Συνέντευξη: Η Róisín Murphy μιλάει για το νέο της άλμπουμ «Róisín Machine», τη ζωή της, το στιλ, τους Moloko, την Ελλάδα.
Γεμάτο ευφορικά, disco, ανθεμικά τραγούδια, το άλμπουμ «Róisín Machine» μάς υπενθυμίζει πόσο πολύ μας έχουν λείψει οι ωραίες, σχεδόν ατελείωτες νύχτες στα clubs, και με κολλητικά singalong ρεφρέν, κερδίζει μια θέση στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2020. Έχοντας διαγράψει μια πορεία 25 ετών γεμάτη μουσική, μόδα και εικαστικές περιπλανήσεις, η Róisín Murphy, η Ιρλανδή τραγουδοποιός που άφησε εποχή με τους Moloko, κι επαναπροσδιόρισε την electronica, συζητά για τη μουσική, τη ζωή της, τη σχέση της με το στιλ και θυμάται ιστορίες που της έχουν συμβεί.
Ακούω συνέχεια το «SomethingMore». Πώς διάλεξες αυτόν τον τίτλο;
Στην πραγματικότητα γράφτηκε για εμένα από την Amy Douglas η οποία είχε συνεργαστεί κάποιες φορές και με τον DJ Parrot (aka Crooked Man), τον βασικό συνεργάτη μου στο «Róisín Machine». Ήθελα κάπως να διώξω όλη την καταπίεση από μέσα μου, έτσι της ζήτησα να γράψει ένα τραγούδι για εμένα, κάτι που δεν το είχα ξανακάνει στο παρελθόν, να ζητήσω δηλαδή από κάποιον άλλον να γράψει ένα τραγούδι για εμένα. Παρόλα αυτά, της ζήτησα να γράψει ένα τραγούδι που θα μιλάει για κάτι άλλο ή για κάτι περισσότερο ή για μια ανάγκη που συνέχεια μεγαλώνει. Περάσαμε από διάφορα στάδια και διάφορες εκδοχές, για να καταλήξει στην τελική, την κατά κάποιο τρόπο μελαγχολική του εκδοχή…
Τι ελπίζεις να αποκομίσουν οι fansαπό αυτό το άλμπουμ;
Είναι ένας δίσκος που προέρχεται από ένα φυσικό ξεκίνημα. Βασικά ο DJ Parrot είναι κάποιος που γνωρίζω σε όλη τη μουσική μου πορεία, συνεπώς είναι σαν οικογένεια κατά κάποια έννοια, θα έλεγα πως σίγουρα στον τομέα της μουσικής είναι κομμάτι της ζωής μου. Από τα 19 μου, που μετακόμισα στο Σέφιλντ, ήταν συνεχώς δίπλα μου στη ζωή, συνεπώς είναι σαν ένας υπέροχος ολοκληρωμένος κύκλος τόσο για εμένα όσο και για εκείνον, που φτάσαμε σε αυτό το σημείο και βγάλαμε αυτόν τον δίσκο. Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε να φτιάξουμε αυτόν τον δίσκο 10 χρόνια πριν, και πιστεύω πως πάντα κατά κάποιο τρόπο είχε να κάνει με την αναθεώρηση, με το να κοιτάξουμε τι έχουμε χάσει μέσα σε αυτόν τον πολιτισμό και τι μπορούμε να ανακτήσουμε από αυτόν, τι ήταν αυτό που μας έφερε εξαρχής σε αυτό το σημείο, σε αυτόν τον παγκόσμιο πολιτισμό, σε αυτή τη χορευτική μουσική…
Τι σε ενέπνευσε περισσότερο κατά τη διαδικασία των ηχογραφήσεων του «Róisín Machine»;
Το να διεγείρω την περιέργεια για διάφορα πράγματα, να επιδίδομαι σε συγκεκριμένες μουσικές ζώνες για λίγο, είτε σε συγκεκριμένα είδη ταινιών και σε συγκεκριμένους σκηνοθέτες, ή να ανακαλύπτω πως είχα εμμονή με το wrestling για κάποιο διάστημα. Έχω βρεθεί μέσα σε και έξω από τόσα πράγματα τα τελευταία δέκα χρόνια...
Μετακόμισες στο Μάντσεστερ στην ηλικία των 12. Τι σημαίνει αυτή η πόλη για σένα;
Μετακόμισα στο Μάντσεστερ στην ηλικία των 12 μαζί με την οικογένειά μου, όπου παρέμειναν μέχρι τα 19 και μετά έφυγα στο Σέφιλντ. Για εμένα ήταν μία πολύ καλή κίνηση, όχι όμως και για την οικογένειά μου που ήταν πολύ δύσκολα. Στην ηλικία των 15 είχα αποφασίσει να μείνω στο Μάντσεστερ, ακόμα κι αν η οικογένειά μου ακολουθούσε άλλη κατεύθυνση. Όλο αυτό είχε σχέση με τη μουσική μου, καθώς είδα διάφορα μουσικά σκηνικά και είχα υπέροχους φίλους που ήταν και αυτοί στον χώρο της μουσικής. Είχα αρχίσει να «χτίζω» τον εαυτό μου και δεν ήθελα να γυρίσω πίσω στην Ιρλανδία, ήθελα απλά να μείνω εκεί και να νιώσω τα vibes της πόλης. Ευτυχώς, στα 15 μου, έμεινα μαζί με έναν φίλο μου και τη μητέρα του, κι όταν μου δόθηκε αργότερα η ευκαιρία, στα 16, είχα το πρώτο μου μικρό διαμέρισμα με χρήματα από την κυβέρνηση. Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα στη ζωή μου, ήμουν απλώς περίεργη, βάζοντας τον εαυτό μου σε διάφορες καταστάσεις, όπως και τώρα. Στάθηκα τυχερή, με διάφορους τρόπους. Ειδικά το ότι η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου εκείνη την περίοδο ήταν σε θέση να δίνει χρήματα (για το διαμέρισμα). Πλέον είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, είναι δύσκολο να έχεις πρόσβαση σε τέτοιου είδους βοήθεια, όπως είχα εγώ. Δεν δίνονται πια χρήματα στα παιδιά ώστε να μπορούν να έχουν το δικό τους διαμέρισμα. Πλέον, τους βάζουν σε κοινόβια-εστίες, είτε σε ανάδοχες οικογένειες ή οτιδήποτε… Φαντάζομαι, λοιπόν, πως το Μάντσεστερ αναζωογόνησε αυτό το πνεύμα ανεξαρτησίας και ήξερα ότι είχα βρει ένα είδος «πρόσκλησης» όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική στο Μάντσεστερ.
Δεν είμαι πάντα το πιο στιλάτο άτομο σε έναν χώρο, αλλά ντύνομαι με τον ίδιο τρόπο που γράφω και μουσική, προσπαθώ να είμαι δημιουργική.
Ποιες ήταν οι φιλοδοξίες σου στην εφηβεία ή νωρίτερα;
Το να είμαι δημιουργική, το να γίνω καλλιτέχνης.
Πιστεύω πως πάντα είχες την πρόθεση να είσαι οπτικά επιβλητική. Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε ενέπνευσαν στο οπτικό σού κομμάτι;
Ναι, η Σίντι Σέρμαν ήταν πιθανότατα η μεγαλύτερη έμπνευση. Όταν την είδα για πρώτη φορά στα 13 μου στην τηλεόραση, μιλούσε για τη δουλειά της και έδειχναν διάφορες εικόνες, ένιωσα κάπως ανακούφιση, αφού δεν ήμουν η μόνη «τρελή» γυναίκα εκεί έξω που της αρέσει να «παίζει» με τα αρχέτυπα του φεμινισμού και άλλα. Είναι σαν μια παιδική χαρά, η ευχαρίστηση του να παίζεις με αρχέτυπα. Είχα αυτό το αίσθημα της ευχαρίστησης για το οτιδήποτε από τότε που ήμουν μικρό παιδί…
Να φανταστώ είναι ακόμα μέντοράς σου;
Ναι! Είδα και μια μεγάλη έκθεση, πριν ένα χρόνο στην γκαλερί ενός φωτογράφου, για το έργο της καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Ήταν απίστευτο!
Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο «τελετουργικό» που ακολουθείς πριν από κάθε σου εμφάνιση;
Ναι, περίπου… Έχω έναν υπέροχο συνεργάτη, από το crew, με τον οποίο περνάμε πολλές ώρες πριν το show, ήσυχα, ετοιμάζοντας τα ρούχα, το make up και τα μαλλιά μου για το πρώτο outfit. Θα κάνω αρκετές φωνητικές και χορευτικές ασκήσεις και μετά όταν φτάνει η μπάντα θα αράξουμε όλοι μαζί για 15-20 λεπτά περίπου πριν ανέβουμε στη σκηνή…
Ποια είναι η πιο περίεργη συναυλία που έχεις δώσει;
Πιθανόν, χρόνια πριν, όταν κάποιος μας έκλεισε για το Λας Βέγκας. Πήγαμε, λοιπόν, στο Λας Βέγκας και βρεθήκαμε σε ένα τρελό πάρτι. Παρόλα αυτά ανεβήκαμε στη σκηνή, και η μουσική από γρήγορη, έντονη άλλαξε σε πιο jazz ρυθμούς, με αποτέλεσμα ο κόσμος να φεύγει κατά εκατοντάδες. Ήρθε, λοιπόν, ο promoter και μας ικέτευσε να σταματήσουμε το σόου και να κατέβουμε από τη σκηνή. Ωστόσο μας πλήρωσε και κάπως έτσι φύγαμε, ίσως λίγο σοφότεροι…
Οι Moloko αποτελούν επιρροή για πολλούς νέους καλλιτέχνες. Τι αναπολείς από τα 90s;
Ήταν μερικά πολύ δυναμικά χρόνια για μένα… το όλο νόημα ήταν η αγάπη, και το γεγονός ότι ήμουν ερωτευμένη με τον Mark Brydon και ότι αυτός ήταν ερωτευμένος με μένα… Γυρίζαμε τον κόσμο, που ήταν τεράστιο προνόμιο για εμένα. Φαντάσου ένα νεαρό κορίτσι να έχει τη δυνατότητα να κάνει όλα αυτά, να ανακαλύπτει νέους ανθρώπους, καινούργια μέρη, διαφορετικούς πολιτισμούς, και όλα τα υπέροχα πράγματα που ήρθαν. Ήταν πραγματικά καταπληκτικά. Δεν χρειάστηκε ποτέ να συμβιβαστούμε, είχαμε δίκαιη αντιμετώπιση από την εταιρεία, μας έδειχναν σεβασμό οι άνθρωποι γύρω, μας φρόντιζαν πολύ… Ήταν τέλεια!
Έχεις κερδίσει σε μεγάλο βαθμό την προσοχή και τον θαυμασμό όσον αφορά στο στιλ σου. Πώς ορίζεις το στιλ;
Δεν μπορώ να το ορίσω. Εξακολουθώ να το ψάχνω. Όπως και σε οτιδήποτε κάνω, έχω περιέργεια για νέα πράγματα. Αλλά δεν έχω κάποιο μήνυμα ή κάποιο χειροπιαστό «πιστεύω» για το τι είναι στιλ. Είμαι σαφώς ανοιχτή στο να με εκπλήξει κάποιος με κάποιο στιλ που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλη, παντού βλέπω στιλ. Χρησιμοποιώ πολύ τα μάτια, πάντα προσπαθούσα να τα έχω όσο πιο ανοιχτά γίνεται. Πάντα υπήρχαν τριγύρω διάφορα ερεθίσματα ανά διαφορετικές εποχές. Οπότε υπήρξε μια όσμωση όλων αυτών των διαφορετικών ερεθισμάτων. Εννοώ πως ποτέ δεν χρειάστηκε να μάθω, για παράδειγμα, τα ονόματα των χρωμάτων, ποιες είναι οι αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου, ή για τα διάφορα είδη ρούχων την προέλευσή τους και σε ποια εποχή ανήκουν. Όπως επίσης, όταν ήμουν παιδί, είχα εμμονή με τις ταινίες, ακόμα και με τις ασπρόμαυρες, μπορούσα να δω τρεις, τη μια μετά την άλλη… Από τις οποίες έμαθα, για παράδειγμα, πώς ήταν ένα φόρεμα στα 30s ή στα 60s, ή πως ήταν ένα βικτωριανό φόρεμα. Πάντα προσπαθώ να κοιτάζω τριγύρω να δω τι υπάρχει. Δεν είμαι πάντα το πιο στιλάτο άτομο σε έναν χώρο, αλλά ντύνομαι με τον ίδιο τρόπο που γράφω και μουσική, προσπαθώ να είμαι δημιουργική. Δεν υπάρχουν κανόνες. Απλά μου αρέσει η αλλαγή, όπως επίσης μου αρέσει να βλέπω πώς αλλάζει και η στάση του κόσμου, κάθε φορά που αλλάζω τον τρόπο που ντύνομαι. Είναι κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, κάτι σαν ένα είδος κοινωνικού πειράματος.
Τι κάνεις για να επαναφορτίσεις τις δημιουργικές σου μπαταρίες;
Χμ, τις δημιουργικές μου μπαταρίες! Θα έλεγα ερευνώντας και μαθαίνοντας για διάφορα νέα πράγματα που κινούν την περιέργειά μου. Για παράδειγμα, μπορεί να σηκωθώ το πρωί και να αποφασίσω ότι θέλω να ψάξω να μάθω για το wrestling στη δεκαετία του 1970; Αυτό κάνω κατά κάποιο τρόπο, ζω τη ζωή έχοντας περιέργεια και εξερευνώντας συνέχεια διάφορα πράγματα που υπάρχουν τριγύρω… Ξέρεις, δεν χρειάζεται να πας σε κάποια βιβλιοθήκη ή σε κάποιο συγκεκριμένο κολλέγιο για να έχεις πρόσβαση σε πράγματα που μπορούν να αποτελέσουν κατάλληλες πηγές και να τροφοδοτήσουν τη δουλειά σου.
Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα στη ζωή μου, ήμουν απλώς περίεργη
Τι έκανες κατά τη διάρκεια του lockdown;
Κατά κύριο λόγο, έγραφα μουσική. Όπως επίσης έκανα και φιλμάκια για τους θαυμαστές μου.
Θυμάσαι ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;
Ναι, ήταν το «Live To Tell» της Madonna.
Θυμάσαι το πρώτο σου ταξίδι στην Ελλάδα;
Ναι, ήταν φανταστικό! Ο τότε σύντροφός μου, με τον οποίο μέναμε μαζί, ήταν φοιτητής αρχιτεκτονικής, και με πήρε σε μια περιοδεία αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη. Φύγαμε για 6 εβδομάδες. Διασχίσαμε οδικώς όλη τη Γαλλία, λίγο την Ισπανία, μέχρι κάτω την Ιταλία και καταλήξαμε στην Αθήνα. Είχαμε συμφωνήσει με έναν φίλο ότι θα τον συναντούσαμε την τάδε μέρα και την τάδε ώρα κάτω από τον Παρθενώνα. Και όντως τα καταφέραμε! Ήταν εκεί και μας περίμενε. Έπειτα, πήγαμε σε ένα πανέμορφο μικρό νησί να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από την αρχιτεκτονική, όπου βρήκαμε μια κυρία που θα μας νοίκιαζε ένα δωμάτιο. Ήταν πολύ πιο ακριβό σε σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει να δίνουμε, αλλά αυτή η βίλα ήταν χτισμένη πάνω στην αμμουδιά, μπροστά στη θάλασσα, σε μια υπέροχη παραλία. Δεν περιμένω να βρω ξανά κάτι παρόμοιο, οπότε κάθε τόσο σκέφτομαι να επιστρέψω σε αυτό το ελληνικό νησάκι. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Ήταν οι πιο «αγνές» διακοπές που έκανα ποτέ. Όπως, επίσης έχω πάει και στη Λέσβο μαζί με τη μητέρα μου, η οποία όπου βρισκόμασταν φρόντιζε να υπενθυμίζει ότι είμαστε μητέρα και κόρη. Καταλαβαίνεις, επειδή ήμασταν στη Λέσβο… Ήταν, όμως, οι πιο φυσιολατρικές διακοπές που κάναμε ποτέ. Ήταν όλα υπέροχα. Και πέρα απ’ όλα αυτά, λατρεύω το να βρίσκομαι στην Ελλάδα. Λατρεύω το ελληνικό κοινό.
Τι έχει αλλάξει για εσένα από το ντεμπούτο άλμπουμ «RubyBlue» και το 2005;
Απέκτησα παιδιά. Έχω αλλάξει, οπότε... παλιότερα όταν έφευγα από αυτό τον τρελό ενθουσιασμό κι όλους αυτούς τους ανθρώπους, γυρνούσα σπίτι, σε έναν κρύο και σκοτεινό χώρο, που έπρεπε να προσαρμοστώ. Τώρα πλέον γυρίζοντας από τον έξω «τρελό» κόσμο, βρίσκω την ίδια «τρέλα» να επικρατεί και στο σπίτι, δεν υπάρχει πια διαφορά, χαχά! Είναι σαν να πηγαίνεις από το ένα σόου στο άλλο. Το λατρεύω αυτό.
Ώρα να φιλοσοφήσουμε. Ποιο είναι το σημαντικότερο «μάθημα» που έχεις πάρει στη ζωή; Αν γυρνούσες πίσω στον χρόνο, ποια θα ήταν η συμβουλή που θα έδινες τον 20χρονο εαυτό σου; Τι θα ήταν αυτό που θα ευχόσουν να γνώριζες νωρίτερα στην καριέρα σου;
Δεν υπάρχει κάτι που θα ευχόμουν να το γνώριζα, ίσως υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσα να τα γνώριζα, αλλά όλα είναι σαν μια συνεχής ανακάλυψη, αυτό είναι όλο το νόημα, το να είσαι ικανή να παίρνεις αποφάσεις. Κάπως έτσι γίνεσαι δυνατή και γενναία. Προσπαθώ να δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται και να χρησιμοποιώ το ένστικτό μου τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά μου! Δεν θα το αλλάξω αυτό!
14°
