Ο Χρήστος Κισατζεκιάν θυμάται τι συνέβη στη συναυλία του Robbie Williams στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 2015.
Ο Robert Peter Williams σάρωσε σαν τυφώνας στα σαράντα του όταν πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Αν ήσουν παρών στη Μαλακάσα το καλοκαίρι του 2015, θυμάσαι. Αυτή η νύχτα δεν ξεχνιέται ποτέ. Ο-Π-Ο-Ι-Α κι αν είναι τα μουσικά σου γούστα! Εγώ ούτε άκουγα, ούτε ακούω, ούτε πρόκειται ποτέ να ακούσω Robbie σπίτι μου. Ε, και; Μας πήρε και μας σήκωσε από σκηνής, κανονικά και με το νόμο. Τούτος ο αρχιμάστορας διεκδίκησε εξαρχής το ελληνικό κοινό και όπως όλα έδειχναν στις δωδεκάμιση τη νύχτα, δεκαέξι χιλιάδες χαμόγελα τον ήθελαν στο βάθρο, εκεί ψηλά.
«Γεννήθηκα το 1974, πάχυνα, αδυνάτισα, ξαναπάχυνα, πήρα ναρκωτικά, έκανα αποτοξίνωση, ξαναπήρα ναρκωτικά, τώρα όμως δεν κάνω πια αφού η μαριχουάνα δεν υπολογίζεται, σωστά;» είπε από μικροφώνου απευθυνόμενος στο αλλοπρόσαλλο πλήθος, λες και μιλούσε στον κουνιάδο του λιμάροντας τα νύχια.
Ο απόλυτος διασκεδαστής άργησε να έρθει από τα μέρη μας. Λογικό και επόμενο όμως άμα ζητά ενάμιση μύριο τη βραδιά! Μα όπως φάνηκε δε χάσαμε και κάτι. Μιλάμε για την πεμπτουσία της ζωντανής παράστασης. Μετρώντας φέτος τριαντατρία συναπτά έτη στα κάγκελα των φωτογράφων, στα πάλκα και τις αρένες, είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη εμπεριστατωμένη, δεν νομίζεις; Ε, λοιπόν, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη φορά που το ένα «χαστούκι» διαδεχόταν το άλλο κατά ριπάς, με ορθοπεταλιές. Μια ανάσα δεν πήραμε, όχι να νιώσουμε «κοιλιά». Ποια κοιλιά; Τσουνάμι ζήσαμε, σου λέω.
Φωτορεπορτάζ - Rockwave Festival: Robbie Williams, Kovacs, Ex-Girlfriend's Perfume, Inconsistencies - Μαλακάσα, Terra Vibe Park, Σάββατο 20 Ιουνίου 2015
Αν και θα θέλαμε να γιορτάσουμε τα είκοσι χρόνια του εν λόγω φεστιβάλ όπως του έπρεπε, «φεστιβαλικά», ήτοι με αρκετά δημοφιλή, εγνωσμένης αξίας ονόματα ανά ημέρα, κατέστη προφανές πως με το τιτανοτεράστιο ποσό που απαιτούσε ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, ήταν φύσει αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο αυτό το ζεστό Σαββατόβραδο. Έτσι λοιπόν το άνοιγμα της αυλαίας ήθελε επί σκηνής τους γηγενείς Inconsistencies και τους νικητές του διαγωνισμού Jumping Fish Contest, τους ονομαζόμενους Ex-Girlfriend's Perfume. Όσο για τους εισαγόμενους Kovacs, οκέι, τους είχαμε απολαύσει πολύ πρόσφατα, τρεις μόλις μήνες πριν, άρα δεν είχαμε και καμιά κάψα…
Ήταν δέκα και μισή όταν το επικολυρικό Carmina Burana σήκωσε (ξανά) το τριχωτό της κεφαλής μου μα προς στιγμήν όντας σκαρφαλωμένος στα κάγκελα του πύργου ηχοληψίας, νόμιζα πως βρισκόμουν σε προεκλογική συγκέντρωση του Ανδρέα Παπανδρέου, όπως τότενες! Ναι. Ήμουν και εκεί. Όμως το «Let Me Entertain You» με συνέφερε και παρέα με το «Rock DJ», να που ο δείκτης του δεξιού χεριού μου είχε κολλήσει στον διακόπτη του motor drive για τα καλά.
Το πράγμα φάνηκε εξαρχής. Ο μάστορας είχε έρθει να μας πάρει τα σώβρακα. Επιμένω λες; Ω ναι, το κάνω συνειδητά. Το προσφερόμενο υπερθέαμα ήθελε μια αρμάδα συνεργατών να εξουσιάζουν τη θεόρατη σκηνή με έπαρση… επιδημική. Πέρα λοιπόν από τους μουσικούς που -λογικό και επόμενο- ήταν επίσης άρτιοι έως και μαγευτικοί, ένας ολόκληρος θίασος χορευτών συνόδεψε εορταστικά τον αεικίνητο Robbie μέσα από πρωτότυπες συνθέσεις και διασκευές που σε μορφή medley (π.χ. τα «I Still Haven't Found What I'm Looking For», «Minnie Τhe Moocher» και «Supreme», μα και τα «We Will Rock You», «I Love Rock 'n' Roll» και «No Regrets») μας ήθελαν μια να κουνιόμαστε/χορεύουμε, και μια να τραγουδάμε. Ήχος διαμάντι. Φώτα θεσπέσια. Γιγαντοοθόνες που σπαρταρούσαν με εικόνες. Και να που μετά το «Ignition» ανέβασε τον πατέρα του στο πάλκο ώστε να πουν μαζί το «Better Man».
Το δίδυμο «Whole Lotta Love» / «Kids» συμπλήρωσε το κυρίως show ως τέλεια επιλογή πριν το αναμενόμενο έως και σικέ encore. Ο αθεόφοβος δεν κώλωσε να στείλει δημοσίως ένα ευχητήριο sms σε εορταζόμενο φίλο του στη Μεγάλη Βρετανία, και μάλιστα δυο φορές, αφού το σήμα δεν ήταν αρκετό. Κι όμως. Το σοκ το μεγαλύτερο δεν είχε επέλθει ακόμη.
Στο έμπα της παράτασης λοιπόν ο Williams επέλεξε τον θεμελιώδη ύμνο των Queen ώστε να τιμήσει καθώς φαίνεται έναν ήρωά του και τα κατάφερε. Πανηγυρικά. Ο τύπος το είπε το «Bohemian Rhapsody» (σημείωση: εκείνη τη βραδιά, τον έχω δει να το λέει και υποδεέστερα) όπως θα το έλεγε μονάχα ο εκλεκτός George Michael όταν μας είχε στείλει αδιάβαστους το 1992 στο μνημειώδες «Freddie Mercury Tribute Concert» απογειώνοντας το «Somebody To Love».
6°
