RAAD: Είναι δύσκολο για μένα να μιλήσω για τον έρωτα

Με καταγωγή μισή από Κύπρο και μισή από Λίβανο, η τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Paulina Raad γύρισε πολύ τα τελευταία χρόνια τους δρόμους του Ανατολικού Λονδίνου, όπου πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα των νεανικών της χρόνων, εξερευνώντας εναλλακτικά το R&B.

Μουσική με έμπνευση τη Μέση Ανατολή, την Ελλάδα, την βρετανική αστική underground σκηνή, hip hop, soul και πολυπολιτισμικές επιρροές. Στίχοι που αποτυπώνονται ποιητικά και δανείζονται έμπνευση από το σονέτο. Και μία τάση να βλέπει ρομαντικά την τραγική και σκοτεινή  πλευρά του έρωτα, της απώλειας, των σχέσεων. Αν και τα περισσότερα τραγούδια της μιλάνε για τον έρωτα η ίδια δηλώνει ότι «είναι δύσκολο για μένα να μιλήσω για τον έρωτα. Δεν μπορώ πραγματικά να οριοθετήσω κάτι τόσο ιερό. Κάτι τόσο αγνό δεν πρέπει να ανήκει πουθενά.»

Αν δεν έτυχε να ακούσετε μέχρι τώρα την RAAD, το «Where my ears where my eyes at» είναι μια ωραία αφορμή για να γνωριστείτε με τα τραγούδια της. Ένα τραγούδι για τα πρώτα στάδια του έρωτα και τη συναισθηματική αβεβαιότητα που αυτός συνεπάγεται. Που περιγράφει όλα αυτά που χρειάζεται να κάνει κάποιος, για το ταξίδι της ανακάλυψης και της βαθιάς εξοικείωσης με τον άλλον, τη δυσκολία της αμοιβαίας κατανόησης, όσο κι αν οι δύο εραστές νιώθουν σαν να γνωρίζονται από μια άλλη ζωή.

Γραμμένο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έγινε βιντεοκλίπ από την βραβευμένη σκηνοθέτρια Μυρσίνη Αριστείδου-που διακρίθηκε με την ταινία μικρού μήκους «Σεμέλη» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2016.

Η RAAD συστήνεται σε όσους δεν την γνωρίζουν και μοιράζεται τα 10 τραγούδια που της άλλαξαν τη ζωή με τους ακροατές του Athens Voice 102.5 μέσα από μια αφιερωμένη λίστα που ετοίμασε στο Spotify και η Μυρσίνη Αριστείδου απαντά για τη συνεργασία τους.

Τι κάνει το Λονδίνο μοναδικό;
Και τι δεν το κάνει. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Το ότι προσφέρει απεριόριστη πρόσβαση σε ερεθίσματα που αφορούν τον πολιτισμό, την τέχνη, την εκπαίδευση και την διασκέδαση. Το ότι η κοινωνική ποικιλομορφία σε συνδυασμό με τις πολλές ευκαιρίες μπορεί και διαμορφώνει ανοικτά μυαλά, ελεύθερες συνειδήσεις, ατρόμητες και φιλόδοξες υπάρξεις. Δεν εφησυχάζεις διότι δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να πετύχει κάποιος. Αυτό το ιδιαίτερο lifestyle και ο ιδιόρρυθμος τρόπος σκέψης που οι πολλοί δεν μπορούν να τα υιοθετήσουν, είναι αυτά που εγώ θεωρώ ως μονόδρομο προς την επιτυχία. Για μένα είναι και θα είναι για πάντα το σπίτι μου.

Θυμάσαι πότε και πώς βρέθηκες μπροστά σε ένα μικρόφωνο;
Θυμάμαι ήμουνα πρώτη τάξη του Δημοτικού όταν τραγούδησα για πρώτη φορά σόλο το «Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο...» σε μια σχολική γιορτή. Πριν από αυτό, από την ηλικία των τριών χρόνων, βρισκόμουν συνεχώς μπροστά από υποτιθέμενα μικρόφωνα όπως ένα τριπόδι βιντεοκάμερας, ένα τριαντάφυλλο και ένα τηλεκοντρόλ.

Ποια είναι τα επόμενα μουσικά σου σχέδια;
Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω που θα ήταν μάταιο να τα αριθμήσω, ειδικά με το ρυθμό που εναλλάσσομαι καθημερινά. Για την ώρα πιστεύω είναι σημαντικό να γίνει η παρουσία μου αισθητή στον κόσμο ως ανερχόμενη τραγουδοποιός με το να κάνω release όσο πιο πολλά κομμάτια γίνεται. Να δημιουργήσω μια σχέση με το κοινό μου που θα είναι αδιάκοπη και αληθινή. Μετά από αυτό εννοείται, να ετοιμάσω δουλειά για concept album και ούτω καθεξής. Το ένα φέρνει τ' άλλο.

Τι σου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στην βρετανική αστική underground σκηνή;
Θα έλεγα η ποιότητα και η αυθεντικότητα που χαρακτηρίζει τα θέματα που αγγίζει. Το πώς το βάθος, ο ρεαλισμός και ο ρομαντισμός που περιέχονται στο στίχο, στη μουσική και στην εικόνα αγγίζουν τον απλό κόσμο.

Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασες ήταν…
Το “Unplugged” της Alicia Keys

Πώς και πού σε βρήκε η περίοδος του lockdown;
Όταν ξέσπασε ο κορωνοϊός στην Κύπρο εγώ ήμουν στο Λονδίνο. Αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Κύπρο πριν την ακύρωση των πτήσεων. Και φυσικά τις πρώτες δεκατέσσερις ημέρες τις πέρασα  περιορισμένη σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε ιδιαίτερα το lockdown. Να σας πω την αλήθεια, δεν με άγγιξε καν. Δεν υπήρξε κάποια διαφορά στην καθημερινότητα μου. Έχω εκπαιδεύσει αρκετά καλά τον εαυτό μου στο να μην επηρεάζεται συναισθηματικά από καταστάσεις, χώρους και αλλαγές που θα μπορούσαν να έχουν αρνητική επίδραση στην ψυχολογία μου, στη δημιουργικότητα μου ως καλλιτέχνη. Καταληκτικά το lockdown ήταν μια περίοδος όπου είχα απεριόριστο χρόνο να γράφω μουσική και αυτό έκανα. Το “Where My Ears Where My Eyes At” είναι προϊόν του lockdown.

To “Where My Ears Where My Eyes At” αντιπροσωπεύει τα πρώτα στάδια του έρωτα, τη δυσκολία των εραστών να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον. Τι κάνει δύσκολες τις σχέσεις σήμερα κατά τη γνώμη σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να εκφέρω απόλυτη άποψη πάνω σε ένα τόσο πλατύ και περίπλοκο θέμα όπως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις όπου οι απόψεις ποικίλουν και συχνά διίστανται. Αυτό που εγώ έχω γενικά παρατηρήσει είναι ότι η βαθύτατη ανάγκη του ανθρώπου να κατανοήσει ότι βλέπει ταυτίζοντας το συνειρμικά και αποκλειστικά με τα δικά του βιώματα και αντιλήψεις, πολλές φορές αν όχι πάντα τον οδηγεί στο να κλείνει τα μάτια στο καινούργιο, στο διαφορετικό και δυσνόητο γι’ αυτόν. Κατ’ εμέ το να είσαι ανοικτός στο καινούργιο, το διαφορετικό αποτελεί πρόκληση, εκεί βρίσκεται όλος ο θησαυρός και η κινητήριος δύναμη του κόσμου. Επίσης βλέπω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αναλώνονται στο να εστιάζουν στις συμπεριφορές των άλλων που δεν τους είναι αρεστές έχοντας την ψευδαίσθηση ότι πάντα φταίνε οι άλλοι για τη δική τους δυστυχία. Η εστίαση στο μέσα μας, η κατανόηση του εγώ μας, του είναι μας, είναι που στην πραγματικότητα μας φέρνει αυτό που χρειαζόμαστε. Ο συνεχής φόβος για απογοητεύσεις, η σημασία που δίνει ο καθένας μας στις αναμνήσεις του και στα βιώματα του, η συναισθηματική εξάρτηση που υπάρχει στις αναμνήσεις μας είναι που οδηγεί κάποιον στον πυθμένα της απελπισίας. Και άμα πας εκεί δύσκολα υπάρχει επιστροφή...

Ποιο είναι το πιο ρομαντικό τραγούδι που έχεις ακούσει;
Καλά προφανώς και δεν υπάρχει ένα, αλλά αν πρέπει να διαλέξω ένα από τα πολλά που μου έρχονται τώρα στο μυαλό, θα έλεγα το “Every time we say goodbye” της Ella Fitzgerald ή το “No light, no light” της Florence Welch ή κάτι από Coldplay.

Η καλύτερη συναυλία που έχεις ζήσει ήταν…
Η συναυλία του Damien Rice στο Teatro di Ostia της Ρώμης, ασυζητητί είναι ότι καλύτερο έχω δει μέχρι σήμερα. Ο άνθρωπος είναι αλλού... Έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ, σε κάνει να νιώσεις ότι δεν έχεις νιώσει ποτέ και μπορεί να σε καταστρέψει χωρίς να ξέρεις το γιατί. Θυμάμαι σε ένα τραγούδι του είχε πιεί δύο μπουκάλια κρασί σε ένα λεπτό μόνο και μόνο για να αναπαραστήσει ξανά με ακρίβεια, ωμότητα και δραματικότητα μια ερωτική απογοήτευση που είχε περάσει. Έπρεπε δηλαδή σώνει και καλά να πονέσει μαζί του ο θεατής. Και φυσικά δεν έχω κλάψει περισσότερο στη ζωή μου, όσο έχω κλάψει συνεχόμενα στο τρίωρο της συναυλίας αυτής.

Το αγαπημένο σου ποίημα είναι…
Αγαπημένο μου έργο ποίησης θα είναι για πάντα «Η Μαρία Νεφέλη» του Ελύτη, με λατρεμένο κομμάτι το «Η παρουσία»

Ξέρεις τι θα κάνεις το φετινό καλοκαίρι;
Το φετινό Καλοκαίρι θα με βρει σε δύο πανέμορφα ελληνικά νησιά και δεν βλέπω την ώρα!

Ποια ήταν η ιδέα για την οπτικοποίηση του τραγουδιού “Where My Ears Where My Eyes At”;
Με πήρε τηλέφωνο η Πωλίνα ένα απόγευμα λίγο πριν χαλαρώσουν τα μέτρα της καραντίνας, και μου λέει: «Βγάζω τραγούδι σε 2 βδομάδες στο Spotify, θες να κάνεις το κλιπ;» Μου το έστειλε. Το λάτρεψα. Και είπα, πάμε να το κάνουμε. Θέλαμε να δώσουμε homemade video αισθητική και έτσι αποφάσισα να το γυρίσω με το iPhone εδώ στη γειτονιά που μένω στη Λεμεσό. Η ταράτσα της γιαγιάς μου, το σπίτι μου, το εγκαταλελειμμένο δίπλα απ’ το σπίτι μου, η διαδρομή προς τη θάλασσα και η θάλασσα. Γυρίσαμε το βίντεο σε ένα απόγευμα. Χωρίς πολλή σκέψη και ανάλυση. Καθαρά με βάση το ένστικτο και το συναίσθημα – “we just went with the ebb and flow”.

Ποια ήταν η πρόκληση που είδες στο κλιπ σαν σκηνοθέτις;
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε καμία πρόκληση ως προς τη δημιουργία του κλιπ. Μάλλον, το αντίθετο θα έλεγα. Με την Πωλίνα δεθήκαμε αμέσως, έχουμε κοινή αισθητική και αντίληψη, εμπιστευτήκαμε η μία την άλλη, και έτσι υπήρξε μια μοναδικά όμορφη ενέργεια στη συνεργασία μας. Η αλήθεια, είχα καιρό να βιώσω αυτό το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας και αυθορμητισμού στη δημιουργική διαδικασία, και είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστούμε τόσο απλόχερα.

Τα 10 τραγούδια που άλλαξαν τη ζωή της RAAD