Ο Tony Iommi στο τηλέφωνο, στη σκηνή, στη ζωή μου

Ο Anthony Frank Iommi γεννήθηκε 19 Φεβρουαρίου, εν έτει 1948 έτσι ώστε στο έμπα της χρυσοκέντητης δεκαετίας του 1970 να γεννήσει με τη σειρά του το Heavy Metal. Το μουσικό ιδίωμα με τους φανατικότερους οπαδούς ever!

Θα το πω όπως το νιώθω κι ας διαφωνήσουν κάποιοι: ουδέποτε «κατάλαβα» γιατί χρίστηκε Νονός του Heavy Metal ο Ozzy Osbourne, και όχι ο Iommi. Διότι αν μιλάμε για την ανυπέρβλητη χημεία του κουαρτέτου των Black Sabbath όπου ό-λ-ο-ι ανεξαιρέτως έχουν τον πολύτιμο ρόλο τους στη μαγική συνταγή, συμφωνώ και επαυξάνω. Ναι, αντιστοίχως, χωρίς τον George Harrison, οι Beatles απλά δεν θα ήταν οι Beatles! Αν όμως είναι να ξεχωρίσουμε ντε και καλά έναν από ολάκερο το μεταλλικό στερέωμα και να τον ανακηρύξουμε «Πατέρα» μας, εγώ ψηφίζω Iommi δαγκωτό! Στα βδελυρά του riffs χρωστάμε τα μουσικά μας γούστα, τελεία και παύλα. Ο εορτάζων είναι ο Άρχοντας του Σκότους. Ο εφευρέτης της Ιεράς Πέμπτης στην ταστιέρατης εξάχορδης θεάς. Ο μέγας αλχημιστής του απύθμενου βάθους της ανθρώπινης ψυχής. Κι αν φταίει το ότι κρεμάει το «ταυράκι» (Gibson SG) με το μπράτσο στα δεξιά, ο άλλος που θυμάμαι να έκανε κάτι τέτοιο αλλά με Stratocaster, «κρέμεται» στα σπίτια μας, δίπλα στο εικονοστάσι (κυριολεκτικά!). Αυτός ο μαύρος μωρέ με τα κατσαρά μαλλιά, ξέρεις…

Η συλλογή «We Sold Our Soul For Rock’n’Roll» των Sabbs υπήρξε ένας από τους καθοριστικούς δίσκους της εφηβείας μου αφού το αγόρασα με το που έφτασε στην Ψωροκώσταινα αρχές του 1977, ενάμιση χρόνο μετά την διεθνή του κυκλοφορία. Κι ας το απέκτησα μονό, κουτσουρεμένο, στην ελληνική του έκδοση. Το «The Wizard» χάλασε σύντομα από τις πολλαπλές επαναλήψεις, αφού πάνω (και) σε αυτό άρχισα να μαθαίνω μπάσο. Έλα λοιπόν στη θέση μου και προσπάθησε να φανταστείς τα συναισθήματά μου όταν ως ενεργό μέλος του περιοδικού Metal Hammer είχα την τιμή να συνομιλήσω με τον τιμώμενο, δυο φορές. Πάρε λοιπόν εδώ μια γεύση…

Σκέφτηκες ποτέ πως η ιδιαιτερότητά σου ως αριστερόχειρα μπορεί να διαφοροποιεί και την όλη σου στάση απέναντι στη μουσική; Μήπως δηλαδή ο Jimi Hendrix, o Paul McCartney και εσύ, γεννάτε πράγματα που οι υπόλοιποι ως δεξιόχειρες δεν μπορούν; Και το λέω αυτό γιατί ισχυρίζομαι πως στους τρεις σας μπορεί να χρεώσει κανείς τις μεγαλύτερες στιγμές του rock!
Πολύ βαθιά ερώτηση η αλήθεια είναι και δεν ξέρω τι να σου απαντήσω… Βλέπεις, δεν στάθηκα ποτέ στην αντίπερα όχθη. Δεν ήμουν ούτε μια στιγμή δεξιόχειρας. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες όντας αριστερόχειρας. Τα πράγματα παλιά δεν ήταν όπως τώρα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο τότε να μπεις σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων και να βρεις έστω και μια κιθάρα για να τη δοκιμάσεις! Παιδεύτηκα πολύ από αυτό μου το χαρακτηριστικό. Ο κόσμος γύρω μας το ήθελε ως μειονέκτημα και όχι ως πλεονέκτημα όπως το παρουσιάζεις εσύ…

Ο Geezer Buttler υπήρξε μέντοράς μου ως μπασίστας. Τεράστιος παίκτης. Και μέσα από το σχήμα του power trio που επιλέξατε σοφά, νομίζω πως ο ισχυρισμός μου δικαιώνεται. Αλήθεια, μήπως μπορείς να μου αναφέρεις ποια τριμελή σχήματα κατά την άποψή σου ήταν αυτά που έθεσαν τα θεμέλια του σκληρού rock στις χρυσές δεκαετίες των 60s και 70s;
Χωρίς καμία αμφιβολία οι Cream είναι πρώτα και πάνω από όλα τους!Και όπως τα θυμάμαι εγώ που τα έζησα από πρώτο χέρι, στις απαρχές του rock ‘n’ roll συνυπήρχε η ρυθμική κιθάρα με τα πλήκτρα ως απαραίτητο συστατικό κάθε σχήματος. Σιγά-σιγά η ρυθμική κιθάρα πέθανε και έμειναν τα πλήκτρα να παραγεμίζουν τον ήχο, έως ότου πεθάνουν και αυτά με τη σειρά τους για να τα διαδεχτεί μία κιθάρα, μόνη της, σε ρόλο πλέον διττό. Πάντως ναι, συμφωνώ πως το σχήμα των τριών είναι το πιο άμεσο και το πιο συμπαγές από όλα. Για αυτό και το επιλέξαμε και εμείς ως το καταλληλότερο για τη νέα μας δουλειά…

Λογικό και επόμενο λοιπόν να έχω παρευρεθεί σε όλες τις επισκέψεις του λατρεμένου μας μουστάκια στη χώρα μας, εξαιρουμένης της πρώτης και καταστροφικής στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας το 1987, ανωτέρα βία. Ήμουν βλέπεις ντυμένος στα χακί. Όμως δέκα χρονάκια αργότερα πήρα το αίμα μου πίσω για τα καλά απαθανατίζοντας το πολυπόθητο reunion στη γενέτειρά τους, 6 Δεκεμβρίου του 1997. Έχοντας όμως ήδη κοινοποιήσει αυτή την αξέχαστη βραδιά στην εν λόγω στήλη, επιλέγω εδώ την πρώτη τους με τον αείμνηστο Dio στη Μαλακάσα δέκα ακόμη χρόνια μετά, 1η Ιουλίου του 2007.

Rockwave Festival: Heaven & Hell, Dream Theater, Iced Earth, Anathema – Terra Vibe, Μαλακάσα, Κυριακή 1η Ιουλίου 2007

Αφορμή αυτής της πολυπόθητης πρόσκλησης υπήρξε η κυκλοφορία της συλλογής «Black Sabbath: The Dio Years». Με τις σχέσεις μεταξύ του πρωτομάστορα και του Ronnieνα έχουν εξομαλυνθεί πλέον για τα καλά, είχε έρθει επιτέλους η ώρα να ζήσουμε από σκηνής και τη δεύτερη λατρεμένη μας περίοδο των Black Sabbath. Και μάλιστα συγκυριακά, δυο μόλις χρόνια μετά την αξέχαστη βραδιά της πρώτης σύνθεσης, στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος.

Για τη με το στανιό μετονομασία του σχήματος σε Heaven & Hell προτιμώ να μην αναλωθώ σε… βλασφημίες. Οι Sabbath με τον Dio (και αργότερα τον Vinnie Appice) ορίζουν τη δεύτερη περίοδο της μπάντας, τη λεγόμενη MKII, τέλος. Μη λέμε τα αυτονόητα. Προσωπικά λατρεύω και υποκλίνομαι σε ΟΛΕΣ τις μεταμορφώσεις του οχήματος του από σήμερα 72χρονου ηγέτη, για λόγους διαφορετικούς, μα εξίσου αδιάσειστουςστα μάτια τα δικά μου.

Τα ονόματα που συνόδευαν το κυρίως πιάτο δε αυτή τη δεύτερη μέρα του ετήσιου θεσμού, διόλου ευκαταφρόνητα. Πόσο μάλλον για το κοινό το ελληνικό. Και οι Dream Theater, και οι Iced Earth μα και οι Anathema μοσχοπουλάνε με το που χώθηκαν στην καρδιά μας. Έτσι λοιπόν το πάρκο παραγέμισε με μαύρα μπλουζάκια από νωρίς.

Οι Anathema βέβαια δε τα πάνε καλά με το φως ημέρας από γεννησιμιού τους, μα και πάλι σχεδόν όλοι μας τραγουδήσαμε κάποια ρεφρέν. Οι Iced Earth είχαν ήδη από κάτω τους καμιά δεκαριά χιλιάδες άτομα. Το ξέρω γιατί ανέβηκα στη σκηνή εκ μέρους τους και τράβηξα την πλέον κλασσική εικόνα του γκρουπ με πλάτη στο κοινό. Οι Dream Theater ήρθαν να επιβάλουν το «Systematic Chaos» που ήταν ακόμη στα σπάργανα, και μέσα σε εβδομήντα λεπτά στέφθηκαν νικητές πραγματοποιώντας μια από τις πιο αξιομνημόνευτες εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους. Όσο για τους BLACK SABBATH (ναι, με κεφαλαία ρε, για να μπει στο μάτι της Sharon!)…

Το εισαγωγικό, μυσταγωγικό, βδελυρό και ανατριχιαστικό «The Mob Rules» με ήθελε να χάνω απανωτά καρέ από τη συγκίνησή μου. Και σα να μην έφτανε αυτό, στα καπάκια έρχεται το «Children Of The Sea» να με/μας αποτελειώσει εξαρχής. Στο «Falling Off The Edge Of The World» δε, θα μου είχαν φύγει τα γυαλιά στον αέρα, αν φόραγα! Γενικώς, το setlist υπήρξε ονειρικό. Όλα τα τραγούδια τιμούσαν τα μάλα τα χρόνια της βασιλείας του κοντοπίθαρου γίγα, με το «Shadow Of The Wind» να είναι το μοναδικό άκουσμα από το εγγύς Μέλλον. Τέλος όντας παρών σε κάθε επίσκεψη του Dio στη χώρα μας, θεωρώ πως αυτή η βραδιά ήταν ερμηνευτικά η κορυφαία του. Ο άνθρωπος έλαμπε τόσο, που έγινε η νύχτα μέρα. Και ήταν ήδη 65χρονος, ρε φίλε!

Ως επίλογο επιλέγω συνειδητά μια ακόμη αξιοσημείωτη απάντηση του Tony Iommi που δικαίωσε πλήρως τις πεποιθήσεις μου, ώστε «να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι μεγάλοι». Πώς και πώς περίμενα την ώρα να ρωτήσω τον εφευρέτη της Μεταλλικής Εποποιίας το εξής:

Απευθύνομαι στο γεννήτορα του Heavy Metal, τον Iron Man, και θέλω να ακούσω τη γνώμη σου για το εξής απλό: ήταν ή όχι οι ανυπέρβλητοι Beatles πριν από σένα και για αυτό το μουσικό ιδίωμα οι πρώτοι που έβαλαν τα θεμέλια με τον σκοτεινό, επικολυρικό επίλογο της πρώτης πλευράς του «Abbey Road»; Αναφέρομαι στο «I Want You (She’s So Heavy)!»
(Τον ακούω να γελά μέσω τηλεφώνου) Φυσικά! Όπως και το «Helter Skelter» που προηγήθηκε στο «White Album» υπήρξε η απαρχή του Hard Rock. Οι Beatles φταίνε για όλα, δεν χωρά αμφιβολία!»

Κατάλαβες; Για αυτό σου λέω. «Ένα μήλο τη ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα» λέει το ρητό. Διάλεγε λοιπόν καθημερινά και βάζε στο πικ-απ ένα δίσκο από τη μικρή μα θεμελιώδη δισκογραφία των Beatles, με το πράσινο μήλο από την άλφα πλευρά και το κομμένο από τη βήτα. Κάνει καλό στην Υγεία.

Setlist:

• E5150
• The Mob Rules
• Children Of The Sea
• I
• Sign Of The Southern Cross
• Voodoo
• Computer God
• Falling Off The Edge Of The World
• Shadow Of The Wind
• Die Young
• Heaven And Hell

Encore

• Neon Knights