Η headline συναυλία των Porcupine Tree στην Αθήνα το 2005

Έτσι για να αποκτήσεις μια εικόνα της λατρείας που έχω για αυτόν τον άσβεστο πολυτάλαντο μουσικοσυνθέτη και παραγωγό, τον Steven Wilson, να δηλώσω πως από τις δεκαεπτά φορές που έχει επισκεφθεί τη χώρα μας ως ηγέτης των αγαπημένων Porcupine Tree, τις έξι με τους Blackfield, και τη φορά που τον απολαύσαμε μόνο του στο επιβλητικό Badminton, έχω απουσιάσει μονάχα από τις θεσσαλονικιές βραδιές. Όλες τις υπόλοιπες τον έχω απαθανατίσει/συναντήσει. Τον περιμέναμε όλοι μας διακαώς και το καλοκαίρι του 2018, μα η ζοφερή πραγματικότητα μας ήθελε όλους αποσβολωμένους από την πανωλεθρία στο Μάτι… Όμως στάσου λιγάκι ακόμη! Τον έχω γευτεί άλλες τρεις βραδιές σε διεθνή φεστιβάλ της Ευρώπης. Τέλος, είναι ο καλλιτέχνης με τις περισσότερες συνεντεύξεις του προσωπικού μου αρχείου: δεκαεπτά κι αυτές παρακαλώ.

Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν. Μιλάμε για έρωτα μεγάλο. Μα και για μια διαπροσωπική σχέση με τον συνομήλικο Mozart που ξεκίνησε το 1995 και με θέλει κάτι παραπάνω από περήφανο. Με θέλει ευγνώμων. Κι αν ο θαυμασμός μου για όσα έχει ήδη προσφέρει στον ευρύτερο χώρο της δημιουργικής μουσικής που ονομάζουμε προοδευτικό hard ‘n’ heavy rock είναι αμέτρητος, έχει πολλαπλασιαστεί και από το γεγονός του ότι ο Steven αποδεικνύεται πλέον αληθινά «πελώριος», όντας ταπεινός, ήτοι επ’ ουδενί αγνώμων. Γιατί; Δεν «ξεχνά»! Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αλλιώς τη στάση του απέναντί μου. Όποτε κι αν του γράψω ένα e-mail, μου απαντά αν όχι αμέσως, αυθημερόν. Ποιος; Ο πολυβραβευμένος, ο «είμαι εξώφυλλο στα μουσικά περιοδικά του πλανήτη», και πόσο μάλλον ο Βέγγος, ο τρεχάτε ποδαράκια μου, ο αεικίνητος εξερευνητής. Καθίσταται προφανές λοιπόν ότι εκτιμά και ανταποδίδει το γεγονός του ότι από τις 23 Δεκεμβρίου του 1995 που πάτησε το πόδι του στο «ΡΟΔΟΝ» όντας ακόμη ένας άσημος καλλιτέχνης της επίσης άσημης, ανεξάρτητης «Delirium Records», υπήρξα ένθερμος υποστηρικτής κάθε μα ΚΑΘΕ του έργου. Ως και συνεργάτης, αφού τέσσερεις δισκογραφικές κυκλοφορίες των Porcupine Tree περιέχουν φωτογραφίες μου. His Greek Connection. Έως τώρα που κυκλοφορεί το πολυαναμενόμενο «The Future Bites» κι ας προδίδει τις προσδοκίες μου ως ό,τι πιο popish έχει γεννήσει μέχρι σήμερα ο αχαΐρευτος, δοκιμάζοντας οριακά τις αντοχές μας.

«Γειά σου Χρήστο, Καλή Χρονιά και σε σένα» απάντησε λοιπόν πρόσφατα από το iPhone του μες σε δυο λεπτά στις ευχές μου, και στην ερώτηση «ακούστηκε πάλι πως πρόκειται να γίνει επανένωση των Porcupine Tree και θα έχουμε νέο άλμπουμ σας, είναι αλήθεια;». «Όχι, δεν είναι αλήθεια» μου έγραψε. «Αυτού του είδους οι φήμες δυστυχώς κυκλοφορούν εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Ετοιμάζομαι όμως να κυκλοφορήσω το νέο μου δίσκο “The Future Bites” σε πολλαπλά formats».  

Στα πρώτα-πρώτα βήματά του ο αστείρευτος δημιουργός υπήρξε loner. Τα πάντα όλα ήταν δική του υπόθεση. One Man Show. Όμως με το «Signify» σηματοδότησε το τέλος της μοναχικής του περιόδου με την σύσταση μιας ομάδας που μεγαλούργησε έως και το 2010.

Και ήταν με τους Porcupine Tree που τα «αληθινά» όργανα στα χέρια των εξαίρετων χειριστών έγιναν το εκφραστικό μέσον για τη συγγραφή ενός βαρυσήμαντου έργου που απονέμει φόρο τιμής σε μπάντες-ορόσημα όπως οι Pink Floyd, οι King Crimson και οι Camel. Όμως ήταν επίσης αυτή καθαυτή η λαχτάρα του να καταρρίπτει/προσπερνά κάθε του όνειρο με το επόμενο που τον θέλει από το 2011 και δώθε να πορεύεται «μόνος», ως solo καλλιτέχνης, κληροδοτώντας μας με κάθε λογής δημιουργήματα: από το (κατά την ταπεινή μου άποψη) κορυφαίο κύημα ολάκερης της πορείας του έως και σήμερα, το «The Raven That Refused To Sing (and Other Stories)», έως και το επερχόμενο ανθολόγιό του που στα πρώτα τέσσερα «δείγματα γραφής» του αγγίζει στα δικά μου γούστα την ραδιοφιλική αδιαφορία… Να τα λέμε. Φίλος αληθινός δεν είναι αυτός που χαϊδεύει αυτιά.

Ας πάμε όμως δεκαέξι χρόνια πίσω. Ήσουν και συ εκεί;    

Porcupine Tree, Van Der Graaf Generator, Blackfield - Θέατρο Λυκαβηττού, Πέμπτη 21 Ιουλίου 2005

Χάρηκα πάρα πολύ που ο Λυκαβηττός ήταν γεμάτος. Μετά από ένα πρωτοφανές συναυλιακό καλοκαίρι για την Ελλάδα κείνη τη χρονιά, φοβόμουν μήπως και βιώσουμε πανωλεθρία. Κι όμως! Τρεις χιλιάδες plus άνθρωποι τίμησαν το χθες και το σήμερα του προοδευτικού rock και οι ηλικίες άγγιζαν τα δυο άκρα: έφηβοι και μεσήλικες εις γάμου κοινωνία.

Οι απλοϊκοί Blackfield άνοιξαν μουδιασμένα τη βραδιά με τα γλυκούτσικα κομματάκια τους που χάιδεψαν για μια ωρίτσα τα αυτιά μας και μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε τον αγαπητό μας Steven με δυο διαφορετικές μπλούζες. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο όμως, το ομώνυμο κομμάτι από το ντεμπούτο τους στάθηκε σίγουρα συνυπεύθυνο για ένα μεγάλο ποσοστό των πουλημένων εισιτηρίων της βραδιάς!

Από τα ρηχά στα άπατα, η συνέχεια μας βρήκε να δαγκώνουμε τη γλώσσα μας ως επιληπτικοί κάτω από την λαίλαπα της αυθεντικής πρωτοψυχεδέλειας των Van Der Graaf Generator. Τι είναι οι Dream Theater λέει; Progressive; Οκέι, τότε ο Λονδρέζος Peter Hammill είναι Πρύτανης της Ανωτάτης Πειραματικής και οι αγαπημένοι μας φίλοι από το Λονγκ Άιλαντ, νηπιαγωγάκια! Έτσι να το δεχθώ. Εξ’ ου και η αναμενόμενη δυσφορία ενός μικρού μέρους του κοινού που είχε έρθει για τις δυο μπάντες του Wilson. Οι μεσήλικες πρωτοπόροι και βετεράνοι έδειξαν ολάκερη την οδοντοστοιχία τους μονομιάς, μπουκάροντας με το δύστροπο «Lemmings» έτσι ώστε επιτόπου αντιληφθήκανε όλοι πως τούτο το reunion βρε αδελφέ δεν οφείλεται στα φράγκα. Μια ώρα ήταν υπέρ αρκετή για να μας συνετίσει.

Η θέση των Porcupine ως headliners συζητήθηκε πολύ. Λογικό και επόμενο. Οι μαθητές πάνω από τους διδασκάλους. Ακόμη και ο Steven ομολόγησε από μικροφώνου το «παράλογο» της υπόθεσης. Όμως κατά νου και γνώση παίδες, σε αυτά τα πράγματα (βλέπε billing / line-up) δυστυχώς μετράνε οι πωλήσεις και Μ-Ο-Ν-Ο αυτές. Παγκοσμίως. Ποιος ξεχνά τους Queensryche πριν τους Nightwish; Τους Saxon και τους Accept κάτω από τους Sabaton; Τους Savatage κάτω από τους Cradle Of Filth; Πάντως το κουιντέτο του Wilson στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων χαρίζοντάς μας κατά την άποψή μου την δεύτερη καλύτερη εμφάνισή τους στη χώρα μας, μετά την πρώτη-πρώτη τους στο Ρόδον. Και παρότι το set list κατακυριεύτηκε από τα δυο τελευταία άλμπουμ αφού ήταν μικρό λόγο του «φεστιβαλικού» χαρακτήρα της διοργάνωσης (μοναδικές εξαιρέσεις τα «Hatesong» και «Even Less»), αυτό που βιώσαμε δε χωρά σε λόγια.

Ύστατος λυρισμός, δεξιοτεχνία και πάθος. Ένα καλειδοσκόπιο της ηλεκτροδοτούμενης μουσικής του χθες, του σήμερα και του αύριο.