Still Corners: H Tessa Murray μιλάει στην ATHENS VOICE

Πώς ακούγεται ένα road trip; Δέκα χρόνια μετά το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, οι Still Corners κυκλοφόρησαν το νέο τους, πέμπτο άλμπουμ, «The Last Exit», που είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχουν ηχογραφήσει. Γιατί συνέβη αυτό; H Tessa Murray και ο Greg Hughes αποφάσισαν να πάρουν έναν άλλο δρόμο, διευρύνοντας τον ήχο τους και δραπετεύοντας από τα dream pop στεγανά. Έφτασαν στην έρημο Μοχάβι, χάθηκαν και βρήκαν νέους τρόπους να μοιραστούν με ήχους τις εικόνες που είδαν λίγο πριν η πανδημία ξεσπάσει στον πλανήτη. Πότε θα τους δούμε ξανά στην Αθήνα, μετά την τελευταία sold out εμφάνισή τους; Όπως ανακοινώθηκε, η ευρωπαϊκή τους περιοδεία θα κάνει την τελευταία της στάση στην πόλη μας στις 24 Οκτωβρίου στο Gagarin 205. Πού βρήκαν την έμπνευση και τι θυμούνται από τη στιγμή που γνωρίστηκαν μεταξύ τους; H τραγουδίστρια Tessa Murray απαντά στην ATHENS VOICE και λύνει τα μυστήρια.

Χαιρετίσματα από Ελλάδα και συγχαρητήρια για τα νέα σας τραγούδια. Το νέο σας άλμπουμ τιτλοφορείται «The Last Exit». Μπορείτε να μας πείτε την ιστορία πίσω από τον τίτλο;
Σας ευχαριστούμε για τη φιλοξενία. Ήμασταν στην έρημο Μοχάβι, στην Καλιφόρνια, γράφαμε τραγούδια, οδηγούσαμε πολύ και τραβούσαμε φωτογραφίες. Είχαμε αυτό που εμείς ονομάσαμε «πυρετό της ερήμου», δεν πρόκειται για παθολογική κατάσταση, είναι η ανάγκη να εγκαταλείψεις την πόλη και να πας στην έρημο, είναι η επιθυμία για απομόνωση. Είναι πολύ όμορφα εκεί πέρα, και νιώσαμε μία διασύνδεση με κάτι βαθύτερο, κάτι παντοτινό στο τοπίο. Η ιδέα για το «The Last Exit», είναι η ιδέα για την άγνωστη διαδρομή, την λιγότερο ταξιδεμένη, το να πας πέρα από τις βεβαιότητές σου.

Ποιο τραγούδι σάς δυσκόλεψε περισσότερο στις ηχογραφήσεις;
Με τα χρόνια μάθαμε να μην αφήνουμε τα πράγματα να γίνουν πολύ δύσκολα. Ένα τραγούδι «αυτό-γράφεται» και εσύ πρέπει να παραμερίσεις. Το να γράψεις ένα τραγούδι είναι σαν να ψαρεύεις, ρίχνεις τα δίχτυα και περιμένεις. Το ψάρι είναι το τραγούδι και η λίμνη είναι το άπειρο. Αν δεν πιάσεις τίποτα την πρώτη ημέρα, ε λοιπόν, απλά γύρισε στη λίμνη την επομένη.

Τι σας ενέπνευσε πιο πολύ κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και τη διαδικασία της ηχογράφησης του «The Last Exit»;
Ο χρόνος που περάσαμε στη Μοχάβι – αυτό ήταν η βασική μας έμπνευση. Έπρεπε να πάμε αυτά τα τραγούδια στο στούντιο, έτσι, για να παραμείνουμε προσηλωμένοι, κολλήσαμε στους τοίχους όλες τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει για να διατηρήσουμε το vibe. Επίσης προβάλλαμε σε έναν τοίχο το φιλμ «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», το είχαμε στο αθόρυβο και συνθέταμε, κάναμε τις μίξεις με φόντο αυτό.

Η κυκλοφορία του πέμπτου άλμπουμ σας έχει τον ίδιο ενθουσιασμό με το πρώτο;
Ακόμα περισσότερο. Τελειοποιούμε τις δεξιότητές μας για καιρό, οπότε είναι ωραία η αίσθηση και φυσική κατάληξη η κυκλοφορία νέας μουσικής.

Πόσο καιρό σας πήρε συνολικά η ηχογράφηση;
Η ηχογράφηση και η μίξη όλου του άλμπουμ κράτησε 10 μήνες.

Το «Mystery Road» είναι από τα πιο τρυφερά σας τραγούδια. Τι σας έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία του;  
Καθώς οδηγούσαμε στη Μοχάβι, αποφασίσαμε επίτηδες να χαθούμε σε κάποιον δρόμο. Παρεμπιπτόντως, δεν το συνιστώ σε κανέναν. Σκεφτήκαμε πως, αν δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω, θα χρησιμοποιούσαμε το σύστημα πλοήγησης.  Ήμασταν εκεί κάμποσες ώρες οπότε είπαμε, ναι, τώρα είμαστε χαμένοι όπως πρέπει. Φάγαμε σάντουιτς, ήπιαμε κάτι και απολαύσαμε την θέα. Όταν γυρίσαμε στο αμάξι και ανοίξαμε τα κινητά, δεν υπήρχε σήμα. Οδηγήσαμε λίγο παρακάτω, πάλι καθόλου σήμα. Ήταν η ώρα να ανησυχήσουμε. Πολλές ώρες αργότερα και με σκοτάδι πια, καταφέραμε να γυρίσουμε πίσω, ήταν κολασμένα τρομακτικό, όμως τα καταφέραμε. Είπαμε να γράψουμε ένα τραγούδι γι’ αυτό, και έτσι προέκυψε το «Mystery Road».

Πώς προσεγγίζετε την έννοια του ήχου desert noir;
Βλέπω την έρημο σαν ένα καθαρό τοπίο χωρίς φασαρία, με άκρες, μεγάλα κομμάτια ουρανού, αχανείς αποστάσεις, πεσμένα κτίρια, και κενές πόλεις. Συχνά μοιάζει σαν να μην υπάρχει τίποτα εκεί, όμως είναι γεμάτη με ζωή, με ζωή που κρύβεται στον καυτό ήλιο. Οι ήχοι που χρησιμοποιήσαμε όφειλαν να αντανακλούν όλο αυτό, μαζί με το τοπίο. Ηχογραφήσαμε καταιγίδες, κογιότ και γρύλους και τα συμπεριλάβαμε όλα στο άλμπουμ. Χρειαζόταν να είσαι ικανός να ακούς τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια επίσης, η κιθάρα έπρεπε να έχει καθαρό τόνο για να αντιπροσωπεύει την φύση των κενών πεδιάδων που ο άνεμος τις έχει σαρώσει, τα φωνητικά έπρεπε εκ των προτέρων να ψιθυρίζουν στο αυτί σου σαν τον μουντό άνεμο. Αυτό δεν ήταν ακριβώς dream pop για εμάς πια, ήταν κάτι άλλο. Αυτή τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της Δύσης, αυτήν ονομάσαμε desert-noir.

Ποιοι σας ενέπνευσαν να δημιουργήσετε μουσική;
Bob Dylan, Vangelis, the Beatles, Cocteau Twins, Chris Isaak.

Αν ο 20χρονος εαυτός σας μπορούσε να σας δει τώρα, τι θα σκεφτόταν;
Θα ήταν περήφανος για εμάς, αλλά απογοητευμένος που δεν έχουμε συναντήσει τον David Gilmour ακόμα.

Θυμάστε το πρώτο σας ταξίδι στην Ελλάδα;  
Δεν είναι μυστικό ότι αγαπάμε την Ελλάδα. Την κουλτούρα, τα τοπία, το φαγητό, τους ανθρώπους, την ιστορία, την τέχνη. Πάντοτε περνάμε όμορφα και πάντοτε σκεφτόμαστε να μετακομίσουμε εκεί. Στο πρώτο μας ταξίδι στην Ελλάδα φτάσαμε εξαντλημένοι από περιοδεία. Ο ξεναγός μας, ο Ανδρέας –που είναι υπέροχο άτομο και παραμένουμε φίλοι μέχρι σήμερα– μας έβγαλε έξω για φαγητό. Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε, αλλά εκείνος ήξερε πού να πάμε και τι να παραγγείλουμε. Πήρε για εμάς ένα σωρό πιάτα, διάφορα είδη υπέροχου φαγητού. Ήπιαμε κρύες μπίρες και τελειώσαμε το γεύμα με δυνατό καφέ. Φοβερή ανάμνηση. Έχουμε κι άλλες, αλλά αυτή είναι η πρώτη μας.

Θυμάστε κάποια συγκεκριμένη συναυλία σας στην Ελλάδα; Γνωρίζετε ότι έχετε πολλούς φαν εδώ.
Νομίζω πως η τελευταία φορά που παίξαμε στην Ελλάδα ήταν και η αγαπημένη μας. Το κοινό ήταν εκπληκτικό, ήταν πολύ τιμητικό που παίξαμε sold out. Θυμάμαι κάποιον να φτιάχνει ένα υπέροχο banner. Πάντοτε λέμε ότι το μισό show είναι το κοινό, και εκείνο το πλήθος «τα έσπασε».

Ποιος μουσικός που συναντήσατε από την παγκόσμια σκηνή σας έχει εκπλήξει περισσότερο;
Είχαμε μοιραστεί ένα πρόγραμμα με τους Blonde Redhead μερικά χρόνια πριν στη Γαλλία. Ήταν απίθανοι στο live και μας ενέπνευσαν να προσπαθήσουμε δυνατότερα και να δούμε μέχρι πού μπορούμε να οδηγήσουμε τα πράγματα.

Πώς φτιάχνετε τη λίστα με τα τραγούδια σας για τα live;
Συνήθως παίζουμε τα πιο δημοφιλή κομμάτια μας αλλά κάποιες φορές τα πάμε πιο γρήγορα ή τους προσθέτουμε στοιχεία ή τα αναμειγνύουμε με άλλα πράγματα. Οι live εμφανίσεις διαφέρουν πολύ από το άλμπουμ και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται. Και βέβαια είναι μια ευκαιρία να δοκιμάζεις νέα πράγματα και να φερθείς με τρέλα.

Ποιο είναι το πρώτο βινύλιο που αγοράσατε ποτέ;
Nick Drake, «Pink Moon».

Ποιος είναι ο καταλύτης για να ξεκινήσετε ένα άλμπουμ;
Μόλις κυκλοφορήσει το τελευταίο άλμπουμ επιστρέφουμε στη σύνθεση και στην σκέψη πως θα είναι το επόμενο. Ξεκουραζόμαστε περίπου μία εβδομάδα στο ενδιάμεσο.

Τι άλλο σας παθιάζει εκτός από τη μουσική;
Μου αρέσει η πεζοπορία και το διάβασμα, ο Greg είναι εμμονικός με τις ταινίες.

Πώς ορίζετε την επιτυχία;
Με το να είσαι ικανοποιημένος.

Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχετε αντικρίσει ποτέ και γιατί;
Μου αρέσει πραγματικά η Αθήνα όπως επίσης και η Σαντορίνη και η έρημος Μοχάβι. Όλα είναι όμορφα με διαφορετικό τρόπο. Η μία είναι μια πολυάσχολη πόλη με τόνους ζωής και φαγητό και το άλλο είναι ένας παράδεισος από θάλασσα. Και μετά βλέπεις αυτή τη σκονισμένη έρημο στα περίχωρα του κόσμου. Δεν θα μπορούσα να επιλέξω κάποιο αλλά μπορώ να το περιορίσω σε αυτά τα τρία.

Ποιος είναι ο πιο διάσημος φαν των Still Corners;
Ο Cameron Crowe πόσταρε για εμάς στο Twitter κάποτε!

Τι κάνετε για τον εαυτό σας όταν είστε υπό πίεση;
Είναι κάτι που το βλέπει κανείς μέρα-μέρα. Πρέπει να επικεντρώνεσαι στο παρόν και να δέχεσαι την αλλαγή. Το μόνο αδιάκοπο πράγμα στη ζωή είναι η αλλαγή, μόλις το συνειδητοποιήσεις αυτό και το αντιμετωπίσεις άνετα, τα πράγματα γίνονται ευκολότερα. Καθώς οι καταστάσεις πάνε και έρχονται λες, ωραία, πάει κι αυτό, μετά κάτι νέο έρχεται και ο κύκλος συνεχίζει.

Με ποιον θα θέλατε να μοιραστείτε ένα γεύμα;
Με τον David Attenborough. Θα το λάτρευα αν μπορούσα να κάτσω μαζί του παρέα με μερικά μπουκάλια καλό κρασί και να ρωτήσω τα πάντα για την ζωή του, τα ταξίδια του και τα αγαπημένα του μέρη, φυτά, ζώα.

Τι σας δίνει ελπίδα;
Το καλό κρασί, η οικογένεια, οι φίλοι, και μία μεγάλη φωτιά. 

Συναντηθήκατε μεταξύ σας εντελώς τυχαία σε μία στάση τρένου στο Λονδίνο, όταν το τρένο άλλαξε κατεύθυνση για έναν άλλον σταθμό, σωστά; Τι θυμάστε από αυτή τη στιγμή;
Δεν θα είχαμε βρεθεί, αν δεν ήταν η βροχή. Συνήθως κάθομαι στο παγκάκι και διαβάζω το τρέχον βιβλίο μου περιμένοντας το επόμενο τρένο, αλλά τα παγκάκια ήταν όλα βρεγμένα. Κάποιες φορές τα τρένα αλλάζουν κατεύθυνση, οπότε όταν κατέβηκα από το τρένο, υπήρχε μόνο ένα ακόμα άτομο που στεκόταν επίσης στην πλατφόρμα. Ήθελα να τσεκάρω πως δεν είχα κάνει λάθος και ότι το τρένο έλεγε London Bridge. Μου είπε πως δεν είχα κάνει λάθος και έτσι αρχίσαμε να μιλάμε, αυτός ήταν ο Greg. Είναι παράξενο αν σκεφτεί κανείς ότι όλα όσα έχουμε κάνει εξαρτήθηκαν από ένα βρεγμένο παγκάκι!