Η Marianne Faithfull κυκλοφορεί νέο άλμπουμ με αγγλική ποίηση

➽ Ήταν το πιο όμορφο κορίτσι της εποχής της. Μπορείς να ρωτήσεις τους Rolling Stones κι επιπλέον τον Andrew Oldham, τον παραγωγό της μπάντας, που την καθοδήγησε στα πρώτα βήματα της καριέρας της. Οι τελευταίοι μήνες ήταν πολύ δύσκολοι για τη Marianne, που κινδύνευσε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της (Covid-19) και ταλαιπωρείται ακόμα. O ιός της έχει αφήσει πολύ αδύναμη μνήμη και μεγάλη δυσκολία στο να τραγουδήσει. Ευτυχώς, είχε προλάβει να ηχογραφήσει το “She Walks In Beauty”, ίσως τον τελευταίο της δίσκο, που έρχεται στις 30 Απριλίου σε παραγωγή του Warren Ellis (“Dirty Three”, “Bad Seeds”, “Grinderman”). Στον δίσκο θα συμμετέχουν πέρα από τον Nick Cave –με τον οποίο δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται η Faithfull– ο Brian Eno και ο Vincent Ségal. Τα τραγούδια είναι βασισμένα σε μερικά από τα πιο σπουδαία κείμενα της αγγλικής ποίησης, ανάμεσα στα οποία είναι το “She Walks In Beauty” του Λόρδου Βύρωνα, το “The Lady of Shalott” του Alfred Tennyson, το “La Belle Dame Sans Merci” του John Keats και ο “Ozymandias” του Percy Shelley. Περιμένουμε εναγωνίως. “She walks in beauty, like the night…”

➽ Σε κλίμα βικτωριανής Αγγλίας και το μικρό βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς με τίτλο «Ιστορία κανενός», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Sestina σε μετάφραση Ευαγγελίας Κουλιζάκη. Όπως σημειώνει στο προλογικό σημείωμα η μεταφράστρια για τον Ντίκενς: «Γράφοντας συστηματικά για τις επαχθείς συνθήκες διαβίωσης των κατώτερων τάξεων –την πείνα, την εξαθλίωση, την έλλειψη παιδείας, την εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας, τις έκπτωτες γυναίκες, τη βία, το έγκλημα, τις απάνθρωπες μεθόδους σωφρονισμού και καταστολής– εξέθετε σε κοινή θέα την κακοραμμένη φόδρα του βικτωριανού ταφτά, καταδεικνύοντας το αβυσσαλέο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και διατυπώνοντας ένα αίτημα βαθιά επαναστατικό στην ουσία του». Ένα μικρό μα πολύ απολαυστικό κείμενο, που ξεκινάει με τρόπο ποιητικό: «Ζούσε στην όχθη ενός μεγάλου ποταμού με βαθιά νερά, που κυλούσε πάντοτε σιωπηλά προς έναν αχανή ανεξερεύνητο ωκεανό. Κυλούσε από τις απαρχές του κόσμου».

➽ Την έβρισκα διαβολεμένα συμπαθητική, αλλά αυτή η μάλλον τυπική americana που έπαιζε στις προηγούμενες δουλειές της δεν φαινόταν να κάνει τη διαφορά. Η Pearl Charles έγραφε στρωτά, έγραφε όμορφα αλλά μέχρι εκεί. Όμως το “Magic Mirror”, έτσι όπως δείχνει να χρωστάει περισσότερα στην pop και τη disco παρά στην country, είναι αποκάλυψη. Φέρνει στο μυαλό τους Fleetwood Mac της εποχής του “Dreams”, την Carole King των late seventies, τη Nicolette Larson, κι επιπλέον η παλιομοδίτικη παραγωγή δίνει μεγάλη ώθηση στα τραγούδια. Νιώθεις σαν να είσαι στη Sunset Boulevard, απογευματάκι Σαββάτου και να ετοιμάζεσαι για φαγητό στο πιο κοντινό bar n’ grill και για χορό κάπου που να έχει οπωσδήποτε ντισκόμπαλα. Τα πρώτα 100 κομμάτια του δίσκου έχουν ένα cosmic poster και μια μπαντάνα. Μεγαλείο!

➽ Οι Black Angels είναι μια μπάντα από το Austin του Texas, που ασκείται στην ψυχεδέλεια με μεγάλη επιτυχία. Ο τραγουδιστής τους, ο Alex Maas, κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες το ντεμπούτο προσωπικό του album, το “Luca”. Ένας δίσκος εσωστρεφής, σε σημεία σκοτεινός με πολύ ελκυστικές μελωδίες και ήχο τέρμα μπάσα, που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη νότα. Χωρίς το ύφος να ταιριάζει ακριβώς, το “Luca” φέρνει στο μυαλό το “Whiskey For The Holy Ghost” του Mark Lanegan, κυρίως ως προς το συναίσθημα που έβγαζε εκείνος ο δίσκος σε σχέση με τα κανονικά albums των Screaming Trees. Από τους δίσκους που θα έπρεπε να είναι στα καλύτερα του 2020.

Υ.Γ. Δούλευαν πολλά χρόνια σ’ αυτό το project. Ο Madlib με τον Four Tet έχουν επιτέλους έτοιμο το “Sound Ancestors”, που κυκλοφορεί αύριο.