Ο Thurston Moore μιλάει στην ATHENS VOICE

Ο ηγέτης των Sonic Youth, Thurston Moore, έχει αφήσει πίσω του τη Νέα Υόρκη, ένα μεγάλο μέρος από το παρελθόν της θρυλικής μπάντας και σίγουρα έχει αφήσει πίσω τη ζωή με την Kim Gordon. Εν έτη 2020 έχει μετακομίσει μόνιμα στο Λονδίνο, έχει στήσει το δισκογραφικό label Daydream Library Series, καθώς και την Ecstatic Peace κολεκτίβα που τρέχει και το ομώνυμο δισκάδικο και χώρο τέχνης στο Hackney, ενώ μουσικά, όπως μας είχε συνηθίσει μέχρι σήμερα, είναι ασταμάτητος. Με την εκλεκτή παρέα της Deb Googe (από τους My Bloody Valentine) στο μπάσο και τα δεύτερα φωνητικά, τον Jon Leidecker aka «Wobbly» (των Negativland) στα ηλεκτρονικά, τον James Sedwards στις κιθάρες και τον καλό του φίλο Steve Shelley από τους Sonic Youth στα τύμπανα, στις αρχές του Οκτώβρη επέστρεψε με το έβδομο και πιο φιλόδοξο album του. Επιπλέον, οι συγκυρίες είναι με το μέρος του γιατί ηχογράφησε το υλικό του «By The Fire» προκειμένου να κατακεραυνώσει τη ζωή στα social media και να μας ζητήσει να επανασυνδεθούμε με την ανθρώπινη πλευρά μας, με αποτέλεσμα, όταν ήρθε η πανδημία σαν παγκόσμια συνθήκη, ο ακροατής οδηγήθηκε ακριβώς σε αυτό που πραγματεύεται ο δίσκος.

Πιο επίκαιρος από κάθε προηγούμενο προσωπικό δίσκο του και με τα διεθνή μουσικά μέσα να εκθειάζουν τις νέες του συνθέσεις, στα 62 του, ο Thurston Moore επιστρέφει σε αυτό που πάντα έκανε καλά. Να επικοινωνεί σε ολόκληρο τον κόσμο την τέχνη του και να συζητάει για οτιδήποτε τον απασχολεί προκειμένου να αφυπνίσει τις δημιουργικές κοινωνίες κάθε μητρόπολης. H κουβέντα μας μέσω skype πήρε νωρίς πολιτικοκοινωνική κατεύθυνση και, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, ο –για πολλούς– «θρύλος» της αμερικάνικης ανεξάρτητης σκηνής στάθηκε για μία ακόμη φορά στο ύψος του.

Γεια σου Thurston, πώς είναι η ζωή στο Λονδίνο αυτές τις μέρες και πώς νιώθεις τώρα που επίσημα κυκλοφορεί εκεί έξω το νέο άλμπουμ;
Χαιρετισμούς από το Λονδίνο. Μπαίνουμε στο φθινόπωρο εδώ και κανονικά θα έπρεπε να είμαστε σε περιοδεία απόψε και να παίζουμε στην Αθήνα, αλλά ξέρεις πώς είναι τώρα με τον Covid…

Παρόλα αυτά, συνήθως όταν παίζεις live, είναι η ίδια μπάντα που ηχογράφησε το άλμπουμ;
Σε γενικές γραμμές ναι. Ο δίσκος είναι δημιούργημα της βασικής ομάδας που είναι η Deb Googe στο μπάσο και ο James Sedwards στην κιθάρα, ενώ ο Jem Doulton είναι στα τύμπανα, όταν ο Steve Shelley (που ηχογράφησε τα τύμπανα) δεν βρίσκεται στην Ευρώπη ή όταν η μπάντα δεν περιοδεύει την Αμερική. Επίσης ο Jon Leidecker των Negativeland από το San Francisco παίζει τα όποια περίεργα ηλεκτρονικά ακούγονται και στον δίσκο. Φοβερός τύπος ο Leidecker, παρουσιάζει το ραδιοφωνικό show των Negativeland, που είναι ολόκληρη σκηνή στο San Fran, ολόκληρη κοινότητα ακτιβιστών που σκοπός τους είναι να διακόπτουν τη ροή της mainstream κουλτούρας στα media με διάφορες δράσεις. Γνωριστήκαμε δύο χρόνια πριν, δουλεύοντας πάνω σε ένα πρότζεκτ με τον John Cage και συνδεθήκαμε έκτοτε. Έχουμε περιοδεύσει μαζί και τώρα είναι μέλος της μπάντας. Αυτοί είμαστε, εδικά δε σε αυτό τον δίσκο δεν είχαμε guest μουσικούς και στην ίδια χρονική περίοδο κάναμε όλα τα sessions που χρειάστηκε για να ηχογραφήσουμε.

Συνέπεσε με την πανδημία;
Όταν τελειώναμε τα sessions συνέβαιναν τα lockdowns ανά τον κόσμο. Η σχέση της πανδημίας με τον δίσκο είναι περισσότερο σε επίπεδο αισθητικής. Ήθελα να βγάλω ένα album που να εναντιώνεται σε όλο αυτό το τοίχος άγχους και προκλήσεων που καθημερινά υψώνονται στην ανθρωπότητα. Στόχος μου ήταν να βγάλω κάτι βαθύ αλλά και ευχάριστο για τον ακροατή. Έτσι όπως παράλληλα άλλαζε ο κόσμος, θεώρησα καθήκον μου να κυοφορήσω και να αφήσω ελεύθερο εκεί έξω το δημιούργημά μου σαν μια πράξη αντίστασης στην ακαταστασία και τον «θόρυβο» που προκαλούν η ζωή στα social media και οι πολιτικοί, που προσπαθούν υποσυνείδητα να μηδενίσουν την ψυχολογία της μάζας. Ήθελα να φτιάξω έτσι τον δίσκο ώστε να αναμετρηθεί με όλο αυτό, και με τον τρόπο που έστησα τη ροή του αλλά και το γενικότερο vibe του, καταλαβαίνω πόσο εν τέλει συνδέεται με ό,τι ζούμε. Κοινώς, δεν θα άλλαζα κάτι πλέον. Δεν θα ήθελα να έχει άλλο τίτλο, άλλο artwork ή άλλο vibe. Σίγουρα τα κομμάτια είναι συνθέσεις που είχα στο μυαλό μου για μεγάλο διάστημα πριν και σίγουρα είχα και αρκετά κομμάτια στο συρτάρι μου, αλλά αυτά που ολοκλήρωσα και περιλαμβάνει ο δίσκος ταίριαξαν νομίζω ακριβώς σε αυτό που ζούμε και σε αυτό που ήθελα να εκφράσω.

Θα πιαστώ από τη λέξη πολιτική, που είπες, για να σου αναφέρω πως πρόσφατα ζήσαμε στην Αθήνα την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Αρκετά από τα εναλλακτικά προφίλ μοίρασαν στα social media το κλασικό πλέον κομμάτι σας «Youth Against Fascism». Θα ήθελα τις σκέψεις σου.
Ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά για μένα η Χρυσή Αυγή είναι κάτι ανάλογο με τα κινήματα που υποστηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική. Ακολουθούν μια ατζέντα που εστιάζει στο να είναι το σύστημα υπό έλεγχο, ασκώντας πίεση ειδικά προς εκείνους που δημογραφικά και ιστορικά έχουν την κουλτούρα να στέκονται απέναντι στη διχόνοια και τη μισαλλοδοξία. Και ασφαλώς εγώ τάσσομαι ακριβώς απέναντι σε αυτά τα κινήματα και βάζω όλη μου την ενέργεια στο να τους διώξουμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Πιστεύω πως θα πρέπει να ενδιαφερόμαστε για όλες τις κινήσεις που γίνονται στο χώρο της τέχνης για να εναντιωθούν σε όλο αυτό, όπως το «Yοuth Against Facism», το κομμάτι που ηχογραφήσαμε στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της κυβέρνησης Bush του πρεσβύτερου. Μάλιστα πρόσφατα μας ζητήθηκε η άδεια ώστε να τυπωθούν οι στίχοι του τραγουδιού σε t-shirt, τα έσοδα από την πώληση των οποίων θα πάνε σε κάποιες πολιτείες των HΠΑ, όπου είναι σημαντικό να μεγαλώσει το ενδιαφέρον για τις αντιφασιστικές δράσεις. Αν πάμε πίσω στον χρόνο, αυτό το κομμάτι το έγραψα επηρεασμένος από τα κινήματα νέων που αντιδρούσαν στους χειρισμούς της κυβέρνησης με πορείες στην Ουάσινγκτον, ακούγοντας punk, hardcore, και κυρίως τη σκηνή της Dischord Records με μπάντες όπως οι Minor Threat, οι Rites Of Spring ή αργότερα οι Fugazi.

Ζούμε σε μια εποχή που προτεραιότητά μας είναι η «υγεία» του πλανήτη, χωρίς αυτήν καμία κοινωνική συνθήκη δεν θα έχει νόημα

 

Δεν είναι περίεργο που 40 χρόνια μετά ακόμα ασχολούμαστε πολιτικά με τα ίδια θέματα;
Έχεις δίκιο, αλλά αυτό που είναι ακόμα πιο περίεργο είναι πως άνθρωποι μεγαλύτεροι από εμάς, πίσω στα 60s, είχαν να εναντιωθούν σε γεγονότα όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ, που ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε ότι ήταν πόλεμος της Αμερικής και όχι του Βιετνάμ. Δεν νομίζω ότι πραγματικά η πλειοψηφία του αμερικάνικου λαού ήθελε αυτό τον πόλεμο, όπως και πριν από αυτόν, η ανθρωπότητα δεν επιθυμούσε τον φασισμό του Χίτλερ που ανδρώθηκε στη Γερμανία και την Αυστρία. Ιστορικά ο δυτικός κόσμος έχει κάνει αυτούς τους κύκλους, που αρχικά επιτρέπουν την ανάπτυξη της φασιστικής ιδεολογίας και έπειτα οδηγούν στην καταπολέμησή της, ώστε να βγαίνουν οι κοινωνίες πιο προοδευτικές ιδεολογικά. Ιστορικά έχουμε δει να παίζεται αυτό το πινγκ πονγκ με τις ακραίες θέσεις και από δεξιά και από αριστερά, ένας πόλεμος ακραίων τάσεων που δεν καταφέρουν να βρουν μια μέση λύση. Σήμερα, όμως, όλα αυτά είναι πολύ πιο ευδιάκριτα. Ζούμε σε μια εποχή που προτεραιότητά μας είναι η «υγεία» του πλανήτη, χωρίς αυτήν καμία κοινωνική συνθήκη δεν θα έχει νόημα – αν δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε ή να πιούμε νερό. Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο και μετατρέπεται σε ζήτημα μείζονος σημασίας για την ανθρωπότητα. Την ίδια στιγμή, βέβαια, σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ η πλειοψηφία τουλάχιστον των ανθρώπων που συναναστρέφομαι και βλέπω στους δρόμους της Νέας Υόρκης θέλουν να ζήσουν σε αρμονία, και συνεπώς η ιδέα του να βρίσκεται στην εξουσία ένα κόμμα που βασίζει τη δύναμή του στις δηλώσεις μίσους απέναντι στα άλλα, νομίζω ότι μετατρέπεται σιγά-σιγά σε μειοψηφική. Αυτό που συνέβη είναι ότι παγιδευτήκαμε σε μία συνθήκη αυτο-εξαπάτησης (σ.σ. deception) όπου αρχικά πιστέψαμε πως ήταν αστείο και ότι δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος σαν τον Τραμπ να κυβερνήσει – κι ενώ κανένας δεν το πάλευε μέχρι τελευταία στιγμή, τελικά να που συνέβη. Και όχι μόνο σε εμάς. Υπάρχουν αρκετές χώρες ανά τον κόσμο που ζουν αντίστοιχες καταστάσεις. Όπως εσείς στην Ελλάδα. Όταν διάβασα χρόνια πριν για την άνοδο της Χρυσής Αυγής, σκεφτόμουν...

Ότι αυτό το κακό αστείο είχε παρατραβήξει…
Ακριβώς. Και προσπαθούσα να αναλογιστώ πως η κοινωνία αφέθηκε και πως αυτοί οι τύποι βρέθηκαν «καλεσμένοι» στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας σας. Τέτοια περιστατικά είναι πραγματικά δύσκολα να τα αντιμετωπίσει μια κοινωνία και το βλέπεις παντού, στην Ιταλία, στη Γαλλία με τους Λεπέν. Για μένα η λύση είναι απλή. Είτε παίρνεις στα σοβαρά την πολιτική και έστω και την τελευταία στιγμή ενεργοποιείσαι και παλεύεις για τα πιστεύω σου, όπως γίνεται στην Αμερική με περιπτώσεις νέων ανθρώπων στο Κογκρέσο, όπως η Alexandria Ocasio Cortez, ή αφήνεσαι και βλέπεις την άλλη μεριά με «τη ρητορική του μίσους» (σ.σ. «hate speech») να υψώνει ανάστημα και τελικά να βρίσκει υποστηρικτές. Είναι απίστευτο και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί κάποιος να τους υποστηρίξει; Δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει. Ίσως, υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν «ok» όταν βλέπουν να εφαρμόζονται τακτικές ανάλογες με αυτές του bullying στα σχολεία, ακόμα και αν αυτό για τους περισσότερους σαν σκέψη και πράξη είναι τρομακτικό. Παρόλα αυτά, είμαι αισιόδοξος, θεωρώ ότι οι ακραίες περιπτώσεις είναι μειοψηφία και θέλω να ελπίζω ότι θα έρθουν αλλαγές.

Ίσως ακουστεί περίεργο, αλλά για μένα η Χρυσή Αυγή είναι κάτι ανάλογο με τα κινήματα που υποστηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική. 

 

Ναι, και εμείς εδώ κάτι τέτοιο καταλαβαίνουμε…
Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις. Παρατηρώ ότι η μεριά του Τραμπ αναπτύσσει τελευταία νέα ρητορική και προσπαθούν να δημιουργήσουν μία κατάσταση όπου απλά δεν θα υποχωρούν, δεν θα παραδώσουν την εξουσία ακόμα και αν χάσουν. Και σε αυτή την περίπτωση θα συμβεί αυτό που ονομάζουμε, συγγνώμη για τη έκφραση, «A shit show».

Κυριολεκτικά. Αναρωτιέμαι αν ήταν οι πολιτικές εξελίξεις ή οι καλές σχέσεις των Sonic Youth με την Ευρώπη που σε έκαναν να μετακομίσεις στο Λονδίνο.
Νομίζω, πάντοτε ήμουν φίλος της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Είμαι αμερικανός πολίτης, ζω στο Λονδίνο αρκετά χρόνια τώρα και η απόφασή μου ήταν τελείως προσωπική. Από την άλλη γρήγορα ανέπτυξα την επαγγελματική μου δραστηριότητα εδώ, απολαμβάνω την παρέα και τη δημιουργία νέων μουσικών. Έφτιαξα εδώ την μπάντα που πήρε το όνομά μου και η μουσική μου δραστηριότητα είναι κυρίως αυτή η μπάντα, αλλά έχω άπειρα καλλιτεχνικά μέτωπα ανοιχτά, από σχήματα αυτοσχεδιασμού, πειραματικά, noise…

Γράφεις αρκετά τελευταία, έχεις και το δισκάδικό σου...
Ναι, γράφω αρκετά, εκδίδω αρκετά. Στα εκδοτικά εγχειρήματα με βοηθάει και η σύντροφός μου και έχουμε και αυτόν τον χώρο τέχνης και κοινωνικής συναναστροφής, κάτι σαν σημείο συνάντησης, που λέγεται Ecstatic Piece Library. Mεταχειρισμένοι δίσκοι, βιβλία και αντικείμενα που θεωρούμε ότι κουβαλάνε good vibrations. Στην αυλή του χώρου συμβαίνουν παζάρια ή μουσικά εργαστήρια ή μια ωραία συνάντηση ανταλλαγής δίσκων με δυνατούς συλλέκτες που αναμένω πώς και πώς.

Σου λείπει η Νέα Υόρκη, δεδομένου ότι είναι η πόλη που έζησες περισσότερο με όλη την καλλιτεχνική επανάσταση που έφεραν στα 80s - 90s οι Sonic Youth;
Νομίζω ότι η σκηνή της Νέας Υόρκης που μεγάλωσα στα τέλη των 70s αρχές των 80s, ήταν καθαρά μια εμπειρία ζωής βγαλμένη από τους δρόμους της πόλης. Λίγο πιο μετά, στα μέσα των 80s, ξεκινήσαμε να περιοδεύουμε διεθνώς και ίσως χάσαμε την επαφή, αλλά την κουλτούρα και την ενέργεια που είχε η Νέα Υόρκη στις πρώτες μέρες μας δεν τη συναντάς πια. Αυτή η πόλη είναι γεμάτη αλλαγές και με ασταμάτητη ροή από τη μία γενιά στην επόμενη.

Όπως και το Λονδίνο, δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε σε επίπεδο μουσικής διαδραστικότητας. Τι λες;
Έτσι ακριβώς. Νομίζω αρκετές μητροπόλεις ήταν καταδικασμένες στο να εστιάσουν στην οικονομική ανάπτυξη, μετά από τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στα τέλη των 70s, αρχές 80s. Ειδικά και λόγω της ανάπτυξης της βιομηχανίας της τεχνολογίας. Ξαφνικά η αγορά ακινήτων έδωσε τη θέση της στους κλάδους της τεχνολογίας γιατί είχαν μεγαλύτερη απόδοση. Πρόσθεσε και την προσβασιμότητα όλων στο ίντερνετ και κάπως έτσι χάθηκε η ανάγκη των ανθρώπων να ζήσουν ή να δημιουργήσουν οποιαδήποτε μορφή τέχνης στους δρόμους μιας πόλης. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το έκαναν κάποτε. Τώρα ο καθένας ανάλογα με τα ερεθίσματά του δημιουργεί από οπουδήποτε. Μιλούσα μόλις χτες με έναν φίλο μουσικό μέσω skype, που γράφει μουσική από μία βουνοκορφή στη Βόρεια Ισπανία. Αυτό δεν θα ήταν εφικτό στα 80s έτσι δεν είναι; Ούτε θα είχες εμάς να επωφελούμαστε της τεχνολογίας και να κάνουμε αυτή την ωραία κουβέντα. Θυμάμαι, μικρός, η ιδέα του να έχω ένα τηλέφωνο με κάμερα ήταν βγαλμένη από τη διαστημική εποχή. Και όμως τώρα το έχουμε και μάλιστα σε πολύ πιο εκλεπτυσμένη μορφή. Είμαι ενθουσιασμένος που ζω στην εποχή που μπορούμε να απολαμβάνουμε τεχνολογία αυτού του επιπέδου, ειδικά την χρονιά αυτή του 2020, που είμαστε αναγκασμένοι να διαχειριστούμε την πίεση αντικοινωνικότητας, απόστασης και απομόνωσης, αλλά που παράλληλα εγώ και εσύ καταφέρνουμε να κάνουμε αυτή την συζήτηση τώρα.

Κι αυτό είναι που σου πρόσφερε ο νέος, πολύ καλός δίσκος σου. Την επικοινωνία με ανθρώπους από κάθε γωνιά του πλανήτη…
Γιατί ακριβώς αυτό είναι το κόνσεπτ του δίσκου. Nα ξαναβρεθούμε όλοι «δίπλα στη φωτιά» (σ.σ. ο δίσκος λέγεται «By The Fire»), όπως στα κάμπινγκ. Να επικοινωνήσουμε τις ανθρώπινες ιστορίες μας στέλνοντας σήματα καπνού, ό,τι και αν σημαίνει αυτό σήμερα. Nα κάνουμε skype, Zoom και όλα αυτά. Και μπορεί να υπάρχουν όλες αυτές οι εταιρείες που βγάζουν λεφτά από την επικοινωνία μας και εμείς να γκρινιάζουμε για την ανισορροπία του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, το ότι επικοινωνούμε και μάλιστα με τόσο ουσιαστικό τρόπο.

Βοηθάνε και τα μηνύματα που αφήνει ο δίσκος σου. Συναντάμε από straight up rock στιγμές, όπως αυτή του «Hashish», μέχρι το χαοτικό - ψυχεδελικό 16λεπτο «Locomotives». Συνδυασμός που συνοψίζει έτσι και αλλιώς την πορεία σου τόσα χρόνια…
Αυτό είναι το αφήγημα. Ξεκινάω με το αυτό το χαρούμενο Sonic rock vibe (σ.σ. «Hashish») που γίνεται πιο στοχαστικό και μετά πιο πειραματικό και πιο σκοτεινό, και κλείνει με τον πιο εκστατικό κιθαριστικό - ορχηστρικό τρόπο που θα μπορούσε. Ήθελα να αναπτύξω μοτίβα με πληροφορία και χρώματα και μετά να τα αφήσω να σβήσουν μέσα σε σύννεφα μελωδιών, αρμονίας και αστεριών. Για μένα ο τρόπος που μπήκαν στη σειρά τα κομμάτια ήταν σαν να γράφω βιβλίο, ήταν η ροή που ήθελα να έχει. Και όταν τελείωσε ήθελα να βγει άμεσα. Γιατί συνέβαινε όλο αυτό με την πανδημία και όσο περισσότερες φωνές υψώνονται από τον χώρο της τέχνης αυτή την εποχή τόσο το καλύτερο. Είναι ευθύνη των μουσικών να σταθούν όρθιοι και όσο πιο δυνατοί μπορούν αυτή την εποχή. Και πίστεψέ με έχω ακούσει πολλούς δυνατούς δίσκους τελευταία που έχουν ανεβάσει τον πήχη.

Μου φαίνεται απίστευτο ότι λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα, θα έχουμε την έχουμε την τύχη ο –πάντα επιλεκτικός– Thurston Moore να μας δώσει νέα μουσικά tips. Για πες μας τι καλό ακούς, νιώθεις τελευταία;
Χα, χα, ok, λοιπόν. Είναι μια γυναίκα δημιουργός από τη Σκωτία, το όνομά της είναι Rachel Aggs, παίζει σε πολλές διαφορετικές μπάντες (μία από αυτές είναι και οι Trashkid) αλλά πρόσφατα κυκλοφόρησε σε ένα μικρό ανεξάρτητο label τη δική της μουσική, ηχογραφήσεις με ήχους της φύσης από ένα μικρό νησάκι στη Σκωτία όπου παίζει βιολί και τραγουδάει. Στα αυτιά μου αυτός ο δίσκος είναι σοβαρή καλλιτεχνική δήλωση. Κάτι τέτοιο νιώθω τελευταία. Επίσης, μια ακόμη μπάντα από το Λονδίνο, οι Big Joanie, που μόλις κυκλοφορήσαμε στη δική μας «Daydream Library» ετικέτα. Πρόκειται για τρεις γυναίκες που αυτοπροσδιορίζονται σαν afro punk και ο δίσκος τους λέγεται «Sistahs». Εκρηκτικό. Και είναι ακόμα αρκετοί δίσκοι που μου αρέσουν αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω τον χρόνο να δεθώ μαζί τους. Έχουμε ένα μικρό label εδώ αλλά μακάρι να είχα βαθιές τσέπες και να μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε όλη τη σπουδαία νέα μουσική που ανακαλύπτουμε κάθε μέρα. Κασέτες, cds, βινύλια...

Και να φανταστείς πως δεν έχουμε ακούσει ακόμα όλη τη μουσική που σκαρώνουν τα ταλέντα του κόσμου μέσα στην πανδημία...
Ω, ναι. Σίγουρα έχουμε να ακούσουμε απίστευτη μουσική τους μήνες που έρχονται. Με έχει ενθουσιάσει και η νέα μουσική κοινότητα που συγκεντρώνεται πλέον μέσα στην πλατφόρμα Bandcamp. Ειδικά με αυτά τα Bandcamp Fridays, πιάνω τον εαυτό μου να σκρολάρω ασταμάτητα σε όλες αυτές τις σελίδες με όλα τα διαφορετικά είδη. Αυτοί οι τύποι στο Bandcamp κάνουν φοβερή δουλειά και συνδέουν πολλά, διαφορετικά και ανεξάρτητα μουσικά είδη από όλο τον κόσμο. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει υπάρξει ποτέ πιο ενθουσιασμένος για τη νέα μουσική που υπάρχει εκεί έξω.