Phil Collins: Η φαντασμαγορική συναυλία στον Πειραιά το 2005

Όσοι παραμένουμε αμετανόητοι ακόλουθοι των Genesis αποδεχόμενοι όλες τους τις μεταμορφώσεις, κουνήσαμε σφόδρα την ουρά μας με το που έπεσε το νέο της φετινής τους «επανασύνδεσης» το 2020. Κεραυνός εν αιθρία. Όμως όσο ενθουσιώδεις κι αν είμαστε με την πάρτη τους, οι περισσότεροι υποκλινόμαστε στην πρώτη, προοδευτική τους διδασκαλία, ήτοι η χρήση των εισαγωγικών καθίσταται εύλογη για όλους μας πιστεύω… Επανένωση των Genesis δίχως Gabriel και Hackett δεν νοείται, τελεία και παύλα! Απλά, το κατάπιαμε και αυτό και πάμε παρακάτω, σωστά;

Να ρωτήσω λοιπόν ευθέως το εξής: ποιος άλλος ανυπομονεί όσο εγώ για το αν η επονομαζόμενη περιοδεία «Genesis: The Last Domino? Tour 2020» θα αποκτήσει τελικά άλλο ένα ερωτηματικό στην ουρά της, ή όχι; Ως και τούτη τη στιγμή πάντως, τόσο στην επίσημη ιστοσελίδα της τριανδρίας όσο και σε κάθε άλλο έγκυρο μέσο, οι δεκαεπτά ημερομηνίες Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία παραμένουν ενεργές, παρά την πανδημία. Μάλιστα κάποιες από αυτές είναι ήδη sold-out!

Με το γνωστό και μη εξαιρετέο Daryl Stuermer στα ηλεκτρικά έγχορδα και τον υιό του Collins, Nic, στα τύμπανα να συμπληρώνουν το περιοδεύον σχήμα, ο περήφανος πατήρ δήλωσε απερίφραστα στα τέλη του Ιανουαρίου του 2020: «Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι να το κάνουμε όλο αυτό παρά να μην το επιχειρήσουμε. Αν επρόκειτο να περιοδεύσουμε όπως το κάναμε παλιά, δε νομίζω πως θα μπορούσα να συμφωνήσω…» αναφερόμενος προφανώς στη σωματική του κατάσταση και συνέχισε, «…Όμως τη σήμερον ημέρα υπάρχει τρόπος να γίνει διαφορετικά, αφού άλλωστε το έχω κάνει ήδη αυτό τα δυο τελευταία χρόνια». Οι εξελίξεις που ακολούθησαν ήταν δυσάρεστες, αφού τον Σεπτέμβριο του 2021 ο Phil Collins, που γεννήθηκε σαν σήμερα 30 Ιανουαρίου 1951 και πατά τα 71, δήλωσε πως αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και δεν μπορεί να κρατήσει ούτε την μπαγκέτα των ντραμς με το χέρι του...

Phil Collins – Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, Πειραιάς, Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2005

Φαντασμαγορία.

Μονάχα έτσι μπορώ να περιγράψω μονολεκτικά τούτη την αξέχαστη βραδιά. Αξέχαστη από κάθε, μα κάθε άποψη. Ξάφνου η εργάσιμη Τρίτη έμοιαζε με Σαββατόβραδο.

Η σκηνή υπήρξε τεραστίων διαστάσεων, και δύο επιπέδων. Και πέρα από τις δυο μεγάλες γιγαντοοθόνες δεξιά κι αριστερά της που ως είθισται ψυχαγωγούν τους καθήμενους στις απόμακρες κερκίδες, δέσποζε και μία κεντρική στο φόντο που ήταν κυριολεκτικά θεόρατη, προβάλλοντας  χρώματα, στίχους και εικόνες, ανάλογα τις ανάγκες της βραδιάς. Όσο για το φωτισμό επί σκηνής… Έπρεπε να ζητήσω σε κάποιο από τους εκλεκτούς συναδέλφους μου εντός των photo pits να με φωτογραφίσει, ώστε να δεις πως… έλαμπα κι εγώ από τη χαρά μου! Η χαρά του φωτογράφου λέμε. Τόσο, που κατέβασα τα ISO στα 800, ανέβασα την ταχύτητα στα 250 και έκλεισα στο διάφραγμα στο 4 για όσους ασχολούνται.

Το στάδιο γεμάτο, θα ‘μασταν γύρω στις δεκαεπτά χιλιάδες που ιδρώσαμε από το χορό, που βραχνιάσαμε τραγουδώντας. Δεκαεπτά ήταν όμως ήταν και οι επί σκηνής τιμώμενοι, παρέα με τον πρωταγωνιστή. Μιλάμε για διαδήλωση! Έξι φωνάρες στα μετόπισθεν συνόδεψαν αυτή του αγέραστου ακόμη τότε Collins. Φωνή-καμπάνα ο μάστορας. Τέσσερα τα χάλκινα πνευστά που φούντωσαν το κέφι. Δυο οι κιθαρίστες, τον έναν μην τον επαναλάβω πάλι, τα ‘παμε πιο πάνω. Στο μπάσο όμως το ηλεκτρικό, ένας από τους πιο περιζήτητους και ηχογραφημένους χειριστές των χαμηλών συχνοτήτων, ο τιτανομέγιστος Leland Sklar. Δες τον μωρέ εδώ στη φωτογραφία μου, τον ξέρεις λέμε, τον έχεις απολαύσει σε εκατοντάδες videoclips «τυχάρπαστων» ηρώων μας. Είναι αυτός που όταν δεν κολυμπά σε παγωμένες ακτές του Βόρειου Ειρηνικού, γράφει ιστορία! Ή μόνο εμένα μου θυμίζει θαλάσσιο ελέφαντα; (σ.σ.: πλάκα κάνω φυσικά, τον προσκυνώ ταπεινά)

Όσο για τα κρουστά… Η χαρά του περκασιονίστα τούτο το υπερθέαμα, λογικό και αναμενόμενο. Και μόνο ο εκτεταμένος εισαγωγικός πρόλογος της δίωρης παράστασης έφτασε και περίσσεψε, θυμάσαι; “Drums, Drums & more Drums” ο τίτλος του. Θυμάσαι τον Phil να ξεκινά τις επικές τυμπανοκρουσίες με κείνο το γνώριμο, σαρδόνιο χαμογελάκι; Εγώ σα να τον βλέπω τώρα, μπρος μου, με το στόμα μου ανοιχτό. Θυμάσαι μετά που μπήκε στον χορό το (εδώ και δεκαετίες) alter ego του; Αναφέρομαι στον εξίσου καταιγιστικό Chester Thompson που ακολούθησε συμπληρώνοντας ένα χρονικό, κρουστικό διάλογο που μόνο σε συναυλίες progressive rock & jazz fusion μπορείς να απολαύσεις. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος μπήκε στα βαθιά και ο Luis Conte καταπονώντας οριακά τα διακόσια του congas, bongos κ.λ.π.

Η λίστα των τραγουδιών έμοιαζε με best of που του προσέθεσες παλαμάκια-κονσέρβα. Κυριολεκτώ. “Another Day in Paradise”, “In the Air Tonight”, “Don’t Lose my Number”, “Sussudio”, “You Can’t Hurry Love”… Μόνο μη με ρωτήσεις τι έγινε στο “Easy Lover”. Δεν ξέρω. Δεν είδα. Κοπανιόμουν σαν πιτσιρίκι.

Κι όμως. Στο φεύγα άκουσα κάποιους να μουρμουρίζουν για την ισχνή αναφορά του υπέρτατου ψυχαγωγού Collins στα των Genesis. Πράγματι, μονάχα το “Invisible Touch” αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα. Όμως από τη στιγμή που του λόγου μου σκούπιζα τον ιδρώτα στο μέτωπό μου με το μανίκι μου, τους έχρισα αγνώμονες μονολογώντας.