Metallica, Megadeth, Slayer και Anthrax στην Αθήνα: Το έζησες;

Αν με το που ανηφορίζαμε την πλαγιά του Terra Vibe λούτσα από ιδρώτα και βροχή ύστερα από το πρώτο Sonishpere επί ελληνικού εδάφους, σου έλεγα «σταμάτα ρε μ@#$%α να γκρινιάζεις για τον ήχο των Megadeth, σε δέκα χρόνια που θα ζήσουμε την απόλυτη συναυλιακή ανομβρία, θα ευλογείς την ώρα τούτη!», το λιγότερο που θα με αποκαλούσες θα ήταν συνωμοσιολόγο για δέσιμο. Και με το δίκιο σου. Για δες όμως που τελικά οι σεναριογράφοι του Hollywood μοιάζουν ξάφνου Νοστράδαμοι… Καρέκλες σε απόσταση, στοιχισμένες στην ύπαιθρο. Επιστημονική Φαντασία τα όσα ζούμε! Για αυτό σου λέω. Ζήσε τη στιγμή, όσο sic κι αν ακούγεται.

Ακούγαμε χρόνια για αυτό το Sonisphere του λόγου μας, και ως οπαδοί μα και ως φωτοειδησεογράφοι. Και μας έτρεχαν τα σάλια! Θα το δούμε ποτέ και μεις οι καημένοι, ή πάλι στη πείνα θα μείνουμε; Κοίτα να δεις όμως που τελικά το ζήσαμε κι αυτό και μάλιστα όχι μια, μα δυο φορές, στη σειρά.

Κι αν για πρώτη φορά υπήρξα κατά τι καθυστερημένος λόγω πρωτοφανούς κίνησης, καταμεσήμερο, χάνοντας τα τρία πρώτα τραγούδια των τότε ανερχόμενων Suicidal Angels που μας παραχωρούν για φωτογράφιση, πρόλαβα τα ηρωικά (εσύ πώς τα λες με 40 βαθμούς κελσίου;) moshpits για πάρτη τους. Μιλάμε για ξύλο. Ανελέητο. Με τα δυο πρώτα δισκάκια τους να πρωταγωνιστούν από σκηνής, οι σήμερα πλέον διεθνείς thrashers μας χάρισαν επίσης και μια μικρή γεύση από το τότε επερχόμενο «Dead Again» συμπεριλαμβάνοντας στη λίστα τους τo «Final Dawn», όπως και το ομώνυμο τραγούδι. Και η Αποκαθήλωση έκλεισε την αυλαία, όπως έπρεπε. Καταιγιστικά.

Δεν ξέρω για σας, μα η Σκοτία, η Ιρλανδία και η Ουαλία είναι στη δική μου την καρδιά πολύ βαθύτερα από την δεσπόζουσα Αγγλία. Έτσι λοιπόν είχα μεγάλη περιέργεια να απολαύσω μα και να απαθανατίσω τους Ουαλούς Bullet For My Valentine.

Ε, λοιπόν, το «Your Betrayal» από το τότε φρεσκότατο «Fever» άνοιξε εντυπωσιακά την πρώτη τους επίσκεψη στα μέρη μας, τόσο, που ο Matt Tuck δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να συνεπάρει το κοινό στα «δεύτερα φωνητικά» στο άκουσμα των «Tears Don't Fall», «Scream, Aim», «Fire» και «Fever». Όσο για τo «Alone», σήκωσε μπαϊράκι ως κερασάκι στην τούρτα των οπαδών τους που, πίστεψέ με, δεν ήταν λίγοι.

Σειρά είχαν οι από το 2007 αναμενόμενοι Stone Sour του εδώ «ξεσκέπαστου» Corey Taylor των Slipknot. Τα «Mission Statement», «The Bitter End» και «Digital» επιλέχθηκαν σοφά από τον λέοντα που βρυχάται ως… συστατική επιστολή του τότε πολυαναμενόμενου «Audio Secrecy». Παρά την αϋπνία του (ήρθε ξημερώματα από Σόφια) και την κατά τα άλλα δεδηλωμένη θλίψη του για τον χαμό του μπασίστα Paul Gay, ο ηγέτης της κάστας των «ξινών» υπήρξε τόσο ευδιάθετος στη Μαλακάσα που δεν σταμάτησε τα χωρατά και την πρόζα ανάμεσα σε κάθε τραγούδι.

Τόσο, που ξεσήκωσε ολάκερο το κοινό συστήνοντάς μας τον συμπατριώτη Shawn Ekonomaki που έλαμψε στο μπάσο. Το σόου τους πάντως υπήρξε χορταστικότατο δεδομένου του χρόνου που τους αναλογούσε. Σε κάποιους βέβαια έλειψε το πασίγνωστο «Through Glass», όμως είδες τι γράφω στον πρόλογο, μην τα ξαναγράφω σε παρακαλώ αν θες…

Και να που είχε φτάσει κιόλας πέντε το απόγευμα όταν ξεκίνησε αυτό που παγκοσμίως αποκαλούμε Μεγάλη Τετράδα. «The Big Four» του Thrash Metal made in U.S.A. Τα επόμενα εξήντα λεπτά υπήρξαν τόσο διασκεδαστικά εκ μέρους των Anthrax που δικαιολόγησαν τα μάλα την δημοτικότητα αυτού του περιοδεύοντος υπερθεάματος της εξτρεμιστικής μουσικής.

Το «Caught In A Mosh» δημιούργησε μονομιάς την πρώτη θεόρατη τρύπα αλαφιασμένων «Ινδιάνων» (βλέπε «Indians») και η ανερχόμενη σκόνη μπούκωσε τα πνευμόνια μας στη στιγμή. Με τον εικονικό Scott Ian να σέρνει το χορό φορώντας μαυρόασπρα αθλητικά παπούτσια των AC/DC (πόσο Θεός!), στο «Antisocial» δεν υπήρχε ΕΝΑΣ που να στέκει αδιάφορος, εκατέρωθεν, πάνω και κάτω από τη σκηνή.

Ποιος «μέτριος ήχος»; Ποιο ψιλόβροχο; Πταίσματα της πλάκας. Έλα τώρα, είδες τι έγινε πέρυσι στην Πλατεία Νερού. Πώς «καταποντίστηκαν» οι για όλους μας πολυπόθητοι Disturbed μετά την αειθαλώς ανώριμη αρμάδα του φίλτατου Δειπνοσοφιστή. Α, ναι, δε σου είπα, ο Scott μου ζήτησε την άδεια ως Προέδρου να ιδρύσει αντίστοιχη ομάδα καλοφαγάδων στο Αμέρικα μετά την εμπειρία που είχε δίπλα στην ομάδα μας, σε ταβέρνα στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω, το 2004. Υπάρχει ακόμη και η δική του, ενεργή. Το όνομά τους; Dinner Priests!...

Με το «World Painted Blood» στη μασχάλη, οι -αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του Απέριττου Βάρους- Slayer βρόντηξαν τα ποδάρια τους στη σκηνή στις έξη και μισή με το ρολόι. Με τον σαρωτικό Lombardo να οργώνει ξανά για χάρη μας πίσω από τα τύμπανα και τον αείμνηστο Hanneman να λάμπει ακόμη στα αριστερά ως στυλοβάτης, ο «λίγο ακόμη και ξεκινώ να γίνομαι ψαρομάλλης» Araya ξεσήκωσε εύκολα ιαχές θριάμβου με τα «South Of Heaven» και «Raining Blood» να δονούν τα θεμέλια της μεγάλης σκηνής του Θεματικού Πάρκου.

Άλλωστε εκ των πραγμάτων, πιο κατάλληλο κοινό δε μπορούσαν να έχουν κείνη τη μέρα! Κι άλλο ένα ατού της φάσης ήταν πως ο ήχος ήταν «μαζί» τους. Με άλλα λόγια, αυτοί και οι headliners είχαν μακράν τον καλύτερο ήχο της όλης διοργάνωσης. Όγκος τιτάνιος. Και δέσιμο μπετό. Και κοίτα να δεις που συγκυριακά, αυτή ήταν η τέταρτη εμφάνιση των thrashers στη χώρα μας όπως ήταν και για τους Megadeth που ακολούθησαν ως headliners της «μικρής» σκηνής στις οκτώ το βράδυ.

Σημειωτέων, το πρόγραμμα του μεγαλόπνοου Φεστιβάλ τηρήθηκε ευλαβικά, με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Εξαιρουμένων των Metallica που λόγω βροχής, είπαν να περιμένουν  κάνα δεκάλεπτο μπας και σταματήσει το άχαρο πότισμα ο Παντοκράτωρ, του κάκου. Δε ξέρω αν θυμάσαι λοιπόν ότι ο Dave ξεκίνησε το πρόγραμμα του όπως ακριβώς είχε επιλέξει να ανοίξει την αυλαία και το 1997 στα πλαίσια του Rockwave Festival, στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη: με το «Holy Wars».

Και με το ίδιο σε επανάληψη μάλιστα,την έκλεισε. Η παρουσία του εν τέλει αναντικατάστατου Ellefson προσέδωσε ξανά το χαμένο απόβαρο στο περιοδεύων σχήμα του ιδιόρρυθμου Mustaine. Ξεκάθαρα. Κι αν η παραγωγή του ήχου που γευτήκαμε από το P.A. της Vibe Stage ήταν για το περισσότερο διάστημα έως και απογοητευτική, δεν χρειάστηκε η παραμικρή προσπάθεια ώστε να γίνει της Πόπης στο άκουσμα των «Symphony Of Destruction» και «Peace Sells…»! 

Ήταν δέκα παρά είκοσι λεπτά όταν οι εικόνες του θεμελιώδους western «The Good, TheBad And The Ugly» του Sergio Leone ζωντάνεψαν τα γινάτια video walls υπό τον ήχο του ορχηστρικού, επικολυρικού «Ecstasy Of Gold» του Ennio Morricone. Όντας λιγάκι γκρινιάρης ως ανήσυχος για την κατάσταση των καταβρεγμένων φωτογραφικών μηχανών μου, δεν έχασα παρόλα αυτά την ευκαιρία να ανατριχιάσω πατόκορφα στο επιβλητικότα το έμπα του «Creeping Death».

Η τρίχα κάγκελο, κι ας μη λατρεύω Metallica ως παλιοροκάς. Να τα λέμε αυτά! Ο ήχος; Σεμιναριακός, τελεία και παύλα! Τόσο, που αναρωτιόσουν αν επρόκειτο για play-back που λέει ο λόγος. Τα πολυάριθμα παράνομα καπνογόνα φούντωσαν στο λεπτό και η νύχτα έγινε μέρα, κόντρα στη βρόχα που μάταια δοκίμασε το σθένος τους, μαζί με το δικό μας… Οι αναγκαίες αναφορές στο «Death Magnetic» στα πλαίσια του οποίου περιόδευαν ακόμη οι Καλιφορνέζοι με χωρία όπως τα «The End Of The Line» και «That Was Just For You» όχι μόνο δεν πτόησαν το αφιονισμένο κοινό των τριάντα χιλιάδων μαυροφορεμένων, μα λειτούργησαν ευεργετικά ως μια μικροσκοπική «ανάσα» στο πανδαιμόνιο που επικράτησε για δύο ώρες και κάτι σε τούτο το καταπονημένο γρασίδι.

Επί παραδείγματι, με το που έπεσε σκότος και ήχησαν οι σειρήνες του «One», ακόμη και ο εξ’ ουρανού ψεκασμός τράπηκε σε φυγή. Κάπου στα εκατόν δέκα λεπτά διήρκησε το κυρίως πιάτο. Και ως επιδόρπιο πριν το χωνευτικό encore επιλέχθηκε -τι άλλο;- το mega hit «Enter Sandman». Τέλος, η διασκευάρα του «Breadfan» των λατρεμένων μου Budgie έκανε πάσα στο «Motorbreath» και ήταν το «Seek And Destroy» που μηδένισε το κοντέρ της ορθοστατικής μας πίεσης.

Το 2011 το Sonisphere πέρασε για άλλη μια φορά το ελληνικό τελωνείο παρκάροντας ξανά στη Μαλακάσα, με πρωταγωνιστές το (για κάποιο ανεξήγητο λόγο στο δικό μου το μυαλό) αντίπαλο δέος των Thrash Masters: τους Iron Maiden. Όμως παρότι το αντίστοιχο line-up με Slipknot, Mastodon, Gojira, Rotting Christ κ.α. υπήρξε διόλου ευκαταφρόνητο, τούτη η πρώτη μας φορά παραμένει για πολλούς από εμάς απαράμιλλη.