Mary Wilson: Ένα αστέρι των Supremes στη σκιά της Diana Ross

Οι Supremes στάθηκαν μια μεγάλη αποκάλυψη. Κι αυτό γιατί δεν ήταν πολλά τα συγκροτήματα και οι μουσικοί στα μέσα της δεκαετίας του 1960, που να λατρεύονται την ίδια στιγμή από το λευκό και από το μαύρο κοινό. Πόσο μάλλον να λατρεύονται τόσο πολύ και να κάνουν τόσο μεγάλες πωλήσεις.

Πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, είμαστε στην εποχή που η μουσική βιομηχανία αρχίζει να αναπτύσσεται ιλιγγιωδώς. Στα γκαράζ από άκρη σε άκρη της Αμερικής δημιουργούνται εκατοντάδες συγκροτήματα, που τα πιο πολλά μένουν στην αφάνεια, ορισμένα καταφέρνουν να αποκτήσουν μια κάποια αναγνωρισιμότητα σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης ή ακόμη και πολιτείας και ελάχιστα κατακτούν με τη μουσική τους ολόκληρη την Αμερική ή ακόμη και ολόκληρο τον κόσμο.

Η ανακάλυψη των σχημάτων που μπορούν να κάνουν μεγάλη επιτυχία είναι μία από τις πιο σημαντικές λειτουργίες των δισκογραφικών εταιρειών της εποχής. Τα τμήματα A&R (Artists & Repertoire) στελεχώνονται από ανθρώπους που ταξιδεύουν σε ολόκληρη τη χώρα για να ανακαλύψουν τα νέα ταλέντα. Την ίδια εποχή όμως, αναπτύσσεται και η αντίστροφη διαδικασία: επειδή δεν μπορείς ποτέ να είσαι βέβαιος τι ψάρια θα ψαρέψεις και πότε θα βρεθούν αυτά στο καλάθι σου, δεν έχεις παρά να τα εφεύρεις.

Η πρώτη μορφή των Supremes, ήταν ετερόφωτη. Το 1959 ο Milton Jenkins, μάνατζερ των αρκετά επιτυχημένων Primes, ήθελε να στήσει το γυναικείο αντίστοιχό τους, τις Primettes. Έτσι, βρήκε τέσσερα κορίτσια που έμοιαζαν να έχουν αρκετό ταλέντο: τη Florence Ballard, τη Mary Wilson, τη Diana Ross και την Betty McGlown. Τα κορίτσια άρχισαν να ηχογραφούν στο φημισμένο στούντιο Hitsville USA, που εκείνη την εποχή γινόταν το αρχηγείο της Motown του Berry Gordy, φυσικά στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Στο πέρασμα του χρόνου, ο Gordy πείστηκε για την αξία τους και τις υπέγραψε στην εταιρεία του. Με δεδομένο ότι οι Primes έμελλε να διαλυθούν στα εξ’ ων συνετέθησαν, δεν υπήρχε κανείς λόγος το νέο σχήμα να λέγεται Primettes. Έτσι, ονομάστηκαν The Supremes και καθώς ο Gordy πίστευε ότι ήταν πολύ μικρές ακόμη στην ηλικία, τις άφησε για δύο-τρία χρόνια στην αναμονή.

Η Mary Wilson νιώθει αδικημένη, κι αυτό επειδή στα singles των Supremes, η πρώτη φωνή ανήκει πάντα στην Diana Ross. Στα albums, ο Gordy την αφήνει να τραγουδάει αρκετά αλλά εκείνη την εποχή τα singles κινούν τη βιομηχανία και όχι τα albums. Εκ του αποτελέσματος, ο Gordy δικαιώνεται καθώς οι Supremes κάνουν πέντε Νο. 1 singles με την Diana Ross στο τιμόνι. Ακόμη χειρότερα για την Wilson, έρχεται η στιγμή που το συγκρότημα ονομάζεται Diana Ross and the Supremes.

Είμαστε στα 1967. Όπως είναι φυσικό, οι εντάσεις δεν λείπουν από το σχήμα. Η Mary Wilson στο βιβλίο της «Dreamgirl: My Life as a Supreme», τα λέει έξω από τα δόντια: ότι η Diana θέλει να είναι πάντα στο κέντρο της σκηνής, ότι δεν αφήνει πρωτοβουλία σε καμία από τις άλλες κλπ. κλπ. Τελικά, και καθώς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 είναι μια πολύ σύνθετη εποχή, οι Supremes δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά, η Diana ξεκινάει το 1969 solo καριέρα και η Mary κληρονομεί την κεντρική θέση στο σχήμα.

Η συνθετότητα των late sixties για ονόματα όπως οι Supremes, έγκειται ιδίως στην ανάπτυξη της μαύρης ταυτότητας, στον ριζοσπαστισμό της μαύρης κουλτούρας και στο οριστικό τέλος της αντίληψης που ήθελε τον μαύρο πληθυσμό να είναι ευτυχής, όταν επιτύγχανε κάτι στο γήπεδο -και με τους όρους- των λευκών. Είμαστε στην εποχή της black power και οι Supremes -χωρίς να ριζοσπαστικοποιηθούν αποποιούμενες των glamour των παλιών καλών εποχών- βάζουν με υπερηφάνεια στο ρεπερτόριό τους τραγούδια των Beatles («Come Together») ή του Stephen Stills («Love The One You Are With»), σκληραίνουν κάπως τον ήχο τους και ηχογραφούν ακόμα κι ένα αντιπολεμικό τραγούδι, το «Bill, When Are You Coming Back?».

Η Mary Wilson όμως, έχει και πάλι ένα παράπονο: ότι το σχήμα δεν υποστηρίζεται αρκετά από την εταιρεία και ότι ενώ φαίνεται ότι μπορούν να ξεπεράσουν την επιτυχία της Diana Ross, ο Gordy έχει αποφασίσει να τις κρατήσει χαμηλά. Από τα μέσα των seventies και μετά γλιστρούν προς τη disco και χάνουν με τον καιρό το έρεισμά τους στους οπαδούς της παλιάς καλής soul.

Η Mary Wilson ήταν ένα πρόσωπο απολύτως σταθερό: είχε από την αρχή εμπιστοσύνη στην καλλιτεχνική της αξία και δεν έκανε πίσω ούτε στιγμή. Είχε το θάρρος να πει όχι στην επανένωση των Supremes για την περιοδεία του 2000 (που πήγε έτσι κι αλλιώς άπατη) και στάθηκε ενεργή γράφοντας βιβλία, συμμετέχοντας στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Αμερικής και τραγουδώντας, όταν αυτό ήταν εφικτό. Γνώριζε όμως πολύ καλά ότι η πιο μεγάλη προσφορά της ήταν ως μέλος των Supremes. Τότε που, όπως σημειώνει η Oprah Winfrey σε κάποια από τις βιογραφίες της Diana Ross, «αυτό το συγκρότημα έκανε τα μικρά μαύρα κορίτσια της Αμερικής να πιστέψουν ότι μπορούν να πετύχουν». Η Mary, το αναγνωρίζει απόλυτα, παρά τις δύσκολες εποχές και τις πικρίες: «Αν δεν ήμουν μία από τις Supremes, θα ήθελα να έχω υπάρξει μία από τις Supremes».