Η μέρα που έμαθα πως δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον

Γύριζα από το σχολείο. Κρύο χριστουγεννιάτικο κι αυτή η χαρούμενη διάθεση των διακοπών που πλησιάζουν.

Μπαίνοντας σπίτι η αδελφή μου, μου είπε το νέο.

Χωρίς διαδίκτυο και έξυπνα τηλέφωνα εκείνη την εποχή, ήμουν κολλημένη στα δελτία ειδήσεων για να πάρω όση περισσότερη πληροφόρηση μπορούσα. Η ετυμηγορία ήταν ξεκάθαρη, ένας νεαρός ψυχοπαθής, που ατάραχος απολάμβανε την ειδεχθή δημοσιότητά του.

Δεν ήμουν η γενιά των Beatles και εκείνη την περίοδο τους έβρισκα και λίγο «παρωχημένους» σε σχέση με τα μουσικά ρεύματα της εποχής. Ήξερα όμως την αξία τους. Αναγνώριζα ότι άλλαξαν την ποπ κουλτούρα και την ιστορία της σύγχρονης μουσικής. Ένιωθα ότι ανάμεσα στους τέσσερις πρωταγωνιστές του συγκροτήματος ο Λένον ήταν ο primus inter pares, ο συνθέτης του τραγουδιού που εγώ ξεχώριζα, Give peace a chance, ο ακτιβιστής με τις ανησυχίες και την ένταξη στο φιλειρηνικό κίνημα.

Για αυτούς τους λόγους είχα ένα βάρος όλη εκείνη τη μέρα και για μέρες αργότερα. Τη στενοχώρια που προκαλεί μια παράλογη και αδόκητη απώλεια κάποιου που είναι οικείος, όχι γιατί τον γνωρίζεις, αλλά γιατί ξέρεις ότι το αποτύπωμά του σφράγισε τόσο ωραία ολόκληρο τον κόσμο.