Τι γυρεύεις, Διογένη Δασκάλου, στο YouTube;

Ο φυσικός του χώρος ήταν, είναι και θα είναι η σκηνή. Πάλι με χρόνια με καιρούς! Έως τότε, η ψυχή των Monie & Monie Conniente ανεβάζει τα καθημερινά του βιντεάκια στο YouTube. Χιούμορ, τρυφερότητα, σαρκασμός, σκέψεις πάνω στην επικαιρότητα και σάτιρα με την υπογραφή Διογένης Δασκάλου, Monie & Monie Conniente και... Θεσσαλονίκη. 

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ και… επιτέλους! Πώς και το πήρες απόφαση να ανοίξεις κανάλι στο YouTube και τι περιλαμβάνει το καθημερινό πλέον πρόγραμμα; Με τι τροφοδοτείς το YouTube;
Έχεις δίκιο ότι το άργησα. Είχα όμως τόσα που δεν το ‘χα καταλάβει. Τώρα έχω μόνο αυτό όμως σαν τρόπο επικοινωνίας, οπότε «ώπα της και να ‘μαι», καθημερινά στις 9 το πρωί εμφανίζομαι με το TOP TEN της επικαιρότητας. Φυσικά με τον δικό μου «DA DA» τρόπο! Προστίθενται και άλλα όμως, γιατί τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Αρχειακό υλικό από live των MONIE & MONIE CONNIENTE, συνεντεύξεις κ.λ.π.

Έχεις μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για τον πολιτισμό του online θεάματος στον καιρό της πανδημίας. Ενώ οι περισσότεροι καλλιτέχνες μπαίνουν στις πλατφόρμες προσπαθώντας να συντηρήσουν έργο, κοινό και ενδιαφέρον με τα εργαλεία που δίνει η τεχνολογία, ένεκα Covid αποχής, εσύ στέκεσαι νομίζω κριτικά και προς ένα… «ευχαριστώ, δεν θα πάρω». Μπορώ να μάθω περισσότερα για τις ενστάσεις σου;
Δεν έχω άρνηση για το online θέαμα γενικότερα. Δεν συζητάμε όμως για ένα δομημένο και σωστά οργανωμένο show μιας παράστασης ή για μια παρουσίαση βιβλίου ή για κάποιο drone που μας μεταφέρει μια πρωτοειδομένη εικόνα ή ακόμη και για μια εφαρμογή μιας συνταγής με ένα ευχάριστο μουσικό χαλάκι. Μιλάμε για μία performance που αποτελείται από ψυχή (soul) και αυτοσχεδιαστικό (improvise) λόγο που χρειάζεται αφορμές για να δράσει ανάμεσα σε κοινό και καλλιτέχνες. Αυτό που κάνω εγώ με τους Conniente γνωρίζεις, γιατί είχαμε από κοινού τη χαρά να το κάνουμε και μαζί επί σκηνής, ότι διαφέρει…. Ας πούμε ότι δεν με πειράζει να είμαστε για ακόμη μία φορά ένα off Broadway θέαμα. Ακόμη κι αυτό όμως υπάρχει τρόπος να συμβεί εφόσον υπάρξει μια σοβαρή παραγωγή και όχι «τσάτρα πάτρα» για να προσφερθούμε ως βορά σε αναίσθητους πιτζαμοήρωες ξεχειλισμένους σε καναπέδες μπροστά στο μπλε φως μιας οθόνης.   

Ρώτησα τα παραπάνω γιατί έχω κατά νου μου πάντα τον Δαρβίνο: επιβιώνουν και εξελίσσονται οι ευπροσάρμοστοι κι όχι κατά ανάγκη οι πιο δυνατοί και ισχυροί. Θα πρόσθετα και οι πιο ανθεκτικοί στις μεταβάσεις, αφού και την επόμενη μέρα αυτή η νέα ψηφιακή συνθήκη δεν θα υποχωρήσει. Η φάση του κόσμου, στο φαγητό, στη διασκέδαση, στη γνώση, παντού σχεδόν, μυρίζει απόσταση και τεχνολογία… δωματίου.
Άρα συμφωνούμε! Δεν το αρνούμαι εμμονικά, το καλωσορίζω, ενώ παράλληλα προσπαθώ να το εφαρμόσω με τρόπο που δεν θα προσβάλλει ούτε εμένα αλλά ούτε και το κοινό μου. Επίσης το ξέρεις ότι για μένα στόχος δεν είναι η απλή αλλά η ξεχωριστή επιβίωση. Αν ήταν συνταγή η προσαρμογή δεν είχαμε ποτέ τα ξεχωριστά φωτεινά παραδείγματα!

Υπάρχει γενικά μια ρέουσα εσχατολογία για την παρούσα αλλά και για την επόμενη μέρα. Πώς αντιλαμβάνεσαι το αύριο καλλιτεχνικά;
Η κοινωνία ορίζει και πλάθει την τέχνη. Θα μας δείξει εν τέλει και αν τη χρειάζεται ή θα την αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Μπορεί το «ξεχωριστό» κάποτε να ήταν ο Νταβίντσι ενώ αύριο κάποιος νανοβιοτεχνολόγος! Και προλαβαίνω, ίσως, να απαντήσω στην επόμενη σκέψη ότι η τέχνη ναι, μπορεί και να ‘ναι ενσωματωμένη στην έρευνα και την επιστήμη. Το μόνο που πρέπει να ‘χουμε στον νου μας είναι η ρήση του Βίλχεμ Ράιχ «έρευνα, εργασία, έρωτας»!

Σε σύγκριση με την Αθήνα και τα νέα δεδομένα της «πιάτσας», πώς λειτουργεί η Θεσσαλονίκη;
Μιμητικά με αποτυχία! Γιατί εδώ τα κακά είναι δύο, η μίμηση και η φτώχεια.

Πώς την παλεύεις όλον αυτόν τον καιρό; Αναστοχάστηκες; Φρέσκαρες παλιά αγαπημένα σου έργα, ήχους και εικόνες; Με τόσο χρόνο, είχες την ευκαιρία να ανακαλύψεις «στίγματα και σινιάλα» που σου διέφυγαν λόγω προηγούμενου φόρτου;
Πολλά! Και όχι μόνο το έκανα αλλά κατέληξα και σε κάτι πασιφανές. Στην πηγή του συναισθήματος. Στη δουλειά μας η ουσία παραμένει η «ψυχή»! Αυτό που δυστυχώς ψάχνουμε, κατά τη λογική της  παγκόσμιας αγοράς, είναι το «αμπαλάζ» και όχι όλα τα προαναφερθέντα.

Σχεδόν 25 χρόνια Monie & Monie Conniente. Τι θυμάσαι, τι αφήνεις πίσω και τι επιθυμείς να σας φέρει το μέλλον;
Νιώθω γεμάτος μετά από 27 χρόνια. Δεν θέλω να περιφέρω το αναπνέον καλλιτεχνικό κουφάρι μου στα φεστιβάλ, τα μαγαζιά και τα τραγουδιστικά τηλεπάνελ μόνο για την αποδοχή και τα λεφτά. Θέλω να έχω πάντα την «όρεξη» να τα πω και να τα παίξω στο δικό μας ουτοπικό χωριό. Γιατί όταν μεγαλώνεις με τον Φρανκ Ζάππα, δεν γίνεται να γίνεις Ντόναλντ Τραμπ.
Καλή χρονιά, καρντάσια!