Elvis Presley: Η Υψηλή Τέχνη του Single

➽ Είναι τόσο πολλές οι επανεκδόσεις δίσκων του Elvis Presley και τόσο πολλές οι συλλογές τραγουδιών του, που δεν έχει απολύτως κανένα νόημα κυνηγάει κανείς «νέες» κυκλοφορίες, αφού με ένα box set, δύο-τρία αυθεντικά βινύλια (για να ικανοποιηθεί ο συλλέκτης μέσα μας) και μια λίστα στο Spotify, έχουμε καθαρίσει για τα καλά. Υπάρχουν όμως κάτι διαβολεμένα μικρά-μικρά πραγματάκια που σε βάζουν σε πειρασμό. Για παράδειγμα, κυνήγησα πριν από μερικά χρόνια ένα 10ιντσο 78 στροφών σε generic* φάκελο με τα «My Happiness / ThatÕs When Your Heartaches Begin» και τώρα είμαι έτοιμος να παραγγείλω τα τρία 7ιντσα που επανακυκλοφορούν από την RCA, επίσης σε generic φακελάκι, ως εξής: «Judy / Put The Blame On Me», «Kissin’ Cousins / Little Sister» και «Ain’t That Loving You Baby / We’re Comin’ In Loaded». Εντάξει, δεν είναι η ουσία του πράγματος αλλά το φετίχ. Όπως κάθε φορά… ευτυχώς!

* Generic λέμε τα απλά φακελάκια με τη μεγάλη τρύπα στη μέση, που αφήνουν να φαίνεται ολόκληρη η ετικέτα –συνήθως– του single. Στην αρχή της δισκογραφίας, όλα τα δισκάκια κυκλοφορούσαν generic, που –τότε– είχαν τυπωμένο το λογότυπο της εταιρείας. Σήμερα, είναι λευκά ή άλλου χρώματος –πάντα μονόχρωμα, όμως– και σπάνια έχουν οτιδήποτε τυπωμένο πάνω τους. Στα sixties αντικαταστάθηκαν από έγχρωμα εξώφυλλα με απίθανο artwork. Στη vintage εποχή που διανύουμε, ένα λευκό generic φακελάκι με την πιο απλή ασπρόμαυρη ετικέτα από μέσα, μπορεί να κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από οποιαδήποτε τετράχρωμη εικόνα. 

➽ «Η ευτυχία δεν είναι προστασία, και σίγουρα δεν είναι υποχρέωση», διαβάζω στην τύχη από τους «Αργοναύτες» της Μάγκι Νέλσον, που μόλις έφτασαν στα χέρια μου. Το βιβλίο κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τους Αντίποδες του Κώστα Σπαθαράκη σε μετάφραση της Μαρίας Φακίνου. Διαβάζω πίσω: «Οι “Αργοναύτες” ταξιδεύουν πάνω σε σώματα που διαρκώς αλλάζουν, μεταβάλλονται, μετασκευάζονται. Έτσι έρχονται αναπόφευκτα αντιμέτωποι με το παράδοξο της ταυτότητας: τι απομένει όταν όλα τα αρχικά υλικά έχουν αντικατασταθεί από καινούργια; Στους “Αργοναύτες” η Μάγκι Νέλσον καταγράφει ένα τέτοιο ταξίδι, περιγράφοντας τον έρωτά της με τον τρανς καλλιτέχνη Χάρυ Ντοτζ, τη σχέση της με τον θετό της γιο, την εγκυμοσύνη και τη γέννα της, μετατρέποντας κάθε της προσωπική εμπειρία σε δημόσιο στοχασμό πάνω στα ζητήματα της σεξουαλικότητας και του φύλου, της φροντίδας και της οικογένειας, παίρνοντας απόσταση από τον ταυτοτικό λόγο». Θα το ξεκινήσω μόλις τελειώσω τον «Μάριο και τον Μάγο» του Τόμας Μαν, που ξαναδιαβάζω –ακατανόητο για ποιον λόγο– αυτές τις μέρες. Και –παράξενο– νιώθω να υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα στα δύο αυτά βιβλία: ας πούμε σε πρώτο επίπεδο την ακατανόητη έλξη προς το Άλλο, που συχνά μετατρέπεται σε έλξη προς το Ίδιο… Περισσότερα, μετά την ανάγνωση των «Αργοναυτών»…

➽ Ξανακούω έναν παλαιότερο δίσκο της Νεφέλης Λιούτα ως Nefeli Walking Undercover, που είχε κυκλοφορήσει στο bandcamp και κυκλοφορεί τώρα για πρώτη φορά σε βινύλιο από τη Same Difference Music. Πρόκειται για το ίδιο label που κυκλοφόρησε τον δίσκο της Μαρίας-Χριστίνας Harper με τον Γιάγκο Χαιρέτη κι έχει στο roster της επίσης τον Coti, τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη, τον ION, τον Μανώλη Αγγελάκη, τον Γιάννη Μουρτζόπουλο και πολλούς ακόμη, ονόματα που μόνο πολύ ενδιαφέροντα πράγματα έχουν να προσφέρουν. Η ίδια η Νεφέλη τα λέει πολύ όμορφα για το «Twelve»: «Είναι ένας δίσκος επηρεασμένος από τους δώδεκα μήνες ενός σκοτεινού και φωτεινού εκπληκτικού έτους. Είναι εμπνευσμένος από τα αυγουστιάτικα χωράφια, τα μαλακά λευκά βουνά, το νοτισμένο γρασίδι, μερικά τρεμουλιαστά φωτάκια πίσω από τα θολωμένα τζάμια και όλα τα χρώματα στον ουρανό στο πρώτο ξημέρωμα της νέας χρονιάς. Είναι μια δουλειά μοναχικά φτιαγμένη στο δωμάτιο της Νεφέλης τον Ιούλιο του 2015 από οικεία βιολιά, πιάνα, κιθαριστικά αρπίσματα, καλίμπες, μεταλλόφωνα και άστιχα φωνητικά. Είναι όμως και εμποτισμένος με τριξίματα, παραμορφώσεις και αντιστροφές των ήχων μέχρι να σταλάξει στην παραγωγή κάτι το ηλεκτρονικό. Διάχυτα απλωμένοι στα 12 τραγούδια αυτού του diy σπιτικού δίσκου είναι λαθραίοι ήχοι του δωματίου και του δρόμου, καθώς και μερικοί φιλικοί, καλοπροαίρετοι τζίτζικες και γρύλοι». Περιορίζομαι απλώς στο να ακούσω και πάλι το «Twelve». Κι επειδή το 2015 είχε πολύ περισσότερα φώτα σε σχέση με τη συσκότιση του 2020, αυτό εδώ το album ακούγεται σήμερα παρηγορητικό.

➽ Οι Psymon Spine έρχονται από το Μπρούκλιν και στο δεύτερο άλμπουμ τους, «Charismatic Megafuna», πετυχαίνουν το ακατόρθωτο: να συνδέσουν μια ψυχεδελική pop αισθητική με grooves που αγγίζουν κάθε όψη της χορευτικής μουσικής, από την disco μέχρι το house. Ο δίσκος κυκλοφορεί τον Φεβρουάριο κι έτσι δεν έχουμε ακόμη όλα τα κομμάτια στα χέρια μας. Μυρίζεται όμως μεγάλη ιστορία εδώ…

Υ.Γ. Το «Nerve Net» είναι το δωδέκατο σόλο άλμπουμ του Brian Eno, εκείνο το άλμπουμ που τον έφερε το 1992 πιο κοντά στο rock και την αυτοσχεδιαστική μουσική, χωρίς να χάσει τον χαρακτήρα της ambient. Τώρα επανακυκλοφορεί και μάλιστα η έκδοση του cd περιλαμβάνει και το «My Squelchy Life», το άλμπουμ που ήταν να κυκλοφορήσει το 1991 και αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή για να γίνει μύθος ανάμεσα στους οπαδούς του Άγγλου συνθέτη.