Οι Happy Dog Project έχουν κάνει ένα πολύ μεγάλο άλμα

Κι ας μην είναι ακριβώς δίσκος, ας μην βγήκε δηλαδή σε βινύλιο ή σε cd αλλά μόνο ψηφιακά. Οι Happy Dog Project έχουν κάνει ένα πολύ μεγάλο άλμα και περιμένουν να αλλάξουν οι καιροί και να μπορούν να μας το παρουσιάσουν στη σκηνή. Το ίδιο περιμένουμε κι εμείς.

Τελικά, βγάλατε το «Treat» μέσα στην πανδημία… Πώς το αποφασίσατε μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση;
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε σε δύο δόσεις. Το «Don't let me know» και το «Afro Κ.» ηχογραφήθηκαν πριν από δύο χρόνια και τα υπόλοιπα το καλοκαίρι το 2020, όχι μέσα στην πανδημία αλλά στο διάλειμμά της, όταν είχαμε για λίγο καιρό απελευθερωθεί. Ο λόγος που το βγάλαμε τώρα ήταν ακριβώς η... πανδημία. Η απραξία δηλαδή σε οτιδήποτε άλλο. Μιας και δεν μπορούσαμε -κι ακόμη δεν μπορούμε- ούτε να βρεθούμε για πρόβες και φυσικά ούτε για live, αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε το υλικό που ήταν έτοιμο και να φτιάξουμε και τα social media του συγκροτήματος.

Πώς αποφασίσατε να βγάλετε τον δίσκο μόνο ψηφιακά και χωρίς την υποστήριξη μιας δισκογραφικής εταιρείας;
Διότι πλέον δεν έχει καμία διαφορά ουσιαστικά αν βγει ψηφιακά ή όχι. Οι δύο πρώτοι μας δίσκοι κυκλοφόρησαν από την ΑΝΚΗ και τότε (2004, 2007) είχε νόημα το cd, ο δε πρώτος είχε και συμπαθητικές πωλήσεις. Ο τρίτος βγήκε από την αμερικάνικη Rope-a-dope το 2012 αλλά ήδη το cd έπνεε τα λοίσθια. Πλέον αποφασίσαμε να πάμε μόνο σε ηλεκτρονική μορφή και, αν είναι δυνατόν στο μέλλον, να βγάλουμε κάποιο σινκλάκι σε βινύλιο, μόνο και μόνο για την γοητεία του πράγματος. Οι πωλήσεις των συγκροτημάτων σαν κι εμάς δεν είναι τέτοιες που θα άξιζε να μπλεχτείς με κάποια από τις εναπομείνασες δισκογραφικές εταιρείες, άρα το… going solo είναι μια λύση που, τουλάχιστον σου δίνει την πολυπόθητη ελευθερία κινήσεων...

Πώς βλέπεις τη διαδικασία ηχογράφησης και παραγωγής μιας νέας δουλειάς σήμερα; Τι διαφορές έχει από αυτά που συνέβαιναν μερικά χρόνια πριν, ας πούμε πριν από την οικονομική κρίση;
Οι διαδικασίες ηχογράφησης, παραγωγής κλπ δεν άλλαξαν νομίζω με την οικονομική κρίση, αλλά πολύ πριν αυτή, με τις νέες τεχνολογίες. Και φυσικά με αυτές τις τεχνολογίες είναι πλέον μια διαδικασία πολύ πιο εύκολη για τους μουσικούς αλλά κυρίως, πιο φτηνή. Υπάρχουν περισσότερα καλά στούντιο και η διαδικασία δεν είναι πλέον οικονομικά αδιανόητη όπως στη δεκαετία του 1990. Το πιο σημαντικό είναι να βρεις πλέον κάποιον που μπορεί να καταλάβει την αισθητική και το στιλ σου, όπως ήταν για μας ο Θάνος Αμοργινός που μας έκανε την παραγωγή κι ένα στούντιο με τα μίνιμουμ. Μετά είναι μόνο θέμα καλής προετοιμασίας. 

Αυτός ο δίσκος δείχνει να έχει προχωρήσει πολύ σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σας. Το νιώθεις έτσι κι εσύ;
Ναι, την έχω αυτή την αίσθηση. Με το δεδομένο πως οι δύο πρώτοι δίσκοι ήταν απολύτως instrumental, ενώ ο τρίτος είχε μόλις τρεις διασκευές, τούτος εδώ μπορεί να χαρακτηριστεί πιο εμπορικός, μέσα σε πολλά εισαγωγικά βεβαίως, παρότι όλα τα κομμάτια είναι δικά μας χωρίς κάποιον γνωστό «κράχτη» - διασκευή. Νομίζω πως το «Treat» είναι πιο στρωτό σε μελωδίες και δομή και έχει, βέβαια, τους rappers -τον Jeff Gonzales και τη Ροή- που δίνουν πάντοτε φόρα στη μουσική. Το διαπίστωσα στα live αυτό, δηλαδή το πόσο πιο εύκολο είναι να περάσεις τη μουσική στο κοινό με τους frontmen σε σχέση με το σκέτο instrumental, και το διαπιστώνω και τώρα από τις αντιδράσεις όσων ακούνε τον δίσκο. Απλώς να πω, πως όλα αυτά είναι θέμα κεφιού και φάσης της μπάντας: τότε δεν ήμασταν καθόλου στη διάθεση να βάλουμε φωνές ή rappers ενώ σήμερα, αυτό ήρθε φυσιολογικά εξ ου και βγήκε αρκετά αβίαστα. Και στο μέλλον είναι πιθανό ξανά κάτι διαφορετικό...

Τι σημαίνει για σας «προχωράω» σήμερα; Ποιο είναι το «μπροστά» και ποιο είναι τελικά το «πίσω»;
Προχωράω σημαίνει κυρίως μπορώ να παίζω live σε καλές συνθήκες και με ωραίο κοινό και να ηχογραφώ κάποιο σινγκλ όποτε θέλω (κι εκεί βοηθάει η αμεσότητα των ηλεκτρονικών μορφών κυκλοφορίας της μουσικής). Δηλαδή να συνεχίζω το τρίπτυχο πρόβα-live-στούντιο. Αυτό είναι το «μπροστά» για μας. Το πίσω είναι όλο αυτό που ζούμε σήμερα, όπου τίποτα από τα τρία παραπάνω δεν μπορεί να συμβεί...

Το «Treat» είναι ένας σύνθετος δίσκος. Εκτός από πλούσιες ηχητικές αναφορές, έχει και εξαιρετικά παιξίματα. Ποια διαδικασία σύνθεσης ακολουθήσατε αυτή τη φορά; Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με το παρελθόν;
Συνθετικά βασιζόμαστε σε ιδέες που έρχονται από το σπίτι και κατόπιν δουλεύονται στην πρόβα, περίπου όπως τα περισσότερα γκρουπ. Έτσι κάναμε πάντα. Υπάρχει πάντα μια ιδέα μελωδική που έρχεται έτοιμη και μετά όλα διαμορφώνονται στην πρόβα. Σε λίγες περιπτώσεις τα κομμάτια τα έφερα ολόκληρα είτε εγώ, είτε ο παλιός μας σαξοφωνίστας Αποστολής Λαμπούρης, είτε ο τρομπετίστας Στέλιος Μακρής ή ο Jeff, αλλά συνήθως συμβαίνει αυτό το ομαδικό και αυτοσχεδιαστικό που περιγράφω πιο πάνω.

Εκτός από τους Happy Dog Project, έχεις παίξει στο παρελθόν και με τους Oh, Μy Garden! Ποιες διαφορές είχαν τα σχήματα αλλά και οι εποχές που βρέθηκες σ’ αυτά;
Οι Oh My Garden έπεσαν σε μία εντελώς διαφορετική εποχή - μάλλον καλύτερη για το λαιβικό της κομμάτι και σίγουρα πιο ανέμελη από τη σημερινή σε πολλά άλλα επίπεδα. Άσε δε που ήμασταν και εικοσιτόσα χρόνια νεότεροι. Είχαν κι εκείνοι όμως την ίδια αφετηρία με τους Dog: την αγάπη για τη μουσική χωρίς ιδιαίτερες βλέψεις καριέρας, στρατηγικού σχεδιασμού κλπ. Γι’ αυτό και τότε και τώρα, περάσαμε πολύ καλά στις μπάντες μας και πέρασε και πολύ καλά όποιος ερχόταν στα live μας νομίζω...

Νιώθετε μέρος μιας παγκόσμιας σκηνής; Κι αν ναι, ποιοι άλλοι ανήκουν σ’ αυτήν;
Μας γοητεύουν πολλά συγκροτήματα του είδους-από τους original Αιθίοπες όπως ο Mulatu Astatke ως τους Akale Wumbe και τους Budos Band, αλλά και τζαζίστες, μουσικοί της funk ή της free jazz κλπ. Το γκρουπ φτιάχτηκε αρχικά (2000) από μένα και τον drummer Βαγγέλη Κασβίκη επειδή θέλαμε να παίζουμε διασκευές των Medeski, Martin & Wood, αλλά έκτοτε πολύ νερό κύλησε από το αυλάκι, μέλη ήρθαν και έφυγαν και σήμερα το στυλ είναι πλέον αυτός ο συνδυασμός funk και hip hop με τον αιθιοπικό ήχο. Η εκάστοτε σύνθεση ανθρώπων επηρεάζει πολύ τον ήχο. 

Νιώθετε επίσης μέρος μια ελληνικής σκηνής; Και ποια άλλα σχήματα βλέπετε κοντά σας;
Μεγάλη κουβέντα, αλλά ναι, υπάρχουν συγκροτήματα που έχουμε κοινά: οι Swing Shoes (όπου παίζει ο μπασίστας μας, Πάνος Τομαράς), τα προσωπικά πρότζεκτ του ράπερ μας Jeff Gonzales (σόλο ή με τον Blend) και του συνεργάτη MC Yinka, οι Woolfy Funk Project, οι ιστορικοί Mode Plagal και οι Palyrria. Aυτοί έρχονται στο μυαλό άμεσα. Αγαπάμε όμως και τους Illegal Operation των παλιών παραγωγών μας (Μ. Αγγελάκη και Σ. Ιωάννου) αλλά και αρκετά σχήματα της τζαζ σκηνής με τους οποίους παίζουμε στα ίδια στέκια.

Πώς σκοπεύετε να κινηθείτε το επόμενο διάστημα; Θα ψάξετε μια εταιρεία για να κυκλοφορήσει ο δίσκος σε βινύλιο ή cd;
Για το μέλλον η ελπίδα είναι να ξανανοίξουν οι χώροι των live. Ήδη συζητάμε με μία μικρή εταιρεία από το Μεξικό να κάνουμε εκεί κάποιο σινγκλάκι στο μέλλον. Αλλά μάλλον καλύτερα να μείνουμε προσγειωμένοι και να περιμένουμε...

Αν υποθέταμε ότι άνοιγαν οι χώροι συναυλιών, είσαστε έτοιμοι να βγείτε live;
Θεωρητικά είμαστε. Πρακτικά θέλουμε πρόβες για να «ξαναβρεθούμε» μεταξύ μας. 

Πόσο διαφορετικά είναι τα ακούσματα για κάθε μέλος της μπάντας; Και τι να περιμένουμε από τους Happy Dog Project στο αμέσως επόμενο διάστημα;
Ακούμε πολλά και διάφορα. Από κλασικό ροκ, μέχρι ελεύθερους αυτοσχεδιαστές ή pop. Ο καθένας μας ακούει πολλά και πολύ διαφορετικά πράγματα που αγγίζουν ένα τεράστιο φάσμα. Αλλά είναι τα κοινά μας σημεία επάνω σε αυτό το φάσμα που δημιουργεί τελικά τον ήχο (μας), όπως σου προανέφερα... Όσο για το μέλλον, προς το παρόν ελπίζουμε να... συμβεί! Να ξανά ανοίξουν τα λαιβάδικα και, το βασικότερο, να επιστρέψει ο κόσμος στις συναυλίες. Όταν γίνει αυτό, θα παίξουμε το δισκάκι μας live όπου και όπως μπορούμε...

Ακολουθήστε τους Happy Dog Project στο bandcamp, στο facebook και στο instagram κι ακούστε το άλμπουμ «Treat» στο Spotify. Το groove σεξτέτο των Happy Dog Project αποτελείται από τους BNC και RoI (rap, vocals) Γιάννη Δημητριάδη (keyboards), Βαγγέλη Κασβίκη (ντραμς), Στέλιο Μακρή (τρομπέτα), Γιάννη Τσερώνη (bari.sax), Γιάννη Δημάκο (ηλεκτρική κιθάρα), Πάνο Τομαρά (ηλεκτρικό μπάσο).