Οι Fontaines D.C. μιλούν στην ATHENS VOICE

Υπάρχει αυτός ο σχεδόν αξιοθαύμαστος μηχανισμός που ενεργοποιεί -σπάνια πλέον- το εναλλακτικό κοινό της πόλης και το οδηγεί στο να υποδέχεται νωρίς και θερμά, νέες μπάντες του indie rock ήχου που έχουν τα φόντα να γίνουν παγκόσμια φαινόμενα. Το ημερολόγιο έδειχνε 31 Οκτωβρίου του 2018 όταν οι Fontaines D.C., οι πέντε Δουβλινέζοι, με μόλις 3 σινγκλ στο ενεργητικό τους προσγειώνονταν στην Αθήνα για την παρθενική τους εμφάνιση σε ελληνικό έδαφος. Την άνοιξη του 2019, ακολούθησε το ντεμπούτο τους «Dogrel» και οι υποψίες ότι είχαμε να κάνουμε με μια μπάντα ικανή να κουβαλήσει ολόκληρη τη νέα Ιρλανδική ροκ σκηνή, απλά επιβεβαιώθηκαν. Το «πράσινο φως» των παγκόσμιων μουσικών μέσων για τον ήχο τους μάλλον επηρέασε ελάχιστα τις διαθέσεις του κοινού της Αθήνας που είχε ήδη συνδεθεί μαζί τους, με αποτέλεσμα το Release Festival του 2019 να τους συμπεριλάβει στο line up της βραδιάς με τον Johnny Marr και τους New Order.

Οι ίδιοι, πολύ περισσότερο φίλοι του post punk ήχου της Βρετανίας με αναφορές σε μπάντες όπως οι Fall και οι Joy Division, παρά θιασώτες των νέο-ρομαντικών 80s του Manchester, έκαναν το καθήκον τους, κέρδισαν ακόμα περισσότερους φαν σε μεγαλύτερη πίστα και βάση σχεδίου όλα έδειχναν ότι θα επιστρέψουν.

Σε αυτό που πλέον θα θυμόμαστε σαν «απόπειρα ανακοινώσεων για συναυλίες», μέσα στο απρόβλεπτο 2020, οι Fontaines D.C. με την βαριά προφορά τους ήταν και φέτος στα «must» συναυλιακά ραντεβού της Αθήνας. Πιο δίκαια από κάθε άλλη φορά αν με ρωτάτε, ασχέτως αν για ευνόητους λόγους δεν τους είδαμε ποτέ (αν και κάποιοι από αυτούς όπως θα διαβάσετε παρακάτω ήρθαν τελικά στην Ελλάδα).

Στις αρχές του καλοκαιριού τα δείγματα από το δεύτερο άλμπουμ τους ήταν παραπάνω από ενθαρρυντικά. Ακόμα και τα πιο mainstream ραδιόφωνα ανά τον κόσμο ξεκίνησαν να δείχνουν ενδιαφέρον για το σινγκλ «A Hero’s Death», που προλόγιζε το δεύτερο ομότιτλο άλμπουμ τους, δικαιώνοντας παγκόσμια όσους είχαν ποντάρει στο ώμο και κοφτερό μετά-punk rock τους.

Με δεδομένο ότι το αθηναϊκό indie κοινό είχε αγκαλιάσει από τα γεννοφάσκια του το ταλέντο της παρέας από το Δουβλίνο, όταν προέκυψε η ευκαιρία συζήτησης μέσω Zoom με τον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη, Carlos O’ Connell, στον απόηχο του αξιόλογου ολόφρεσκου άλμπουμ τους «A Hero’s Death», απλά πατήσαμε το rec. Ανταλλαγή απόψεων και σκέψεων με βάση την καθημερινότητα και τη μουσική από τους ανερχόμενους ροκ σταρ της διπλανής πόρτας.

Carlos, πού σε πετυχαίνουμε;
Είμαι στο Λονδίνο. Εδώ ο καιρός σήμερα είναι χαρακτηριστικός ολόκληρης της ζωής μας τον τελευταίο χρόνο. Συννεφιά με μικρές ακτίνες ηλίου. Δεν έχω να παραπονιέμαι βέβαια. Το διάλειμμα του lockdown καθάρισε το κεφάλι μου, βρήκα χρόνο να γράψω, πήγα στην Ισπανία να δω τους γονείς μου και ήρθα και στην Ύδρα για λίγο. Παράδεισος επί γης κυριολεκτικά, το φαγητό ήταν τέλειο, οι ρυθμοί χαλαροί και ένιωθες ασφάλεια παντού. Αμέσως μετά συνάντησα φίλους στο Παρίσι και κάναμε λίγη δουλειά με την μπάντα και τώρα επιστρέψαμε στο Λονδίνο και περνάμε χρόνο στο στούντιο προβάροντας.

Έχετε εκεί έξω ένα άλμπουμ ακόμα καλύτερο από το προηγούμενο που σας έχρισε μπροστάρηδες της σκηνής της Ιρλανδίας πώς νιώθεις τώρα που έχει κάτσει το πρώτο κύμα αντιδράσεων;
Περίεργα. Από πέρσι ξεκίνησε όλη αυτή η κουβέντα για την σκηνή της χώρας μας και παράλληλα γίναμε το κεντρικό πρόσωπο και αν σκεφτείς πως δεν είχαμε υπολογίσει ποτέ ότι θα ζούμε από αυτό καταλαβαίνεις ότι μπορεί να είναι ονειρικό αλλά σε συνθήκες όπως αυτή που ζούμε με τον COVID, εύθραυστο. Έχει να κάνει με το πώς αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Μερικές φορές είναι καλύτερα να ονειρεύεσαι και να έχεις μικρές προσδοκίες γιατί εξαρτάται από τόσους άλλους παράγοντες η επίτευξη των ονείρων σου που το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κυνηγάς τον στόχο σου. Εμείς χρειάστηκε να προσπαθήσουμε τα προηγούμενα χρόνια και να φτάσουμε στη φετινή χρονιά για να κάνουμε έναν δίσκο που όλοι θεωρούν σημαντικό, αλλά συνέβη το lockdown και δεν μπορούμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή για να τον υποστηρίξουμε όσο θα θέλαμε. Παρόλα αυτά εγώ το βρίσκω υγιές όλο αυτό, κι ας είναι απρόοπτο, το βρίσκω μέρος της ζωής.

Σωστά, είστε άλλωστε μπάντα που τοποθετείται κοινωνικά.
Δεν νομίζω να προσπαθήσαμε ποτέ να πάρουμε ξεκάθαρα πολιτική θέση με τη μουσική μας αν και ξέρω ότι είναι αρκετοί αυτοί που θα υποστηρίξουν το ανάποδο. Αυτό που κάναμε είναι απλά να γράψουμε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και στην κοινωνία. Έπειτα είναι μόνο φυσιολογικό όταν δίνεις την εικόνα της πραγματικότητας όπως την ζεις -ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητα στόχος σου να αλλάξεις τον κόσμο- τουλάχιστον γνωστοποιείς ότι είσαι ενήμερος για τα όσα στραβά συμβαίνουν. Άλλες φορές τα ζεις και άλλες τα παρατηρείς να συμβαίνουν στους γύρω σου. Και για να δημιουργήσεις την αλλαγή μπορείς να πάρεις είτε τον δρόμο του ακτιβιστή, είτε αν είσαι κάποιος που η φωνή σου ακούγεται να καταγράψεις την καθημερινότητα στην μουσική σου και στους στίχους σου. Και αυτό ελπίζω να συμβαίνει με εμάς και τον κόσμο που μας ακούει. Δείχνοντας ότι είμαστε ενήμεροι για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και εκθέτοντας τις απόψεις μας μέσα από τα τραγούδια, ελπίζουμε να ευαισθητοποιούμε τον κόσμο που μας ακούει, να του δείχνουμε πράγματα που δεν γνωρίζει και αυτό ίσως οδηγήσει σε αλλαγές πρώτα στις ζωές των ακροατών και έπειτα στην κοινωνία.

Πίσω στο άλμπουμ, ποιες ήταν οι αναφορές σας αυτή την φορά;
Είχαμε άπειρες αναφορές. Αποτύχαμε να προσεγγίσουμε έστω και μία από αυτές. Ηχογραφήσαμε αυτό τον δίσκο δύο φορές. Την πρώτη φορά προσπαθούσαμε όπως λες να πετύχουμε τον ήχο των επιρροών μας και το αποτέλεσμα δεν είχε σχέση με αυτό που είμαστε. Ψάξαμε πιο βαθιά μέσα σε αυτό που είναι η μπάντα και η παρέα μας και το ξανά ηχογραφήσαμε αφήνοντας στην άκρη τις αναφορές σε άλλους δίσκους. Το κρατήσαμε αληθινό σε αυτό που είναι τα κομμάτια, αυτό που είμαστε εμείς και βρήκαμε τον ήχο μας. Ο παραγωγός μας Dan Carey έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να βρούμε τον ήχο μας, μας ενθάρρυνε να καταγράψουμε την πιο ωμή και ευθεία εκδοχή των κομματιών μας και την κατέγραψε στην μπομπίνα.

Στην Αθήνα είχαμε την τύχη να σας δούμε πριν καν κυκλοφορήσετε το πρώτο σας άλμπουμ και μέχρι το δεύτερο είμαι σίγουρος ότι ακολούθησαν αρκετές περιοδείες που άλλες φορές επηρεάζουν αρνητικά μια μπάντα και άλλες φορές την κάνουν καλύτερη. Πώς δούλεψε για εσάς;
Οι περιοδείες μας ήταν το πιο σημαντικό γεγονός για να γίνουμε καλύτερη μπάντα. Όταν ξεκινήσαμε, όπως όλες οι μπάντες ξέραμε ότι δεν ήμασταν οι καλύτεροι μουσικοί, εκτός από τον ντράμερ μας. Αυτός είναι πολύ καλός. Παίζοντας καθημερινά όμως, όντας σε περιοδεία γίνεσαι καλύτερος και αποκτάς αυτοπεποίθηση και αυτό το αίσθημα βγήκε και στον δεύτερο δίσκο. Ο πρώτος μπορεί να είναι πιο σφιχτός, αλλά ο δεύτερος έχει την αυτοπεποίθηση της μπάντας που ξέρει πλέον τι κάνει. Υπάρχεις περισσότερος χώρος να αναπνεύσει το κάθε όργανο και ο κάθε παίχτης. Ξέρεις το να έχεις αυτοπεποίθηση σημαίνει ότι είσαι πιο ήσυχος.

Βγάζεις τα περιττά στοιχεία και ο ήχος σου γίνεται πιο μαζικός και όλα ακούγονται πιο μεγάλα...
Ακριβώς. Απορροφάς, επιρροές, συζητήσεις, απόψεις, προσωπικότητες ενώ είσαι σε περιοδεία και όταν είσαι έτοιμος να ξαναμπείς στο στούντιο έχεις ωριμάσει και ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι. Αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει να κανείς θόρυβο αλλά να ξέρεις ποτέ να κρατηθείς ώστε να δώσεις στους άλλους τον χώρο να αναπνεύσουν και να προσθέσεις την αξία σου την στιγμή που πρέπει. Και αυτό συνέβη σε αυτό τον δίσκο, υπάρχει πολύς περισσότερος χώρος από όλους για να αναπνεύσουν οι ιδέες.

Δεν νομίζω να προσπαθήσαμε ποτέ να πάρουμε ξεκάθαρα πολιτική θέση με τη μουσική μας αν και ξέρω ότι είναι αρκετοί αυτοί που θα υποστηρίξουν το ανάποδο

 

Πόσο έχει επηρεάσει το γεγονός ότι είστε από την Ιρλανδία την φήμη σας πλέον;
Είμαστε τυχεροί που είμαστε από εκεί. Στο Δουβλίνο όταν ξεκινήσαμε δεν υπήρχαν τόσες μπάντες να παίζουν και άρα δεν έπρεπε να προσπαθήσουμε να παίζουμε καλύτερα από κάποιον άλλο. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός και δεν υπήρχαν τάσεις του τι είναι κουλ και τι όχι. Κάναμε πρόβες και ηχογραφούσαμε ασταμάτητα. Στο κεφάλι μας ήμασταν η καλύτερη μπάντα στον κόσμο γιατί δεν βλέπαμε άλλες μπάντες δίπλα μας και δεν νιώθαμε ανταγωνισμό. Υποθέτω αν είσαι στο Λονδίνο έχεις τόσους να παίζουν γύρω σου που γεμίζεις ανασφάλεια με το αν η μουσική σου αξίζει ή όχι και αυτή η ανασφάλεια οδηγεί στο να μην είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να αμφιβάλλεις για την καλλιτεχνική σου ταυτότητα.

Αυτό εξηγεί και το χαμηλό προφίλ της μπάντας σε σχέση με τους poser rockers που παραδοσιακά μας δίνει η Αγγλία. Αν μεγαλώσει και άλλο η φήμη σας, νομίζεις ότι θα επιβάλλεται το ροκσταριλίκι;
Δεν νομίζω. Πρέπει να βλέπεις την θεωρία πίσω από τις πράξεις. Κάποιοι είναι αυστηροί ή απόλυτοι στις θέσεις τους με την ελπίδα ότι αυτό θα τους φέρει περισσότερη προσοχή. Από τα μίντια. Εμείς δεν ξέρουμε καν πώς γίνεται (γέλια) αλλά καταλαβαίνω ότι κάποιοι έχουν ανάγκη να στήνουν και να παίζουν σε αυτό το σόου. Στα περσινά NME βραβεία, βιώσαμε αυτή την διαφορετική κουλτούρα. Η Taylor Swift ήταν εκεί, η FKA Twiggs, οι Cure κάθονταν πίσω μας και η Courtney Love και εμείς αναρωτιόμασταν τι κάνουμε εκεί και είχαμε το τραπεζάκι στην γωνία καθισμένοι ήσυχοι απολαμβάνοντας το δείπνο μας και παρατηρώντας πως ο καθένας έκανε κάτι γελοίο απλά για να τραβήξει την προσοχή και τις κάμερες πάνω του. Ακόμη και σε αυτή την απλή συνάντηση που ήταν μια τελετή βραβείων, ένιωθες ότι δεν υπήρχε φυσιολογικός άνθρωπος και όλοι προσπαθούσαν να στήσουν ή να παίξουν ο καθένας το σόου του. Σαν να λένε «να η ευκαιρία τώρα που είμαι σε δημόσια εκδήλωση και προσέχουν όλοι, θα ανέβω στο τραπέζι για να με βγάλουν φωτογραφία ότι ανεβαίνω στο τραπέζι π.χ. των 1975» και αυτό το βρίσκω για γέλια. Δεν πίστευα ότι κάποιος μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι χωρίς λόγο, απλά για λίγη δημοσιότητα.

...πια δεν πιστεύω ότι θα συμβούν συναυλίες όπως τις ξέραμε

 

Και κάπως έτσι εντάσσεσαι αυτόματα στην κατηγορία των cool μουσικών που κάνουν καλή μουσική και εξακολουθούν να είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας.
Τι να πω, ίσως. Έχω μεγαλώσει και με το παράδειγμα των σούπερ σταρ. Οι U2 εξακολουθούν να είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες και ας έχουν αφήσει το προφίλ των ανθρώπων της καθημερινότητας. Και είναι λίγο περίεργο και ανεξήγητο αλλά αγαπώ τη μουσική που μας χάρισαν μέχρι το 1998 (γέλια). Μπορώ να το καταλάβω όμως, παίζουν και αυτοί το παιχνίδι, έχουν το σόου τους, πρέπει να είναι ροκ σταρ γιατί αυτό ήθελε να δει ο κόσμος. Από την άλλη θα έχουμε πάντα τον Bobby Gillespie, των Primal Scream, μια φοβερή προσωπικότητα που πάντοτε ντύνεται στιλάτα με αυτά τα υπέροχα κουστούμια, έχει κλάση και τον σεβασμό όλων. Ευτυχώς λοιπόν, στην μπάντα δεν υπάρχει κάποιο μέλος που να ψάχνει την προσοχή και να την έχει «ψωνίσει» και αν ποτέ μας δεις σε τέτοια κατάσταση φρόντισε να μας προσγειώσεις (γέλια).  

Να κλείσουμε με το πώς βλέπετε το μέλλον, όντας ενεργοί συναυλιακά έχοντας μόλις βγάλει ένα άλμπουμ που παίρνει καλές κριτικές αλλά χωρίς να γίνονται περιοδείες.
Συνεχίζουμε να συνθέτουμε μουσική. Επιτέλους είμαστε ξανά όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο εδώ στο Λονδίνο και η μουσική είναι αυτό που μας συμβαίνει. Θα γούσταρα πολύ να βγάλουμε και έναν ακόμη δίσκο του χρόνου να ξέρεις. Έχει ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει. Στα προηγούμενα χρόνια ήμασταν συνέχεια μαζί είτε σε περιοδεία, είτε στο Δουβλίνο και ξέραμε όλοι τι έχει κατά νου ο καθένας. Αυτή είναι η πρώτη χρόνια που περάσαμε διάστημα όντας απομακρυσμένοι και προχθές στο στούντιο κατάλαβα ότι είναι η πρώτη φορά που ο καθένας έχει ακούσει διαφορετικά πράγματα και δεν έχουμε το κοινό σημείο αναφοράς που είχαμε παλαιότερα. Ο καθένας μας έχει διαφορετικές ιδέες και θα χρειαστούμε λίγο καιρό να ξαναβρούμε τον δρόμο μας, αλλά αυτό είναι που με ενθουσιάζει για το μέλλον μας και ξαναλέω θα ήθελα να βγάλουμε νέο άλμπουμ το επόμενο καλοκαίρι.

Άρα πιστεύεις ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα σύντομα;
Το αντίθετο. Η φιλοσοφία μου είναι ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ ξανά όπως τα ξέραμε. Το μέλλον θα είναι διαφορετικό και είμαι καλά με αυτό. Προτιμώ να σκέφτομαι ότι δεν θα δώσουμε ποτέ ξανά συναυλία για να μην απογοητεύομαι. Και περιέργως είμαι χαρούμενος γιατί έχω την μουσική, δεν έχω λόγο να είμαι αναστατωμένος. Δεν είμαι πεσιμιστής, είμαι ακριβώς το αντίθετο. Είμαι χαρούμενος, ανοιχτός σε ότι και αν προκύψει. Αν δεν ξανακάνουμε ποτέ συναυλία, γάμα το, δεν με απασχολεί. Κι αν κάνουμε για μένα θα είναι έκπληξη, θα είμαι ενθουσιασμένος και χαρούμενος. Κουράστηκα από όλες αυτές τις ακυρώσεις περιοδειών. Αρχικά ήταν η άνοιξη και το καλοκαίρι μετά η υπόσχεση ότι θα περιοδεύσουμε το φθινόπωρο, τώρα ακυρώνονται και όλα τα σόου που ήταν προς το τέλος της χρόνιας και πια δεν πιστεύω ότι θα συμβούν συναυλίες όπως τις ξέραμε. Δεν μου αρέσει να μου δίνουν υποσχέσεις και μετά να τις παίρνουν πίσω. Προτιμώ να πιστεύω ότι δεν θα ξανασυμβούν συναυλίες και είμαι ανοιχτός να βρούμε όλες τις εναλλακτικές λύσεις.