Μουσικη

Η επιστροφή του Axl Rose με τους Guns N' Roses στην Αθήνα

Welcome To The Jungle

Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία των Guns N' Roses στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2006, στο Rockwave Festival.

Ο William Bruce “Axl” Rose Jr. γεννήθηκε κατά λάθος, 6 Φεβρουαρίου 1962. Όμως η γέννησή του όχι μόνο δεν ήταν προγραμματισμένη, μα για τους δυο έφηβους γονείς του ήταν… ατυχής. Ο βιολογικός του πατέρας ήταν μια χαρισματική (;) μα συνάμα διαταραγμένη, προβληματική, παραβατική έως και διεστραμμένη προσωπικότητα, τόσο, που δυο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε την οικογένειά του απαγάγοντας και κακοποιώντας τον δίχρονο Axl! Όσο για τον θετό του αντικαταστάτη, ξυλοφόρτωνε καθημερινά αυτόν και τα υπόλοιπα τρία του αδέλφια κατά πώς ήταν τα κέφια του.

Όταν λοιπόν το καλοκαίρι του 1988 έμεινα σύξυλος αντιμετωπίζοντας το καταιγιστικό «Welcome To The Jungle» στο ελεύθερο στη χώρα μας διεθνές MTV, δεν τα ήξερα όλα αυτά ώστε να καταλάβω για ποια ζούγκλα τσίριζε ο αιλουροειδής αλητάμπουρας. Όχι πως θα άλλαζε κάτι δηλαδή. Ούτως ή άλλως, με τα καμώματά του αλλάξαν και αλαλάξαν όλα εν μια νυκτί, μια για πάντα!

Έτσι λοιπόν στις 24 Μαΐου του 1993 ήμουν από νωρίς το απόγευμα στο Ο.Α.Κ.Α. ώστε να απαθανατίσω την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Guns N' Roses στη χώρα μας (με Slash, McKagan, Sorum και Clarke!), με τον Brian May και την all-star band του να αποτελεί άλλον ένα ισχυρότατο πόλο έλξης σε τούτη μου την ανάθεση. Μας κόπηκαν όμως πάλι τα φτερά με το που ενημερωθήκαμε πως θα φωτογραφίζαμε από τον πύργο ηχοληψίας, καμιά διακοσαριά μέτρα μακριά από τα photo pits. Σα μυρμηγκάκια μοιάζουν όλα από εκεί αν δεν κατέχεις τηλεφακό τιτάνιας εστιακής απόστασης… Όμως ακόμη κι αν έχεις επενδύσει τα μαλλιοκέφαλα σου και τον έχεις, και πάλι νιώθεις δυστυχής αφού χάνεται κάθε αίσθηση του τρισδιάστατου και όλα μοιάζουν flat και τετριμμένα. Τέτοιες ώρες νιώθεις απλά πως αποτυπώνεις τα γεγονότα. Διεκπεραιώνεις. Μα πού είναι η δική σου η «ματιά»; Η σύνθεση, το κάδρο, οι δυναμικές γραμμές. Ιδού λοιπόν γιατί προτίμησα εδώ εικόνες από τη δεύτερη επίσκεψη του εορταζόμενου, κι ας ήρθε «μόνος» (ο Izzy ήταν το «σφηνάκι»), με νέους συνεργάτες. Κι ας ήταν τα φώτα αμυδρά.

Η συναυλία των Guns N' Roses με τους Star Star στο Rockwave Festival – Terra Vibe, Μαλακάσα, Δευτέρα 10 Ιουλίου 2006

Το πολυπόθητο έως και αξιοζήλευτο ζέσταμα της βραδιάς κέρδισαν με τη σπαθάρα τους οι Star Star του απέθαντου Johnnie Holliday, από κάθε άποψη, προσφέροντας απλόχερα και εορταστικά αυτή την ala Sunset Boulevard αισθητική τους, και σκηνικά, μα και ουσιαστικά, από τα τεράστια ηχεία.

Ευτυχώς τούτη τη φορά ο αδιόρθωτος Axl δεν μας έστησε δυο ώρες και, μα μονάχα μία (!)… Στο Ολυμπιακό στάδιο αν θυμάσαι είχε το θράσος να μας πετάξει από σκηνής και μερικά κομμάτια πίτσας. Έτσι λοιπόν λίγο μετά της δέκα η κινηματογραφική εισαγωγή από το P.A. έστρωσε κόκκινο χαλί στην προαναφερθείσα χιτάρα και με το που έσκουξε από μικροφώνου «ξέρετε πού βρίσκεστε;», έγινε της καριόλας! Ζητώ συγνώμη για τα «γαλλικά» μου, όμως να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Τέτοιο mosh pit μονάχα στους Parkway Drive έχω δει, μα η διάμετρός του ήταν το ένα εκατοστό ετούτης. Μονομιάς ένα χαμόγελο καρφώθηκε στα χείλη μας αφού ο πρωτομάστορας έπιανε μια χαρά τις υψηλές του νότες. Ήταν ευδιάθετος έως και υπερκινητικός, ήταν κοντά σε αυτό που ονειρευόμασταν φοβούμενοι μην απογοητευτούμε. Ναι. Τον βοήθησε σίγουρα και η δική μας στάση. Στο «Sweet Child O' Mine» δεν είδα ένα στόμα κλειστό γύρω μου, όλα τον συνόδεψαν, μαζί και το δικό μου. Και πρέπει να ‘μασταν καμιά δωδεκαριά χιλιάδες παλιμπαιδίζοντες νοματαίοι, ίσως και παραπάνω. Περιττό να αναφέρω (για όσους γνωρίζουν τα μουσικά μου βιώματα τουλάχιστον) πως του λόγου μου ανατρίχιασα στο άκουσμα του άψογα διασκευασμένου «Live and Let Die» του λατρεμένου μου Paul McCartney.

«Ίσως το συμπεριλάβουμε και στον επόμενο ζωντανά ηχογραφημένο μας δίσκο ώστε ο Bob Dylan να καρπωθεί άλλη μια παχουλή επιταγή!» δήλωσε στη συνέχεια αστειευόμενος από μικροφώνου ο Rose προλογίζοντας το «Knockin' On Heaven's Door». Όσον αφορά τις αναφορές στο τότε διαρκώς αναβαλλόμενο -τόσο που θύμιζε «Τόλμη και Γοητεία»- και ως εκ τούτου πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ των Guns N' Roses, η ιστορία ήθελε τον ηγέτη να μας σερβίρει μονάχα δυο τραγούδια από το «Chinese Democracy» που κυκλοφόρησε αισίως δυόμιση χρόνια μετά: τα «Better» και «Madagascar». Και ήταν στο «November Rain» που ήρθε η σειρά του ατίθασου Bumblefoot να «πατήσει πόδι» διεκδικώντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Ο μάστορας δεν υπάρχει! Κι ας παραμένουν τα παπούτσια του Slash άδεια ως συνδημιουργού και αναντικατάστατου πρωτεργάτη. Θυμάσαι την ορχηστρική/κιθαριστική του διασκευή στο «Don't Cry»; Για μένα είναι αξέχαστη.

Η πολυδιαφημισμένη συμμετοχή του Izzy Stradlin τον ήθελε να εμφανίζεται φυσικά στο κλείσιμο της βραδιάς, έτσι που να αποκτήσει το απόβαρο που της πρέπει. Τα «Patience» και «Nightrain» τον ήθελαν εκεί πάνω, όπως στις απαρχές, δίπλα στον ξανθομπάμπουρα, μα μεις οι φωτογράφοι σε αναμμένα κάρβουνα, αφού δεν είχαμε δικαίωμα άλλης καταγραφής. Και στα καπάκια ιδού το καληνύχτα. «Αποκλείεται» σκέφτηκα, «δεν είναι δυνατόν, δε θα παίξουν το «Paradise City» για encore;». Σιγά μη και δεν το έπαιζαν. Ήταν ο Robin Finck που ανέλαβε τα ηνία. Με τον Axl να έχει τυλιχθεί με την ελληνική σημαία και τα κάρβουνα που προανέφερα να με θέλουν να μοιάζω με κατακα(η)μένο σουβλάκι του Ισθμού στα 70s, η Μαλακάσα έμοιαζε πλέον με εξέγερση ασύλου ανιάτων με ψυχικές διαταραχές.

Αυτό που απολαύσαμε δεν ήταν Guns’ n’ fuckin’ Roses. Επ’ ουδενί. Όμως παραμένει στη μνήμη μου ως μια βραδιά από κείνες που έχασα τη φωνή μου, προσπαθώντας του κάκου να πιάσω τις νότες για τις οποίες κατηγορώ τους ήρωές μου όταν γερνούν και δεν τις φτάνουν.