40 χρόνια από τη δολοφονία του Τζον Λένον: Ο Βαγγέλης Περρής θυμάται πώς έμαθε ως φοιτητής το τραγικό γεγονός από τα ραδιόφωνα στην Ιταλία.
Πρέπει να ήταν ξημέρωμα Τετάρτης. Το μεσημέρι είχαμε συνάντηση με τον καθηγητή της «αρχιτεκτονικής σύνθεσης» κι αν κάναμε καλή εντύπωση θα μπορούσαμε να φύγουμε για ολιγοήμερες χριστουγεννιάτικες διακοπές. Καλή εντύπωση σημαίνει ότι χρειαζόταν σε ένα ξενύχτι να καλύψουμε τα κενά ενός μήνα. Το δωμάτιο μύριζε καφέ και σινική, το γκρουπ ήταν σκυμμένο πάνω στις τάβολες, το ραδιόφωνο έπαιζε συντονισμένο στο «Radio Venezia -l’ onda giusta». Ένας εκφωνητής έλεγε εξυπνάδες, αλλά ήταν σύντομος και έτσι μας συντρόφευαν τα χιτάκια της εποχής.
...Είναι από τις χαρακτηριστικές κινηματογραφικές σκηνές όπου όλοι είναι χαρούμενοι, αλλά ο θεατής μουδιάζει γιατί γνωρίζει ότι τα χαμόγελα θα παγώσουν, ο αέρας θα παρασύρει τις κουρτίνες και σε αργή κίνηση θα συμβεί το μοιραίο...
Πρωινό σκοτάδι, πολύ νωρίς για να βγει ο ήλιος, ο παραγωγός λέει δυο λογάκια, νομίζω ειρωνικά, γιά τον Αντριάνο Τσελεντάνο. «E intanto il tempo se ne va, tra sogni e preoccupazioni». Η επόμενη ατάκα αφήνει μετέωρους τους ραπιτογράφους και τον κόσμο ολόκληρο: «Πληροφορίες από τη Νέα Υόρκη αναφέρουν ότι δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον».
Μεταφορά στο παρελθόν. Ο πατέρας μου σκυμμένος πάνω από το ραδιόφωνο Sierra να πηγαινοφέρνει την βελόνα προκειμένου να μάθει λεπτομέρειες για τη δολοφονία του Κένεντι. Εμείς δεν έχουμε δύναμη για τέτοιες πρωτοβουλίες. Κοιτάζει ο ένας τον άλλον και δεν μιλάμε. Ο πιο αισιόδοξος υποστηρίζει ότι είναι χαζό αστείο από ένα χαζό σταθμό, φαίνεται ότι ούτε ο ίδιος πιστεύει τα λόγια του. Αναζητάμε περισσότερες πληροφορίες στην τηλεόραση, αλλά τζίφος. Δείχνει επαναλήψεις ενός σίριαλ, η τηλεοπτική ζωή συνεχίζεται ατάραχη. Όταν φεύγουμε για τη σχολή οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες, υπάρχει αναφορά σε τραυματισμό, «εντάξει δεν θα πάθει τίποτα», λέει ο αισιόδοξος και συμφωνούμε μαζί του, αν είναι δυνατόν να φύγει απ’ τη ζωή ένα μέλος της παρέας. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν γράφουν τίποτα σχετικό. Η Unita’ υποστηρίζει ότι η ειρήνη κέρδισε γιατί έβγαλαν ανακοίνωση οι χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η Republica αναγγέλλει μία απεργία των σιδηροδρομικών. Στη σχολή υπάρχει αναστάτωση. Τώρα πια το λέει και η Rai. «Ο Τζον Λένον είναι νεκρός», παραδεχόμαστε ανεβαίνοντας τα σκαλιά που πλέον έχουν γίνει τεράστια. Αδύνατον να τα ανέβεις όλα, είναι σαν ψηλά τείχη, δεν υπάρχει περίπτωση να σκαρφαλώσεις, η συνάντηση με τον καθηγητή αναβάλλεται. Φορτωμένοι σχέδια και εντελώς άδειοι βρίσκουμε καταφύγιο στο μπαρ όπου όλα είναι πένθιμα. Ο ήχος του φλίπερ, ο ατμός της καφετιέρας, ο μπαρίστας που λέει αστεία. «Σήμερα σκοτώθηκε η μουσική», λέει ο Βασίλης και τα μάτια του είναι για πρώτη φορά σκοτεινά.
Γυρνάμε στο σπίτι, στο πικάπ που αγοράσαμε με απλήρωτες δόσεις από το Ghegin ακουμπάει η θλίψη που γίνεται εντονότερη με τον στίχο «so this is Christmas I hope you have fun». «The war is over» υποστηρίζει ο τίτλος πάνω στον δίσκο και ξέρουμε ότι είναι ψέματα, ο πόλεμος είναι τόσο μεγάλος που δεν θα το νικήσουμε σφυρίζοντας τραγούδια.
Μετά από εικοσιδύο χρόνια η κόρη μου πλάνταζε στο κλάμα. Αναστάτωση. «Σαν σήμερα σκότωσαν τον Τζον Λένον», μας είπε μέσα σε αναφιλητά.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
19°
