Apicos: Ο Θέμος Ρίζος μιλά για τις Ημέρες Καραντίνας και τους Ψεκ

Αν δεις ένα από τα βιντεοκλίπ του κάνεις subscribe για να περιμένεις το επόμενο γιατί θέλεις να δεις κι άλλες DIY μεταμορφώσεις και να ακούσεις κι άλλα τραγούδια που φτιάχτηκαν για να μας φτιάξουν τη διάθεση. Με επίκαιρους στίχους που ανατέμνουν την ειδησεογραφία και σχεδόν συνθηματικά ρεφρέν, ο Θέμος Ρίζος aka Apicos είναι μία από τις περσόνες που ξεχώρισαν στα social media την εποχή της πανδημίας αφού αποφάσισε να ανοίξει μικρόφωνα και κάμερες και να τα πει τραγουδιστά. Σχεδόν έναν χρόνο από το πρώτο lockdown επέστρεψε με νέο hit και απαντά για τις μουσικές περιπέτειές του, την κωμική αλλά και τη δραματική πλευρά της εποχής που ζούμε.

Από το «Αχ Ντίνα (Η Καραντίνα)» στο «Ραπ για κάθε ψεκασμένο» πέρασε σχεδόν ένας χρόνος. Πώς πήρατε την απόφαση για αυτή τη viral σειρά διασκευών και τραγουδιών;
Δεν ήταν συνειδητή απόφαση. Όταν ξεκίνησα να γράφω τα πρώτα από αυτά τα κομμάτια, δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ ότι θα αγαπηθούν από τόσους ανθρώπους. Απλώς, όπως όλοι οι μουσικοί, όταν ήρθε η πρώτη καραντίνα βρέθηκα ξαφνικά με πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο και ήθελα να κάνω τους φίλους μου στο Facebook να γελάσουν, να ξεχάσουν για λίγο τη μαυρίλα. Με το «Αχ Ντίνα» συνειδητοποίησα ότι η ανάγκη αυτή υπήρχε σε έναν πολύ ευρύτερο κύκλο ανθρώπων. Από τότε συνεχίζω να γράφω τραγούδια και να κάνω βίντεο, αν και ποτέ δεν έβαλα κανενός είδους αυστηρό πρόγραμμα. Μάλιστα έχω πει πολλές στον εαυτό μου «ΟΚ, το κούρασες πλέον, αυτό ήταν το τελευταίο τραγούδι για τον κορωνοϊό», αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ όταν μου έρχεται μια ιδέα που κάνει πρώτα απ’ όλα εμένα τον ίδιο να γελάσω. Σε κάθε περίπτωση, έχω πλήρη συνείδηση ότι ένα viral κομμάτι είναι ακριβώς το αντίθετο της διαχρονικής επιτυχίας. Είναι σαν τα αστεία βίντεο με γάτες: αρέσουν σχεδόν σε όλους μας, τα βλέπουμε και μπορεί να πατήσουμε «Χαχά» ή να τα στείλουμε στους φίλους μας, αλλά σε γενικές γραμμές αφού γελάσουμε, πάμε παρακάτω και τα ξεχνάμε.

Ο αυτοσαρκασμός κυριαρχεί σε αυτό το running gag. Γιατί;
Δεν με έπαιρνα ποτέ πολύ στα σοβαρά. Κάποιοι έχουν μαγευτικές φωνές, άλλοι είναι φοβεροί κιθαρίστες, ή γράφουν καταπληκτικούς στίχους - εγώ είμαι απλώς ένας κλόουν. Εξάλλου έχουμε πλεόνασμα σοβαροφάνειας, ειδικά στον καλλιτεχνικό χώρο. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να προσπαθείς να κάνεις τον άλλο να γελάσει και ταυτόχρονα να πασχίζεις να φαίνεσαι τελείως ατσαλάκωτος. 

Τι σας έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας;
Ο ατομικισμός- ότι κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να πει «φταίω και εγώ» ή έστω «πρέπει να βάλω πλάτη κι εγώ». Οι εστιάτορες λένε «γιατί κλείνετε την εστίαση και όχι τη λιανική;», οι κομμωτές «γιατί κλείνετε τα κομμωτήρια και όχι τα σχολεία;», και ούτω καθ’ εξής. Η δε κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι έχει κάνει μια άψογη διαχείριση της πανδημίας- δεν έχει ακουστεί ούτε ένα «συγγνώμη» όλους αυτούς τους μήνες, έστω για αυτά που έκαναν ζημιά κυρίως σε συμβολικό επίπεδο (π.χ., οι βόλτες στην Πάρνηθα και στην Ικαρία). Προφανώς, η κυβέρνηση έχει πολύ μεγαλύτερη ευθύνη από τον οποιοδήποτε μικροεπιχειρηματία. Αλλά δεν μπορεί μονίμως να τα ρίχνουμε είτε στους κυβερνώντες είτε στον δίπλα κλάδο- αν δεν φταίει κανείς μας, τότε φταίμε όλοι. Προσωπικά, έχω χάσει το 95% των εσόδων μου τον τελευταίο χρόνο: δεν κάνω live, το στούντιο ηχογραφήσεων που έχω είναι φυσικά κλειστό και δεν υπάρχει ζήτηση για ηχητική και μουσική κάλυψη σε εκδηλώσεις - κάτι που παρέχω μέσω της ομάδας συγκροτημάτων, DJs και ηχοληπτών «No More Artists». Παρόλα αυτά πιστεύω -και το λέω με κάθε ευκαιρία- ότι τα μέτρα πρέπει να τηρηθούν απαρέγκλιτα, κι ας ζω από τα επιδόματα όλο αυτό το διάστημα. Όσο πιο νωρίς αδειάσουν οι ΜΕΘ (ενώ φυσικά προχωρούν οι εμβολιασμοί), τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψουμε όλοι στις δουλειές μας και θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά.

Η «αντίσταση» της πλάκας κατά πάντων πουλάει πολύ στην Ελλάδα, όπως και ο εν γένει αντιεπιστημονισμός

Ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο σχόλιο που έχετε ακούσει για αυτά τα τραγούδια;
Θα θυμάμαι πάντα τα μηνύματα νηπιαγωγών και δασκάλων μετά το «Σώσε τη γιαγιά», όταν μου έγραφαν ότι θα μάθουν το τραγούδι στους μαθητές τους για να περάσουν το μήνυμα της τήρησης των βασικών μέτρων (μάσκα, αποστάσεις, πλύσιμο χεριών). Τα περισσότερα αρνητικά σχόλια έρχονται από τους αρνητές της πανδημίας και συνήθως είναι τόσο παρανοϊκά που μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Αλλά υπάρχουν ορισμένοι που θυμώνουν υπερβολικά και κατά καιρούς γράφουν πολύ προσβλητικά πράγματα. Επιλέγω να τους αγνοώ.

Σας την έχουν πέσει ψεκασμένοι;
Όπως είπα και παραπάνω, πάρα πολλοί. Με μια βόλτα στα σχόλια του «Βγάλε τον σκασμό (για τον ιό)» και του «Ραπ για κάθε ψεκασμένο» θα βρείτε πολλά «διαμάντια». Ευτυχώς, βέβαια, στην Ελλάδα έχουμε κυρίως ψεκασμένους του καναπέ και του πληκτρολογίου, οπότε ακόμη και οι πιο ακραίες απειλές τους δεν με αγγίζουν καθόλου.

Γιατί πιστεύετε πως τα τραγούδια αυτά άγγιξαν τον κόσμο;
Ειλικρινά, θεωρώ ότι είμαι πολύ μέτριος μουσικός και τραγουδιστής. Απλώς οι «Ημέρες Καραντίνας» (έτσι έχω ονομάσει τη σειρά των τραγουδιών για τον κορωνοϊό) μιλούν για κάτι που μας αφορά όλους. Δεν είναι δύσκολο να ταυτιστείς με τους στίχους, όταν αυτοί περιγράφουν καταστάσεις που σε αυτή τη μοναδική συγκυρία βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως: την απομόνωση, τα περιοριστικά μέτρα, την παράνοια των ψεκασμένων.

Πώς είδατε τις δηλώσεις καλλιτεχνών που αμφισβητούν την πανδημία και «αντιστέκονται» στα περιοριστικά μέτρα για την αναχαίτισή της;
Στην καλύτερη περίπτωση είναι ανόητοι ή αφελείς. Στη χειρότερη, αποσκοπούν σε άλλα οφέλη συντασσόμενοι με το στρατόπεδο των αρνητών. Εξάλλου, η «αντίσταση» της πλάκας κατά πάντων πουλάει πολύ στην Ελλάδα, όπως και ο εν γένει αντιεπιστημονισμός. Φυσικά, αυτή η στάση τους δεν πρέπει να συγχέεται με τη γόνιμη αμφισβήτηση των επιλογών της εκάστοτε εξουσίας.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική;
Είχα την τύχη να γεννηθώ σε ένα σπίτι που ήταν διαρκώς γεμάτο μουσικούς και μουσική. Η μητέρα μου εργαζόταν στη δισκογραφία κι έτσι μεγαλώσαμε περιτριγυρισμένοι από σπουδαίους καλλιτέχνες και πολλά βινύλια. Ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας όταν ήμουν 9-10 χρονών, μαζί με τον αδερφό μου. Μετά ήρθαν τα σχολικά συγκροτήματα και αργότερα τα πρώτα μου live σε φοιτητικά στέκια της Θεσσαλονίκης. Για πολλά χρόνια έπαιζα σε μπάντες και δούλευα σαν DJ, αλλά δεν πίστευα ότι θα ασχοληθώ ποτέ αποκλειστικά με τη μουσική ως επάγγελμα. Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι με τον κατάλληλο σχεδιασμό και αρκετές θυσίες, μπορούσα να αφήσω την «πρωινή» μου δουλειά και να αφοσιωθώ στη μουσική. Δεν το έχω μετανιώσει καθόλου κι ας μη βγάζω πολλά χρήματα- η ρουτίνα του «πενθήμερο, 9 με 5» δεν είναι για μένα.

Πότε και πώς ξεκίνησαν οι Picos Apicos & the Piña Coladas; Ποια ήταν η έμπνευση για τη δημιουργία τους;
Το 2005, είχα τελειώσει τις σπουδές μου και επέστρεψα στην Αθήνα. Δεν είχα κανένα σχέδιο για το τι θα κάνω με τη μουσική. Ένα βράδυ, η κολλητή μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ο αδερφός της έψαχνε κιθαρίστα για να φτιάξει συγκρότημα. Ήταν ο Παναγιώτης Ζούγρος, που όταν βρήκαμε το όνομα της μπάντας πήρε το παρατσούκλι «Picos»- κι εγώ το «Apicos». Παίζαμε για πολύ καιρό καθαρά για την πλάκα μας. Μπλέκαμε στην playlist ό,τι μας άρεσε και έκανε τον κόσμο να χορεύει- «Elvis και Beatles, Μπουλά και Γιοκαρίνη» όπως λέμε και στο «Πάρτυ». Με τα χρόνια αποκτήσαμε ένα μικρό αλλά πιστό fan club, βγάλαμε μερικά δικά μας τραγούδια και αρχίσαμε να παίζουμε σε clubs της Αθήνας, καθώς και σε αρκετούς γάμους και ιδιωτικά πάρτυ- κάτι που κάνουμε μέχρι σήμερα.

Θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;
Δεν θυμάμαι το πρώτο. Αλλά θυμάμαι να περιμένω εναγωνίως να βγουν οι καινούριοι –τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990- δίσκοι των Nirvana και των Guns ‘n’ Roses, ενώ ταυτόχρονα ανακάλυπτα τους Beatles και τον Elvis στη δισκοθήκη των γονιών μου.

Ποιον κωμικό θαυμάζετε περισσότερο και γιατί;
Μου αρέσουν πάρα πολύ οι Monty Python- είναι απίστευτο ότι 50 χρόνια μετά το χιούμορ τους παραμένει τόσο επίκαιρο. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουμε αρκετούς ταλαντούχους stand-up comedians, όπως ο Βύρωνας Θεοδωρόπουλος, ο Μιχάλης Μαθιουδάκης και η Κατερίνα Βρανά. 

Τι θυμάστε από τα χρόνια που παίζατε σε σκηνές της Θεσσαλονίκης;
Οι χώροι που έπαιζα δεν ήταν πραγματικές σκηνές, αλλά φοιτητικά καφέ-μπαρ που απλώς έβαζαν κι ένα live 2-3 φορές τη βδομάδα για «κράχτη». Θυμάμαι ότι πληρωνόμουν 5.000 δραχμές, αλλά όχι πάντα- όταν δεν είχε πολύ κόσμο, η πληρωμή μου ήταν τα ποτά μου. Από την άλλη, όταν είχε κόσμο, δεν με άκουγαν και πολλοί, αφού δεν υπήρχαν μικρόφωνα και ηχεία. Ήταν όσο παρακμιακό ακούγεται, αλλά ταυτόχρονα το να παίζω μέρα παρά μέρα live στα 19 μου χρόνια αποτέλεσε μεγάλο «σχολείο».

Η καλύτερη συναυλία που έχετε δώσει και η καλύτερη που έχετε βιώσει ως θεατής είναι…
Από τα live των Picos Apicos & The Pina Coladas θα ξεχώριζα το αποκριάτικο πάρτυ με θεματική «ΠΑΣΟΚ Παλιό το Ορθόδοξο» που είχαμε κάνει πριν 2-3 χρόνια στο Lazy Club. Όλο το μαγαζί ήταν στολισμένο στα πράσινα, ο κόσμος ερχόταν ντυμένος με ζιβάγκο, φορέματα α λα Μιμή και στέκες «πράσινος ήλιος» στα μαλλιά. Κάναμε είσοδο με Carmina Burana και είχαμε βιντεοπροβολές με τις λαοθάλασσες από τις εκλογές του ’85. Πολύ γέλιο. Ξεχωρίζω ακόμη την εμφάνισή μας με τους The Peppers Beatles Tribute Band στα Μάταλα το 2016. Δεν ξεχνάς live μπροστά σε 11.000 κόσμο, πόσω μάλλον όταν παίζεις Beatles σε ένα τόσο ταιριαστό περιβάλλον. Σαν θεατής, δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Paul McCartney, που είχα την τύχη να δω στην Κρακοβία το 2018. Ήταν όνειρο ζωής για έναν αθεράπευτο «beatlemaniac» σαν εμένα.

Έχετε περάσει αρκετές νύχτες ως DJ. Τι χρειάζεται ένα πάρτι για να είναι πετυχημένο;
Όσο καλός και αν είναι ο DJ, το πιο βασικό συστατικό είναι να υπάρχει κόσμος που θέλει χορέψει ακομπλεξάριστα. Από εκεί και πέρα, ο DJ προφανώς πρέπει να ξέρει να «διαβάζει» τον χώρο και να ξεφεύγει από τη μανιέρα του, δηλαδή από τα τραγούδια και τις αλλαγές που θεωρεί «σιγουράκια». Α και αλκοόλ. Ειδικά στην Ελλάδα δεν παίρνει τίποτα μπρος πριν το τρίτο ποτό, δεν ξέρω γιατί.

Τι συμβαίνει στα NMA Studios; Πότε άρχισε να σε απασχολεί η ιδέα να ασχοληθείς σε ένα δεύτερο επίπεδο με την παραγωγή;
Πάντα προσπαθώ να αναπτύσσω τις δεξιότητές μου, ιδίως σε ό,τι αφορά τον ήχο και την εικόνα. Από το 2016 και μετά έκανα μόνος μου τις ενορχηστρώσεις και τις μίξεις για τους Picos Apicos & The Pina Coladas, ενώ σταδιακά άρχισα να αναλαμβάνω και projects φίλων και συνεργατών. Ήρθε ένα σημείο στο οποίο η δουλειά δεν «χωρούσε» πλέον στο home studio, οπότε αποφάσισα να πάρω το ρίσκο να μετακομίσω σε ένα χώρο δημιουργίας, όχι μόνο για ηχογραφήσεις αλλά και για βίντεο. Πάνω από όλα όμως φιλοδοξώ τα NMA Studios να γίνουν χώρος συνάντησης και συνεργασίας για καλλιτέχνες που εκτιμώ. Βρήκα τον κατάλληλο χώρο μετά από πολλού μήνες αναζήτησης στα τέλη του ’19, στην Ιακωβίδου, δίπλα στον Άγιο Ελευθέριο. Φυσικά το πρώτο lockdown καθυστέρησε την κατασκευή και τελικά το στούντιο άνοιξε τον Ιούνιο του 202, για να κλείσει και πάλι το Νοέμβριο. Παρόλα αυτά προλάβαμε και κάναμε αξιόλογες δουλειές μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες, όπως το μεγάλο διαδικτυακό “Live for Moria” για τους πρόσφυγες, με συμμετοχή 17 τραγουδοποιών και συγκροτημάτων. Είμαι αισιόδοξος ότι σύντομα ο χώρος θα γεμίσει και πάλι μουσικούς και μουσικές.

Πώς πήρες απόφαση για τη δημιουργία των No More Artists; 
Με τους Picos Apicos & The Pina Coladas μάς καλούσαν από παλιά να παίξουμε σε γάμους φίλων, ενώ και ως DJ είχα ήδη εμπειρία από ιδιωτικά events. Σταδιακά ο κύκλος «άνοιγε», με όλο και περισσότερους ανθρώπους να απευθύνονται σε εμάς για τις εκδηλώσεις τους. Συνειδητοποίησα ότι υπήρχε ένα κενό στην αγορά των events όσον αφορά στην ποιοτική μουσική κάλυψη, μακριά από τις μανιέρες των κλασικών «DJ γάμου». Έτσι απευθύνθηκα και σε άλλα συγκροτήματα και DJs που εκτιμούσα και σχηματίσαμε αυτή την ομάδα, που τα τελευταία χρόνια έχει «ντύσει» μουσικά δεκάδες γάμους, εταιρικά events και ιδιωτικά parties.

Τι σας δίνει ελπίδα αυτή την περίοδο;
Τα εμβόλια, αυτή η μεγάλη νίκη της επιστήμης. Και οι κινήσεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που δεν σταματούν, παρά την πανδημία.

Πού πάτε όταν στέλνετε κωδικό μετακίνησης 6;
Εδώ τριγύρω - μένω στη Ριζούπολη, κοντά στον Απόλλωνα και την Columbia. Στη γωνία είναι το παρκάκι της Θερμίδας, αλλά  για τις πιο μεγάλες βόλτες υπάρχει και το Άλσος Βεΐκου.

Τι σας έχει λείψει περισσότερο την περίοδο των lockdowns;
Τα live, τα ξενύχτια στις μπάρες και οι αγκαλιές.

www.nmastudios.gr 
www.nomoreartists.gr
www.picosapicos.gr