Tareq Souleiman, πού χάθηκες;

Ο Tareq, ένα παιδί της Αθήνας που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει στο Λονδίνο (εκτός απροόπτου), παίζει την electronica του σε άλμπουμς που κυκλοφορεί και σε DJ sets του Beefmince κλαμπ που ανήκει. Μοιάζει να βρίσκεται συνέχεια σε κίνηση. Το νέο του άλμπουμ «Prints» μόλις κυκλοφόρησε ψηφιακά και, αφού το ακούσαμε, αρχίσαμε διά αλληλογραφίας τις ερωταπαντήσεις:

Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή; Σε τι κατάσταση είσαι ψυχολογικά και πνευματικά;
Βρίσκομαι στο Λονδίνο, όπου δειλά-δειλά γίνονται προσπάθειες επιστροφής σε μια κάποια κανονικότητα. Είμαι σε πολύ καλή κατάσταση ψυχολογικά και πνευματικά. Όλη αυτή η περίοδος βοήθησε στο να γίνει μια επανεκτίμηση στο τι πραγματικά χρειάζομαι σαν άνθρωπος και ενώ στην αρχή υπήρχε πανικός, νομίζω κατά την πορεία ηρέμησα και αποφάσισα να αφεθώ σε ό,τι αυτό έχει να φέρει.

Νοσταλγείς την καραντίνα; Ή είσαι από αυτούς που βγήκαν να παρτάρουν;
Γενικά είμαι πολύ επιφυλακτικός με τις μετακινήσεις μου. Μόλις προχτές είδα τους κολλητούς μου μετά από 4 μήνες. Και δεν βλέπω παραπάνω από 3-4 συγκεκριμένα άτομα προς το παρόν. Η αλήθεια είναι όλη αυτή η κατάσταση έχει ανεβάσει το επίπεδο εσωστρέφειάς μου, κι αυτό συνεπάγεται ότι δεν ανυπομονώ να γυρίσω σε ό,τι υπήρχε πριν.

Πώς περνάς αυτό το αμήχανο καλοκαίρι;
Για την ώρα περνάω ήρεμα και όμορφα. Προσπαθώ να ζω τη στιγμή, χωρίς να αγχώνομαι για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή είμαι στην Ουαλία όπου θα μείνουμε λίγες μέρες σε ένα cottage, με σκοπό να ηχογραφήσουμε νέο υλικό και φυσικά να ξεφύγουμε από την πόλη.

Πολλές φορές σε χάνω, άλλοτε σε βρίσκω στα Εξάρχεια, άλλοτε στο Λονδίνο, άλλοτε στο LA. Πού ζεις τώρα; Ποιο μέρος αποκαλείς home;
Τώρα ζω κυρίως στο Λονδίνο, αλλά προσπαθώ να πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα όσο πιο συχνά μπορώ γιατί τη θεωρώ κι αυτήν «σπίτι» μου. Γενικά ταξιδεύω πολύ προσπαθώντας να συνδυάσω business and pleasure! Άρχισε να υπάρχει ανταπόκριση στην Αμερική, το οποίο μου έχει ανοίξει δρόμο για κάποια gigs. Αν και με τα τελευταία δεδομένα πολλά έχουν αλλάξει στη μουσική βιομηχανία όσον αφορά κυκλοφορίες και συναυλίες. Οπότε αναγκάστηκα να ακυρώσω αρκετά πράγματα για την ώρα.

Ανάμεσα στον προηγούμενο και στον καινούργιο σου δίσκο «Prints» τι συνέβη; Τι μεσολάβησε; Ποια πράγματα και γεγονότα σε επηρέασαν προσωπικά και μουσικά;
Μετά το «Indigo», πέρασα μια πολύ δύσκολη περίοδο ψυχολογικά, εξαιτίας πολλών γεγονότων που συνέβησαν μαζεμένα. Κακές σχέσεις, καταχρήσεις και αλλά πολλά. Με ψυχοθεραπεία, καλούς φίλους και γυμναστήριο, κατάφερα να αλλάξω τα πράγματα. Η μουσική για μένα είναι τρόπος έκφρασης και έτσι υπήρχε μια περίοδος που τα demo ήταν πολύ σκοτεινά. Μερικά δείγματα υπάρχουν σε αυτόν τον δίσκο, αλλά νομίζω απεικονίζεται αυτή η πορεία από την αρχή μέχρι το τέλος με μια γλυκιά αισιοδοξία. Θεωρώ ότι είναι ο πιο ώριμος δίσκος μου μουσικά και στιχουργικά.

Παρακολουθείς την επικαιρότητα; Σε επηρεάζει; Διαβάζεις τα threads στα social media, ας πούμε τώρα, για την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης;
Παρακολουθώ την επικαιρότητα, και νομίζω ότι ο κόσμος βρίσκεται σε μεγάλη πίεση, με όλα αυτά που συμβαίνουν. Αναφέρομαι στα σημαντικά θέματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που μετατρέπονται σε ζητήματα ζωής και θανάτου, βλέπε κορωνοϊό, αστυνομική βία, black lives matter, δικαιώματα διεμφυλικών, και η λίστα μεγαλώνει. Νομίζω η καραντίνα έφερε στην επιφάνεια σημαντικά κοινωνικοπολιτικά προβλήματα, και υπήρξε αρκετός χρόνος για να εμβαθύνει ο καθένας και εντέλει να αντιδράσει. Ελπίζω να επιφέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά ένα γενικό φαινόμενο είναι σίγουρα μια αμηχανία στο πώς να γίνει αυτό.

Στο νέο σου άλμπουμ, υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία διέκρινα ένα μακρινό άρωμα ανατολής, πολύ διακριτικό είναι η αλήθεια. Χρησιμοποιείς αναφορές της ελληνο-ιορδανικής καταγωγής σου στη μουσική σου; Υπάρχει μέσα σου αυτός ο ήχος;
Ναι, ακριβώς. Σε αυτό τον δίσκο αποφάσισα να εκφράσω αυτό που συμβαίνει μες στο κεφάλι μου. Μεγάλωσα με αυτές τις αναφορές και είναι κομμάτι της μουσικής μου κουλτούρας, οπότε νομίζω πως ήταν ευτυχές γεγονός ο συνδυασμός αυτών των διαφορετικών ήχων, αποφέροντας το αποτέλεσμα που ήθελα.

Στις ερμηνείες σου στα κομμάτια, ενώ η φωνή σου είναι στιβαρή, υπάρχει μία soft απόχρωση. Είσαι λίγο πιο ονειρικός σε αυτό το άλμπουμ; Ερωτεύτηκες, ας πούμε;
Η αλήθεια είναι ότι ναι αυτή την περίοδο είμαι ερωτευμένος, και ίσως και να ήταν ο λόγος που ενίσχυσε την ανάγκη μου να τελειώσω αυτό το άλμπουμ μες στην καραντίνα. Ήθελα να αποδώσω αυτή τη γλυκιά αίσθηση που νιώθεις όταν όλα όσα έχεις σε κάνουν χαρούμενο. Και ποσό μάλλον όταν είναι λίγα και καλά!

Προσωπικά, στα κομμάτια σου, πάντα βρίσκω και μία disco 80s ανάμνηση, λίγο Dead Or Alive εδώ κι εκεί. Το πρόσεξα και στο κομμάτι «No Time Land». Κάνω λάθος; Είσαι disco boy;
Ο τρόπος γραφής και σύνθεσής μου έχει πολλές αναφορές στα 80s και 90s. Μεγάλωσα με την ποπ αυτής της εποχής, και θεωρώ ότι είναι κι αυτός μέρος της μουσικής μου παιδείας, αλλά πάντα προσπαθώ να το εξελίσσω στα σύγχρονα δεδομένα. Το “No Time Land” νομίζω πως είναι πιο leftfield electronica, αλλά η αλήθεια είναι ότι η disco είναι κάτι που υπερισχύει στα dance κομμάτια ή ρεμίξ που κάνω. Οπότε δεν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό που λες.

Στο άλμπουμ έχεις και τρία τραγούδια στα οποία συνοδεύεις τρεις από τις καλύτερες γυναικείες φωνές: το «Cross Bones» με τη Sarah P., το οποίο είναι ένα θαυμάσιο gothic όνειρο, κατά τη γνώμη μου, το «Lift Me Up» με τη Νατάσα Μποφίλιου, με την οποία συνεργαζόσαστε από παλιά, και το «5 More Minutes» με τη Sma-Rag-Da. Η κάθε μία από αυτές έχει ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο στιλ. Πώς προσαρμόστηκες στην προσωπικότητα τους; Πώς δουλεύτηκαν τα κομμάτια;
Για άλλη μια φορά είμαι τυχερός και πλαισιώνομαι από όμορφες γυναικείες φωνές που θαυμάζω. Νιώθω ευλογημένος που είχα το οκ να δουλέψω και με τις τρεις.
Το «Cross bones» είναι ένα gothic νανούρισμα το οποίο γράφτηκε για το ομώνυμο νεκροταφείο στο οποίο έθαβαν όλους του κοινωνικούς παρίες της μεσαιωνικής εποχής (πόρνες, ζητιάνους κτλ) από το 1500 μέχρι το 1850. Η νοσταλγική και μαγική φωνή της Sarah P. ήταν ιδανική για να ντύσει αυτό που οραματίστηκα!
Με τη Νατάσα έχουμε κάνει μια άτυπη συμφωνία ένα βράδυ στο Γκάζι, ότι σε κάθε άλμπουμ θα συμμετέχει με ένα ντουέτο, και χαίρομαι τόσο πολύ που ακόμη, 10 χρόνια μετά, κρατάει την υπόσχεσή της. Το «Lift me up» είναι μία τόσο δυνατή μπαλάντα που μου πήρε καιρό να σταματήσω να το ακούω χωρίς να σπαράζει η καρδιά μου, κι όταν μπήκε η φωνή της Νατάσας απογειώθηκε.
H Sma Rag Da είναι από τα πιο δραστήρια νέα άτομα που έχω γνωρίσει και θεωρώ ότι η φωνή της είναι τόσο mellow που δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ότι το «5 more minutes» θα ακουγόταν καλύτερο με τη φωνή της, κι έτσι έγινε! Όλες οι ηχογραφήσεις δυστυχώς έγιναν από απόσταση και έτσι δεν έχω κάποια όμορφη ιστορία από στούντιο να περιγράψω, αλλά είμαι περήφανος που έχω τρία μαγικά τραγούδια μαζί τους.

Στο άλμπουμ έχεις και μία διασκευή, το «Road To Somewhere» της αγαπημένης Alison Goldfrapp στο οποίο του έδωσες έναν πιο βαρύ χαρακτήρα, λιγότερο ονειρικό από της ίδιας. Πώς επέλεξες αυτό το κομμάτι; Πες μου ότι γνώρισες και την Alison!;
Η Alison είναι ακόμη στο bucket list με τα things to do, κι ελπίζω μια μέρα να γίνει αυτή η γνωριμία! Επέλεξα αυτό το κομμάτι διότι μου θυμίζει τη Νέα Υόρκη, και επειδή πέρσι πήγα 3 φορές, ήθελα να αποδώσω την αίσθηση που μου έδωσε καθώς την έζησα κυρίως τη νύχτα που τα πράγματα είναι πιο έντονα και ενισχυμένα με αλκοόλ και δυνατή μουσική. 

Ακούγοντας το πολύ bleep κομμάτι σου «Digital Love» μου πέρασε η σκέψη ότι είσαι από αυτούς που ανυπομονούν να έρθει η εποχή του έρωτα του ανθρώπου με τα androids. Ισχύει; Μήπως έχει ήδη αρχίσει η εποχή αυτή;
Νομίζω ότι ζούμε ήδη σε αυτή την εποχή. Η επικοινωνία μας είναι κυρίως μέσω ηλεκτρονικών συσκευών, και εξυπηρετούν κάθε ανάγκη μέχρι και το dating. Είναι μια αλληγορική ιστορία ενός ρομπότ που θέλει να γίνει άνθρωπος και θέλει να νιώσει την αγάπη. Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση για μένα οι άνθρωποι πλέον λειτουργούν σαν ρομπότ με συγκεκριμένες καθημερινές ρουτίνες και νομίζω έχουν ξεχάσει να εκπληρώνουν τις αληθινές ανάγκες τους.

Το νέο αυτό άλμπουμ είναι πιο σκοτεινό, πιστεύω από το προηγούμενό σου. Ποια είναι η dark πλευρά σου; Πώς είσαι; Πώς εκδηλώνεται;
Όλοι έχουμε μια σκοτεινή πλευρά με πράγματα που κρύβουμε και δεν θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι. Όταν γράφω μουσική, νιώθω άνετα να εκφράσω αυτή την πλευρά. Ίσως είναι και ανάγκη να βγει στο φως λίγο από αυτό το σκοτάδι. Είτε αυτό έχει να κάνει με φόβο, είτε με πράγματα που δημιουργούν ντροπή ή ενοχές. Η μουσική έχει την τάση να ωραιοποιεί τα πάντα και για μένα είναι η ιδανική διέξοδος.

Πώς βρίσκεις αυτή τη στιγμή την dance/club σκηνή; Υπάρχει; Ανήκεις ακόμα σε αυτήν εσύ;
Φυσικά και υπάρχει, αν και νομίζω ότι ίσως για την ώρα και για τους επόμενους μήνες, να υπάρχει λίγη δυσκολία αφού δεν υπάρχουν venues όπου μπορεί να παιχτεί club μουσική, κι έτσι πολλές κυκλοφορίες να μη δουν την πορεία που τους αξίζει στο dance-floor. Ακόμη ανήκω στην dance σκηνή, πλέον και με ένα νέο πρότζεκτ, το «Boys’ Shorts», το οποίο έχουμε δημιουργήσει με τον Βαγγέλη από το LAGASTA. Έχουμε ήδη κάνει gigs στη Νέα Υόρκη, και έχουμε ήδη κάνει ρεμίξ για τον Casey Spooner, Yuksek, Larry Gus κ.ά., καθώς ετοιμαζόμαστε να κυκλοφορήσουμε και το ντεμπούτο EP μας από τη λονδρέζικη Love Child γύρω στον Αύγουστο!

Τα τελευταία χρόνια έχεις παίξει σε πολλά DJ sets. Πώς ήταν τα κλαμπ στο Λονδίνο μέχρι πριν την καραντίνα;
Τα πράγματα ήταν τέλεια μέχρι και πριν την καραντίνα. Ο κόσμος αγαπάει να βγαίνει και να χορεύει, και νομίζω ότι τώρα 4 μήνες μετά είναι κάτι που λείπει στον καθένα. Εγώ είμαι μέλος της queer clubnight «Beefminc», προσπαθήσαμε να κρατήσουμε την όρεξη του κόσμου με ον-λάιν dj sets καθ' όλη τη διάρκεια του lockdown. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είναι κάτι που μπορεί να τραβάει για πολύ. Όλοι ανυπομονούμε να γυρίσουμε στο dancefloor κάποια στιγμή.

Πώς βρίσκεις το ραδιόφωνο σήμερα; Ακούς καθόλου; Παίζουν τα κομμάτια σου οι ραδιοφωνικοί σταθμοί;
Δεν ακούω ραδιόφωνο όσο θα ήθελα, γιατί δεν έχω ελεύθερο χρόνο και, όταν έχω, προσπαθώ να κάνω μουσική ή ακούω πράγματα που έχω στη λίστα για να ακούσω. Κάποιοι σταθμοί παίζουν κομμάτια μου, και είναι ευχάριστη έκπληξη όταν το ανακαλύπτω! Ελπίζω να παίζουν περισσότερο με αυτό τον δίσκο!

Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες ακούς σήμερα;
Η αλήθεια είναι ότι επειδή είμαι φίλος με πολλούς προσπαθώ να ακούω οτιδήποτε κυκλοφορούν, και φυσικά τους υποστηρίζω όλους. Για την ώρα δεν έχω δει να κυκλοφορούν πολλά νέα πράγματα βέβαια. Νομίζω όλοι έχουν μετακινήσει τις κυκλοφορίες για αργότερα! Ο αγαπημένος μου φίλος, ο Gadless, έβγαλε νέο σόλο κομμάτι, αλλά και με τους GAD επίσης μου άρεσε πολύ το κομμάτι «Eyelash» του Brodsky και της Siafa! Εξαιρετικό δείγμα ποπ!

Στην Αθήνα ποια είναι η γειτονιά σου; Πού γυρνάς, όταν είσαι εδώ;
Στην Αθήνα μένω δίπλα στην πλατεία Βικτωρίας. Μου αρέσει το ποσό τρομακτικά ζωντανή είναι η περιοχή, και για μένα αυτή η πολυπολιτισμική γειτονιά δίνει ένα πολύ όμορφο χαρακτήρα. Γενικά θα προτιμούσα όλη η πόλη να ήταν πιο καθαρή αλλά αυτό έχει να κάνει με την ατομική προσπάθεια του καθένα να διατηρεί κάτι κοινό καθαρό και να σέβεται τον διπλανό του. Κάτι που νομίζω πως η νεολαία αλλάζει αργά αλλά σταθερά προς το θετικό ευτυχώς.

Τι θα φέρει για σένα αυτό το φθινόπωρο;
Αυτό το φθινόπωρο ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι θα φέρει. Έχω σταματήσει να κάνω σχέδια όσον αφορά τα ταξίδια, όποτε όλα προς το παρόν έχουν να κάνουν με μουσικές κυκλοφορίες.
Θα βγουν κάποια βίντεο κλιπ που ετοιμάζουμε σε συνεργασία με τον παραγωγό-σκηνοθέτη Αντρέα Βέρνη και τη Milky Crafts που ανέλαβε το art direction αυτού του άλμπουμ. Επίσης μια νέα συνεργασία με τον Silverhook σε ένα dance pop κομμάτι που θα βγει από την Royal Advisor Records της Νέας Υόρκης. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι το Vertigo’s Effect από το άλμπουμ είναι μες στη νέα ταινία του Δημήτρη Μπαβέλλα, «Η αναζήτησή της Λώρα Ντουράντ», που θα βγει σύντομα στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Δείτε περισσότερα για τον Tareq στο Facebook, το Instagram, το Youtube και το Spotify