Η μοναδική συναυλία του David Bowie στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 1996 μαζί με τον Lou Reed και τους Elvis Costello & The Attractions στο γήπεδο του Παναθηναϊκού
Έξι χρόνια απουσίας, εικοσιέξι χρόνια από τη μοναδική του επίσκεψη στη χώρα μας. Είναι Παρασκευή βράδυ 8 Ιανουαρίου του 2021 και μόλις ολοκλήρωσα τη διαδικτυακή βόλτα μου εις μνήμην του Άνθρωπου που Έπεσε στη Γη. David Bowie. Σήμερα θα έσβηνε εβδομηντατέσσερα κεράκια. Και σαν σήμερα το 2016, όντας εξηνταεννιά χρονών, κυκλοφορούσε το αβυσσαλέο «Black Star» για να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του απόλυτου χαμαιλέοντα της rock’n’roll εποποιίας.
Έτσι λοιπόν ανακάλυψα πως οι ιθύνοντες της επίσημης ιστοσελίδας του αξέχαστου David Bowie μας είχαν ετοιμάσει δωράκι ξεχωριστό, συνοδευόμενο με την εξής φράση: «Όσοι κατάφεραν να ακούσουν το ★ κατά την κυκλοφορία του, και πόσο μάλλον νωρίτερα, είχαν εν αγνοία τους την πολυτέλεια να το ακούσουν ανεπηρέαστοι, αθώα, πριν τα άθλια νέα που ακολούθησαν αμέσως μετά. Σε περίπτωση που δεν έχετε καταλάβει σε τι αναφερόμαστε, θέλοντας να γιορτάσουμε την ημέρα που θα όριζε τα εβδομηκοστά τέταρτα γενέθλιά του David Bowie, δυο ακυκλοφόρητες διασκευές, το “Mother” του John Lennon και το “Tryin’ To Get To Heaven” του Bob Dylan είναι από σήμερα διαθέσιμες σε μια περιορισμένη έκδοση βινυλίου 7 ιντσών»
Ο δίσκος σαρανταπέντε στροφών κυκλοφορεί σε 8.147 αριθμημένες κόπιες, εκ των οποίων οι 1.000 θα είναι σε βινύλιο χρώματος κρεμ και διατίθενται μόνον από συγκεκριμένο link. Επίσης τα δυο τραγούδια είναι διαθέσιμα και για κατέβασμα ή streaming. Έχει όμως και άλλα ο «μπαξές». Αντίστοιχη ανάρτηση του επίσημου ιστότοπου ενημερώνει πως το «Black Star» κυκλοφόρησε σε μια νέα, άκρως δελεαστική μορφή διαφανούς βινυλίου που συνοδεύεται με τρεις πολυτελείς λιθογραφίες που εικονίζουν έως και αγιοποιούν τον αείμνηστο μουσικοσυνθέτη.
Λογικό και επόμενο όπως καταλαβαίνεις όλα τα παραπάνω να με ωθήσουν να ακροαστώ για άλλη μια φορά τον πολυσυζητημένο δίσκο, μονομιάς. Είχα να το ακούσω από τότε, είμαι ειλικρινής. Και είχα σε ένα βαθμό «ξεχάσει» τη δύναμη αυτής της μαύρης τρύπας… Με πήρε από κάτω. Άλλωστε με πέτυχε σε ζόρικη περίοδο, είμαι ξανά ειλικρινής. Τόσο που έψαξα για ένα «αντίδοτο» τριγύρω μου και δόξα το Θεό, ήμουν εκεί για να τον απαθανατίσω τη μια και μοναδική φορά που πρόκαμε να έρθει από τα μέρη μας…
David Bowie, Lou Reed, Elvis Costello & The Attractions – ΓήπεδοΠ.Α.Ο., Αθήνα, Δευτέρα 1 Ιουλίου 1996
«Δεν ήταν εύκολη υπόθεση να κλείσεις συναυλία του Bowie» δήλωνε τότε σε συνέντευξή του ο παγκοσμίου εμβέλειας διοργανωτής συναυλιών Νίκος Σαχπασίδης. «Το προσπαθούσαμε πολλούς μήνες. Πήγαμε στο Λονδίνο και κάναμε διάφορες συναντήσεις με τους συνεργάτες του μέχρι να πάρουμε το τελικό οκέι. Έμεινε μόνο δύο ημέρες στη χώρα μας γιατί βρισκόταν σε περιοδεία. Ήταν απαιτητικός αλλά εξαιρετικά ευγενικός. Είχε ζητήσει να υπάρχει μεγάλη ασφάλεια, έναν φυσικοθεραπευτή καθώς και γυμναστήριο και πισίνα στο ξενοδοχείο όπου θα διέμενε. Επίσης είχε απαγορεύσει τις τηλεοπτικές κάμερες. Όμως το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι ζήτησε μια συγκεκριμένη καρέκλα για το σκηνικό του και επειδή δεν τη βρίσκαμε εδώ στην Ελλάδα, μας την έστειλαν με φωτογραφία και την αγοράσαμε από το εξωτερικό!».
«Τον πήγαμε στην Ακρόπολη, με αυτοκίνητο, και πραγματικά εντυπωσιάστηκε, ένιωσε δέος» συμπλήρωνε η Μαίρη Τηλεμάχου της Half Note Productions. «Επίσης πήγαμε για φαγητό στον Πειραιά, στο Μικρολίμανο. Ήταν φανατικός χορτοφάγος. Δεν άγγιζε τίποτα που να έχει σχέση με κρέας».
Οι μόνιμοι επισκέπτες αυτής της στήλης θα θυμούνται την αντίστοιχη ανταπόκριση για τον Elvis Costello πριν κάτι μήνες. Όπως έλεγα, το διήμερο «2nd Rockin’ Athens Festival» έμοιαζε με τοπικό Woodstock στα μέσα της δεκαετίας του 1990 για το ελληνικό κοινό. Τόσο δυνατό line-up είχαμε να γευτούμε στην Ελλάδα από τον Οκτώβριο του 1988 και την συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ο.Α.Κ.Α. με Bruce Springsteen, Sting, Peter Gabriel, Tracy Chapman, Youssou N’Dour και τον Γιώργο Νταλάρα. Η πρώτη ημέρα λοιπόν του διημέρου μας ήθελε να γευτούμε Costello, Reed και Bowie, ενώ η δεύτερη περιείχε Pato Banton, Simply Red και Cardigans. Και ήταν ευχής έργο το ότι ο Bowie συμπεριέλαβε αισίως την Αθήνα στο πλαίσιο της περιοδείας του για τις ανάγκες προώθησης του τότε πρόσφατου «Outside».
Παρά την αφόρητη ζέστη της καλοκαιρινής αυτής βραδιάς, την ώρα που ξεκίνησε ο David Bowie το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έδειχνε γεμάτο… αξιοπρεπώς. Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, με τέτοιο billing θα έπρεπε να μη χωρά ούτε καρφίτσα! Και να που το set list ξεκίνησε με το «Look Back Ιn Anger» από το άλμπουμ «Lodger», το τελευταίο της βερολινέζικης τριλογίας του που τυγχάνει ο πρώτος δίσκος του που απέκτησα στη δισκοθήκη μου. Μες τον ιδρώτα και με ταχυπαλμία, έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου ώστε να εκμεταλλευτώ στα μέγιστα τον περιοριστικότατο χρόνο που μας έδινε η διοργάνωση έτσι που να αποκτήσω όσο πιο πολλές και ή δυνατόν καλές εικόνες αυτού του απλησίαστου τιτάνα. Το απαστράπτον Alexander McQueen κουστούμι του που τόσο συζητήθηκε από τα ΜΜΕ της εποχής τον ήθελε ακόμη πιο δύσκολο, μα συνάμα και πιο πολυπόθητο στόχο.
Όμως ελάχιστοι ακόμη σαν κι αυτόν (ήτοι απρόβλεπτοι, ατίθασοι και βάλε) θα σκαρφάλωναν με δαύτο στο θεόρατο πυλώνα της σκηνής με κίνδυνο να το καταστρέψουν ολοσχερώς, σωστά; «Αν δεν ρισκάρεις, δεν κερδίζεις τίποτε για τον εαυτό σου, είσαι καταδικασμένος να επαναλαμβάνεσαι» είχε δηλώσει στην φίλτατη συνάδελφο Μαρία Μαρκουλή ο αμετανόητος εξερευνητής. Νομίζω στο άκουσμα του «Hallo Spaceboy» το έκανε αυτό. Πριν το «Under Pressure» που ξεσήκωσε τα πλήθη όχι μόνο λόγω της αγάπης μας στους Queen, μα και λόγω της επίκαιρης χρήσης του ως sample στο «Ice Ice Baby» του Vanilla Ice.
Η τύχη μας θέλει πλέον να μνημονεύουμε εκείνη τη βραδιά ως μονάκριβη, δίχως κανένα περιθώριο ελπίδας. Ο David Bowie άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιανουαρίου του 2016 στο σπίτι του στην Νέα Υόρκη μετά από τη δεκαοκτάμηνη μάχη του με τον καρκίνο που είχε προσβάλει το συκώτι του.
6°
