Η φαντασμαγορική συναυλία των U2 στην Αθήνα, το φθινόπωρο του 2010, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Χρειάστηκαν δεκατρία ολόκληρα χρόνια ώστε να απολαύσουν και οι Αθηναίοι μετά τους Θεσσαλονικείς, μία συναυλία των U2, δηλαδή τα όσα τούτο το μεγαλόπνοο κουαρτέτο χαρίζει σε κάθε του ραντεβού με τους αμετανόητους οπαδούς του ανά την Υφήλιο. Αν και κακά τα ψέματα, μια ευκαιρία σαν και αυτή δεν σκοντάφτει σε οποιαδήποτε έξοδα μετάβασης και διαμονής, πόσο μάλλον εντός συνόρων!
Η διαπλανητική τετράποδη αράχνη που δέσποζε επιβλητικά ανάμεσα στο ένα τέρμα του γηπέδου και τη σέντρα έμοιαζε να έχει προσγειωθεί κρυφά την προηγουμένη, ως εισβολέας μιας άλλης πραγματικότητας που μας θέλει έως και τιποτένιους. Και αν η ανατριχίλα μας στη θέα του αντίστοιχου σκηνικού το 1997 έμοιαζε νωπή και ανυπέρβλητη, το ενοχλητικά γαργαλιστικό τεχνολογικό τερατούργημα στο Ολυμπιακό μας Στάδιο ξεπέρασε κάθε μας προσδοκία.
Τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα που είχε πουλήσει από τον Φεβρουάριο του 2009 το «No Line On The Horizon» ήταν για κάποιους «απογοητευτικό» νούμερο για το δημοφιλέστατο σχήμα. Έτσι λοιπόν η μπάντα έβαλε άλλο ένα στοίχημα ώστε να μας κερδίσει. Αυτή η αξιομνημόνευτη συναυλία ήταν άλλη μια στάση στο πλαίσιο της φαντασμαγορικής περιοδείας U2 360 Tour που οι τέσσερεις Ιρλανδοί ξεκίνησαν τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς.
Τούτη η υπερπαραγωγή χτίστηκε έτσι ώστε η θέαση να είναι εφικτή και από τις 360 μοίρες της θεόρατης κατασκευής που έφτανε τα πενήντα μέτρα, με μια κυλινδρική γιγαντοοθόνη στην κορυφή της. Γεγονός που την ήθελε την μεγαλύτερη σκηνή που είχε κατασκευαστεί ποτέ έως τη χρονιά εκείνη! Όμως δεν ήταν μονάχα αυτό το ρεκόρ των περιοδευόντων U2. Έως και την ολοκλήρωσή του, το εν λόγω tour κέρδισε α) την πρώτη θέση εσόδων με 736.000.000 δολάρια και β) την πρώτη θέση σε πωλήσεις εισιτηρίων με 7.300.000 θεατές.
Στη σκέψη και μόνο του ότι παραλίγο να χάσουμε τούτη την μοναδική εμπειρία, τα λόγια περιττεύουν. Πώς; Τον Μάιο του 2010 και ενώ ο Bono έκανε πρόβες για το επόμενο σκέλος της περιοδείας αυτής, μια αναπάντεχη δισκοκήλη προκάλεσε σοβαρή συμπίεση του ισχιακού του νεύρου, απαιτώντας επείγουσα χειρουργική επέμβαση στην πλάτη του τραγουδιστή. Έτσι το συγκρότημα αναγκάστηκε να αναβάλει το Βορειοαμερικανικό σκέλος της περιοδείας του, όπως και την πολυαναμενόμενη εμφάνισή του στο Glastonbury Festival. Ευτυχώς για μας όμως, τον Αύγουστο ο μικρόσωμος γίγας επέστρεψε στο «σπιτικό» του: τα γηπεδικά σανίδια.
Το γήπεδο ήταν ήδη αρκετά γεμάτο όταν ο έως και τρομοκρατημένος Aviv Geffen προσπάθησε να καταπολεμήσει τον εύλογο πανικό που προκαλεί σε κάθε Γήινο πλάσμα το πρωτόγνωρο μέγεθος ενός σκηνικού σαν και δαύτο. Η αλήθεια είναι πως εκείνη την περίοδο ο ευαίσθητος τραγουδοποιός είχε γίνει μόνιμος επισκέπτης της χώρα μας. Γεγονός που μαζί με τα προαναφερθέντα, συνέβαλε στην έκδηλη «αδιαφορία» του πλήθους που επί τω πλείστων συζητούσε όσο αυτός ερμήνευσε στιγμές των λυρικών Blackfield μα και προσωπικές του.
Οι Snow Patrol που ακολούθησαν έπαιζαν για πρώτη φορά στα μέρη μας. Έτσι λοιπόν επιστράτευσαν όλες τους τις δυνάμεις και με ενέργεια περίσσια από σκηνής, απέδωσαν την Brit Pop σφραγίδα τους που προσωπικά με βρίσκει παγερά αδιάφορο. Όμως μάλλον δεν ήμουν μόνο εγώ τόσο χαλαρός… Η μόνη στιγμή που απέσπασαν ένα ένθερμο χειροκρότημα από τον κόσμο ήταν στο άκουσμα του τότε δημοφιλούς «Just Say Yes».
Λίγο μετά τις εννιά κι ενώ το φως είχε πλέον γίνει ασθενές, η είσοδος των «τεσσάρων φανταστικών» ξεσήκωσε ιαχές θριάμβου. Και όσο χαλαροί -σα στο σπίτι τους- έδειχναν του λόγου τους, τόσο το πλήθος ανέβαζε τα ντεσιμπέλ. Έτσι το εισαγωγικό «Return Of The Stingray Guitar» πυροδότησε προσχεδιασμένα το ξεσηκωμό που επήλθε με το έμπα του «Beautiful Day»-από το άλμπουμ «All That You Can’t Leave Behind» που επανακυκλοφορεί 20 χρόνια μετά σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα από τη Minos EMI, a Universal Music Company, με την υποστήριξη του Athens Voice 102.5. Μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής μου μηχανής τις όποιες ελάχιστες στιγμές κατάφερα να μην στάζω αδρεναλίνη, στη θέα του σαρδόνιου χαμόγελου υπεροχής που μοίραζε ξεδιάντροπα ολούθε ο μαυροντυμένος μπροστάρης, θυμάμαι να χαμογελώ. «Γατάκια» σκεφτότανε, «σας έχω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου».
Το setlist υπήρξε και τούτη τη φορά χορταστικότατο. Και σε διάρκεια, μα και σε ποικιλία, αφού κάλυψε ξανά όλες τους τις μεταμορφώσεις. Από το «Magnificent» και το «Mysterious Ways» έως το «Elevation» και το «I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight», ο The Edge γήτευσε τα ώτα μας με τα εκατοντάδες αραδιασμένα πεταλάκια του, ο Clayton κάρφωσε τις νότες του πάνω στη μπότα του Mullen και ο «λες-και-δεν-έκανα-εγχείρηση-ποτέ» αεικίνητος μαυρογυαλάκιας φλέρταρε ανελλιπώς με άντρες, γυναίκες και παιδιά όπως το συνηθίζει εξαρχής.
Ο ήχος ήταν απλά σεμιναριακός. Κρύσταλλο διαυγές. Διαμάντι. Τα φώτα και οι γιγάντιες εικόνες προβολής αποστομωτικά. Κι αν υπήρξε μια άλφα αστοχία στην ταυτόχρονη μετάφραση των πολιτικοποιημένων στίχων του (έστω και εκ του ασφαλούς ως εκατομμυριούχου) ανέκαθεν πολιτικοποιημένου Bono στις γιγαντοοθόνες, μη τρελαθούμε τώρα. Μη διυλίζουμε τον κώνωπα. Το πρώτο μέρος ολοκληρώθηκε όμορφα με το «Walk On» να στρώνει μπαλιά για το πρώτο encore με το άκουσμα του «One». To «Where The Streets Have No Name» αντίστοιχα άνοιξε τον δρόμο για το ξεθεωτικό «Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me» της δεύτερης επανάληψης με το «With or Without You» να με βρίσκει να σιγοτραγουδώ κι εγώ, υπερκαλυμμένος από τις ιαχές του πλήθους…
Δέκα χρόνια μετά, ένα εύλογο ερώτημα κρέμεται στην άκρη της γλώσσας μου.
Πότε άραγε θα ξανανιώσουμε αυτή τη λατρεμένη ανατριχίλα της ανταλλαγής συναισθημάτων που μονάχα η Μουσική Σκηνή γεννά μεταξύ δότη και παραλήπτη; Μεταξύ δημιουργού και πλήθους;
