Εσείς είστε ο Τζώνυ Βαβούρας;

Πίσω στα 80s, μια εποχή που γίνονταν πλάκες αλλά και πολύ πρωτοποριακά πράγματα, υπάρχουν κάτι άγνωστες στους περισσότερους ιστορίες και μυθικές φιγούρες του αθηναϊκού αντεργκράουντ όπως η Κατερίνα Γώγου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Δημήτρης Πουλικάκος, ο Νικόλας Άσιμος, ο Βαγγέλης Κοτρώνης, ο Τζιμάκος ο Πανούσης και άλλοι. Ανάμεσά τους ο Τζώνυ ο Βαβούρας (Johnny Vavouras), με την περίφημη Vavoura Band, άλλη μια κάλτ φυσιογνωμία της εποχής, στον οποίο ζητήσαμε να μας διηγηθεί την ιστορία του και να μας βάλει στο κλίμα.

---

Γεννήθηκα στην Αμερική, στο Οχάιο, από Έλληνες γονείς, στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και αγάπησα το Rock and Roll, τα αμερικανικά αυτοκίνητα και τις μοτοσικλέτες. Έντεκα χρόνια ήμουν μέλος της ομογένειας. 

Ο πατέρας μου έφυγε από την Ελλάδα για να βοηθήσει την οικογένειά του, τη μάνα του και τις αδελφές του μιας και ο παππούς μου είχε πεθάνει το 1909. Φτωχοί άνθρωποι από τα Καριώτικα της Κορινθίας ήταν οι πρόγονοί μου. Ο πατέρας άρχισε μ’ ένα κασελάκι να γυαλίζει παπούτσια, έπλενε πιάτα σε εστιατόρια, δούλεψε ως ασφαλιστής στο μεγάλο κραχ, έκανε δουλειές στο πόδι, σπούδασε διά αλληλογραφίας, έγραφε στα κορινθιακά νέα, δίδασκε ελληνικά  τους ομογενείς για να μην ξεχάσουν τη γλώσσα, υπήρξε συγγραφέας βιβλίων, μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων. Πάντα τον θυμάμαι σε μία γραφομηχανή να γράφει. Μετά το δεύτερο γάμο του ήρθε με μια μαύρη Κάντιλακ με το νονό μου, πενηντάρηδες πια, να χτυπήσουν καμιά γκομενίτσα πίσω στην πατρίδα μοιράζοντας καλτσόν και κραγιόν από την Αμερική για να δελεάσουν τις κοπέλες. Πηγαίνοντας  στη Λιβαδειά ένιωσε ξαφνικά να τον χαιρετάνε και η μπάντα να παίζει μουσική για τον ερχομό του γιατί πιστέψανε ότι είναι ο βασιλιάς Παύλος επειδή είχε το ίδιο αυτοκίνητο! Από αυτόν πήρα το χιούμορ του που έσφαζε με το βαμβάκι. Είκοσι δύο χρόνια δεν θυμάμαι τους γονείς μου να καβγάδισαν σε αντίθεση με τον δικό μου γάμο που για είκοσι πέντε χρόνια δεν υπήρξε ούτε μία μέρα που να μη μαλώσουμε. 

«Ο Δράκουλας των Εξαρχείων»

Δεν ξέρω στα αλήθεια αν «κατέβηκε ο Χριστός στα Εξάρχεια το 1980», δεν ήμουν εκεί, άκουσα ότι όντως έγινε, αλλά εγώ ήμουν στην Αγία Παρασκευή. Ποτέ δεν ήμουν φαν των Εξαρχείων, ουδέποτε σύχνασα στην πλατεία, η πιο κοντινή σχέση που είχα με τα Εξάρχεια ήταν «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» και οι επισκέψεις μου στο σπίτι του Νίκου Ζερβού. Πήγαινα συχνά στο μπαρ «Βρούτος» του φίλου μου του Νίκου Κούνδουρου ή στο «Νταντά» που ήταν στέκι της εποχής. 

Όσον αφορά τον τίτλο της ταινίας θυμάμαι να κάνουμε διάφορες παραφράσεις της λέξης ώσπου βγήκε το «Δράκουλας των Εξαρχείων». Το σενάριο ήταν Πανούσης, Κοτρώνης και Λίλη Πανούση αλλά δεν ακολουθήθηκε κατά γράμμα, το budget ήταν μικρό, έτσι κόπηκαν σκηνές. Αν είχε ακολουθηθεί το αρχικό σενάριο πιστά θα ήταν ακόμα καλύτερη, παρόλα αυτά είναι μία ταινία αναφοράς για τον ελληνικό κινηματογράφο και εκείνη την εποχή. 

Είχε ρίξει χιόνι το βράδυ της πρεμιέρας, αλλά στο Νιρβάνα στην Αλεξάνδρας που παίχτηκε ήρθε για να δει την επίσημη πρεμιέρα πλήθος κόσμου. Αν ζούσαν οι μισοί που παίξανε θα ξαναγινόταν η ταινία αλλά έπρεπε να είχε γίνει είκοσι χρόνια μετά, όχι σήμερα που συμπληρώνει τα σαράντα. Το είχα προτείνει αλλά δεν με άκουσαν. Το να κάνεις μια ταινία είναι πρόκληση και δεν είναι εύκολο. Το να κάνεις μια δεύτερη, το ριμέικ της είναι δέκα φορές πιο δύσκολο. 

Μια ψαγμένη νέα γενιά αρέσκεται πολύ σε αυτό το στιλ του σινεμά. Ανήκω στους ρομαντικούς που πιστεύουν ότι το σινεμά πρέπει να προβάλλεται σε μεγάλη αίθουσα, να μην είναι τόσο απλή η παρακολούθηση όσο το πάτημα ενός κουμπιού στο σπίτι σου. Νοσταλγώ τα θερινά σινεμά και τον ήχο από τα γρανάζια των μηχανών προβολής. Το «Νοσταλγός του rock'n'roll» του φίλου μου του Γιοκαρίνη, εκτός του είναι πολύ ωραίο τραγούδι με βρίσκει και σύμφωνο. Κάτι για το οποίο κοπιάζεις, ότι και να ’ναι αυτό έχει μακράν μεγαλύτερη αξία από το να το βρεις έτοιμο πατώντας ένα κουμπί. Είναι πρόβλημα η υπερπληροφόρηση και οι απλουστευμένες διαδικασίες γιατί έτσι δεν γίνεται να εκτιμήσεις. Κάποτε εγώ για να βρω ένα δίσκο έπρεπε να τον παραγγείλω, να περιμένω μήνες, να ψάξω για πληροφορίες σε ένα περιοδικό, να ακούω με αγωνία τον Γιάννη τον Πετρίδη στο ράδιο. Εκτιμάς πολύ περισσότερο όταν έχεις κουραστεί και παλέψει να τα βρεις, όταν έχεις λαχταρίσει κάτι. Βρίσκουμε τα πάντα εύκολα τώρα, με την αυτοποιημένη τεχνολογία έχει χαθεί η άποψη, υπάρχουν προγράμματα, υπάρχουν τα πάντα. Όταν κάναμε δίσκους τότε έπρεπε να ξέρουμε να παίζουμε. Σήμερα και ένας φαλακρός βγάζει μαλλιά, μόνο εγώ δεν έχω βγάλει! Φαντάζεστε τι χάλια θα ήμουνα με μαλλιά; 

Στον Δράκουλα είχα κάποια μαλλιά στα πλάγια, άθλιες τρίχες τις αποκάλεσε ο Τζούμας ξεριζώνοντάς μου μια τούφα στο έργο με το κλασικό του ύφος. Τον εκτιμώ τον Τζούμα. Είναι φοβερός τύπος κάναμε παρέα, βρισκόμαστε στα μπαράκια, προοδευτικός με πολύ ιδιαίτερο χιούμορ και πολύ αγαπητός. Καθόλου τυχαίος, έχει χάρισμα και δεν μπορώ να τον τοποθετήσω στο μέσο όρο της κάστας των ελλήνων ηθοποιών ή των παρουσιαστών, είναι σε ένα άλλο επίπεδο. 

Έπαιξα και σε μια άλλη καλτ ταινία, στο «Σουβλίστε τους». Έχω ένα βίτσιο, δεν θέλω να περνάω από τον ίδιο δρόμο δεύτερη φορά, το ίδιο έκανα και στη Θεσσαλονίκη, όταν είχα ανέβει το ’81 για το Φεστιβάλ. Έτσι από σύμπτωση έπεσα μπροστά στον Πανούση που ήταν με τον Πουλικάκο και τον Ζερβό. Ο Ζερβός μου είπε επιτόπου «Ξανακάνω το φινάλε του “Σουβλίστε τους” θέλεις να το κάνεις;» Μετά από αυτή η συνάντηση συνεργαστήκαμε με τον Πουλικάκο στη συναυλία του στου Ζωγράφου.

Vavoura Band

Με το μουσικό μας σχήμα, το Vavoura Band, συνδυάσαμε ιδιαίτερα ανατολίτικα ακούσματα, αυτό που τώρα χαρακτηρίζουμε έθνικ. Είχαμε ανοίξει τη συναυλία των Socrates στο Κύτταρο, όπου μας άκουσε ο Αρβανίτης. Με τον Δημήτρη Αρβανίτη είμαστε κουμπάροι, του έχω βαφτίσει το παιδί, με έχει παντρέψει, τον έχω παντρέψει, αλλά δεν σταθήκαμε εκεί, συνεργαστήκαμε, με εμπιστεύτηκε να γράψω μουσική στην ταινία που γύριζε τότε, μου υπέδειξε κάποια δημοτικά παραδοσιακά τραγούδια. Επί τούτου πήγαμε ένα μήνα σε σκηνές στη Σαντορίνη στο Καμάρι για γυρίσματα κι όπου η μουσική που ακούγαμε στο αυτοκίνητο ταίριαζε με το τοπίο γυρίζαμε. Το «Σαντορίνη», που ήταν ένα ντοκιμαντέρ, όταν προβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη απέσπασε δύο βραβεία αλλά όχι αυτό της μουσικής. Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε τέτοιο είδος. Ο Στέγος, που ήταν τότε διευθυντής του Τρίτου προγράμματος, μου εξέφρασε την εκτίμησή του σε αυτό που κάναμε ως κάτι δύσκολο και ιδιαίτερο. Η μουσική αυτή υπάρχει και στο Internet, υπάρχει σε LP και cd με τίτλο «Τώρα το λένε... Ethnic» και περιείχε μουσική από 6 ταινίες.

Το χαρακτηριστικό που κάνει τη Vavoura Band να ξεχωρίζει με πρωτοστάτη τον Γιάννη Δρόλαπα είναι ότι είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας και συνθέτης. Κάθε φορά που παίζουμε εδώ και 44 χρόνια είναι σαν να τον ακούω πρώτη φορά, παίζω μηχανικά για να προσέχω τι παίζει αυτός, γεγονός  που σημαίνει ότι μετά από μισό αιώνα η ένταση δεν έχει περάσει. Στη Vavoura Band ήμασταν πάντα περιοδεύοντες μουσικοί, δεν είχαμε σταθερή έδρα. Πηγαίναμε σε πάρτι, σε beach bar, σε γάμους, σε βαφτίσια, σε εταιρικά.

Οι παρέες

Με τον Νικόλα τον Άσιμο ήμασταν φίλοι. Τη δεκαετία 2001 στη Μνησικλέους «είμαι ο Άσιμος» μου είπε, «Θα γίνεις διάσημος» του είπα. Γίναμε φίλοι, του δώσαμε μηχανήματα να κάνει συναυλία, η πρώτη κασέτα που ηχογράφησε ο Νικόλας ήταν στο στούντιό μου. Και έγινε σύντομα πολύ αγαπητός και διάσημος. Έχουμε παίξει μαζί και σε μία τηλεταινία του Ζερβού, πριν αυτοκτονήσει. Κάποια στιγμή ενώ καθόμαστε έξω από τα στούντιο της Φίνος Φιλμ στα Σπάτα περιμένοντας για κάποια τηλεταινία, μου εξομολογήθηκε το παράπονό του, ότι αφέθηκε να γίνει συστημικός, έδωσε τα τραγούδια του σε επώνυμους Έλληνες καλλιτέχνες, πουλήθηκε σε γνωστή δισκογραφική εταιρεία. Υπήρχε μία σχέση εκτίμησης και αγάπης, με πήγαινε, τον πήγαινα. 

Την Κατερίνα Γώγου την είχα γνωρίσει στη Θεσσαλονίκη στο festival, ήξερα τον Παύλο Τάσιο που ήταν φίλος μου και πρώτα από όλα άνθρωπος με αρετές. Κάναμε καλή παρέα με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, είχαμε μία σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης χωρίς να είμαστε κολλητοί, αυτό που έκανα το γούσταρε και γούσταρα αυτό που έκανε εκείνος. Πιθανότατα επειδή ήμασταν και οι δύο αυθεντικοί. Απλά ο Παύλος ήταν πολύ ευαίσθητος και μες στις ουσίες. Λόγω της ευαισθησίας του και της σκληρότητας του κόσμου κατέφευγε εκεί, ενώ εγώ πέρασα ξώφαλτσα και δεν ασχολήθηκα με τίποτα από αυτά. Ο Παύλος ήταν ένα ταλέντο ξεχωριστό που δικαιώθηκε δυστυχώς μετά θάνατον. Ήταν πολύ αξιόλογος. Η ζωή τού είχε χαρίσει πολλά, ήταν ευγενικός, ήταν όμορφος, τραγουδούσε πολύ καλά, είχε καλό χαρακτήρα. Τον θυμάμαι σαν τώρα έξω από τη συναυλία του James Brown, που ήμουν διευθυντής παραγωγής, φορώντας μία γούνα να μου λέει «Καθάρισα, Johny. Τα έκοψα όλα». Όποτε βρισκόμασταν οι φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν έδιναν και έπαιρναν. Θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη. 

Τα 80s ήταν μία περίοδος γεμάτη στη ζωή μου. Είχα  σημαντικές συνεργασίες ως διευθυντής παραγωγής διάσημων μουσικών όπως Peter Gabriel, Eric Clapton, Iron Maiden, Pink Floyd, Bruce Springsteen, και από Έλληνες  με Θεοδωράκη, Φαραντούρη, Χατζηδάκη. Δεν ψωνίστηκα, ήταν απλά η δουλειά μου υπό την αιγίδα εταιρείας που τους έφερνε. Λόγω των γνώσεών μου, θεατρικών και μουσικών και επειδή μιλούσα πολύ καλά αγγλικά, τους έπαιρνα από το αεροδρόμιο και ήμουν συνέχεια μαζί τους. Πήγαινα με τον Peter Hamilton σε μπαράκια στην Πλάκα, όπως και με τον John Mccarty . Έχω επισκεφτεί το studio των Deep Purple στο Λονδίνο, βρέθηκα δίπλα με τον Bob Dylan και τον Leonard Cohen. Αλλά δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από αυτούς ή μαζί τους, αν εγώ χάζευα εκείνη τη στιγμή δεν θα γινόταν η συναυλία, αλλά τα θυμάμαι όλα, έχουν καταγράφει στη μνήμη. 

Άκουγα το jukebox στο μαγαζί του πατέρα να παίζει ροκ από την ημέρα που γεννήθηκα και όταν χρειάστηκε να φτιάξω τους Candilacs δύο μέρες πριν τη συναυλία του John Barry, γιατί έπρεπε να υπάρχει κάποιο γκρουπ να την ανοίξει, ανασύρθηκαν αυτά τα κομμάτια από το υποσυνείδητο.

Κάναμε καλή παρέα με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, είχαμε μια σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης χωρίς να είμαστε κολλητοί, αυτό που έκανα το γούσταρε και γούσταρα αυτό που έκανε εκείνος. Πιθανότατα επειδή ήμασταν και οι δύο αυθεντικοί. 

Αλλά και με Έλληνες μουσικούς όπως με τη Φαραντούρη έχουμε γυρίσει τον μισό κόσμο Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, πέντε χρόνια με τον Μίκη έχουμε κάνει Albert Hall στο Λονδίνο, Olympia στο Παρίσι, Ηρώδειο με Χατζηδάκη. Στο Olympia, που είχε τραγουδήσει η Εντίθ Πιαφ, ένας κύριος  με γκρίζα  μαλλιά ήρθε πάνω στην κονσόλα και με ρώτησε, εσείς είστε ο ο Τζώνυ Βαβούρας; «Συγχαρητήρια, πρώτη φορά ακούω τη Μαρία έτσι! έκανες εξαιρετική δουλειά». Ήταν ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ο σύζυγός της. Δούλεψα με τον Μάνο Χατζηδάκη στο Ηρώδειο και τη μεγάλη Ορχήστρα των Χρωμάτων ένα χρόνο πριν πεθάνει. Ήταν ο άνθρωπος που εκτίμησα περισσότερο από όλους για την ευαισθησία, την κατάθεση ψυχής και τον τρόπο που επικοινωνούσε με τους συνεργάτες του. 

Την Βέμπο την είδα τρία λεπτά, άκουγα τα τραγούδια της όταν ήμουνα μικρός και είχα ένα αυτόγραφο που είχε δώσει στον πατέρα μου το 1950. Είχε αύρα και ψυχή, είχε ένα εκτόπισμα ασύγκριτο, τη λάτρευα. Το έχω πάθει με δύο ανθρώπους στη ζωή μου, τη Σοφία Βέμπο, και δέκα χρόνια μετά με τον Μίμη τον Πλέσσα. Εκτιμώ βαθύτατα τον χαρισματικό σύνθετη και  θαυμάζω που ακόμα στα 90, σχεδόν 100.  μπορεί να  γράφει, να παίζει, να είναι διαυγής και δημιουργικός. Στην Τουλούζη, στη συναυλία με τη Φαραντούρη κάθισα δίπλα στην Ειρήνη Παππά. Ήταν τότε γύρω στα 52 και ήταν μια γυναίκα μαγική! Έτρεμα σαν το φύλλο, το κατάλαβε και μου μίλησε. Καταλήξαμε να μου τραγουδάει δημοτικά τραγούδια που της έλεγε η γιαγιά της και να μοιραζόμαστε  προσωπικές ιστορίες. Μου μίλησε για τη συμμετοχή της στα «Κανόνια του Ναβαρόνε» και παράτησε την παρέα και τους συνεργάτες της. Γυρνώντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου έβλεπα καρδούλες γύρω!

Μουσική 

Από πιτσιρικάς ήμουνα στο ράδιο, είχα δικό μου σταθμό. Μου λείπει το ραδιόφωνο. Ήμουν στον Αθήνα 9.84 στα τέλη του ’80 και στα μέσα ’90, επί δημαρχίας Τρίτση, κι είχα καταπληκτικούς διευθυντές όπως τη Μάρω Κοντού. Πέρασα όμορφα. Συνήθως οι σταθμοί σήμερα παίζουν λίστες και εγώ δεν παίζω λίστες, θα παίξω αυτά που θέλω εγώ να παίξω για αυτούς που ακούνε αλλιώς δεν έχει νόημα. Οι συστημικοί σταθμοί θέλουν ρομποτάκια. Ακούμε συνέχεια τα ίδια τραγούδια σε κλίμα καθοδηγούμενο και βαρετό, συνεχούς ανακύκλωσης, χωρίς λόγο, και αυτό στο δικό μου λεξικό λέγεται αποβλάκωση. Ενώ οι Scorpions δεν παίζονται σε χώρες της Ευρώπης εδώ τους έχουμε αναγάγει σε super stars. 
Η τεχνολογία αφαίρεσε την ψυχή και το συναίσθημα από την τέχνη, τα έκανε όλα πιο εύκολα. Δεν μπορώ να ακούω την ελληνική λαϊκή μουσική τα τελευταία 30 χρόνια. Τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια πεθάνανε, η τεχνολογία ευνόησε μουγκούς να τραγουδούν και ατάλαντους να γράφουν τραγούδια κονσέρβες με ρεφρέν επαναλαμβανόμενο από την αρχή έως το τέλος, με σκοπό να μπουν στον εγκέφαλο του μέσου ακροατή. Είναι τραγούδια γραμμένα από ηλίθιους για ηλίθιους, με μουσική φριχτά προβλέψιμη. Επειδή καταλαβαίνω από στίχο, υποστηρίζω ότι τραγούδια ήταν αυτά που σε πήγαιναν κάπου... Ο «παλιός φωνόγραφος», το «Άγαλμα» του Γιαννη Πουλόπουλου, ο Σπανός, ο Κόκοτας, έχουν το χάρισμα να μεταδίδουν την εικόνα, ακούγοντάς τους ζεις. Τώρα είναι τι σου ’κανα, τι μου ’κανες, έφυγες, φεύγω, άντε να πάνε στο καλό και να μας αφήσουν ήσυχους! Κάναμε τον Φοίβο και τον Θεοφάνους εθνικούς σύνθετες. Όλο το σύστημα παίζει με τη μάζα για τη μάζα και είναι ένα σύστημα που τρώνε όλοι. Τιμή μου και καμάρι μου που ανήκω σε αυτό το ελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων που έχουν να πουν κάτι που καλύπτει ψυχικά ένα νοήμον κοινό και δεν έχω ενοχές. 
Έχουμε εξαιρετικούς μουσικούς αλλά ο Έλληνας είναι ντιριντάχτα, τα νυχτερινά κέντρα δεν θα πρέπει να έχουν ξηρούς καρπούς αλλά φρίσκις για σκύλους. Το ελληνικό τραγούδι είναι ένας αχταρμάς με λίγο από όλα και πολύ από τίποτα, ο Καρβέλας έχει συμβάλει σε αυτό, αλλά έχει γράψει και κάποια τραγούδια που είναι πολύ καλά παλιότερα για αυτό δεν μπορώ να τον κατακρίνω. Σε σχέση με αυτά που βγαίνουν σήμερα ο Καρβέλας ήταν τοπ... 

Τώρα, μάλιστα με τον κορωνοϊό, για το κράτος δεν υπάρχουμε, είναι παράπονο χιλιάδων συναδέλφων και είναι πολύ άδικο. Περιμένουμε να ανοίξει κάτι που να μπορούμε να παίξουμε. Τώρα παίζουμε στις συναυλίες στο internet αλλά εκεί δεν πληρώνεσαι. Αυτό που έκανε η Άλκηστη Πρωτοψάλτη μου άρεσε, θα ήθελα και εγώ να παίξω live στον δρόμο, όπως έκανα πιτσιρικάς. Το να έχεις αμεσότητα με τον κόσμο είναι ωραίο, να μην είσαι πίσω από μηχανήματα και τα μεγάλα φώτα. Όταν παίζαμε σε μαγαζιά παίζαμε σε μίνιμαλ περιβάλλον πάντα με τρία άτομα και λίγα μηχανήματα, ούτε φώτα, ούτε εφέ. Αν είσαι καλός εκεί φαίνεται, είναι μία πρόσκληση κιόλας.

Πάντα ήμουν αντιδραστικός

Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα εφόσον πήρε σύνταξη, εξήντα πέντε ετών, και αποφάσισε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του καλά, αγοράζοντας ένα ωραίο σπίτι στην Αγία Παρασκευή με ένα στρέμμα κήπο όπου είχαμε κότες, πάπιες, κουνέλια. Αυτή ήταν η Αγία Παρασκευή. Μετά πήρε αξία δυστυχώς γιατί χάλασε η ομορφιά της, το υπέροχο δάσος της πού ήταν με κάποια διάσπαρτα σπίτια. Πήγαινα στο βουνό της Αγίας Παρασκευής ως λυκόπουλο και πρόσκοπος και έβλεπα το καμπαναριό της εκκλησίας και το γήπεδο ανάμεσα στα Πεύκα. Τώρα βλέπω μόνο σπίτια. 

Κάποια στιγμή δεν μπορούσα να ζω ανάμεσα σε πολυκατοικίες και έδωσα το σπίτι για να ξεφύγω από όλη αυτή την αρνητική ενέργεια και ένα δύσκολο γάμο και να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Αγόρασα ένα σπίτι νεοκλασικό του ’26 στον Κεραμεικό που μου ταιριάζει απόλυτα και εκεί θα παραμείνω μέχρι τέλους. Ζω σε μία περιοχή που είναι ποτισμένη ενεργειακά από τους Αρχαίους Έλληνες, μου ταιριάζει απόλυτα, βγαίνω έξω και χαμογελάει ο κόσμος, μου λένε καλημέρα. Πάω να πιω τον πρωινό μου καφέ και φέρνουν πρώτα μπολάκι με νερό στον σκύλο μου και μετά σερβίρουν εμένα, αυτά θεωρώ πολιτισμό. 

Είμαι σαράντα τέσσερα χρόνια στη μουσική και στην καλλιτεχνική σκηνή στην Ελλάδα και κέρδισα τον σεβασμό και την αγάπη του κόσμου. Έχω κάνει τόσο πολλές τηλεταινίες, δεν το σκεφτόμουνα, μου άρεσε η παρέα και συνήθως υπήρχε και μία καλή αμοιβή. Δεν έχω δει τίποτα από όσα έπαιξα. Όταν κάνω κάτι με ενδιαφέρει να το κάνω καλά και να φύγω για να κάνω το επόμενο και δεν γυρίζω πίσω σε αυτά που έχω κάνει. Αφήνω τους άλλους να το δουν και να με κρίνουν. Δεν το έπαιξα ποτέ, δεν πούλησα μούρη, δεν μπήκα στα πλούσια σαλόνια, ούτε σε κλίκες. Έχασα οικονομικά αλλά κέρδισα ψυχικά, είμαι καλά με τον εαυτό μου και με αγαπάει ο κόσμος.

Πάντα ήμουν αντιδραστικός, κόντρα στο σύστημα και στο κατεστημένο, έκανα πάρτι σε ώρες μη κοινής ησυχίας που έχουν μείνει ιστορικά μπροστά από το σπίτι μου. Το ξεκινούσα στις 8:00 και το τελείωνα 10:55, περνάγαμε καταπληκτικά όλοι. Τώρα τα συνεχίζω στην ταράτσα του Κεραμεικού όπως έκαναν οι Beatles στο Abbey Road. 

Έκανα παρέα με μεγαλύτερους για να αντλώ  από αυτούς πληροφορίες. Ποτέ δεν με ενδιέφερε να παίζω μπάλα. Ήθελα να εξερευνώ διαφορές κατασκευές, να ξέρω πώς δουλεύουν τα μηχανήματα. Ήμουν ερασιτέχνης, έφτιαχνα ποδήλατα, αυτοκίνητα, έχω μηχανικές γνώσεις που απέκτησα διαβάζοντας. Αν με ρωτήσεις ποιο αυτοκίνητο μου αρέσει σήμερα θα σου πω κανένα γιατί είναι όλα business cars, που σε 5 χρόνια πρέπει να το αντικαταστήσεις με κάποιο άλλο. Τότε είχαν ψυχή. Μαζεύω αμερικανικά αυτοκίνητα, τα ανακατασκευάζω και να τα συντηρώ. Στην αρχή της κρίσης πούλησα αρκετά. Μεγαλώνοντας βλέπεις ότι θέλεις άλλα εξήντα  χρόνια για να διατηρήσεις τις συλλογές σου, χρόνια που δεν έχεις.

Είναι ένας αστάθμητος παράγοντας που λέγεται χρόνος και ζωή, αν δεν προλάβεις, δεν επιστρέφει

Σήμερα κυκλοφορώ με ποδήλατο στο Ξυλόκαστρο και ψάχνω να βρω αντίκες. Δεν μου αρέσει το καινούργιο. Έλκομαι από πράγματα που είναι φτιαγμένα με αγάπη και ψυχή, έχω αγοράσει ελάχιστα καινούργια πράγματα στη ζωή μου. Θέλω ό,τι με περιτριγυρίζει να έχει μία ιστορία, να έχει περάσει από κάποιον, δεν μπορώ να μπω στον Κωτσόβολο και να ψωνίσω. Ντύνομαι με ρούχα δεύτερο χέρι ή από Outlet. Δεν θέλω να ανήκω στη μάζα που θέλει να αναδειχθεί διά μέσου των gadgets της. Προτιμώ να κερδίσω τους ανθρώπους «εκ των έσω» και όχι με αυτά που θα επιδεικνύω. Οποιαδήποτε επίδειξη δεν με αφορά. Είχα Harley δεκαπέντε χρόνια γιατί γούσταρα τη νοοτροπία της, την τεχνική, τα χρώμια το design, το Easy Rider. Το πλυντήριό μου το αγόρασα από τη φοβερή κυρία Νατάσα και κάθε φορά που πλένω ρούχα τη σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι το Media Markt, όπου θα μου το είχε πουλήσει απρόσωπα κάποιος πωλητής.

Έχω ένα Ντεσεβό, πηγαίνω από τους παλιούς δρόμους. Δεν τρέχει, έτσι δεν υπάρχει λόγος να πάω από τους καινούργιους. Συνοδεία της Ιωάννας, με τους σκύλους μου στο πίσω κάθισμα.

Η μουσική είναι μεγάλο σχολείο. Η ζωή μου χωρίς μουσική θα ήταν ένα τίποτα. Όπως και χωρίς έρωτα, χωρίς φύση. Έχουμε μια καταπληκτική φύση σε αυτή τη χώρα που κανιβαλίζεται από τους κάφρους. Ό,τι κληρονομήσαμε το χάσαμε στην πορεία. Η σχέση που έχει ο σημερινός Έλληνας με τους αρχαίους του προγόνους είναι η γεωγραφική τοποθεσία μόνον και θλίβομαι για αυτό. Η πολιτική είναι ένας λόγος ύπαρξης για ανθρώπους που δεν έχουν τι να κάνουν. Βρίθει από θάψιμο, μηχανορραφίες, αν και συμμετείχα κάποια στιγμή στα κοινά και διαπίστωσα ότι είναι κάτι εντελώς έξω από έμενα. Κάποιοι παίρνουν την εξουσία και κάνουν ό,τι γουστάρουν, ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. Οι πολίτες είναι τα υποχείρια για να αρπάξουν διάφοροι υποψήφιοι τους ψήφους τους. Τον καιρό της θητείας τoυς κάνουν όλα τα άλλα εκτός από αυτό που έχουνε υποσχεθεί. Ως πολιτευόμενος μέσα σε δύο μήνες τα είδα όλα, αποσύρθηκα γιατί δεν μπορώ να βλέπω τον άλλο στα μάτια και να του λέω ψέματα. Από τότε που βγήκε το ΠΑΣΟΚ άρχισε να κατεβάζει ένα κλικ πιο κάτω τις αξίες και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ το πήγε παρακάτω. Έτσι, όταν ισοπεδώσεις τα πάντα, κατεβάσεις αξίες και ιδανικά που παλιότερα έπρεπε να παλέψεις για αυτά, κατεβαίνει ο πήχης και όταν «πέσουν οι βάσεις» θα γίνουν γιατροί αυτοί που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα.

Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια, έχω γυρίσει όλες τις ελληνικές θάλασσες σαν ιστιοπλόος, κάνω κανό καγιάκ. Έχω πάθει δύο καρδιακά επεισόδια και έχω κάνει δύο επεμβάσεις λόγω κληρονομικής χοληστερίνης. Όλο αυτό με έχει κάνει σοφότερο, δυνατότερο, να εκτιμώ πράγματα και ανθρώπους καθώς και τον χρόνο που μου έχει απομείνει. Είναι ένας αστάθμητος παράγοντας που λέγεται χρόνος και ζωή, αν δεν προλάβεις, δεν επιστρέφει. Ο χρόνος περνάει πιο γρήγορα μεγαλώνοντας, γιατί εμείς ζούμε πιο αργά. Πέφτουν οι ρυθμοί μας και νομίζουμε ότι περνάει γρηγορότερα αλλά ο χρόνος παραμένει ο ίδιος. 

Εάν ξαναγύριζα πίσω θα έκανα ξανά τα ίδια πράγματα αλλά με μεγαλύτερη συνειδητότητα. Έχω κάνει λάθη, άστοχες κινήσεις, αλλά γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένος από ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής, εκτός του ότι έκανα κακό γάμο. Θα ’μουν θαυμάσια με κάποιον άλλον άνθρωπο, αλλά όχι με την πρώην σύζυγο και πιθανότατα να μπορούσε η πρώην σύζυγος να ήταν καλά με κάποιον άλλον άνθρωπο αλλά όχι με μένα, αν και αμφιβάλλω για αυτό. Πρέπει να υπάρχει χημεία στο ζευγάρι, η χημεία είναι το Α και το Ω, όλα τα άλλα όσο καλά και να είναι δεν σε καλύπτουν, χρειάζεται να μιλάμε την ίδια γλώσσα, να διαβάζουμε και οι δύο Μπαμπινιώτη και να είμαστε στην ίδια σελίδα. Η γυναίκα είναι διαφορετική από τον άντρα και μόνο αυτό το γεγονός κάνει τη συνύπαρξη δύσκολη από μόνη της, πρέπει να ξέρεις πότε να κάνεις πίσω, ποτέ να είσαι διαλλακτικός. Έχω κι ένα γιο που δεν έχει επηρεαστεί από μένα αλλά από τη μητέρα του. Ελπίζω κάποια μέρα να καταλάβει, επειδή είναι αγόρι, αν δεν καταλάβει, πάλι, αυτός χάνει και εγώ χάνω. 

Πάντα ήμουν θετικός προς τον έρωτα και στις σχέσεις και είχα την τύχη να έχω πολλές σχέσεις και μακροχρόνιες και εφήμερες και μου άρεσε να ερωτεύομαι έστω και μια βραδιά. Υπήρχε συναίσθημα, δεν μπορούσα να κάνω κάτι χωρίς. Μπορεί το συναίσθημα να έχει κρατήσει μια, δυο ώρες, ένα βράδυ, αναγνωρίζω την τύχη να ζω την κάθε στιγμή οποιασδήποτε σχέσης. Έχω σπουδάσει γκομενιλίκι από τη ζωή την ίδια. Δεν έχω παράπονο, έχω περάσει εξαιρετικά και ακόμα περνάω ωραία, ακόμα ερωτεύομαι. Ο καθένας έχει κάποια πράγματα που μπορεί να είναι θετικά, αν υπερισχύουν τα αρνητικά φεύγεις ή επικεντρώνεσαι στα θετικά και περνάς καλά. Όταν τελειώνει μία σχέση πονάς, ίσως και για καιρό, και αυτό είναι ωραίο συναίσθημα επίσης. 

Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο αλλά δεν έχω βρει τον άνθρωπο που θα μου το γράψει. Όπως δεν μπορείς να κάνεις μασάζ στον εαυτό σου, δεν μπορείς να γράψεις ένα βιβλίο για τον εαυτό σου. Εγώ εμπνέομαι από τον άλλον, ζω μέσα από τους άλλους ανθρώπους και την επικοινωνία. Επικοινωνώ κυρίως με γυναίκες, εάν τύχει και βρεθούμε δε στο ίδιο μήκος κύματος θα γίνουν θαύματα, μία έκρηξη!