Harry Styles: Η μουσική «θέλει» να περνάς καλά

Ερμηνευτής, τραγουδοποιός, ηθοποιός, σταρ και αντιστάρ. Φαινόμενο. O Harry Styles πρωταγωνίστησε στα 10s με το coolness, τη φωνή και τη μενταλιτέ του. Από την οντισιόν στο X-Factor, την εκρηκτική πορεία των One Direction και τη «Δουνκέρκη» του Christopher Nolan, στη solo πορεία του, τολμά να αλλάξει χωρίς να εγκλωβίζεται στα pop στερεότυπα. To «Watermelon Sugar» έγινε πρόσφατα το τέταρτο σινγκλ από το δεύτερο άλμπουμ του «Fine Line», που κυκλοφορεί από την Panik Records και τη Sony Music. Πώς βλέπει ο ίδιος το μουσικό ταξίδι του;

Tι ήταν πιο τρομακτικό; Να προσδιορίσεις το ύφος σου στο πρώτο άλμπουμ ή να επιστρέψεις μετά από μια μεγάλη επιτυχία με ένα δεύτερο;

Είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο, η δημιουργία ενός άλμπουμ, αναπόφευκτα βάζεις τόσα από τον εαυτό σου, σαν μια παράλληλη ενδοσκόπηση που κορυφώνεται σε ανύποπτους χρόνους, κάποιες στιγμές νιώθεις όμορφα γι’ αυτό που δημιουργείς, κάποιες άλλες απογοητεύεσαι, σκέφτεσαι τα πρακτικά, γίνεσαι πιο πεζός. Πιστεύω πως το πιο απελευθερωτικό κομμάτι της διαδικασίας ήταν που είχα χρόνο να σκεφτώ την «επιτυχία» και πόσο σημαντική ήταν για μένα και νομίζω πως καθ’ όλη τη διάρκεια της παραγωγής, επαναπροσδιόρισα το βάρος αυτής της λέξης, μέσα από κουβέντες με φίλους και γνωστούς κυρίως, και δουλεύοντας.

Όταν σκεφτόμουν πώς θα ήθελα να είναι η επόμενη δουλειά μου και ο Tyler Johnson μου έλεγε «πρέπει, απλά, να το κάνεις…», το ένιωθα πως έπρεπε να κάνω «αυτό» και να το κάνω τώρα, αλλά του έλεγα όλες αυτές τις ιδέες που είχα για το μέλλον, ας πούμε σε 5 χρόνια, και θέλω να κάνω έναν τέτοιο δίσκο ή έναν κάπως έτσι, κι εκείνος έλεγε «πρέπει να φτιάξεις τον δίσκο που θέλεις, τώρα, αυτή τη στιγμή, σαν να είναι το μοναδικό πράγμα που θα μπορέσεις να κάνεις». Αυτό με ακολουθεί πάντα. Ύστερα, μιλώντας σε άλλο φίλο πάλι για το τι σημαίνει να είναι κανείς επιτυχημένος, μου έλεγε «αν είσαι ευτυχισμένος με αυτό που κάνεις, τότε κανείς δεν μπορεί να σου πει πως δεν είσαι επιτυχημένος» και, πράγματι, κοιτώντας πίσω συνειδητοποιούσα πως οι καλύτερες δουλειές μου ήταν όντως όταν εγώ ένοιωθα ευτυχισμένος. «Αν κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, τότε σίγουρα θα είμαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα», λέω λοιπόν, από το να προσπαθώ να ικανοποιήσω όλους τους άλλους. Είναι όντως απελευθερωτικό και λυτρωτικό να αφήνεσαι, να ακολουθείς το ένστικτό σου και όχι εμπορικές προσδοκίες, πόσα νούμερα, πόσα streams κ.λπ. Είναι πολύ καλό να αφήνεσαι.  

Το «Lights Up» μοιάζει να κλείνει έναν κύκλο, να επιφέρει κάθαρση, τόσο με τον ήχο του όσο και με τη φαντασία των στίχων του. Τι ήταν αυτό που μπορεί να το προκάλεσε; Γιατί τώρα;

Το «Lights Up» είναι ίσως το πιο ανορθόδοξο τραγούδι που έχω κάνει ποτέ. Από τη στιγμή που γράφτηκε μέχρι τη στιγμή που ηχογραφήθηκε. Σχεδόν η όλη διαδικασία γινόταν μέσω φωνητικών σημειώσεων που ανταλλάσσαμε ασταμάτητα με τον Tyler, και μετά άρχισα να γράφω τους στίχους και βρεθήκαμε στο στούντιο για να το ηχογραφήσουμε γρήγορα, κάτι που δεν συνηθίζουμε. Τη δεύτερη μέρα, είπα, πρέπει να βάλουμε τα φωνητικά, κάτι που συνήθως κάνουμε στο τέλος. Ήταν περίεργο, αλλά μόλις τα βάλαμε το τραγούδι μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά σε κάτι άλλο. Ακόμη και η δομή του έμοιαζε διαφορετική. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο «Lights Up» είναι που δεν μπορώ να πω τι μου αρέσει τελικά περισσότερο. Ακόμη και τώρα που το ακούω δεν μπορώ να το κατατάξω κάπου. Δεν είναι απαραίτητο να μου βγάζει κάτι, λέω απλά «ok». Όμως αυτό ακριβώς είναι και το ωραίο του, πως δεν χρειάζεται να μου βγάλει κάτι συγκεκριμένο.  

Πολλά από τα τραγούδια του άλμπουμ που μιλούν για χωρισμό μοιάζουν με εσωτερικό μονόλογο. Κομμάτια όπως το «Cherry» και το «To Be So Lonely» με την αυτοκαταστροφική τους διάθεση, δημιουργούν έντονα συναισθήματα σε αυτόν που τα ακούει. Τι επίδραση μπορεί να έχει σε σένα όταν διοχετεύεις μέσα στα τραγούδια σου τον εσωτερικό σου κόσμο με τόσο ακατέργαστο τρόπο;

Πάντα πίστευα πως το γράψιμο έχει θεραπευτική δύναμη και όταν κάθομαι να γράψω ένα τραγούδι δεν το πολυσκέφτομαι, δεν σκέφτομαι πώς και τι να γράψω, αφήνομαι, το μυαλό μου είναι ανοιχτό και ελεύθερο να οδηγηθεί σε οποιοδήποτε μονοπάτι. Δεν φοβάμαι να γράψω κάτι πολύ προσωπικό, δεν θα σκεφτώ «ωχ, αν το ακούσει αυτό ο κόσμος…», γιατί γράφω το τραγούδι πρώτα για μένα. Σίγουρα λοιπόν είναι μια άκρως θεραπευτική διαδικασία. Βάζω συναισθήματα σε κουτάκια που χωράνε όλα σε ένα τραγούδι τριών λεπτών. Εκεί τα οργανώνω, εκεί τα βλέπω, εκεί τα κλείνω. Τα τραγούδια με τα οποία συνδέομαι περισσότερο είναι αυτά με τα οποία έχω υπάρξει περισσότερο ειλικρινής και αυτό προσπαθώ να κάνω γενικότερα με τη μουσική μου.  

Μετέτρεψες το μότο σου, «φέρσου στον κόσμο με καλοσύνη» («Treat People With Kindness») σε τραγούδι. Ήταν κάτι που ήθελες να κάνεις από τη στιγμή που άρχισες να χρησιμοποιείς αυτή τη φράση στην πρώτη σου τουρνέ;

Το «Treat People With Kindness» ήταν το τελευταίο κομμάτι που κάναμε για τον δίσκο, μια μικρή παρέμβαση, μια ιδέα που είχα καιρό, όταν θα τελειώναμε την περιοδεία, θα έκανα κάποια στιγμή ένα τραγούδι που να λέει «φέρσου στον κόσμο με καλοσύνη». Δεν ήξερα πώς θα είναι, δεν ήξερα τον ήχο του, αλλά σκεφτόμουν πως θα γούσταρα κάποια στιγμή να υπάρξει, και ύστερα, όταν βρέθηκα στο στούντιο και άρχισα να «παίζω» με αυτή την ιδέα, μου λέει ο Jeff Bhasker «γιατί, απλά, δεν το κάνεις; Γιατί, απλά, δεν λες αυτό ακριβώς». Για τον Jeff αυτό είναι χάρισμα, είναι πολύ καλός στο να σε «προτρέπει» να κάνεις κάτι. Το ίδιο είχε συμβεί και όταν γράφαμε το «Kiwi». Γελούσαμε κάνοντας πλάκα με τους στίχους και ύστερα έρχεται και σου λέει «γιατί δεν κάνεις ακριβώς αυτό;» Το ίδιο λοιπόν και με το «Treat People With Kindness». Είχαμε γράψει τα υπόλοιπα κομμάτια και εγώ έλεγα πως ήθελα πάντα να γράψω ένα τραγούδι που να λέει «φέρσου στον κόσμο με καλοσύνη» και εκείνος, όπως πάντα, «και γιατί δεν κάνεις ακριβώς αυτό;». Όταν ολοκληρώθηκε το κομμάτι, μπερδεύτηκα, δεν ήξερα αν μου άρεσε ή αν το μισούσα. Δεν καταλάβαινα τι ήταν. Δεν είχα κάνει κάτι παρόμοιο ποτέ και αυτό με έκανε να νιώθω ανασφάλεια. Ύστερα συνειδητοποίησα πως δεν ήταν απαραίτητα κακό αυτό, επειδή εμένα με έκανε να νιώθω περίεργα δεν σημαίνει πως δεν ήταν καλό. Τώρα, το λατρεύω!

Πώς συνεργάστηκες με τις Lucius, που εμφανίζονται στο «Treat People With Kindness»; 

Συνεργάζονταν με τον Jeff, βασικά, έτσι πέρασαν από το στούντιο αφού ολοκλήρωσαν τα ρεφρέν τους και μου άρεσαν πολύ σαν παρέα.

Με τόσο «ωμό» στίχο, σε αγχώνει το γεγονός να τραγουδάς κάποια από αυτά τα κομμάτια ζωντανά;

Δεν νομίζω πως με απασχόλησε ιδιαίτερα αυτό. Αντίθετα, μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Ζεις τόσες διαφορετικές στιγμές μέσα από τα τραγούδια, γράφοντάς τα, και είναι ολότελα δικές σου για πολύ καιρό και μετά αρχίζεις να παίζεις αυτά τα τραγούδια, να τα μοιράζεσαι με τον κόσμο έξω και να τα ακούς με διαφορετικό «αυτί». Σκέφτεσαι, «πώς να ακούγονται όλα αυτά άραγε στον κόσμο που δεν τα έχει ξανακούσει», αλλά όταν πια τα τραγουδάς ζωντανά παίρνουν μια εντελώς άλλη διάσταση. Δεν θα έλεγα λοιπόν αγχωμένος. Υπάρχουν τραγούδια που είναι αναμφίβολα πιο θλιμμένα από άλλα και αν κάτι με θλίβει θα μου είναι δύσκολο να τραγουδάω γι’ αυτό κάθε βράδυ, αλλά στην τελική έχει μια ειλικρίνεια όλο αυτό. Μου αρέσει που έχω αυτές τις αναλαμπές στιγμών μαζεμένες, ακόμη και αυτές που σε μελαγχολούν. Τις σκέφτομαι ως το θετικό αποτέλεσμα μιας κάποιας λιγότερο θετικής στιγμής.

Εργάστηκες με αρκετούς από τους μουσικούς, στιχουργούς και παραγωγούς που είχαν συνεργαστεί μαζί σου και στο τελευταίο σου άλμπουμ. Τι είναι αυτό που βλέπεις στους συνεργάτες σου, όπως ο Mitch, ο Jeff, ο Tom και η Sarah, που σε κάνει να θέλεις να δουλεύεις μαζί τους; 

Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων, αλλά το σημαντικότερο είναι πως πρόκειται για αληθινή φιλία. Όταν έρχεσαι κοντά με τους ανθρώπους με τους οποίους εργάζεστε μαζί και ξέρεις πως θα εξακολουθήσεις να νοιώθεις έτσι ακόμη κι όταν τελειώσει η δουλειά ή αν αυτή δεν πάει τόσο καλά όσο ήλπιζες, αυτό είναι φιλία. Δεν είναι «φιλική» συνεργασία ή μια απλή οικειότητα με κάποιον με τον οποίο δουλεύετε μαζί. Είναι άνθρωποι με τους οποίους πραγματικά είμαι πολύ δεμένος και νομίζω πως όλοι μας έχουμε πάρει πράγματα ο ένας από τον άλλο, πέρα από το γεγονός πως τους εκτιμώ όλους πολύ ως μουσικούς. Η παρουσία τους και μόνο με εμπνέει και ξέρω πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη που δουλεύει με παραγωγούς ή στιχουργούς ή κιθαρίστες, για παράδειγμα, να ταιριάξει απόλυτα με όλους. Είναι δύσκολο να έχεις μια ομάδα που για όλους το αποτέλεσμα θα είναι τόσο σημαντικό όσο είναι για σένα – δεν θα ήταν απαραίτητο, άλλωστε, γιατί να είναι.  Είμαι τυχερός που ξέρω πως όλοι μας θέλουμε το καλύτερο και δεν έχει σχέση με το ποιος έχει κάνει την περισσότερη δουλειά. Αυτό που έχει σημασία είναι το ίδιο το άλμπουμ και αυτό είναι που κάνει αυτές τις σχέσεις τόσο ξεχωριστές. Ό,τι βάζει ο καθένας από τον εαυτό του μέσα στη δουλειά, και όχι ότι θα πάρει από αυτή, την κάνει καλύτερη. 

Είναι ήδη γνωστό πως η Stevie Nicks έχει ακούσει και έχει λατρέψει ήδη το άλμπουμ. Υπάρχει κάποιο τραγούδι που της αρέσει περισσότερο;

Νομίζω της αρέσει πολύ το «Falling». Ήταν σίγουρα μια εμπειρία σουρεάλ να το τραγουδήσουμε για εκείνη, και μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.