Ο Κύριλλος Ρούσσος κάνει διάλειμμα από τα decks και βγάζει δίσκο

Μετά από δύο δεκαετίες εξερεύνησης της ηλεκτρονικής μουσικής ως DJ σε μερικά από τα μεγαλύτερα clubs, ο Κύριλλος Ρούσσος αποφάσισε να επιστρέψει στην Αθήνα και να αφήσει προσωρινά την ηλεκτρονική μουσική και την ταυτότητα του «Jareth Cole» εξερευνώντας τη μουσική του πλευρά ως τραγουδοποιός και στιχουργός. Το ντεμπούτο EP του, «Opening Night», που κυκλοφορεί από τη Minos EMI, a Universal Music Company, περιλαμβάνει το τραγούδι «When We Meet Again» με την τελευταία ηχογράφηση του πατέρα του, Ντέμη Ρούσσου, προκαλώντας εύλογα παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του, «ανοίγει» τον εαυτό του στην ATHENS VOICE και ανατρέχει από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις του στο μέλλον, που σίγουρα ακούγεται ενδιαφέρον με τα τραγούδια του…

Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο Παρίσι μέσα σε ένα σπίτι που υπήρχε, υποθέτω, πάντα μουσική. Πώς ήταν; Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που αγαπήσατε;
Μεγάλωσα σε διαφορετικές πόλεις και χώρες, αφού μετακομίζαμε συχνά. Δεν ήταν απλά η μουσική στο σπίτι. Ήταν παντού η μουσική τα πρώτα χρόνια. Ο καθένας που γνωρίζαμε σχετιζόταν με τη μουσική βιομηχανία, από καλλιτέχνες μέχρι στελέχη εταιριών, όπου κι αν πήγαινα υπήρχε μουσική. Είναι λίγο δύσκολο να θυμηθώ το πρώτο τραγούδι που με άγγιξε σαν παιδί, αλλά με θυμάμαι να ακούω το «Electric Avenue» του Eddy Grant όταν κυκλοφόρησε στο Λονδίνο, δεν θα ήμουν μεγαλύτερος από 5-6 χρονών εκείνη την περίοδο και αυτό το τραγούδι πραγματικά μου «τίναξε» τα μυαλά, ακόμα το αγαπώ.

Το ντεμπούτο EP σας «Opening Night» κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες; Πώς καταλήξατε στα 5 τραγούδια του; Τι θα συναντήσουν οι ακροατές σε αυτή την κυκλοφορία; Ποια ήταν τα συστατικά δημιουργίας του;
Δεν διαλέγω τα τραγούδια μου, αυτά με διαλέγουν. Καθένα από τα πέντε τραγούδια είναι πολύ προσωπικά για μένα. Το «When We Meet Again» και το «Upon A Home» έχουν να κάνουν με την απώλεια και τη θλίψη. Το «Reggae Dream» μιλά για το να είσαι ανοιχτός και να βάζεις ανθρώπους στη ζωή σου. Το «Who I Am» αναφέρεται στις ετικέτες ή τις κατηγοριοποιήσεις  σαν «τύπος» προσωπικότητας από τις λανθασμένες αντιλήψεις της κοινωνίας. Το «On The Way Home» ήταν το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσα ποτέ στη σκηνή. Έχει ένα πολύ vintage συναίσθημα η κυκλοφορία. Αντλήσαμε πολλή έμπνευση από την ποιότητα της παραγωγής και τη δυναμική άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν στα 60s, στα 70s και λίγη από εκείνα των 90s και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε εκ νέου, με το budget που είχαμε. Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να δουλεύω με αρκετά ταλαντούχους μουσικούς και ο συμπαραγωγός μου κατάλαβε ακριβώς πού το πήγαινα με αυτά τα τραγούδια, οπότε είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα.

Τι αγαπήσατε στο Παρίσι και τι αγαπάτε στην Αθήνα, όπου ζείτε τώρα;
Μετακόμισα στην Αθήνα εδώ κι αρκετά χρόνια και πάντα αγαπούσα το μέρος, αγαπώ πολύ το να βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα. Το Παρίσι είναι μια απίθανη πόλη που θα περάσεις τον περισσότερο χρόνο σου έξω, υπάρχει πάντα κάτι να κάνεις ή να δεις, η μουσική και η τέχνη βρίσκονται παντού στους δρόμους. Μην αρχίσω να σου λέω για το φαγητό και το κρασί. Είναι το Παρίσι, για όνομα του θεού! Η Αθήνα έχει γίνει επίσης πολύ ζωντανή και γίνεται μια πολιτισμικά πολυδιάστατη πόλη που είναι σπουδαία για τέχνη και δημιουργικότητα, είναι ένα ωραίο μέρος για να πας έξω για ποτό ή για ένα γεύμα, θα συναντήσεις ανθρώπους από όλο τον κόσμο στην Αθήνα και το γεγονός πως έχουμε γενικά τόσο σπουδαίο καιρό και λιακάδα κάνει τη διαβίωση απλά καλύτερη. Η Αθήνα επίσης έχει μια πολύ ζωντανή μουσική σκηνή, υπάρχουν τόσο πολλές καλές μπάντες εδώ αλλά όχι αρκετοί μουσικοί χώροι κατά τη γνώμη μου.

Σε τι διαφέρει μία νύχτα στην Αθήνα με μία στο Παρίσι;
Η πιο αξιοσημείωτη διαφορά είναι μάλλον τι ώρα επιστρέφεις στο σπίτι. Στο Παρίσι, αν είμαι έξω, θα έχω επιστρέψει το αργότερο στη 1 το πρωί αλλά στην Αθήνα αυτό μπορεί να είναι πολύ αργότερα.

Τι διαφορετικό αισθάνεστε πως δώσατε στη διασκευή «On The Way Home» των Buffalo Springfield;
Αν δεν έχει σπάσει, μη το φτιάξεις. Δεν ήθελα να το αλλάξω τόσο πολύ, το τραγούδι αξίζει κάτι πολύ καλύτερο από αυτό. Αν άλλαξε κάτι ήταν ότι κάναμε μια βερσιόν που ηχεί πιο κοντά στα 70s χρησιμοποιώντας πιο «ζεστά» όργανα, όπως μια πραγματική vintage Fender Rhodes που χρησιμοποιήθηκε πολύ στα τέλη εκείνης της δεκαετίας. Αγαπώ πολύ τον τρόπο που ακούγεται.

Το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε ήταν το…
Ήμουν πολύ μέσα στο hip hop σαν παιδί και ένα από τα πρώτα άλμπουμ που πήγα να αγοράσω από ένα δισκάδικο ήταν το «Escape» του Whodini ή το σάουντρακ του «Beat Street» αλλά νομίζω πως το πρώτο άλμπουμ που μου χάρισε κάποιος ως παιδί ήταν το «Thriller» του Michael Jackson.

Έχετε ζήσει ως DJ μεγάλες νύχτες στην clubbing σκηνή του Παρισιού και της Αθήνας. Τι σας έκανε να ανεβείτε στα decks;
Έπρεπε να βρω μια δουλειά. Σοβαρά τώρα, όταν ήμουν 12 χρονών μάλλον συνηθίζαμε να κάνουμε διακοπές στη Σκιάθο και εκεί ήταν ένα club που λεγόταν «BBC». Έγινα φίλος με τον DJ εκεί μια βραδιά, ήταν τα τρελά 80s, ένας 12χρονος μπορούσε να βρεθεί σε μια ντισκοτέκ τότε, κι εκείνος άρχισε να μου δείχνει πώς να μιξάρω και με άφησε να τον ανοίγω για το υπόλοιπο του καλοκαιριού εκείνου. Το ερωτεύτηκα. Κι όταν μεγάλωσα κι άρχισα να συλλέγω μουσική και να βγαίνω σε clubs και bars, ήρθε το επόμενο βήμα, να δουλέψω ως DJ.

Τι χρειάζεται ένα πάρτι για να είναι πετυχημένο;
Ναρκωτικά! Αστειεύομαι μάλλον… Αλλά πραγματικά χρειάζεται ωραίους ανθρώπους, ωραία ακούσματα κι ένα ωραίο vibe. Αυτό είναι.

Το πιο περίεργο gig που έχετε ζήσει ως DJ ήταν; 
Κάποιος χαζός promoter μου έκλεισε ένα DJiλίκι σε ένα RnB club. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις είναι πως κυρίως η συλλογή μου ως DJ αποτελούταν κυρίως από house και ηλεκτρονική μουσική γιατί τέτοιος DJ ήμουν εκείνη την περίοδο. Δεν μου είπε μάλιστα πως ήταν RnB club και μπορείς να φανταστεί πώς με κοιτούσε ο κόσμος όταν άρχισα να παίζω. Σκεφτόμουν πως θα με δείρουν, και υπήρχε κιγκλίδωμα γύρω από το booth για να προστατεύει τον DJ από το να του πετούν μπουκάλια μπίρας, έμοιαζε σαν τη σκηνή από την ταινία «The Blues Brothers», οπότε ναι, ανησύχησα. Ζήτησα από τον resident DJ να με καλύψει για 20 λεπτά κι έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου ώστε να αρπάξω ό,τι είχα σε hip hop και να επιστρέψω πίσω στα decks. Έπαιξα μερικά «ασφαλή» classics όλη τη νύχτα, οι άνθρωποι χόρεψαν και τελικά δεν με σκότωσαν. Εντέλει «δούλεψε» το πράγμα αλλά εγώ δεν δούλεψα ξανά με τον συγκεκριμένο promoter.

Τι ήταν αυτό που έστρεψε το ενδιαφέρον σας από την ηλεκτρονική μουσική στο τραγούδι;
Όπως δημιουργούσα νέα μουσική, πειραματιζόμενος με διαφορετικούς ήχους, άρχισα να συνειδητοποιώ πως η όλη διαδικασία έτεινε ολοένα και περισσότερο στη σύνθεση. Είναι λογικό γιατί δεν είμαι παιδί πια. Οι προτιμήσεις μου στη μουσική έχουν αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου όπως άλλαξαν και οι επιρροές μου. Τα τραγούδια που γράφω είναι πολύ προσωπικά οπότε δεν φαίνεται σωστό να τα ερμηνεύσει κάποιος άλλος, είναι κομμάτι μου, η δική μου ιστορία, και αν δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος να πει αυτή την ιστορία τότε ποιο το νόημα;

Είναι υπέροχο και τρομακτικό ταυτόχρονα να παρακολουθείς τα παιδιά σου να μεγαλώνουν και να αλλάζουν, να μαθαίνουν και να κάνουν λάθη

 

 

Υπήρξαν φωνές που άλλαξαν τον τρόπο σκέψη σας;
Ω, πάρα πολλές. Μου αρέσουν οι τραγουδιστές που τραγουδούν από την καρδιά και τις «μπάλες» τους. Δεν με ενδιαφέρει η τεχνική, δεν με νοιάζει τι είναι σωστό, αν μπορείς να περάσεις σε μένα ως ακροατής τι αισθάνεσαι, τότε είμαι μέσα! Οι τραγουδιστές που με έχουν αγγίξει περισσότερο είναι οι Neil Young, Tom Waits, PJ Harvey, Glen Hansard και Johnny Cash.

Στο «Opening Night» συναντάμε το τραγούδι «When We Meet Again» με την τελευταία ηχογράφηση του πατέρα σας, Ντέμη Ρούσσου. Πότε και πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Έναν χρόνο πριν πεθάνει ο μπαμπάς ηχογράφησε ένα τραγούδι με ένα ηλεκτρονικό τρίο από τη Γερμανία που ονομάζονται Loom, δύο από τα μέλη ήταν ιδρυτικά μέλη των Tangerine Dream. Ο Ντέμης ηχογράφησε τα φωνητικά εδώ στην Αθήνα και τα υπόλοιπα ολοκληρώθηκαν στη Γερμανία. Δύο χρόνια μετά τον θάνατό του δεν είχαν προχωρήσει με το κομμάτι και ήταν ο Rob Waters των Loom που επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε «κοίτα, έχω αυτό το τραγούδι που έχω ηχογραφήσει μαζί με τον Ντέμη, είναι κάτι που θα σε ενδιέφερε;». Του απάντησα «σίγουρα, στείλ΄ το, θα το ακούσω και θα σου πω τι σκέφτομαι». Το αρχικό τραγούδι ήταν πολύ διαφορετικό από το «When We Meet Again», ήταν γεμάτο συνθεσάιζερ και drum machines και είχε και διαφορετικό τίτλο. Ο Ντέμης τραγούδησε μόνο το μέρος που υπάρχει στο «When We Meet Again», το υπόλοιπο κομμάτι ήταν κυρίως instrumental αλλά άκουσα κάτι μέσα σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον. Οπότε τηλεφώνησα στον Rob και του είπα «είναι πολύ ωραίο αλλά δεν υπάρχει τραγούδι εδώ. Ο Ντέμης τραγουδά μόνο μια γέφυρα και αυτό είναι. Δεν βλέπω πώς θα μπορούσαμε να το κυκλοφορήσουμε». Του ζήτησα τότε αν θα μπορούσα να πειραματιστώ με το τραγούδι, συμφώνησε, μου έστειλε τα κομμάτια και ξεκίνησε να δουλεύω. Έσβησα σχεδόν τα πάντα με εξαίρεση κάποια αρπέζ και φυσικά τη φωνή. Έγραψα μια νέα μπασογραμμή, τύμπανα, πρόσθεσα κιθάρες και πιάνο και τότε προέκυψε ένα πραγματικό τραγούδι το οποίο είναι το σημείο που τραγουδώ. Είναι παράξενο συναίσθημα να τραγουδάς κάτι με κάποιον που δεν βρίσκεται πια με τη φυσική του παρουσία στο ίδιο δωμάτιο με εσένα. Αλλά όπως προανέφερα πριν, αυτό είναι ένα τραγούδι για την αντιμετώπιση της απώλειας και ο τρόπος που κατέληξε να δουλευτεί ήταν ότι ένιωθα πως ο μπαμπάς ήταν εκεί τραγουδώντας όχι δίπλα μου αλλά μάλλον πάνω από τον ώμο μου και γύρω μου, παρηγορώντας με καθώς τραγούδησα τη θλίψη μου.

Έχετε επιμεληθεί μια σειρά remixes στα τραγούδια του Ντέμη Ρούσσου με πολύ ενδιαφέρον. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε;
Δεν υπήρχαν δυσκολίες. Ήμουν πολύ τυχερός που συγκέντρωσα μερικούς πολύ ταλαντούχους παραγωγούς και remixers από την Ελλάδα για αυτό το έργο και παρέδωσαν σαν επαγγελματίες. Ήταν πολύ διασκεδαστικό.

Τι κρατάτε από τη σχέση σας με τον Ντέμη Ρούσσο; Πώς ήταν σαν πατρική φιγούρα;
Ως πατέρας ήταν αυστηρός αλλά μου έδωσε επίσης μεγάλη ελευθερία για να είμαι ο εαυτός μου, αν και είχε πολύ δύσκολο χρόνο να με καταλαβαίνει μερικές φορές. Με πολλούς τρόπους είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλά με άλλους τρόπους είμαστε τόσο ίδιοι. Το βλέπω τώρα με τα παιδιά μου καθώς μεγαλώνουν και αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους ως άτομα και τον τρόπο που το αντιμετωπίζω ως γονιός. Είναι υπέροχο και τρομακτικό ταυτόχρονα να παρακολουθείς τα παιδιά σου να μεγαλώνουν και να αλλάζουν, να μαθαίνουν και να κάνουν λάθη. Ως καλλιτέχνες ξέρουμε πώς να εκφράζουμε όλα αυτά τα συναισθήματα μέσω της τέχνης μας, καθώς οι άνθρωποι μολονότι είμαστε εύθραυστοι και αδέξιοι και μπορούμε εύκολα να κάνουμε ή να πούμε το λάθος πράγμα, το έκανα αυτό, το έκανε και μπαμπάς μου κατά καιρούς. Αλλά στο τέλος, αυτό που θυμάσαι περισσότερο για το άτομο είναι οι καλές στιγμές και υπήρχαν πολλές επειδή τον αγάπησα και με αγάπησε. Ήταν ο μπαμπάς μου. Έμαθα πολλά από αυτόν και μου λείπει κάθε μέρα.

Ποιον ορισμό δίνετε στην επιτυχία;
Αγάπη. Χωρίς αυτήν η ζωή είναι απλώς μια ταινία ή ένα βιντεοπαιχνίδι. Μερικές φορές κερδίζεις, μερικές φορές χάνεις, αλλά τι πετυχαίνεις χωρίς αγάπη; Τι διακινδυνεύεις χωρίς αγάπη; Θα σου πω τι: τίποτα που δεν μπορεί να αντικατασταθεί.

Μου αρέσουν οι τραγουδιστές που τραγουδούν από την καρδιά και τις «μπάλες» τους

 

Πώς επαναφορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;
Η φύση είναι καλή, η παραλία ή το βουνό εμπνέει πάντα. Στο σπίτι, να ακούω μουσική από τους The Frames και να εξασκώ την κιθάρα μου. Ο ύπνος είναι καλός επίσης.

Τι σας φοβίζει πιο πολύ σε αυτή τη ζωή;
Η γυναίκα μου όταν τσαντιστεί. Αυτό και τα αεροπλάνα, μισώ να πετάω.

Από όλους τους καλλιτέχνες που έχετε συναντήσει στη ζωή σας, ποιος σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και γιατί;
Αυτή είναι μια αστεία ιστορία. Ήμουν ίσως 13 χρονών και ήμασταν στην Αυστρία για τα Χριστούγεννα γιατί ο Ντέμης έκανε μια συναυλία εκεί. Οι U2 ήταν μια νέα μπάντα τότε και μόλις άρχισαν να κάνουν ένα διεθνές όνομα για τον εαυτό τους και έκαναν επίσης μια συναυλία στην Αυστρία εκείνη την εποχή. Ήρθαν στο ίδιο εστιατόριο που βρισκόμασταν για να φάμε ένα βράδυ και αφού τελειώσαμε το φαγητό και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, οι U2 σηκώθηκαν από το τραπέζι τους και ήρθαν στον μπαμπά μου που ήθελαν να τους συναντήσει γιατί μεγάλωσαν ακούγοντας τη μουσική του. Ο Ντέμης τους μίλησε για λίγο πριν τους ευχηθεί καλή τύχη και τους καληνυχτίσει. Εντυπωσιάστηκα, η αδερφή μου εντυπωσιάστηκε. Αλλά ο πατέρας μου καθώς φεύγαμε στράφηκε σε εμάς και ρώτησε «Ποιοι, διάολο, είναι αυτοί οι τύποι;». Αργότερα έγινε θαυμαστής, όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Τι αισθάνεστε ότι σας λείπει περισσότερο κατά τη διάρκεια της πανδημίας και γιατί;
Μου λείπει να μη φοβάμαι όλη την ώρα. Μπορούμε να το πάρουμε πίσω, παρακαλώ; Και συναυλίες! Δώστε μας πίσω συναυλίες.