Γιώργο Περρή, τι σε κρατάει στην Ελλάδα;

Ο Γιώργος Περρής είναι ένας μεγάλος τραγουδιστής που δείχνει τόσο φρέσκος που μοιάζει σαν να ξεκίνησε μόλις. Μία σταθερή, σίγουρη, άψογη τεχνικά φωνή που έχει σταθεί δίπλα σε μεγάλους ερμηνευτές κι έχει δέσει με μουσικές μεγάλων ονομάτων. Ένα εξαίρετο δείγμα καλλιτέχνη παλαιάς κοπής, με προσεκτικές επιλογές και καίριο βηματισμό. Τον ακούμε, τον παρακολουθούμε και του ζητήσαμε να μας μιλήσει για το νέο του άλμπουμ «Σταθερά στα Όνειρα» και μερικά ακόμα πράγματα...

Νέο άλμπουμ «Σταθερά στα Όνειρα» μετά το lockdown 

Καινούργιο άλμπουμ που κυκλοφορεί μετά το lockdown. Πολλοί καλλιτέχνες έλληνες και ξένοι έγραφαν στα social media ότι η περίοδος της καραντίνας είναι μία «άγονη» καλλιτεχνικά περίοδος λόγω της κατάθλιψης που εμπνέει. Το πιστεύεις αυτό; Και πώς ήταν για σένα;
Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να ακολουθεί το θέλω του και την όρεξή του. Εγώ παρέμεινα δημιουργικός κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αλλά με δικό μου τρόπο. Έκανα έναν μεγάλο απολογισμό της ζωής μου, πιέστηκα να αναλύσω μέσα μου τι θέλω, τι δεν θέλω, τι δεν μου χρειάζεται πια. Έκανα φασίνα στα μέσα μου. Γυμνάστηκα, τακτοποίησα εκκρεμότητες που είχαν μαζευτεί και ξεκουράστηκα αρκετά αφού πέρασα τις πρώτες μέρες όπως όλοι μας να καθαρίζω με μανία κάθε γωνία του σπιτιού. Για μένα ήρθε ευπρόσδεκτα σχεδόν όλη αυτή η δοκιμασία καθώς τα τελευταία χρόνια λόγω των υποχρεώσεών μου και των συνεχών ταξιδιών δεν είχα μείνει στην ίδια πόλη ποτέ παραπάνω από 3-4 εβδομάδες. Το «Σταθερά στα όνειρα» είχε ηχογραφηθεί πριν ξεκινήσει η καραντίνα, ήταν προγραμματισμένος να βγει τώρα και απλώς κατά τη διάρκεια της καραντίνας δουλέψαμε πάνω στις τελικές λεπτομέρειές του. Σαν καλλιτέχνης, νομίζω πως δεν ήταν άγονη περίοδος,  λειτούργησε σαν μία μαγιά, σαν το προζύμι για αυτά που έρχονται. Εμένα με άλλαξε πολύ μέσα μου.

Οι συνεργασίες του δίσκου είναι ένα άλλο ένα dream team στην καριέρα σου. Μίλα μου για τον καθένα τους ξεχωριστά. Πώς ήταν η συνεργασία; Τι πήρες από τον καθένα;
Dream Team όντως: Ευανθία Ρεμπούτσικα, Λίνα Νικολακοπούλου, Άρης Δαβαράκης. Ο δίσκος αυτός είναι αποτέλεσμα ομάδας και παρέας. Όλα ξεκίνησαν όταν πήρα την Ευανθία τηλέφωνο και ήπιαμε τον πρώτο μας καφέ στο αεροδρόμιο. Με ένα μεγάλο χαμόγελο μου είπε πως με χαρά θα δεχόταν να μου δώσει κάποια κομμάτια. Τότε δούλευα στον ξένο μου δίσκο και τα προόριζα αρχικά για εκεί. Στην πορεία όμως με την Ευανθία δεθήκαμε ουσιαστικά, καλλιτεχνικά και φιλικά και αποφασίσαμε να κάνουμε ολόκληρο δίσκο. Η μουσική της κυλάει μέσα μου αβίαστα και η φωνή μου βρίσκει ένα κανάλι να πορευτεί. Με την Ευανθία γελάσαμε απίστευτα, είπαμε τα προσωπικά μας και ανοιχτήκαμε πολύ ο ένας στον άλλο. Αυτή η ανοιχτή καρδιά της και η γενναιοδωρία της είναι που με συγκινεί απίστευτα και που έγινε παράδειγμα για τη δική μου ζωή. Η Λίνα άνοιξε μέσα μου μία πόρτα με τους στίχους της και το πνεύμα της που με τάραξε. Με έφερε σε επαφή με κάτι που δεν ήξερα ότι υπάρχει μέσα μου, με βοήθησε να με βρω για τα καλά και να με αποδεχτώ. Ο Άρης έδωσε τον πιο υπέροχο εαυτό του στα δύο πρώτα τραγούδια που κάναμε με την Ευανθία και με έβαλε να αναρωτηθώ βαθιά αν φοβάμαι την αγάπη. Η συνεργασία μας ήταν πολύ φυσική, έρεε. Έχουμε όλοι έναν τεράστιο σεβασμό απέναντι στη μουσική και το τραγούδι και αυτό είναι που μας ενώνει και ορίζει την αισθητική μας. Ο τίτλος περιγράφει επακριβώς το κοινό μας στοιχείο: παραμένουμε όλοι σταθεροί στα όνειρά μας.

Είχες ξανατραγουδήσει με τον Γιώργο Νταλάρα; Το χασάπικο σαν είδος υπάρχει στις μουσικές σου αναφορές;
Ο Γιώργος Νταλάρας είναι η μοναδική ελληνική αντρική φωνή που με έχει επηρεάσει πραγματικά. Τον έχω μελετήσει και ακούσει όσο λίγους στη ζωή μου. Ήταν τεράστια η χαρά και η τιμή να βρεθούμε μαζί στο στούντιο να τραγουδήσουμε παρέα και του χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτή του την κίνηση, για τη γενναιοδωρία του και κυρίως το πόσο απλός είναι. Δεν σταματάει να με εκπλήσσει το πάθος του για το τραγούδι και τη λεπτομέρεια. Το χασάπικο φυσικά και υπάρχει στις αναφορές μου. Στην Ελλάδα μεγάλωσα και με ελληνική μουσική, αλίμονο αν δεν είχα χασάπικα στο αίμα μου!

Τα τραγούδια του άλμπουμ «Σταθερά στα Όνειρα» του Γιώργου Περρή:

Μπορείς να μας κάνεις μία «ξενάγηση» στα τραγούδια του άλμπουμ σου, που κυκλοφορεί από την Minos EMI/Universal;

«Όλα Ένα»: ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια στο δίσκο, μία υπέροχη μπαλάντα με πολύ ουσιαστική μελωδία και τη φράση της Λίνας «Μαζί σου όλα απ’την αρχή μπορώ, κι εμένα τελικά να συγχωρώ» που μου έχει καρφωθεί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που το τραγούδησα στο Μέγαρο Μουσικής στη Θεσσαλονίκη: όταν τελείωσε το κομμάτι και άνοιξα τα μάτια, είδα τον κόσμο όρθιο να χειροκροτά και ήξερα αμέσως ότι θα μας ένωνε για πάντα το κομμάτι αυτό.

«Ποιος Φοβάται Την Αγάπη»: το πρώτο μας τραγούδι με την Ευανθία σε στίχους του Άρη. Το κοινό το αγάπησε πολύ κι έγινε μεταξύ μας δεσμός και υπόσχεση.

«Καρδιά Κοίτα»: ένα χασάπικο που το περίμενα πώς και πώς με τον υπέροχο Γιώργο Νταλάρα να χαρίζει απλόχερα όλη του τη μαεστρία στη διφωνία μας.

«Traveller»: «Θάλασσα, κι ούτε ένα κύμα δεν γύρισε, δεν είπε κρίμα, πού πάει όπου πάει αυτή η ζωή». Είναι μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι. Η μελωδία της Ευανθίας με συγκλόνισε από την πρώτη στιγμή που την άκουσα κι ο στίχος της Λίνας έγινε άγκυρα για μένα.

«Σταθερά Στα Όνειρα»: Είναι αυτή η υπενθύμιση πως μία φορά χτυπά η καρδιά. Ο έρωτας ξεσηκώνει και ανατρέπει όλο το μέσα σου.

«Γύρνα»: «Δεν κοιμάται αυτό που θες, κι αν του ‘μοιάζε το χτες, στο δρόμο αλλάξανε πολλά». Ήταν το τελευταίο μας στούντιο πριν την καραντίνα, ενώ εγώ την επόμενη μέρα το πρωί πετούσα για Αμερική. Θυμάμαι την Ευανθία και την Λίνα να αιωρούνται σε μία σχεδόν μεταφυσική ηρεμία, καθώς και την απόφασή μας το κομμάτι να είναι πιάνο-φωνή. Ο στίχος της Λίνας είναι βαθιά προφητικός. Το βίντεο επίσης που γυρίσαμε για το κομμάτι αυτό στην άδεια Νέα Υόρκη είναι πολύ ιδιαίτερο.

«Στον Έβδομο»: Το κομμάτι που μου φέρνει γαλήνη.

«Ηλιοφάνεια»: το τραγούδι αυτό ήρθε και έφερε τον ήλιο στη ζωή μας και στις συναυλίες μας! «Ζητάω τη μέσα μου ηλιοφάνεια, στο βάθος και στην επιφάνεια» λέει ο Άρης και το ευχαριστιέμαι ακόμα κάθε φορά που το τραγουδάω.

«Δικό σου το πέλαγο»: Με το κομμάτι αυτό βρέθηκα έξω από τα νερά μου! Η Ευανθία μου έγραψε ένα κομμάτι νησιώτικο και η Λίνα έγραψε τον πιο όμορφο και αθώο ερωτικό στίχο. «Δικό σου το πέλαγο, δικό μου τ’άσπρο σου κορμάκι» και κάθε φορά στις συναυλίες περιμένω πώς και πως να έρθει η στιγμή να το πω για να χορέψουμε και να ξεσηκωθούμε.

«Αλχημείες»: Το κομμάτι των τίτλων της εκπομπής «Γλυκές Αλχημείες» του υπέροχου και αγαπημένου μου φίλου Στέλιου Παρλιάρου. Τον Στέλιο τον αγαπώ πολύ για την παιδικότητά του και αυτό το ατελείωτο πάθος που έχει για την τέχνη του.

Τι σημαίνει για σένα αυτό το άλμπουμ σε αυτή τη στιγμή της καριέρας σου;
Κατ’ αρχάς είναι ο πρώτος μου δίσκος με νέο ελληνικό ρεπερτόριο εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, καθώς τα τελευταία χρόνια λόγω των υποχρεώσεών μου στο εξωτερικό και των ξένων δίσκων και περιοδειών δεν προλάβαινα να αφοσιωθώ σε αυτό, με εξαίρεση την «Κιβωτό», έναν δίσκο με ντουέτα-διασκευές που ηχογραφήσαμε με τον Μάριο Φραγκούλη. Ο δίσκος αυτός είναι άγκυρα και κατεύθυνση στη ζωή μου και στην πορεία μου. Τον θεωρώ ολοκληρωμένο έργο, όχι απλά μία δική μου προσωπική δισκογραφική δουλειά. Προσωπικά με προχώρησε, μού άνοιξε ορίζοντες. Παρά το ότι άργησε να ολοκληρωθεί, άξιζε τον κόπο. Θα τον φοράω σαν παράσημο στα γαλόνια μου το δίσκο αυτό και την σύμπραξη με αυτούς τους τεράστιους δημιουργούς της χώρας μας.

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν τον Νοέμβριο, παραμονές της παράστασης που έδωσες στο Ακροπόλ, το Traveller. Πώς ήταν αυτή η νέα, όπως έλεγες, εμπειρία για σένα; Θα την πας και αλλού την παράσταση αυτή;
Ήταν μία πρωτοποριακή εμπειρία για μένα καθώς υπήρχε μία διαδραστικότητα ανάμεσα στο ζωντανό τραγούδι και τα βίντεο που έπαιζαν ταυτόχρονα. Έπρεπε το σώμα, η φωνή και η ψυχή να είναι σε απόλυτη συνεννόηση και ισορροπία. Δούλεψα πολύ σκληρά για να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση και είμαι πολύ χαρούμενος που έγινε πραγματικότητα παρά τις αντιξοότητες. Με την Λίνα Νικολακοπούλου -η οποία είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια- περάσαμε ατελείωτες ώρες να ακούμε τραγούδια και να σκεφτόμαστε ιδέες. Προς το παρόν δεν προγραμματίζουμε να την ξανανεβάσουμε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις!

Τι σήμαινε για σένα η εμφάνιση της πανδημίας, προσωπικά αλλά και καλλιτεχνικά; Σταμάτησαν πράγματα για σένα; Ακυρώθηκαν;
Παρά το ότι δεν πανικοβλήθηκα, είδα όλα μου τα πλάνα όπως όλοι να ακυρώνονται. Είχα πάει στην Αμερική για κάποιες ηχογραφήσεις για τον επόμενό μου δίσκο και βρέθηκα εγκλωβισμένος εκεί καθώς ακυρώνονταν όλες οι πτήσεις. Ακυρώθηκαν διάφορες συναυλίες, ηχογραφήσεις και σχέδια. Από την άλλη, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να αφήσω το φόβο μου και την ανασφάλειά μου για το αόριστο μπροστά μας να με κατακλύσει. Προσπάθησα να εκμεταλλευτώ την περίοδο αυτή για να έρθω κοντά με τους ανθρώπους που αγαπώ έστω κι από απόσταση και να δουλέψω με τον εαυτό μου, να εξελιχθώ. Ήρθα κι εγώ όπως όλοι μας αντιμέτωπος με πράγματα που απωθούσα εδώ και χρόνια, με το πώς έχω φτιάξει την ζωή μου και πού πάω από εδώ και μπρος. Τις στιγμές που έβλεπα ότι άρχισα να τρελαίνομαι από τον εγκλεισμό, έπαιρνα μία μεγάλη αναπνοή, άκουγα μουσική και όλα γίνονταν καλύτερα.

Σε ένα άλλο επίπεδο, μου γεννούνται μεγάλα ερωτηματικά μέσα μου για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα αυτής της κατάστασης. Δεν μου άρεσε που έβλεπα τον κόσμο να κοιτάει ο ένας τον άλλο με καχυποψία, μου φαινόταν τελείως άκυρο. Επίσης, αισθάνομαι μεγάλη αμηχανία που δεν μπορώ να πέσω στην αγκαλιά των φίλων μου με τη μία. Από τη φύση μου, μόλις έχω το ελεύθερο από τον άλλο, οδηγούμαι κατευθείαν στο άγγιγμα. Από την άλλη, ένα πρωί που βγήκα από το σπίτι και είδα τα δέντρα ανθισμένα, συνειδητοποίησα πως είτε έχουμε πανδημία είτε όχι, είτε έχουν καταρρεύσει οι οικονομίες είτε όχι, η ζωή προχωράει κανονικά, οι εποχές αλλάζουν.

Για τη συναυλία του Γιώργου Περρή στις 17 Ιουλίου στο Βεάκειο:

Η συναυλία στις 17 Ιουλίου στο Βεάκειο θα έχει και συνέχεια; Τι θα δούμε και θα ακούσουμε;
Παρέα με την Ευανθία αλλά και τη Λίνα θα σας παρουσιάσουμε κάποια από τα καινούργια τραγούδια του δίσκου μας, τα «Σταθερά μας Όνειρα» καθώς και μερικά ακόμα πολύ αγαπημένα τραγούδια της Ευανθίας, ενώ η ίδια θα σας παίξει κάποια από τα πιο όμορφα ορχηστρικά της θέματα από ταινίες και θεατρικά. Παρά το δύσκολο φετινό καλοκαίρι και τις αντίξοες συνθήκες, ελπίζω και εύχομαι πως θα πάμε και σε άλλα μέρη. Έχω αποδεχτεί ότι φέτος δεν γίνεται να προγραμματίσεις τίποτα, ανατρέπονται όλα καθημερινά. Αλλά δεν πειράζει, έχει κι αυτό τη γοητεία του!

Έχεις, από μικρός, αποκτήσει μία εντυπωσιακή εμπειρία από live σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους, με τεράστια ονόματα. Πώς είναι για σένα ένα live; Διαφέρει από χώρο σε χώρο; Διαφέρει ανάλογα με το κοινό; Πόσο σου «κοστίζει» ένα live;
Οι συναυλίες είναι κάτι το μαγικό. Κρύβουν μία μυστική αδρεναλίνη. Είναι σαν ένα πρώτο ερωτικό ραντεβού που δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει στην αρχή παράφορα, σχεδόν σε παραλύει αυτό το πράγμα. Μετά χαλαρώνεις και αν είσαι τυχερός ενώνεσαι, γίνεσαι ένα με τον κόσμο. Σε αυτές τις δύο ώρες που είμαι στη σκηνή βρίσκομαι πάντα σε μία σχεδόν εξωπραγματική κατάσταση, ενώ έχω απόλυτη επίγνωση του τι συμβαίνει, ταυτόχρονα αφήνομαι ελεύθερος στο συναίσθημά μου. Για έναν άνθρωπο τρομερά ανασφαλή και συνεσταλμένο όπως είμαι εγώ, η σκηνή είναι η μοναδική στιγμή που γίνομαι βασιλιάς. Αποκτώ κουράγιο και δύναμη. Από τη στιγμή που ξεκινάει μία συναυλία είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας, μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Αυτή είναι και η μαγεία. Φυσικά το κοινό μπορεί να διαφέρει από μέρος σε μέρος, αλλά αυτό που έχω μάθει είναι ότι εξαρτάται από εμάς πάνω στη σκηνή να κάνουμε το πρώτο βήμα και να πάμε προς το κοινό, να τους δοθούμε. Μετά όλα παίρνουν το δρόμο τους.

Δύο στιγμές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ από τη συναυλιακή σου εμπειρία;
Το πόσο έτρεμαν τα πόδια μου πριν ανέβω στη σκηνή του Ηρωδείου, τα κλάματα που με έπιασαν στο καμαρίνι μου από το τρακ λίγο πριν βγω αλλά και αυτή η τρομερή αγκαλιά του κόσμου, όταν ανέβηκα στη σκηνή. Επίσης δεν θα ξεχάσω εκείνο το υπέροχο «είσαι και δικός μας πια» που μου φώναξε κάποιος από το κοινό στην τελευταία συναυλία της περιοδείας μου στον Καναδά, στο Μόντρεαλ. Με συγκίνησε πολύ.

Και δύο στιγμές της ζωής σου που σε διαμόρφωσαν;
Το βίαιο και επίπονο διαζύγιο των γονιών μου στα 4 μου και οι συνέπειές του. Ένιωσα τον ξεριζωμό για πρώτη φορά καθώς ο αδερφός μου κι εγώ χωριστήκαμε και μεγαλώσαμε σε διαφορετικά σπίτια, αλλά ταυτόχρονα η μουσική έγινε ο μεγαλύτερος σύντροφος της ζωής μου. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα πήρα το μάθημα ότι το κοντέρ της ζωής κάποιες φορές μηδενίζει και όλα αρχίζουν από την αρχή. Η δεύτερη στιγμή που μπορώ να σας πω είναι πιο πρόσφατη, σε μία δική μου υπαρξιακή κρίση που οφειλόταν σε κάποιες απογοητεύσεις στη δουλειά που με έκαναν να αποπροσανοτολιστώ και να χάσω κάθε αίσθηση της δικής μου αξίας. Μου πήρε πολύ χρόνο και προσπάθεια για να συνέλθω από αυτόν τον στρόβιλο και να επανέλθω στον πυρήνα μου.

Έχεις βρεθεί με τόσα μεγάλα ονόματα, από Michel Legrand μέχρι Μάριο Φραγκούλη και Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Έζησες ποτέ τρακ με κάποιον από όλους αυτούς; Θυμάσαι κάποια ιστορία ή στιγμή με σένα και ένα «είδωλό» σου;
Δεν υπάρχει φορά που συνεργάζομαι με καλλιτέχνη και να μην έχω τρακ. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που ήταν ινδάλματά μου κι αυτό ενέτεινε το τρακ ακόμα περισσότερο, γιατί είναι πολύ περίεργη αίσθηση να στέκεσαι στη σκηνή δίπλα σε έναν άνθρωπο που θαύμαζες ως παιδί. Θυμάμαι το πρώτο βράδυ που γνώρισα την Lara Fabian, καθόμουν απέναντί της στο δείπνο και παρατηρούσα κάθε της κίνηση, μου φαινόταν εξωπραγματικό ότι ήταν εκεί. Την επόμενη μέρα στη συναυλία τα πόδια μου έτρεμαν λες και ήταν φτερά στον άνεμο. Το ίδιο έπαθα με τον Michel Legrand, τον τεράστιο αυτό θρύλο της μουσικής. Στην πρώτη μας πρόβα πέρασα σχεδόν όλη μου την ώρα να τον παρατηρώ, να βλέπω πώς αντιδράει, πώς επεξεργάζεται τη μουσική. Θυμάμαι επίσης όταν με επέλεξε ο Richard Bonynge, ένας από τους σπουδαιότερους μαέστρους όπερας στην ιστορία του πλανήτη, να τραγουδήσω στο ετήσιο γκαλά του στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Μου είχαν κοπεί τα πόδια, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς γινόταν να ζήτησε από μένα, έναν απλό τραγουδιστή, να τραγουδήσω στο δικό του γκαλά! Από το τρακ δεν μου έβγαινε η φωνή.

Πώς ήσουν μικρός; Τι μουσική άκουγες;
Ήμουν περίεργο παιδί! Πολύ κλειστός και ονειροπόλος και μετά το διαζύγιο των γονιών μου έγινα το παιδί-έπιπλο. Όπου με ακουμπούσες, έμενα εκεί και απλά ξέφευγα σε έναν δικό μου φανταστικό κόσμο. Ήμουν πολύ ανασφαλής και φοβόμουν να κάνω παρέα με τα υπόλοιπα παιδιά. Με θυμάμαι να κάθομαι στα διαλείμματα στο δημοτικό σχολείο σε μία ακρούλα και να τραγουδώ μέσα στο κεφάλι μου. Άκουγα πολύ τη Νάνα Μούσχουρη και τον Μάνο Χατζιδάκι. Αργότερα στην εφηβεία μου ανακάλυψα τη Μαρία Κάλλας και παθιάστηκα μαζί της, καθώς και τη Lara Fabian. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν μία ζωντανή ηχογράφηση της Μούσχουρη από το Ηρώδειο.

Και η εξέλιξή σου πώς συνεχίστηκε μέχρι σήμερα; Σε τι είδη θα κατέτασσες τη δουλειά σου;
Ξεκίνησα να τραγουδώ στις σχολικές γιορτές! Έπεφτα με τα μούτρα να οργανώσω κάθε επέτειο προκειμένου να μου δοθεί η ευκαιρία να τραγουδήσω! Λίγο πριν κλείσω τα 18 μου με άκουσε σε μία ακρόαση ο Μίμης Πλέσσας και με πήρε μαζί του σε περιοδεία κι έτσι βαφτίστηκα επαγγελματίας τραγουδιστής. Έμαθα πολλά κοντά του σε αυτά τα πρώτα 2 χρόνια.  Δεν μου αρέσει να κατατάσσω τη μουσική μου σε είδη, με ενοχλούν οι ταμπέλες. Η μουσική μου είναι ατμοσφαιρική μουσική που δεν έχει χρόνο. Τραγουδώ για τον έρωτα και τη φύση του ανθρώπου σε διάφορες γλώσσες και πάντα προσπαθώ να εξελίξω την τέχνη μου.

Θα ήθελες να παίξεις σε μιούζικαλ;
Για να σου είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει τόσο πολύ. Παρά το ότι μου αρέσει πάρα πολύ να τα παρακολουθώ, δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου να παίζει σε μιούζικαλ και γι’αυτό το λόγο έχω πει όχι σε διάφορες προτάσεις που μου έγιναν, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις, αφήνω μία μικρή πιθανότητα ανοιχτή!

Πες μου ένα τρελό σου όνειρο.
Αυτή τη στιγμή που σας μιλώ, ονειρεύομαι μία μεγάλη παγκόσμια περιοδεία. Παρά το ότι ακούγεται ουτοπικό με βάση τη σημερινή κατάσταση, θα ήθελα να έφευγα και να είχα μπροστά μου 70-80 συναυλίες σε διάφορα μέρη του κόσμου!

Μίλα μου για το αγγλόφωνο, πρόσφατο άλμπουμ σου και το θετικό σχόλιο της Whoopi Goldberg για το τραγούδι σου «How many does it take».
Ο δίσκος αυτός έκλεισε ένα χρόνο ζωής και κυκλοφόρησε κυρίως στην Αμερική και τον Καναδά, αλλά και άλλες χώρες. Ήταν η πρώτη φορά που αφιερωνόμουν στο να συν-γράψω όλα τα τραγούδια τόσο τους στίχους όσο και τη μουσική. Συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους παραγωγούς, όπως ο Eric Rosse και ο Michael Smidi Smith στο Λος Άντζελες. Είναι ένας πολύ προσωπικός δίσκος καθώς ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο κάποια δικά μου βιώματα και ιστορίες. Το συγκεκριμένο τραγούδι που αναφέρεις είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στον εθισμό, από την πλευρά κάποιου που βλέπει έναν άνθρωπο που αγαπά να καταστρέφεται καθημερινά. Το πρόσωπο αυτό δεν έχει όνομα, θα μπορούσε να είναι ο πατέρας, αδερφός, φίλη, σύντροφος, αδερφή, οτιδήποτε. Είμαι πολύ συγκινημένος γιατί ξέρω πόσο κόσμο βοήθησε και πόσος κόσμος βρήκε αποκούμπι σε αυτό το κομμάτι, όπως και η υπέροχη Whoopi Goldberg η οποία το πόσταρε σε όλες της τις σελίδες με ένα πολύ όμορφο και προσωπικό μήνυμα, μιας και η ίδια έχει ξεπεράσει τον αλκοολισμό στη ζωής της. Το ίδιο συγκινητικό ήταν όταν τα Ηνωμένα Έθνη χρησιμοποίησαν το τραγούδι «She Walks On» για την καμπάνια τους για τους πρόσφυγες, μιας και μιλάει για τη Μάγια, ένα κοριτσάκι που γνώρισα σε έναν καταυλισμό προσφύγων. Ο δίσκος αυτός έχει μέσα μου μία πολύ ξεχωριστή θέση, και το συνειδητοποιώ τώρα με την απόσταση του χρόνου. Δυσκολεύτηκα πολύ και δούλεψα πολύ σκληρά για να πραγματοποιηθεί. Είμαι επίσης πολύ χαρούμενος διότι για την προώθησή του προβλήθηκε η συναυλία μου από το Ηρώδειο στο οποίο πρωτοπαρουσίασα 3 από τα τραγούδια του δίσκου στο αμερικάνικο κανάλι PBS σημειώνοντας πολύ μεγάλη τηλεθέαση.

Τι σε κρατάει στην Ελλάδα, Γιώργο;
Πάντα λέω ότι εγώ είμαι ένα καράβι που ταξιδεύει, γυρνάει τον κόσμο και πάντα  επιστρέφει πίσω στο λιμάνι του. Έφυγα, αλλά πάντα επιστρέφω. Στην πραγματικότητα είναι σαν να μην έφυγα ποτέ, την Ελλάδα την κουβαλώ μέσα μου, στη μουσική μου, στα μάτια μου, στην ψυχή μου, στα όνειρά μου. Μπορεί να μη φαίνομαι πολύ συχνά ή τόσο όσο άλλοι συνάδελφοί μου γιατί έτσι είναι ο τρόπος που ζω και οι υποχρεώσεις μου, αλλά είμαι πάντοτε εκεί. Νομίζω όμως πως εγώ έτσι μπορώ να προσφέρω περισσότερο στη χώρα μου, από εδώ που βρίσκομαι, όσο μακριά κι αν είμαι.

Την αγαπάς την Αθήνα; Και γιατί; Πού μένεις;
Όσο κι αν με θυμώνει ενίοτε, την Αθήνα την αγαπώ ανεξήγητα και βαθιά. Είναι το σπίτι μου, τα παιδικά μου χρόνια, οι επιρροές μου. Αυτό τον καιρό μένω στη Νέα Σμύρνη, αλλά θα ήθελα να μείνω ξανά κάπου προς τη θάλασσα.  

Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες γιατη συναυλία του Γιώργου Περρή, της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και της Λίνας Νικολακοπούλου στο Βεάκειο Θέατρο στο City Guide της Athens Voice