Οι Drapery Band είναι οι Νίκος Κορτιμανίτσης και Γιώργος Παπαδόπουλος και έχουν εξαίσιο δίσκο ντεμπούτο που θα τον ακούς διαρκώς.
Το Black Loone είναι η πρώτη δισκογραφημένη τους δουλειά και οι Drapery Band είναι δύο: ο Νίκος Κορτιμανίτσης και ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ένας Αθηναίος και ένας Θεσσαλονικιός. Γνωρίζω τον «βόρειο» λίγο καλύτερα. Ο Γιώργος ήταν μέλος των Your Hand in Mine, διμερές σχήμα που δεν υπάρχει αλλά η «ιερότητά» τους είναι εγνωσμένη. Δεν πρέπει να νοσταλγούμε τις παλιές μέρες, αλλά θα το κάνω: μου λείπει η χατζιδακική μίνιμαλ αθωότητα και οι κινηματογραφικές ατμόσφαιρες που έστηνε με τον Μάνο Μυλωνάκη.
Ευτυχώς και οι δυο συνεχίζουν. Ο Μάνος πορεύεται χρόνια πάντα μίνιμαλ και στα όρια του πειραματικού, ενώ να που ήρθε η ώρα και για τον Παπαδόπουλο να ξαναβγεί στον αέρα. Έγραψα στον αέρα γιατί κατά έναν περίεργο τρόπο οι Your Hand μου έμοιαζαν με δύτες σε μια δική τους θάλασσα.
Υποδεχτείτε τους Drapery Band! Post rock, surf, φαρφίσα και ρεμπέτικα, ατελείωτες συζητήσεις αναμεταξύ τους για το πώς μπορεί να γραφτεί μουσική σε μπαλκόνια αλλά και σε στούντιο που γεφυρώνουν την απόσταση 210 με 2310. Τότε ξεκίνησαν τη σύνδεση και μετά ήρθε η καραντίνα.
Να ένας λόγος για να τους αγαπήσω με το που τους άκουσα: Σε συνθήκη μη κανονικότητας, οι Drapery έσκασαν με έξι τραγούδια που άλλοι, ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να κοπιάσουν διπλά και τριπλά για να τα ξεφουρνίσουν τόσο ελεύθερα, παθιασμένα και αχαλίνωτα. Αλήθεια. Δεν παίρνω πίσω ούτε μία λέξη. Αυτό είναι ένα ντεμπούτο που το ακούω και το ξανακούω· λίγο πριν από τα Χριστούγεννα ήρθε στα χέρια μου. Κάντε το κι εσείς. Ακολουθεί συνέντευξη και μερικές οδηγίες χρήσης, ας μου επιτραπεί από τους ίδιους. Καλή ακρόαση.
Post romantic indie punk; Σίγουρα, θα το δεχθώ, μήπως όμως σας αδικεί η ταμπέλα; Προσωπικά άκουσα έξι τραγούδια που στο μυαλό μου, εκτός από κάποια σκοτεινά περάσματα, μου ξύπνησαν μνήμες και από Sarah Records. Να πέσει φωτιά να με κάψει; Ή μήπως όντως υπάρχουν εδώ κι άλλα πράγματα; Κι αν ναι, ποια είναι; Κάντε μου με την ευκαιρία έναν κατάλογο αναφορών που σας καθόρισαν ατομικά, τον καθένα, αλλά και συλλογικά μαζί.
Το παιχνίδι με τις ταμπέλες εν έτει 2020 είναι τόσο διασκεδαστικό όσο και άχρηστο μάλλον. Αυτή η ταμπέλα μας ήρθε την ώρα που έπρεπε να γράψουμε ένα bio. Ειπώθηκε ως αστείο κατά την ίδια λογική που φανταζόμαστε ότι είχαν οι Growlers όταν αυτοπροσδιορίστηκαν ως beach goth μπάντα. Δεν έχουμε δηλαδή τη διάθεση να υπερασπιστούμε με νύχια και με δόντια αυτή την ταμπέλα του post-romantic σε επόμενη μουσική μας, αν και θεωρούμε ότι μας περιγράφει σε μεγάλο βαθμό. Είναι πολύ ενδιαφέρον παρόλα αυτά που ανέφερες το συγκεκριμένο label, γιατί αποπνέει αυτή ακριβώς την lo-fi-ίλα που επιθυμούμε στις παραγωγές μας, τουλάχιστον αυτή που υπάρχει στους Field Mice που είχαμε κάποτε μία αδυναμία. Πέρα από το post-rock συνολικά που μας έχει «μεγαλώσει» και τους δύο, μπάντες όπως οι Timber Timbre, οι La Luz, οι Shivas, οι Savages, ο Kevin Morby, ακόμη και το προπολεμικό ρεμπέτικο, λειτουργούν αναπόφευκτα ως αναφορές και στους δύο.
Πώς σας έσκασε το όνομα; Και πού μπορεί να σας βγάλει (αλλά και επιθυμείτε να σας βγάλει) αυτή η συνεργασία;
Το όνομα ήρθε στη ουσία αφού τελείωσε το ep και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και ξεκάθαρη η στιγμή που ορίστηκε. Ο Γιώργος είχε διαβάσει στους Δουβλινέζους κάπου τη φράση "by the vague name of Drapery” και ο Νίκος είπε ότι του άρεσαν τα ονόματα που έχουν τη λέξη band μέσα, κάπως έτσι… Δεν το είχαμε σκεφτεί και πολύ μέχρι τότε και αυτό είναι ενδεικτικό για το πώς βλέπουμε τη συνεργασία μας. Είμαστε χρόνια φίλοι, αντιλαμβανόμαστε και οι δύο την ανάγκη του άλλου να δημιουργεί, να γράφει μουσική. Όσο αυτονόητο και αν ακούγεται, ο στόχος μας είναι αρχικά να γράφουμε και να το κάνουμε για όσο έχει νόημα και για τους δύο. Αν αυτό καταλήξει να γίνει δίσκος ή όχι ή αν παιχτεί ποτέ ζωντανά (ειδικά με τις παρούσες συνθήκες,) μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί η επόμενη δουλειά μας να είναι ένας δίσκος μίας ώρας ή ακόμη μικρότερη από το Black Loone. Η φιλοδοξία να μας ζει η μουσική δε μας βαραίνει, άρα και η ανάγκη να παράγουμε πιο προγραμματισμένα, κάνοντας εκ των πραγμάτων «εκπτώσεις» ή βεβιασμένες κινήσεις σε μεγαλύτερο βαθμό. Από μόνο του αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό.
Ο ήχος σας προκύπτει από ένωση, ας την πω, δυο πόλεων πολύ διαφορετικών αναμεταξύ τους. Γιώργο, κατοικείς ψηλά στη Θεσσαλονίκη, Νίκο, εδρεύεις στην Αθήνα. Παρ' όλα αυτά τα διαφορετικά αστικά τοπία ως πρόσληψη, κάπου συγκλίνουν· ή όχι; Θα μπορούσε, φερειπείν, να παραχθεί το ίδιο αποτέλεσμα αν ο χάρτης έγραφε Βόλος και Πάτρα ή Αλεξανδρούπολη και Ιωάννινα;
Θα λέγαμε πως ο ήχος προκύπτει από τη μουσική ένωση δύο φίλων και όχι απαραίτητα δύο πόλεων. Μεγαλώσαμε και οι δύο στη Θεσσαλονίκη με παρόμοια ακούσματα. Η απαρχή της ιδέας να γράφουμε μαζί μουσική μάς βρήκε και τους δύο στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Νίκος είναι κάτοικος Αθηνών. Η απόσταση αυτή δεν μας εμπόδισε ώστε να συνεχίσουμε να δημιουργούμε. Σίγουρα θα μπορούσε να παραχθεί το ίδιο ή και καλύτερο αποτέλεσμα, αν ο χάρτης έγραφε διαφορετικές πόλεις. Άλλωστε, όπως θα παρατήρησες και στον δίσκο, τα κομμάτια έχουν γραφτεί σε διάφορα μέρη. Είναι κάτι που όχι απλά δεν μας εμποδίζει, αντιθέτως μας δίνει νέα ερεθίσματα.
Πώς γνωριστήκατε; Του Νίκου δεν γνωρίζω το μουσικό background, σε αντίθεση με του Γιώργου. Σόρι, θα το πω! Μου λείπουν οι Your Hand in Mine, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν με ενθουσίασε η «κοινοπραξία» σας.
Γνωριζόμαστε χρόνια και είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Για την ιστορία, η πρώτη μας συνάντηση ήταν στο Residents στα early '00. Ο Νίκος δεν είχε κάποιο καταγεγραμμένο μουσικό background σε κάποια μπάντα μέχρι τώρα -πέρα από φανατικός ακροατής και λάτρης των μουσικών οργάνων γενικά στα όρια του φετιχισμού- οπότε είναι λιγάκι δύσκολο να βρείτε κάτι για αυτόν με συμβατικές μεθόδους (χεχεχεχε). Κάποια στιγμή και αφού είχαν περάσει περίπου 5 χρόνια από την παύση των Your Hand In Mine, σε ένα μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη την ώρα που είχαν ξεκινήσει οι συζητήσεις για μουσικά όργανα, πήραμε μια αυθόρμητη απόφαση να δοκιμάσουμε πώς θα ήταν να παίξουμε μαζί μουσική και να ξεκινήσουμε απλά να καταγράφουμε τις ιδέες μας.
Ποιοι είναι οι τρεις δίσκοι με τους οποίους αισθάνεσθε αισθητικές συγγένεις και οικογενειακές σχέσεις;
Μμμ. Νομίζουμε πως είναι αρκετά δύσκολο να εντάξουμε μόλις τρεις δίσκους σαν προτεινόμενους. Δεν ξέρεις ποιον να πρωτοδιαλέξεις. Πραγματικά, αν μας έβαζες το μαχαίρι στον λαιμό ώστε να δώσουμε μια απάντηση, θα σου λέγαμε (τυχαία η σειρά): Sonic Youth - Goo, Godspeed You! Black Emperor - F# A# ∞, Timber Timbre - Creep On Creepin' On
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
15°
