Μουσικη

Mikro

Come back στο Χυτήριο

Χρήστος Διαμαντής
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης

Συνέντευξη :Μαρία Μανωλέλη

Μετά από χρόνια απουσίας οι Mikro ανανεωμένοι και γεμάτοι ενέργεια επιστρέφουν με νέα μέλη, νέα τραγούδια και νέο album. Mας σύστησαν την Chloe Ann, την καινούρια τους τραγουδίστρια και τον Χρήστο, το νέο τους drummer και δέκα λεπτά πριν το live τους μίλησαν μαζί μας για την επιστροφή τους στη μουσική σκηνή.

Οι Μikro νοσταλγούν τον πλανήτη happy ή είναι έτοιμοι για εντελώς διαφορετικά πράγματα;

Είμαστε έτοιμοι για διαφορετικά πράγματα! Δε θέλουμε να επαναλαμβανόμαστε, σήμερα θα παίξουμε κυρίως καινούρια τραγούδια για να φανεί και στον κόσμο αυτό. Δε θα παίξουμε τον πλανήτη happy. Δεν ξεχνάμε το παρελθόν και εννοείται ότι το έχουμε μέσα στην καρδιά μας όπως και υλικό από τα παλιά, όμως είμαστε έτοιμοι για νέα γνωριμία με το κοινό.

Σε μια εποχή που βλέπουμε συχνά διαφορετικούς ήχους να παντρεύονται, και μουσικούς από διαφορετικά είδη να συνεργάζονται, εσείς σκέφτεστε κάποιον τέτοιο πειραματισμό;

Αν είναι πειραματισμός μας ενδιαφέρει. Αν είναι κάτι που έχει ξαναγίνει και το έχουμε ακούσει ξανά έτσι ή κάπως έτσι τότε όχι. Είμαστε κατά της επανάληψης, προσπαθούμε πολύ για αυτό. Η ηλεκτρονική μουσική έχει να δώσει πάρα πολλά πράγματα γιατί είναι ένας καμβάς τεράστιος. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χρώματα της ροκ σκηνής, της τζαζ… να κάνεις ένα παζλ.

Πως είναι να έχεις ηλεκτρονικό σχήμα στην ελληνική μουσική σκηνή;

Δύσκολο. Το ελληνικό κοινό έχει ροκ καταβολές. Η ηλεκτρονική σκηνή είναι σχετικά καινούρια στην Ελλάδα και ο κόσμος θέλει λίγο ακόμα χρόνο να την αγκαλιάσει με όλα της τα συν και τα πλην. Για παράδειγμα στην ηλεκτρονική μουσική υπάρχει προ-ηχογραφημένο υλικό. Έτσι είναι παντού και οι Depeche Mode έτσι παίζουν και ο Moby έτσι παίζει. Το ελληνικό κοινό δεν είναι εξοικειωμένο με κάτι τέτοιο, έχει συνηθίσει να βλέπει τον μπασίστα, τον drummer και τους υπόλοιπους μουσικούς να παίζουν εκείνη την ώρα στη σκηνή. Εμείς για να το κάνουμε αυτό θα έπρεπε να είχαμε σαράντα μουσικούς on stage,καλά θα ήταν βέβαια αλλά δεν υπάρχει το budget… Νομίζω πως το ελληνικό κοινό είναι πιο δεκτικό απ’ ότι ήταν πριν δέκα-δεκαπέντε χρόνια αλλά ακόμα χρειάζεται να περάσει καιρός για να είναι η ηλεκτρονική μουσική ευρύτερα αποδεκτή.

Όταν είστε στη σκηνή σας αρέσει να βλέπετε το κοινό να ακούει προσεκτικά αυτές τις συνθέσεις ή να χορεύει και να διασκεδάζει; Και τα δύο είναι δύσκολα στοιχήματα αλλά πιο σας φαίνεται πιο ενδιαφέρον;

Chloe Ann: Και τα δύο είναι ωραίο να συνδυάζονται αλλά το πάρτι και τα συναισθήματα της χαράς είναι νομίζω το πιο ισχυρό.

Νίκος: Είναι ένα αλισβερίσι ενέργειας, έτσι το βλέπουμε. Δίνεις στο κοινό και παίρνεις από αυτό καταλήγοντας σε ένα πάρτι συναισθημάτων.

n

n


Η δημοσιογράφος Φώφη Τσεσμελή, fan των Mikro, μοιράστηκε μαζί μας την έκπληξη που ένιωσε πρωτοακούγοντας το γκρουπ πριν από δεκάξι χρόνια…

Θυμάμαι τότε έγραφα στο Freeze. Κι όλοι οι φίλοι και γνωστοί από το χώρο της δισκογραφίας, κι όχι μόνο, μιλούσαν γι’ αυτό το γκρουπάκι που έσκασε από τη Θεσσαλονίκη και τους είχε ενθουσιάσει όλους… Τον Γενάρη του 1998 έφτασε στο γραφείο το πρώτο EP των Mikro, οι «Σταγόνες» που περιείχε 4 κομμάτια, ένα από τα οποία ήταν ο «Λάθος Κωδικός». Το έβαλα στο repeat, γιατί, πραγματικά, δυσκολευόμουν να πιστέψω αυτό που άκουγα. Πιστό στον big beat ήχο της εποχής, ήταν ένα απόλυτα feel good και αισιόδοξο κομμάτι.

Ναι, οκ, είχες ξανακούσει ανάλογα πράγματα, αλλά οι συχνότητες και οι ήχοι των Mikro που αναπαράγονταν από το cd player εκείνη τη μέρα στα αυτιά μου σηματοδοτούσαν κάτι πολύ σημαντικό. Την εισαγωγή του pop στοιχείου στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή αυτής της χώρας. Την απενοχοποίηση του «εμπορικού» σε σχέση με το «ποιοτικό». Την in-your-face επίθεση των Mikro στην κολλημένη λογική κάποιων ότι κάτι μπορεί να είναι φωτεινό, λαμπερό και αισιόδοξο, αλλά να είναι και καλό. Δυστυχώς, στη χώρα της μπουζουκλερί, των realities, της ντεκαπάζ ως το απόλυτο μέσο για να κάνεις καριέρα και της υποκουλτούρας των media, η pop κουλτούρα, η pop μουσική είναι ένας διαστρεβλωμένος όρος στα μυαλά του κόσμου. Και οι Mikro έδειξαν την πραγματική της διάσταση, την αληθινή της εικόνα ανοίγοντας το δρόμο σε άπειρα νέα παιδιά να το τολμήσουν. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του πολιτισμένου κόσμου, αυτά τα τέσσερα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη θα ήταν, τουλάχιστον, οι Pet Shop Boys. Οι Daft Punk. Οι M83. Στα 15 χρόνια που έχουν περάσει από τότε, οι Mikro γέμισαν στάδια, έπαιξαν σε όλη την Ελλάδα, ακούστηκαν μανιωδώς στα ραδιόφωνα, επένδυσαν με τη μουσική τους διαφημίσεις, ταινίες κι έχτισαν ένα πιστό fan base. Έκαναν τεράστια επιτυχία. Χωρίς φανφάρες, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις, χωρίς επιτήδευση.

Έμειναν απόλυτα πιστοί στην κινητήρια δύναμή τους και στην αγάπη τους που ήταν η μουσική. Με τα σκαμπανεβάσματα τους που ακόμη κι αυτά ήταν απόλυτα ειλικρινή στον ακροατή. Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά η δύναμη που τους κινεί είναι ακόμη παρούσα, η ενέργειά τους αποπνέει ότι ξεκινούν τώρα. Ή ξανα-ξεκινούν τώρα. Με αλλαγές στη σύνθεση του group, με επαναφόρτιση του ήχου τους μέσα από την εμπειρία και την ωριμότητα. Παρ’ όλα αυτά, εγώ ακούγοντας τους νέους Mikro εντοπίζω ακόμη το Νίκο, το μικρό αγόρι που οι Kraftwerk του άλλαξαν τη ζωή και τον Γιάννη, ίσως τον μεγαλύτερο fan των Duran Duran, που αποφάσισαν εκεί στα ‘90s να πειραματιστούν και κάνουν ένα γκρουπάκι…

n

n

n

n

n

n

n