσταντίνος μας, αυτό θέλουν όλα τα παιδιά» εξήγησε η μητέρα του θύματος, Αφεντία, η οποία εμπιστεύτηκε ένα από τα ποιήματά του Κωνσταντίνου στον Βασίλη Μπαμπανιάρη, ο οποίος το προσάρμοσε στη συγκεκριμένη σύνθεση.

Τι σκέφτεται τώρα ο Βασίλης Μπαμπανιάρης που ακούει ξανά αυτό το τραγούδι; «Επανέρχεται στη μνήμη μου η μέρα εκείνη που έγραψα τη συγκεκριμένη μουσική. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο Παίδων όπου νοσηλευόταν ο Κωνσταντίνος, πήγα σπίτι και έγραψα τη μελωδία στο recorder του κινητού μου με μια κιθάρα, αποτυπώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη συναισθηματική φόρτιση όλων εκείνων των ημερών. Από τη μια επανέρχεται ο πόνος της απώλειας, από την άλλη όμως υπάρχει η αίσθηση κάθε φορά που ακούω ξανά το τραγούδι ότι κανένας άνθρωπος δε χάνεται πραγματικά αν τον θυμάσαι και αν τον αγαπάς. Έτσι δεν ξεθωριάζει ποτέ» δηλώνει σήμερα στην ATHENS VOICE.

Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει πριν λίγο καιρό το τρίτο του άλμπουμ ο Βασίλης Μπαμπανιάρης περιμένει τη στιγμή εκείνη που θα βρεθεί ξανά με την μπάντα του, τους Sepia και θα ξεκινήσουν πρόβες για τις ζωντανές εμφανίσεις του επερχόμενου καλοκαιριού, αν όλα πάνε καλά. «Έχω στο μυαλό μου επίσης μια οπτικοακουστική παράσταση που θα αναφέρεται σε όλες αυτές τις τραγελαφικές καταστάσεις που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, εστιάζοντας στο συναίσθημα και στην προσωπική μας αφύπνιση» δηλώνει χαρακτηριστικά.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.